တစ္ညတည္းနဲ႔ အၿပီးအျပတ္ ကုသႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မေရရာတဲ့ကိစၥ။ မေန႔က အေၾကာင္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တေန႔က အေၾကာင္းေတြ၊ ေလးေထာင့္ပံုစံ အေရးအသားေတြ ရင္ဘတ္ထဲမွာ လာလာၿပီး ခုိ၀င္ေနတယ္။ လက္ညႇဳိးနဲ႔ လက္ခလယ္ၾကားက စီးကရက္ထိပ္ဖ်ားမွာ လာေရာက္ ခိုနားေနတယ္။ ေထြးပစ္လိုက္ တဲ့ ကြမ္းေသြးေတြထဲ၊ မ်ဳိခ်လိုက္ရတဲ့ ပူျပင္း ခါးသီးတဲ့ အရသာေပ်ာ္ရည္ေတြထဲ မွာပါ စီးေမ်ာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးႏိုင္ေအာင္ပဲ ငါက ဆက္လက္ေရးသားေန လို႔၊ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဂီတေတြက ငါ့ကို ဆက္လက္ေရးသားေန လို႔၊ ခဲေကာက္ေၾကာင္းေတြက ငါ့အတၱကိုပါ က်ဴးေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ဆက္လက္ေရး သားေနၾကလို႔။ ငါ ငါ ငါ ဘယ္သူမွ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ရန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိန္မေခၚရဘဲ ငါ့ကိုယ္ငါ ကုန္းကိုက္ေနတယ္။ ေသြးေတြ၊ ကိုယ္ခႏၶာ၊ အမွတ္သညာေတြကို ေထြးထုတ္လိုက္၊ မ်ဳိခ်လိုက္၊ ျဖစ္တည္မႈကို က်ိတ္ခြဲလိုက္၊ ဖြဲ႔စည္းေစလိုက္၊ လြန္းသြားတစ္ေခ်ာင္း၊ ပစၥတင္တစ္ေခ်ာင္း။ အေကာင္းစားေတြနဲ႔ ေနေပဦးတဲ့ … ေသရာပါကိစၥေတြက မေသေသးၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္လ၊ ေနာက္တစ္ပတ္၊ ေနာက္တစ္ရက္ ဆက္ၿပီးဖတ္ရႈဖို႔ စာညႊန္းတိုတိုေလး တပ္ မထားရင္ေတာင္မွ အသက္ရႈေနတာကို ရပ္တန္႔လိုက္ဖို႔ကိုသာ စဥ္းစား၊ ဆက္ လက္ေရးသားဆဲကိစၥ။
ေရ၀တီ
၁၂၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၀
No comments:
Post a Comment