ေက်ာက္သားေရတံခါးကတစ္ဆင့္
ႀကိတ္ဆုံထဲ စီးဆင္းတဲ့ေရစီး
အနက္ေရာင္ ေရကန္ထဲ ဒရေဟာစီးဝင္တယ္။
အဲဒီေရကန္ေပၚမွာ
ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႕ ဆက္စပ္မရ
ရာသီလည္း လြဲေနတဲ့
တစ္ေကာင္တည္းေသာ ငန္း
ႏွင္းလို အက်င့္သီလစင္ၾကယ္စြာ ေရေပၚမွာ ညင္သာေရြ႕လ်ား။
အဲဒီ အျဖဴေရာင္ထင္ဟပ္မႈကို
ဆြဲခ်လိုစိတ္ မြတ္သိပ္ေနတဲ့
ေနာက္က်ိစိတ္ဟာ
ပို မခံခ်ိမခံသာ ခံစား။
ၿခိဳးၿခံလြန္းတဲ့ ေနလုံးႀကီး
စိမ့္ေျမေပၚမွာ ဝင္ေနေပါ့။
လိေမၼာ္ေရာင္ ဆိုကၠေလာ့(ပ္) ဘီလူးမ်က္လုံးတစ္လုံး
စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးရတဲ့ ဒီရွဳခင္းကို
အထင္ေသး
တာရွည္ၾကည့္ခ်င္ပုံမရ။
ကိုယ္တိုင္ငွက္ေမြးေတြၿခဳံ အေတြးနစ္လို႕
ကြ်န္မဟာ က်ီးအ တစ္ေကာင္လို
ၾကြေစာင္းေစာင္းနဲ႕ တအုံေႏြးေႏြး၊
ေဆာင္းည တျဖည္းျဖည္း က်လာေပါ့။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီရဲ႕ က်ဴပင္ေတြ
ေရခဲထဲမွာ ထြင္းထားသလို
ရွင့္ရုပ္ပုံဟာလည္း ကြ်န္မမ်က္လုံးထဲမွာ အဲသလိုအတိုင္း။
ႏွင္းခါးေျခာက္ေတြဟာ
ကြ်န္မ နာက်င္မႈရဲ႕ ျပတင္းေပါက္က မွန္သားေပါ့။
ႏွလုံးသားရဲ႕ ေကာေျမ
ျပန္လည္စိမ္းလန္းစိုေျပေရးလား၊
ေက်ာက္သားထဲက
ဘာ သက္သာစရာ ထြင္းယူရရွိႏိုင္မွာလဲ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေျခာက္သေယာင္းသြားတဲ့
ေဟာဒီအရပ္မွာ
ဘယ္သူ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္မွာလဲေလ။ ။
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၅၆
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃
No comments:
Post a Comment