မင္းရက္စက္မႈဟာ ကမာၻမွာမရွိခဲ့ပါဘူး
ငါဟာ နာက်င္က်ိဳးေက်ၿပီး
အိပ္ယာေပၚမွာ အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္
ဘာမွလည္း မေတြးေခၚႏိုင္
ဘာမွလည္း မခံစားေပးႏိုင္
ပြဲေတာ္ေတြနဲ႔ ကင္းေဝးလို႔
ျပာက်မသြား႐ုံအသက္ေငြ႕ေငြ႕ကေလးနဲ႔
မင္းပက္စက္လိုက္တာကြယ္လို႔ေတာင္မွ
ငါ့မွာ အသံမထြက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ေနဝင္ေနထြက္ခ်ိန္ေတြလဲ
ငါ့မွာမသိေတာ့ပါ...
ငါ့အႏုပညာအရင္းအျမစ္ကေလးလည္း
ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မွာလဲ
ငါမသိေတာ့ပါ...
ငါ့အဘိဓမၼာေတြလည္း
ငါ့မွာမဆုပ္မိ မကိုင္မိေတာ့ပါ။
ငါဟာ
'ဝိမုတၱိ'ကိုသာ ေငးေမွ်ာ္ရင္း
ခပ္မွ်င္းမွ်င္းအသက္႐ႈခဲ့ရတယ္
တနဂၤေႏြတရက္ထင္ပါရဲ႕
စၾကာဝဠာႀကီးရယ္
ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး ငါ့ဆီေရာက္လာတယ္
အင္မတန္ ပူေႏြးလွတဲ့ သူ႕လက္ႀကီးနဲ႔
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္
ပန္းသီး ခ်ယ္ရီပန္းနဲ႕ ေရႊေရာင္ကေလာင္တန္တစ္ေခ်ာင္း
လက္ေဆာင္ေပးတယ္။
ၿပီးေတာ့...
"မိတ္ေဆြႀကီး ခရီးသစ္ထြက္ေတာ့"တဲ့
အဲဒီလို ေျပာအၿပီးမွာ
စြတ္ဖါးလွည္းကေလးစီးကာ ထြက္သြားေတာ့တယ္။
ငါဟာ
ပန္းသီး ခ်ယ္ရီပန္း
ေရႊေရာင္ကေလာင္တန္နဲ႔
ငါ့အမွန္တရားဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ကာ။ ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
No comments:
Post a Comment