အံု႔ပုန္း

သူ႔ဘာသာသူ လင္းေနတဲ့
လမင္းကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးတယ္။
သက္ျပင္းကို ခဏ ခဏ ခ်တယ္။
ထိုင္တယ္၊ ထိုင္ေနလို႔မရ၊
ထတယ္၊ ထေနလို႔မရ
ဘာမွ အဆင္မေျပ။

သူ႔နာမည္ေလး ပြန္းပဲ့သြားမွာ စိုးသလို
ျဖည္းျဖည္းဖြဖြ ႐ြတ္မိတယ္၊ မြန္းက်ပ္လာတယ္ထင္ေတာ့
တံခါးကို ဖြင့္တယ္၊ အဆင္မေျပဘူး၊
ၿပီးေတာ့ ျပန္ပိတ္တယ္၊
အဆင္မေျပဘူး၊
ႏ်ဴကလီးယားစက္ခလုတ္ခံုကို ကိုင္တြယ္သလို
သူ႔ဓာတ္ပံုေလးကို သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ထုတ္ၾကည့္တယ္၊
ခိုးေခ်ာင္ခိုးဝွက္။

ေျခသံၾကားတိုင္း
ေခြးတစ္ေကာင္လို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိ၊
ဘာမွ အဆင္မေျပဘူး၊
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္တယ္ခ
အဆင္မေျပဘူး၊
စာအုပ္တစ္အုပ္ ေကာက္လွန္တယ္၊ အဆင္မေျပဘူး၊
သီခ်င္းနားေထာင္တယ္၊ အဆင္မေျပဘူး၊
ဝင္အိပ္တယ္၊ အဆင္မေျပဘူး၊
ေခ်ာင္းဆိုးသလို၊ မီးခိုးလို
ဒီအခ်စ္စိတ္ကို ဖံုးဖိထားလို႔ မရဘူးဆိုေတာ့
ဒီလိုပဲ ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္မေျပ၊
ဒီလိုပဲ ေယာက္ယက္ခတ္ေနရတာေပါ့။ ။

ဘုန္းသက္ပိုင္
အမွတ္ ၇၊ ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း