မုတ်သုံ

အပွင့်မရှိတဲ့
ပိတောက်ပင်လေးက
မြစ်ကို ဒီလိုပဲ
တစ်သက်လုံး ငေးကြည့်နေမှာလား?

သဲလွန်စဆိုလို့
သဲပွင့်တစ်မှုန်တောင် မထတဲ့
သောင်ပြင်ကြီးကလည်း
အချစ်ကို မျိုသိပ်နိုင်လွန်းပါတယ်။

လောကသုံးပါး၊ ဥတုသုံးပါး
အရွယ်သုံးပါးမှာ
အကွေ့အချိုးတွေ များလွန်းတော့
ရေစီးသံက မနွဲ့နှောင်းဘူး။

လေညင်းကို အပိုင်ရလိုမှုနဲ့လေ
အငြင်းပွားကြတယ်၊
စွန်လွှတ်နေတဲ့ ကလေးငယ်တစ်စုနဲ့
ရွက်လှေတချို့။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၁၀၊ ထီးချိုင့်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

စာမျက်နှာသစ်

ချစ်တဲ့သူငယ်လေ . . .
မကျက်ဘဲနဲ့
အလွတ်ရနေလို့၊
ထောင့်ချိုးထဲကအမှောင်တွေ
ငါမဖတ်ချင်ဘူး၊
ကြယ်ကြွေညတွေ ပုံထားလိုက်။

ချစ်တဲ့သူငယ်လေ . . .
မကြည့်ဘဲနဲ့
မြင်နေရလို့၊
ဆူးကြိုးပေါ်ကနှင်းစက်တွေ
ငါမဖတ်ချင်ဘူး၊
အပြုံးအရယ်တွေ သွန်ပစ်လိုက်။

ချစ်တဲ့သူငယ်လေ . . .
တောင်တွေရဲ့ဟိုဘက်မှာ
နေထွက်လောက်ပြီ၊
အိပ်နေတဲ့ငါနိုးဖို့
ငါ့စိတ်နှိုးပြီ၊

ချစ်တဲ့သူငယ်လေ . . .
အနာဂတ်ကို စွန့်ခွာရအောင်။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၁၀၊ အင်းစိတ်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

နာရီ

အချိန်တွေ
သေလိုက်ရှင်လိုက်။

ပန်းကလေးကိုလည်း
မကယ်တင်နိုင်သေး၊
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း
မကယ်တင်နိုင်သေး၊

လမင်းကြီးရေ . . .
အခွင့်အရေးဆိုတာ
ခု မစားရင် ပုပ်သိုးသွားမှာလား။

ရထားတွေကို
သံလမ်းတွေက ချိုးကွေ့သွားတယ်။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၄၊ ပြည်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ဘဝ

မျဉ်းဖြောင့်တွေ
နောက်ကြောင်းမလုံကြဘူး။

ကျွန်တော်ဖြင့်
လူကြားလမ်းကြား
ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း
လည်ပတ်သူ နာရီကို
တစ်နေကုန်အောင် ငုံ့ကြည့်နေရ

လူနေအိမ်တွေ သစ်ပင်ထက် မြင့်လာ
လူတွေသစ်ရိပ်အောက် တည်ရှိဆဲ။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၄၊ ၃၄ လမ်း
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ကဗျာဆရာ

မိုးထဲလေထဲ
ကိုယ့်အသက်ကိုပွေ့ပြီး
ကဗျာရေးသူ

ဆွေးမြေ့ဖွယ်
နှင်းမြူတွေနဲ့ လုံးထွေးလို့၊
သူ့အတွေးမှာ သွေးကိုတွေ့

ဘဝ၌
ရွတ်ဆိုခဲ့သမှ မမေ့နိုင်၊
ဘဝ၌
မရွတ်ဆိုခဲ့ပေမဲ့ ကြားနိုင်၊

သေခြင်းတရားဆိုတာ
ခဲရာခဲဆစ် မဟုတ်ပါဘူး၊
ကိုယ့်ဘက်က
လိုက်လျောနိုင်ဖို့ပဲ လိုပါတယ်။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၂၊ ရန်ကုန်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ပန်းကလေး

ပန်းကလေး
ပန်းကလေးက
ပန်းကလေးဖြစ်ရတာ
သိပ်စိတ်ပါပုံ မပေါ်ဘူး၊

သူ့မှာ
ရင်ခုန်စရာ ဂဃနဏမရှိ။
ကွယ်တို့ရယ်. . .  မွှေးရုံ လှရုံနဲ့
ပန်းတစ်ပွင့်ရဲ့ ဝတ္တရား ကုန်မတဲ့လား
ပန်းကလေးရေ . . .
မင်းစိတ်ကူးလေးနဲ့ ငါ့ကိုပစ်ပါ၊
တစ်ချက်ပစ်ရင် တစ်ကောင်ကျရမယ်လို့
ဆယ်နှစ်လရာသီလုံးလုံး
ကိုယ့်မှာ
မေတ္တာတရားကို ပြောပြဖို့
ရေ မီး အပြည့်အစုံနဲ့
ခန့်ခန့်ကြီး အကျပ်ရိုက်နေသူ၊

ပန်းကလေးရေ . . .
နှလုံးသားထဲက လေယာဉ်ပျံတွေ
အသံပဲကြားနေရ အိုဇုန်းလွှာပါးတာကနေ
နောက်ဖေးဝန်းထရံလေး ပျက်နေတာအထိ
အချစ်မရှိရင် ဘယ်အရာမှ
ပြန်ကောင်းလာနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး၊

ပန်းကလေးရေ . . .
စောင့်ဆိုင်းမှုတွေ ကြန့်ကြာလွန်း
ဆန္ဒတွေ အိပ်မက်ထဲပွင့်ကြ၊
ကြယ်စုံညရဲ့ ဘူးစင်လေးတစ်စင်အောက်မှာ
အချစ်နဲ့ကမ္ဘာ
အိုအောင်မင်းအောင်မွှေးလို့။
ပန်းကလေးရေ . . .
ခြေချော်လက်ချော် အလွမ်းလေးတောင်
မင်းမရသင့်ဘူးလား၊

ရှေးရေစက်တွေ
ခေျာကလက်ထဲထည့်ပြီး
မင်းအတွင် လက်ဆောင်ပေးချင်တယ်၊
ကွယ်တို့ရယ် . . . မွှေးရုံ လှရုံနဲ့
ပန်းတစ်ပွင့်ရဲ့ ဝတ္တရား ကုန်မတဲ့လား

ပန်းကလေးရေ . . .
လမ်းထိပ် မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်လေးကနေ
နိဗ္ဗာန်အထိ မင်းနဲ့အတူ သွားချင်တယ်၊
နေ့တွေ ညတွေ
တစ်ခုပြီး တစ်ခု
အရစ်ပြုန်းသွားလိုက်တာ
ဒီတစ်ဆောင်းကုန်လည်း
ကိုယ့်မှာ
ပေါင်မုန့်တစ်လုံးဟောင်းသလို
ဟောင်းရုံသာ၊ ဒါပေမဲ့
သူ့မှာ
ရင်ခုန်စရာ ဂဃနဏမရှိ။

ပန်းကလေးရေ . . .
ပန်းကလေးရဲ့ကောင်းကင်
မြန်မြန်အရွယ်ရောက်စေချင်လှပေါ့၊
နှင်းကျတာ၊ နေထွက်တာ၊ ပန်းပွင့်တာ
သဘာဝတရားကိုမှ မယုံရင်
မင်းနဲ့ငါ
ဘာကိုယုံမလဲ။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၁၊ တောင်ငူ
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ဟင်္သာ တချင်း

မမြန်ချင်နေပါစေ
မမြုပ်ရင်တာဝန်ကျေပြီဆိုတဲ့
ဧရာဝတီကြီးရယ်၊ ငါရယ်
၂၀၀၁ ထဲ စီးဆင်းဆဲ . . .

မြစ်က မြို့ကို ထမ်းလိုက်
မြို့က မြစ်ကို ထမ်းလိုက်နဲ့
ဟင်္သာတွေ ဘယ်လောက်လွမ်းလွမ်း
သင့်မေတ္တာ မပင်ပန်းခဲ့ဘူး။

ရေက မြေကို လွှမ်းလိုက်
မြေက ရေကို လွှမ်းလိုက်နဲ့
သူတို့ ဘဝတွေ
အချိန်က ဖုံးအုပ်သွား -

ဗျိုး . . .
'ကိုလင်းခက်'
ခု ကျွန်တော်ရောက်နေတဲ့
ကမ်းတစ်ဖက်မှာ
ဟင်္သာငှက်တွေ မမြင်ရပေမဲ့
အတောင်ခတ်သံတွေ ကြားရတယ်။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၁၊ ဟင်္သာတ
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

အကျွတ်အလွတ်

လေက
ယာမြေကို
ပွေ့ချီသွားဖို့ ကြိုးစားခိုက်၊

တို့ကမ္ဘာ
အငွေ့ပြန်ခွင့် မရတာ
ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ

ရိုးပြတ်ကွင်းထဲ
အစုလိုက် အပြုံလိုက်
တံလျှပ်တွေ
တစ်နေကုန် တက်ကြွလို့၊
အကောင်းပကတိကြီးကနေ ရုတ်တရက်
'ငါဟာ အမှန်တရား'လို့
ငယ်သံပါအောင်အော်ရင်း၊
'ဒီမှာအမှန်တရား'လို့
မီးခိုးတအူအူ အချက်ပြရင်း၊

ကြံမိကြံရာ ကြံပင်တွေရဲ့နောက်

ညနေခင်းဟာ
သူ့ကိုယ်သူ မီးသင်းလို့
ထွက်မြောက်ပေါ့။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၀၊ ဧလာ
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

တောင်ကုန်းအဟောင်းများ

နွေ မိုး ဆောင်း ရယ်
နင် ဘယ်ပြောင်းပြောင်း
ငါတို့ ကမ္ဘာက
ရိုးရိုးသားသား ဟောင်းတဲ့အဟောင်းပါ၊
ပစ်ထားခဲ့ရင်တောင်
ဘာရှက်ဖို့ ကောင်းမှာလဲ။

လေညင်းရေ
လွမ်းဖို့ အဖော်မညှိလေနဲ့
သင်သွေးအားကောင်းရင်
ငါတို့ နှလုံးသားထဲက ဖြတ်မောင်းပါ။

အချိန်နာရီဆိုတာ
သူရဲဘောကြောင်တဲ့ စက်ဘီးတစ်စီး၊
အသစ်နဲ့ အဟောင်း ခုပဲ ဇာတ်ပေါင်းကြစို့၊
အနာဂတ်ကိုယ်တိုင် ငါတို့စွဲလမ်းမှုထဲက
အဟောင်းတစ်ခုဆိုတာ ဝန်ခံရဲ့ မဟုတ်လား။
၂၀၀၀ရဲ့အဆုံး
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ , , ,
ဘာကိုလွမ်းအား ပိုနေသလဲ
မြေသားလှိုင်းလုံး၊ အဲဒီ့တောင်ကုန်းများအောက်
ရုန်းကန် ပွင့် ရွ စကားလုံးတို့အမြစ်တွယ် ခုံးထ၊
အရှုံးဆိုတာလည်း သဘာဝကျရင် လှပတယ်။

လေညင်းရေ
လွမ်းဖို အဖော်မညှိလေနဲ့၊
သင်သွေးအားကောင်းရင်
ငါတို့ နှလုံးသားထဲက ဖြတ်မောင်းပါ။

ရာစုနှစ်တစ်ခုရဲ့ အစွန်
သမိုင်းဦးမြို့အဝင်က ဆည်းဆာ
သူ့ကဗျာ
သွေးအား ကောင်းတုန်းပါပဲ။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၀၊ ရေနံချောင်း
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

နိဗ္ဗိန္ဒ

မနက်ခင်းမှ ဟုတ်ရဲ့လား။

ကြယ်တွေ
ဘီယာဆိုင်ထဲက မထကြသေး
လေစိမ်းများ
အပျော်အပါး မက်လွန်းတယ်၊
ဘယ်သယံဇာတကမှ
အသက်ထက်ဆုံး ပြုံးရွှင်နေမယ်
ငါ မမျှော်လင့်ခဲ့ပါ။
ဘဝရဲ့ နွေရက်တွေ အသံထွက်မလှပ၊
သံငုတ်ကြွနေတဲ့ ညတွေထဲ
နှင်းတွေ ဟိုတစ်စ သည်တစ်စ
ဘာကိုမှ လွမ်း မရနိုင်တာ စိတ်အညစ်ဆုံးတဲ့၊
ဆိုလက်စ သီချင်းလေး
အမြင့်တင်ရင်း လုံးပါး ပါးလို့၊
အချိန်မတော်ကြီး
ထ ထ လှော်ရတဲ့ လောကဓံမှာ
မြစ်တွေဟာ မအိပ်ခဲ့ရဘူး။

မနက်ခင်း မှ မနက်ခင်း
မင်းနဲ့မှ
အဝိဇ္ဇာတရားတောင်
အားကုန်လှပြီ။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၀၊ ပြည်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

မီးနဲ့လုပ်တဲ့မုန့်

သူ့လက်ထဲမှာ
လေပွေတွေ
တစ်ခုပြီးတစ်ခု၊ အပူတပြင်း
အပူနဲ့ကြီးပြင်း

လောင်မြိုက်ခြင်းနဲ့
ချုပ်သီထားတဲ့
ပွဲစျေးတန်းတစ်လျှောက်

မီးဖိုထက် မီးတောက်ကပိုကြီး

မိန်းမသားတစ်ယောက်
မီးတောက်တစ်ခု
လမ်းနဲ့အစီအရီ

အမြစ်က မြေကိုတွယ်သလို၊
လူ့ကမ္ဘာပေါ် သူနေထိုင်ပုံရဲရင့်

မုန့်ကိုရောင်းမှာလား?
မီးကိုရောင်းမှာလား?
တစ်ဆောင်းလုံးနှစ်ထားတဲ့
ခက်ဆစ်ကိုတော့ သူ မရောင်းဘူး။

လ၊ မှောင်လေ လှလေ
နေ့တစ်နေ့ကို ပြန်အမ်းဖို့
ကြယ်အကြွေတွေ ရေတွက်ရင်း။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၂၀၀၀၊ ရေတာရှည်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

တရွေ့ရွေ့ညနေ

စံပယ်မဟုတ်
ကြယ်မဟုတ်သည်
တစ်နယ်စီဝေး
တစ်သွေးလိုလှ
ချစ်ဒုက္ခများ . . .

နေနဲ့ဝေး
လနဲ့ဝေး
ပင်လယ်နဲ့ဝေး
တောတောင်နဲ့ဝေး
ကောင်းကင်နဲ့ဝေး
ရွှေပြည်တော်ဝေး
အမေနဲ့ဝေး
ဝေးနေသေးသမျှ

အချစ်ရေ
တရွေ့ရွေ့ညနေတွေ
စိတ်မရှည်တော့ဘူး။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၈၊ ရန်ကုန်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

သဘာဝတရားကမေ့လျော့နေသော ကျွန်ုပ်တို့၏နာမည်များ

ဥသြ ဘယ်ပျောက်
ပိတောက်ဘယ်ရောက်
ရေတစ်ပေါက်တောင်
ငှဲ့ချလို့မရ၊ ဘဝမျိုးနဲ့
ပြောလိုက်ကွယ်
နွေကလည်း နောက်ဆို
နွေမဖြစ်ချင်တော့ဘူးတဲ့။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၆၊ မန္တလေး
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ဆည်းလည်း

ညောင်ရွက်တွေကို
ဦးခေါင်းနဲ့ပွတ်တိုက်ပြီး
လမ်းလျှောက်ကြ၊
ညောင်ရွက် ညောင်ရွက်ချင်း
ပွတ်တိုက်ကြ၊
ညောင်ရွက်နဲ့လေ
ပွတ်တိုက်ကြ၊
အရိပ်တစ်ခုနဲ့တစ်ခု
ပွတ်တိုက်ကြ၊

အသံ အားလုံး ညောင်ရိပ်ခို လို့။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၆၊ ရန်ကုန်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ကောင်းကင်

ရေက ပက်ထုတ်လိုက်တဲ့နေရောင်

မြောင်းမြဟာ
ငါ့မျက်နှာပေါ် ဘောင်ဘင်ခတ်လို့၊

ညနေငန်းအုပ်၊ တဖိတ်ဖိတ်လက် ဗေဒါပွင့်များ
အတောင်ပံနဲ့လူတချို့ ကျောကုန်းပေါ်က မြစ်
ငါတရွတ်တိုက် မျော ပါ သွား ရာ

၁၉၉၅
ဇန်နဝါရီကို တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်
ရိတ်သိမ်းကြ၊ အရှင်လတ်လတ် နွံထဲက ကောင်းကင်။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၅၊ မြောင်းမြ
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

မီးဖွင့်လိုက်

နေမွန်းတည့်ငါ့အိမ်မှာ
အမှောင်တွေ သိပ်သည်းလွန်းလှသမို့

                                  မီးဖွင့်လိုက်

ခန်းလုံးပြည့်မှောင်တဲ့ အမှောင်ထဲ
တိမ်ရောင်စုံ မမြင်ရ၊
ပင်လယ်စင်ရော်နဲ့ လှိုင်းလုံးများ မမြင်ရ၊
စိမ်းညို့တောင်တန်းတွေ မမြင်ရ၊
ငါ့ရဲ့တစ်ခန်းလုံးမှောင်ရဲ့
                                  မီးဖွင့်လိုက်

ချစ်ခြင်းစကားဖွင့်ဟတဲ့
မျက်လုံးလေးကို မမြင်ရအောင် မှောင်မည်း၊
အလှတရားနဲ့ဝင်းမှည့်တဲ့
သီချင်းသံကို မကြားရအောင် မှောင်မည်း
ပုပ်အဲ့အဲ့အမှောင်တွေသာပြည့်နှက်၊
ပြီးတော့ မှောင်မည်း
                                  မီးဖွင့်လိုက်

လူတစ်ယောက်ရဲ့ ဦးခေါင်း၊ အိပ်မက်တွေနဲ့
အက်ကြောင်း ထနေတဲ့ ကဗျာပေါ့၊
ဟောဒီကမ္ဘာ လင်းရမယ်၊ ဟေ့ညီလေး
သန်မာတဲ့အတွေးထဲက သွေးတစ်စက်ကျလာ
မီးတောက်ဟာ ကိုင်လို့မရဘူး . . .
                                  မီးဖွင့်လိုက်

အာရုံတွေ ငါ့အတ္တနဲ့ထွန်းညှိ
ပျော်မှုအတိပြီးတဲ့ အသံခြေလက်တို့နဲ့ပေါ့၊
လောကဓံတရားကို ညမွှေးကိုင်းတစ်ကိုင်းလို
ငါတို့ဘဝထဲ ညွတ်ကိုင်းလာအောင်
                                  မီးဖွင့်လိုက်

နှလုံးသာတွေနဲ့ ထွန်းညှိ၊ မြို့ရွာတွေနဲ့ ထွန်းညှိ
တိုင်းပြည်နိုင်ငံနဲ့ ထွန်းညှိ၊ ကမ္ဘာလောကနဲ့ထွန်းညှိ
အဲဒီအလျှံညီးညီးပျော်ရွှင်မှုတွေရဲ့
အရိပ်နဲ့အရောင်ဟာ
ဒြပ်ဝတ္ထု အကောင်အထည် မရှိတဲ့
မောင်သိန်းဇော်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်၊
တောက်ပတဲ့ ပွဲခင်းကြီးဟာ
မောင်သိန်းဇော်ရဲ့
အခြားမောင်သိန်းဇော်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်
                                  မီးဖွင့်လိုက်

မနက်ခင်းလေးရေ
တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အလင်းရောင်ဟာ
ဘယ်တော ဘယ်တောင်မှာ ရေငတ်နေပြီလဲ
                                  မီးဖွင့်လိုက်

စိမ်းလန်းခြင်းကို ဘယ်ခါမမေ့လျော့တဲ့
လယ်ကွင်းတွေ ပျော်ရွှင်ဖို့၊
                    မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်

မိုးသားတိမ်တိုက် (သို့မဟုတ်)
ပျံသန်းလာတဲ့သမုဒ္ဒရာကြီး အတောင်မညောင်းဖို့၊
                                  မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်

ရပ်နားခြင်းမရှိတဲ့ မြစ်ရေအလျဉ်တွေ လန်းဆန်းဖို့
                                  မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်

ဒီမှာမိတ်ဆွေ
ငါတို့အားလုံးရဲ့ အမေ့ရင်ခွင် ထိန်ညီးဖို့
ကမ္ဘာကြီးကို မီးဖွင့်လိုက်။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၅၊ ရန်ကုန်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ဟိုပင်၌ သတင်းစာဖတ်ခြင်း

ဘာမှာမလဲ
တိုက်ဂါးဘီယာ
မရိဒ္ဒါလား . . . ။

အေး၊ အဲဒါမဟုတ်ဘူး
A B C  မဟုတ်ဘူး
P M G မဟုတ်ဘူး။

ကြည်ရွှင်ရွှင် မျက်လုံးနဲ့
နေ့စဉ် ချိုပြုံး၊ နှလုံးသားလေး
အိမ်က ရေဆာတယ်ကွယ်။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၅၊ ဟိုပင်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ရှတတ အလုံးအဖန်များ

ကိုယ့်အဆင်အသွေးကို
ရှက်ရွံ့စက်ဆုတ်စွာ ခါယမ်းနေတဲ့
အဝတ်စတစ်ခုအောက်မှာ ငါ ရပ်မိ

အဲဒီအဝတ်စရဲ့ ရှတတအရိပ်က
အရေပြားတွေပေါ်
ကြောင်တစ်ကောင်ပွတ်သပ်သလို၊
ငါ့စိတ်ကိုပွတ်သပ်

အသင်
မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး ဘာကိုကြည့်နေသလဲ
အသက်မရှိတဲ့တူရိယာတွေက
အဖန်တလဲလဲ သေတဲ့သံစဉ်တွေကို
မှုတ်ထုတ်တယ်။
မနက်ခင်းတစ်ခုလုံး
စုန်းစုန်မြုပ်သွားအောင် မှုတ်ထုတ်တယ်။
စိတ်ကူးစိတ်သန်းတွေ
အရိုးပြိုင်းပြိုင်းထသွားအောင် မှုတ်ထုတ်တယ်။
ထိတွေ့သမျှ ရေမြေအားလုံး
သွေးစို့သွားအောင် မှုတ်ထုတ်တယ်။

ဒီလိုနဲ့
အရိပ်ရဲ့အလုံးအဖန်များ
သွေးပျက်ရူးနှမ်းစွာ
ငါ့ဦးခေါင်းပေါ် တလူလူလွင့်ဆဲ

ငါ ဆက်ရပ်နေမိ
မွန်းကျပ်လွန်းတဲ့ သစ်ပင်တွေ
မုန်တိုင်းမျှော်သလိုမျိုး။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၅၊ မိုးကောင်း
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

အဆင်မပြေမှု နေ့တစ်ဝက်

နမော်နမဲ့တစ်ယောက် မဟုတ်ဘူးလို့
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တာဝန်ယူရဲတယ်၊
ဒါပေမဲ့
အဆင်မပြေမှု နေ့တစ်ဝက်မှာ

ကျွန်တော် မီးသီးတစ်လုံးဝယ်ဖို့
ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တယ်၊
သွားနဲ့ခံတွင်း ပြုပြင်ဆိုင်ဖြစ်နေလို့
ပြန်ထွက်ခဲ့ရတယ်။
ကျွန်တော်မျက်မှန်ပါဝါမြှင့်ဖို့
ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တယ်၊
လယ်ယာသုံးပစ္စည်းအရောင်းပြခန်းမဖြစ်နေလို့
ပြန်ထွက်ခဲ့ရတယ်။

ကျွန်တော်
အိမ်ရိုက်သံ အနည်းအကျဉ်းဝယ်ဖို့
ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တယ်၊
တယ်လီဖုန်း အိပ်ချိန်းဖြစ်နေလို့
ပြန်ထွက်ခဲ့ရတယ်။
ကျွန်တော်
ပြက္ခဒိန်အသစ်နဲ့ မဂ္ဂဇင်းတချို့ဝယ်ဖို့
ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တယ်၊
နှစ်ဆယ့်လေးနာရီ သွေးစစ်ဌာနဖြစ်နေလို့
ပြန်ထွက်ခဲ့ရတယ်။

ဆိုင်းဘုတ်တွေကို
ကျွန်တော်အသေအချာ ဖတ်ခဲ့တယ်။
ဒါပေမဲ့
ကျွန်တော့်ကိုတော့
ဆိုင်းဘုတ်တွေက ဖတ်မကြည့်ကြဘူး။

နေ့တစ်နေ့ အလျားအတိုင်း
ချွေး၊ ခြေသံ နဲ့ မှားယွင်းမှု
တစက်စက် စိမ့်ဝင်
အပေါ်မော့ကြည့်တော့ နေမွန်းတည့်။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၅၊ ရန်ကုန်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။

ဒီ

လရိပ်တွေ
မနိုးမချင်း
စံပယ်ခင်းာ
စောင့်နေရ၊

အပျက်အတိုင်းပင်လယ်
လမ်းထက်နိမ့်
ဘဝမယဉ်ကျေးမှု
အသံဗလံများလှုပ်ယမ်း
နေ့ရက်ဟောင်းစုတ်ဖြဲတဲ့
လေရိုင်းနှယ်
ဒီ ရေ ပြေး ခဲ့၊

အတားအဆီးမဲ့အိမ်
အိပ်ကောင်းတုန်း။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၅၊ အောင်ပင်လယ်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။