ပင္လယ္လူ႐ိုင္း

ငါတို႔ရဲ႕လည္ပင္းမွာခ်ိတ္ဆြဲထားတာ
သားေကာင္အ႐ိုးေတြလား
ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္အ႐ိုးေတြလား
ေဟာဒီ ပင္လယ္ႀကီးဟာ
ငါတို႔ရဲ႕အခ်စ္
ငါတို႔ရဲ႕သခၤ်ိဳင္း
ငါတို႔ရဲ႕ညစာ
ငါတို႔ရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္
ငါတို႔ရဲ႕ဂ်စ္ပဆီေတြ
ငါတို႔ဟာ ေသြးဆာေကာက္က်စ္ကိုးကြယ္မႈေတြ
ငါတို႔ရဲ႕မွိန္းေတြက ငါတို႔ရဲ႕စကားလုံးေတြ
ငါတို႔ရဲ႕ေလွေတြက ငါတို႔ရဲ႕အိမ္ရာေတြ
ငါတို႔ရဲ႕တိုက္ခိုက္မႈေတြဟာ ငါတို႔ရဲ႕ကပြဲေတြ
ငါတို႔အတြက္ ေဟာဒီ ပင္လယ္ႀကီးက ဗုံ
ငါတို႔ဟာ ပင္လယ္ဗုံတီးမွ သီခ်င္းဆိုလို႔ရတဲ့ လူမ်ိဳး။ ။

ပိုင္
သည္းထိတ္ရင္ဖို၊ ဂ်ဴလိုင္၊ ၂၀၀၈။

ကဗ်ာနဲ႔ေရးတဲ့ PORTRAIT

လင္းသဏ္ညီ - ။
ဆံပင္ရွည္တယ္၊ စိတ္ရွည္တယ္၊
လက္ေရးနဲ႔ကဗ်ာေရးတယ္။ ကင္းဘတ္စ္ကို ပိရမစ္ပုံလုပ္ၿပီး
ပန္းခ်ီဆြဲတယ္။ မၾကာခဏ ခရီးသြားတယ္၊
အရာရာကို အမွတ္တရရွိတယ္၊

ေအာင္ပိုင္စိုး - ။
အရပ္ရွည္တယ္၊ ဆံပင္ရွည္တယ္၊
ေဘာင္းဘီဝတ္တယ္၊ စကားေျပာျမန္တယ္၊
အေၾကာင္းအရာမ်ားတယ္၊
အဝင္/အထြက္ၾကမ္းတယ္
ကိုယ္ပိုင္အရည္အေသြးနဲ႔ ရပ္တည္ခ်င္စိတ္ရွိတယ္၊

ဧဇံ - ။
အတည္လား၊ အေနာက္လား
မကြဲျပားဘူး၊ လူအမ်ားႀကီးၾကားမွာ
ေတြ႕ရတတ္တယ္၊ စကားအမ်ားႀကီးေျပာတယ္၊
ေပ်ာ္ရႊင္သူျဖစ္တယ္၊

စိုင္းဝင္းျမင့္ - ။
ခ်ိန္ဆၿပီးေျပာတယ္၊
ထိေရာက္အရွိန္ျပင္းတယ္၊
ကမာၻႀကီးတစ္ခုလုံး ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေအာင္ ေဝဖန္တတ္တယ္၊
ကေလးမ်က္ႏွာရွိတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းရစက
လူမျမင္ေအာင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတယ္၊

ေမာင္ဖီလာ - ။
အကုန္လုံးတည္တည္တံ့တံ့လုပ္တယ္
ဣေႁႏၵအပ်က္မခံဘူး
လူသားဆန္တယ္၊ အဆင္မေျပရင္ပ်က္ရယ္ျပဳတယ္
ကမာၻကိုသိတယ္၊
ဘိုဟီးမီးယန္းစတိုင္ရွိတယ္၊

ငုအိမ္ထက္ျမက္ - ။
အက်ႌလက္ရွည္ လက္ဖ်ားထိ
ၾကယ္သီးတပ္ဝတ္ၿပီး
ရင္ဘတ္ဟၿပဲနဲ႔
အလ်င္စလိုႏိုင္တယ္
ကဗ်ာကို ဆန္းဆန္းျပားျပားေရးတတ္တယ္
လမ္းအလြန္ေလွ်ာက္တယ္၊

ထြန္းေဝျမင့္ - ။
အရပ္ရွည္လြန္းေတာ့ ဝတ္ထားတဲ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီက
ေျခဖ်ားမေရာက္ဘူး၊
မ်က္မွန္တပ္တယ္၊
ေကာက္ေၾကာင္းနည္းနည္းပဲသုံးၿပီး ပုံဆြဲတယ္၊
စားဝတ္ေနေရးဂ႐ုစိုက္တယ္၊
ကဗ်ာကို ‘စတိုင္ယာ’ေရာၿပီးေရးတယ္
အရွိန္ျပင္းျပင္းရြတ္တယ္၊

ဝိုင္ခ်ိဳ - ။
အခ်စ္ကဗ်ာအေရးေကာင္းတယ္၊
အရက္ေသာက္ဖို႔ ဇြဲရွိတယ္၊
႐ုံးတက္ခ်ိန္မွာ တျခားေနရာေရာက္ေနတာ
ေပ်ာ္တဲ့ အယ္ဒီတာ။
တစ္စုံတစ္ခုကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနပုံမ်ိဳးနဲ႔
လုပ္ခ်င္ရာဇြတ္လုပ္တတ္တယ္၊

ေအာင္ရင္ၿငိမ္း - ။
ကဗ်ာကိုလံဘတ္၊
ကဗ်ာ အေသခံဗုံးခြဲသမား၊
စစ္သားဆန္ဆန္ရင္ဆိုင္တတ္တယ္။
စိတ္ႂကြေဆးမသုံးဘဲ အၿမဲစိတ္ႂကြေနတယ္။

မိုးေဝး - ။
ကြ်န္ေတာ္နားလည္တယ္၊
ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ဘူး

လူဆန္း - ။
ျပင္သစ္စကားေျပာတယ္
ဘာေတြအသစ္ရၿပီလဲ ေမးတတ္တယ္
ကိုယ္တိုင္ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းတယ္
ကဗ်ာကလြဲၿပီး/ က်န္တာေရွာ့(ခ္)ရွိတဲ့ပုံ
ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔မလြယ္/ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္၊

မင္းထက္ေမာင္ - ။
ႏိုင္ငံတကာဆန္ေအာင္ ေနတယ္
ႏိုင္ငံတကာဆန္ေအာင္ ေျပာတယ္
ႏိုင္ငံတကာဆန္ေအာင္ ေရးတယ္
ကဗ်ာကို မသယ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ
အေလးခ်ိန္မ်ားေအာင္ေရးတယ္

ေမာင္စိမ္းနီ - ။
စာေပစစ္စစ္အယ္ဒီတာ၊
စိမ္းတယ္/ နီတယ္
ဘာမဆိုအကုန္ေတာ္လွန္တယ္
ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ဆဲတယ္၊
မင္းသမီး အင္ဂ်လီနာဂ်ိဳလီလို
လူမႈေရးလုပ္တယ္၊

ဝင္းေမာင္ - ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမ်က္ႏွာနဲ႔တူတယ္၊
စိတ္တိုတယ္၊ အစုအေဆာင္းေကာင္းတယ္။
ကဗ်ာအလုပ္ကဆယ္စုႏွစ္သုံးခုစာေလာက္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ လူမသိ
ေဗဒင္အလုပ္က ေလးငါးႏွစ္နဲ႔ လူသိ-ဟု မွတ္ခ်က္ေပးသူ

ဥတၱရာေအာင္ - ။
ေတာင္ေပၚ/ ေတာင္ေအာက္ကိစၥ
အေလးအနက္ထားတယ္၊
အိတ္ထဲမွာ ‘ဘုရားသခင္’ကို ထည့္ၿပီးသြားတယ္၊
ျပဳျပင္ေရးစိတ္ဓာတ္ကဲတယ္၊
ကိုယ္ေပၚမွာ တံဆိပ္မ်ိဳးစုံေတြ႕ရတယ္။
ဆံပင္စည္း၊ နားကြင္း၊ ေဆးမွင္ေၾကာင္၊
အ႐ိုးေခါင္း လည္ဆြဲ၊ အကုန္လုပ္တယ္

ေကမ်ိဳးၿငိမ္း - ။
မဟုတ္မခံ တုံ႔ျပန္တတ္တယ္
ပိုင္းျခားနားလည္တတ္တယ္
အမွားျမင္တတ္တယ္
စကားကို ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းေျပာတယ္
အုပ္စု/ ဂိုဏ္းဖြဲ႕ကိစၥ လက္မခံ
တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ သြားလိုက္/ လာလိုက္

ခိုင္ၿမဲေက်ာ္စြာ - ။
တကယ့္ GENTLEMAN
ဘာေရးေရး တရားကိုလက္မလႊတ္
မိသားစုကို အေလးထားတယ္
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနထိုင္တယ္
စကားေျပာ ညင္သာႏူးညံ့တယ္
တစ္ဖက္သားကို နားလည္ညႇာတာအားေပးတယ္

ေအမြန္ - ။
ေသးေသးေကြးေကြးေပမယ့္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ
အားထည့္တာ ေတြ႕ရတယ္၊
အေမရိကန္အင္ဒီးယန္းေလးတစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသလို
လြတ္လပ္တယ္

ဝင္းသူရ - ။
အယ္ဒီတာဆန္တယ္

ေမာင္လင္းယုန္(ရွမ္းျပည္) - ။
ယက္တူရွင္ကိုနဲ႔ ေတြ႕ဆုံဖူးတယ္
ေဆးလိပ္အမ်ိဳးအစားမေရြး မီးခိုးမတိတ္ေအာင္ေသာက္တယ္
စူးစမ္းလိုစိတ္ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္က အၿမဲျပန္
ရွင္းျပေနရတယ္။
TRANSLATOR၊ TUTOR၊
‘ေနာက္ဆုံး လင္းယုန္ငွက္တစ္ေကာင္’အေနနဲ႔
အိုမင္းတဲ့အထိ ပ်ံသန္းဆဲ

ေကာက္ႏြယ္ကေနာင္ - ။
ကဗ်ာနဲ႔ဝိညာဥ္ေလာက
ႏွစ္ေလာက ေနထိုင္တယ္၊
လူတစ္ေယာက္ထက္ စီးကရက္တစ္လိပ္၊ မုန္႔တစ္ခု၊
လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ပဲ အေဖာ္ျပဳထိုင္ေနတတ္တယ္။
႐ုံးခန္းကိုတက္တဲ့ေလွကားဟာေကာင္းကင္ဘုံကို
တက္တဲ့ ေလွကားလို
ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ရွည္လ်ားမည္းေမွာင္ေနတယ္

ဝင္းျမင့္ - ။
စကားနည္းတယ္ စာမ်ားတယ္
အမႈန္အမႊားကင္းစင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ

ၿငိဏ္းေဝ - ။
PERFORMANCE ေကာင္းတယ္
ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းစိတ္မ်ားတယ္
NEW DIRECTION ရွိတယ္
စကားလုံးေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထားတယ္
စကားလုံးေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလြန္းလို႔
တစ္ခါတစ္ရံမွာေရးထားတာ မသပ္မရပ္သလို ျဖစ္တတ္တယ္။
ကဗ်ာကို ကမာၻနဲ႔ဆက္စပ္ေပးႏိုင္တယ္
ဆရာဝန္ပုံစံရွိတယ္

ကိုဘုန္း - ။
ကဗ်ာတစ္ဝက္- ဂစ္တာတစ္ဝက္-
အိပ္မက္နဲ႔တူတဲ့ မ်က္လုံးေတြရွိတယ္
ဦးထုပ္တစ္လုံး အၿမဲေဆာင္းထားတယ္

လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္ - ။
ေႏြဦးရာသီတစ္ခုမွာ ဂ်ဳံ႐ိုးနဲ႔ရက္လုပ္ထားတဲ့
ခေမာက္တစ္လုံးေဆာင္းလာဖူးတယ္
ဂ်င္းပင္ဝတ္ေျပျပစ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္
ကိုယ့္သေဘာထားကို အထိပါးမခံဘဲ ညင္ညင္သာသာ
တင္ျပတတ္တယ္၊
ေကာင္းကင္ရဲ႕အျပာေရာင္လိုၿငိမ္းခ်မ္းသူ

နီမ်ိဳးထက္ - ။
ကမ္းထရီးဆံပင္နဲ႔ စီးကရက္နဲ႔
ေလသံဝဲဝဲ
ေႏွးေႏွးေကြးေကြး

ခရမ္းျပာထက္လူ - ။
စကားလုံးျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတြသုံးတယ္
စာသားမ်ားမ်ားေရးတယ္၊ ကူညီတတ္တယ္၊
နည္းနည္းေျပာျခင္းေနာက္မွာ မ်ားမ်ားေျပာျခင္းေတြ႕ရတယ္
တစ္ခါတေလ စတိုင္က်က်
တစ္ခါတေလ ဖ႐ိုဖရဲ။

တိုးေႏွာင္မိုး - ။
ေရးထားတဲ့ စာရြက္အနားစေတြကို မီး႐ႈိ႕ၿပီး
မဂၢဇင္းတိုက္ကိုပို႔တယ္
ျမစ္ထဲမွာ ကဗ်ာေတြရွိတယ္ဆိုၿပီး ဓာတ္ပုံလိုက္႐ိုက္တယ္
အေလာင္းေကာက္တယ္/ ဂ်စ္ပစီလုပ္တယ္

ေမာင္လင္းရိပ္ - ။
အနက္ေရာင္လက္ဆြဲအိတ္တစ္လုံးပါတယ္
RADIO/ INTERNET/ WEBSITE ေတြ စိတ္ဝင္စားတယ္
တိုးတိုးတိတ္တိတ္ရွိၿပီး
အေရွ႕တိုင္း အေတြးအေခၚကဲတယ္
ကဗ်ာကို လူထုဆီေရာက္ဖို႔ အၿမဲနည္းလမ္းရွာေနတယ္

သွ်ီသူေအာင္ - ။
ကဗ်ာဆရာေတြကို
‘ေကာင္းကင္ဘုံမွာေနထိုင္သူ’နဲ႔
‘ငရဲဘုံမွာ ေနထိုင္သူ’လို႔၊ ႏွစ္မ်ိဳးခြဲရင္
သူ႔ကို ‘ေကာင္းကင္ဘုံ’မွာ ေနထိုင္သူလို႔
ေျပာရပါလိမ့္မယ္

စိုးမင္းေအာင္ - ။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕အလယ္ေခါင္တည့္တည့္ ေနထိုင္တဲ့သူ
တစ္ဖက္တည္း ကင္းၿမီးေကာက္နားကပ္ႏွစ္ခု
မ်က္လုံးတစ္လုံး ျပန္လည္ျပဳျပင္ထားရ
တစ္ခါက ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး အရွိန္ျပင္းျပင္း ဝင္တိုက္တာခံရသူ
နားထဲမွာ အသံေတြၾကားေနရတယ္ လာေျပာသူ
ဘုရားသခင္
ေတြ႕တိုင္းလည္း သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္ၾကား ဘုရားသခင္

ေမာင္ေဒး - ။
ဘာသာျပန္တယ္၊ အားရင္အိပ္တယ္၊
အယ္ဒီတာလုပ္လိုက္/နားလိုက္၊
တစ္ခါတေလ ထီးေကာက္နဲ႔၊
COMPUTER – INTERNET သုံးစြဲမႈနဲ႔။
တီရွပ္အနက္မ်ား၊
ဂ်ာနယ္တစ္ခုလုပ္တုန္းကလည္း စာမ်က္ႏွာေတြအနက္
တစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕-ေတြ႕တတ္တယ္

တီက်ဴး - ။
‘လူပိန္မ်ားရဲ႕ကလပ္’ဖြဲ႕ဖို႔တိုက္တြန္းဖူးတယ္
ေနာက္ပိုင္း ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္သြားတယ္
လူဟာ ပန္းခ်ီကားထဲကပုံစံအတိုင္း

ခ်မ္းမင္းအိမ္ - ။
ေဘာင္းဘီနဲ႔ ဂိုက္ဆိုက္ေကာင္းတယ္
ကုမၸဏီပုံေပါက္တယ္
အယ္ဒီတာလုပ္ရတာ ဝါသနာပါတယ္
သီခ်င္းတညည္းညည္းနဲ႔။ အေပၚယံၾကည့္ရင္
လူ႕ဘဝကို အေပ်ာ္တမ္းေနထိုင္
ေနတဲ့ပုံလို႔ ထင္ရတယ္

သစၥာပိုင္စိုး - ။
အၿမဲတမ္းအထီးက်န္၊
လွ်ိဳ႕ဝွက္နာက်င္ေနတဲ့ပုံမ်ိဳး

ေျပျမင့္ - ။
စစ္သားဆံပင္ပုံစံနဲ႔၊ ေသာကမ်က္ႏွာနဲ႔၊
ေရွ႕လကေတြ႕ေတာ့ ‘ကြ်န္ေတာ္
အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္’လို႔ ေျပာတယ္။
အသက္ ၄၆/၄၇ ေလာက္ရွိၿပီ

ဘုန္းေနသြန္း - ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ရွိတဲ့၊
ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ေခတ္လူငယ္တစ္ေယာက္။
တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခ်ိန္ထဲကေန ထုတ္လုုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊
အနည္းငယ္ေအးစက္တာနဲ႔ ျပတ္သားတာရွိတယ္

ၾကည္ေဇာ္ေအး - ။
ကဗ်ာကို ေရႊလို႔သေဘာထားတယ္
တစ္ခုခ်င္းတူးေဖာ္ေရာင္းခ်တယ္
ကုန္သြားရင္ မေရးပဲေနတယ္။
နည္းနည္းအႏၱရာယ္ရွိတယ္

ေမာင္သင္းခိုင္ - ။
ေႏြးေထြးႀကိဳဆိုတယ္
ႏိုင္ငံတကာစံကိုသိတယ္၊ အရက္ကိုခ်စ္တယ္၊
အဖြဲ႕လိုက္ေနတယ္။
တစ္ခါက အထပ္ ၂၀ ကိုဆင္းဖို႔ ဓာတ္ေလွကားထဲ
ကဗ်ာဆရာေတြ ဆန္႔သေလာက္ ေခၚထည့္ေနလို႔
အေစာင့္က အတင္းပိတ္ၿပီး လႊြတ္ခ်လိုက္တယ္

စန္းဦး - ။
ေဟာလီးဝု(ဒ္)႐ုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္
တစ္ေကာင္လို ေအးစက္စက္အၾကည့္ရွိတယ္၊
တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ ခမ္းခမ္းနားနား ညစာေကြ်းၿပီး
ဗန္ဂိုးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ လက္ေဆာင္ေပးသူျဖစ္တယ္
DIGITAL ART, SHORT VIDEO အျပင္
စာအုပ္ထုတ္ေဝသူ၊ ပိုင္ရွင္

လူအိမ္ - ။
မ်ားလာရင္ ကမာၻေပၚမွာ
သူစကားေျပာရမယ့္သူ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္လို႔၊
ေႂကြးေၾကာ္တတ္တယ္လို႔၊ ၾကားဖူးတယ္။
တစ္ေယာက္က ‘အေမရိကန္သမၼတ’
တစ္ေယာက္က ‘ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္’

ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္ - ။
အနက္ေရာင္လယ္သာဂ်ာကင္နဲ႔
ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သမားအျဖစ္ တစ္ခါပဲေတြ႕လိုက္ရတယ္။
လူက က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ရွိေပမယ့္၊
သူ႕စာေၾကာင္းေတြက သူ႕ခရီးလိုပဲ လမ္းေၾကာင္းရွည္တယ္၊
ဝက္ဝံတစ္ေကာင္ကို ကိုင္လွဲခ်ႏိုင္တဲ့ ေအးခဲတဲ့ ေဒသကေန
ပစိဖိတ္သမုဒၵရာကို ျဖတ္ဖို႔ႀကံစည္ေနတယ္

ေနမ်ိဳး - ။
ဘုရားသခင္ဟာ
ကမာၻၿဂိဳဟ္ကို စူးစမ္းဖို႔
ၿဂိဳဟ္သားတစ္ေယာက္လႊတ္လိုက္တယ္။
အင္မတန္႐ိုးသားတဲ့အျမင္နဲ႔
အဆန္းျပားဆုံးေတြကို ေတြ႕ရွိေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သူ၊
လူစုလူေဝးကို ေရွာင္ၿပီးေနတတ္တယ္

ေအာင္ခ်ိမ့္ - ။
စကားလုံးအနည္းဆုံးနဲ႔
အထိေရာက္ဆုံးေရးႏိုင္သူ၊
ပါးစပ္က တစ္လုံးေျပာ တစ္လုံးကဗ်ာ ျဖစ္ေနသူ၊
‘ဟန္’ကိုအမ်ားဆုံး တုပခံရသူ၊
‘ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕ ဘုရားသခင္’လို႔ တင္စားခံရသူ
အသားညိဳညိဳအရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔
ေျခာက္ေသြ႕ပုံရေပမယ့္၊ ေလးနက္မႈေတြ
ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ စိုရႊဲေနသူ

ေဇယ်ာလင္း - ။
ဘာသာျပန္ရာကေန၊ ဘာသာစကားကိုေတြ႕ရွိသြားၿပီး၊
ဘာသာစကားကို အားျပဳေရးတဲ့ ‘ဘာသာစကားကဗ်ာ’ဆိုတာကို
ဦးေဆာင္ေရးသားခဲ့သူ။ ေနာက္ပိုင္း ဘာသာစကားကဗ်ာနဲ႔
ပတ္သက္သမွ် - ေရးသား၊ ေျပာဆို၊ ေဆြးေႏြး၊ သုေတသနျပဳ၊
ပို႔ခ်၊ ျဖန္႔ခ်ီ၊ ကာကြယ္၊ တုံ႔ျပန္၊ အလုပ္အားလုံး အကုန္
လုပ္ေနသူ။

ပိုင္ - ။
ကြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို
အထက္လူေတြေျပာခ်င္ေျပာပါလိမ့္မယ္
ဒါမွမဟုတ္၊ မေျပာဘဲေနပါလိမ့္မယ္

၃-၁-၂၀၀၉ စေနေန႔၊ ညေန ၃း၄၀ နာရီ

ပိုင္
ႏြယ္နီမဂၢဇင္း၊ အတြဲ (၁၉)၊ အမွတ္ (၆)၊ ေမလ၊ ၂၀၀၉

ေနမဝင္တဲ့ေန႔

လူေတြ ညစာ စားလိုက္ၿပီးမွ
ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားၾက
ျပတင္းတံခါးကို ပိတ္မယ္လုပ္ၿပီးမွ
ျပန္ဖြင့္လိုက္ၾက
အိပ္ရာဝင္ဖို႔ လုပ္သူမ်ား
ျပန္ထလာၾက

ေရႊေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ေန႔ဟာ သတၱဳတုံးလို
ၿငိမ္သက္လို႔
ဓမၼသီခ်င္းသံက မဆုံးႏိုင္ေအာင္ ရွည္လ်ားပ်ံ႕လႊင့္လို႔
အစီအစဥ္မ်ား လႈပ္ရွားမႈမ်ား ေရွ႕ကို မဆက္ႏိုင္ဘဲရပ္တန္႔လို႔

‘ေနမဝင္တဲ့ေန႔’
‘ေနမဝင္တဲ့ေန႔’
‘ေနမဝင္တဲ့ေန႔’ဟာ အားလုံးအတြက္
ေနမဝင္တဲ့ေန႔ဟာ အိပ္မက္က်မ္းအားလုံးကို ဖ်က္သိမ္း
ငါတို႔ဟာ
ေနမဝင္တဲ့ေန႔ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္
ဆုေတာင္းၾက

ေနမဝင္တဲ့ေန႔
ေနမဝင္တဲ့ေန႔
ညစာ မစားႏိုင္သူေတြအတြက္ ေစာင့္ေနတာလား
ေနမဝင္တဲ့ေန႔ဟာ ညစာ မရွိသူေတြအတြက္
ဝမ္းသာစရာလား ဝမ္းနည္းစရာလား

ေနမဝင္တဲ့ေန႔ေၾကာင့္
လူေတြ
လမ္းမေပၚ ေလးေလးတြဲ႕တြဲ႕ ထြက္လာၾကတယ္
ဘယ္ကို သြားရမွန္းမသိပုံနဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ရပ္သူရပ္
ေနာက္ ဟိုနားဒီနားထိုင္လို႔
တခ်ိဳ႕က လွည့္လည္လို႔
ယႏၱရားတစ္ခုရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းလို
ဘယ္သူမွလည္း မျပင္တတ္ေတာ့
ေနဟာ ေကာင္းကင္ေပၚရပ္လို႔
လူေတြဟာ ေနေပၚကို
ဘတ္စ္ကားတစ္စင္းနဲ႔ မွားၿပီးတက္ေနၾက
ဘားတစ္ခုမွာ သစ္သားစည္ႀကီးေတြ အားကိုးနဲ႔
အရက္ျခင္သူဟာ
ျခင္တဲ့ခြက္ကေလးကိုင္ၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ
(သူတို႔ ေနာက္က်ေနၾကတာလား)
လူသတ္သမားစြပ္ေနက် လက္အိတ္လိုည
ဘယ္မွာလဲ
အသားကင္တဲ့ မီးဖိုက မီးခိုးေခါင္းတိုင္ႀကီး
အေငြ႕တလူလူထ
ေရွ႕ကအေပါက္မွာ တံစို႔ထိုးထားတဲ့
အသားသီေတြ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾက
အသားကင္သမားက ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက
ပ်က္ကြက္သြားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းဝတ္ျပဳပြဲအတြက္
ဒီေန႔ စိတ္ေစာေန

ေနမဝင္တဲ့ေန႔မွာ
ဂ်စ္ပဆီတစ္ေယာက္
သူ ကုတ္အက်ႌႀကီးကို လွည့္လည္ေရာင္းခ်လို႔
ေနမဝင္တဲ့ေန႔မွာ
ျပဇာတ္႐ုံထဲ လူမရွိဘူး
ေနမဝင္တဲ့ေန႔မွာ
ေကာင္းကင္ဘုံရွာသူေတြ လမ္းမွားသြားတယ္
ေနမဝင္တဲ့ေန႔မွာ
ကမာၻႀကီးဟာ
ပိတ္လို႔မရတဲ့ မီးလုံးတစ္လုံးျဖစ္တယ္

ေနမဝင္တဲ့ေန႔မွာ
အမဲလိုက္ေသနတ္မ်ား
ေတာစီးဖိနပ္မ်ား
လတ္ဆတ္ေသာ ငန္းသားကင္မ်ား

စစ္တုရင္ကြက္ေတြ မၿပီးေသးဘူး
ဘိလိယက္ခုံေတြ မပိတ္ေသးဘူး
စႏၵရားေတြ မနားေသးဘူး
သေဘၤာေတြ မထြက္ေသးဘူး
ေနမဝင္ေသာေန႔မွာ ေနလုံးဟာ မီးေလာင္စျပဳၿပီ

ေနကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေျမေခြးေတြက
ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ေနၾက
ငါတို႔ခ်ဥ္စရာ စပ်စ္သီးတစ္လုံးေတာ့ ရျပန္ပေဟ့
က်ာပြတ္သမားေတြက ေနကို လက္ၫႇိဳးထိုးျပၿပီး
ပိရမစ္ေဆာက္ဖို႔ ကြ်န္ေတြကို မနားတမ္းခိုင္းေစေနၾက
ေနထဲမွာ ‘ကမာၻႀကီး ဘာျဖစ္ပါလိမ့္’ဆိုၿပီး
ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ တျခားကမာၻက
ၿဂိဳဟ္သားမ်က္ႏွာေတြ ေတြ႕ရ
မဝင္တဲ့ေနေအာက္မွာ
အ႐ူးေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကခုန္ဖို႔ ထြက္လာၾက
ဝန္တင္ျမည္းေတြ ေနမဝင္သေ႐ြ႕
လမ္းမေတြေပၚ တညည္းညည္း တညဴညဴ သြားေနဆဲ

ဘုရားသခင္ဟာ ကေဖးဆိုင္ထဲက ထလာၿပီး
ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္
တဆိတ္-သည္းခံၾကပါ လူႀကီးမင္းတုိ႔
ဒီဘိလိယက္ကို က်ဳပ္စဥ္းစားေနလို႔။ ။

ပိုင္
အ႐ိုးစစ္ေဆးမႈ၊ ၂၀၀၉၊ ေမလ၊ ေက်ာ္ေမႊး

ပိရမစ္မ်ား

ငါ့ႏွလုံးသားထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ‘ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕’ကို
ဒီကေန႔ ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့တယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ျခင္းဟာ
ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျမေခြးတစ္ေကာင္
ဆန္လိုက္ပါလိမ့္။
ဒုကၡဘီးေတြ တအီအီလိမ့္ေနတဲ့ၿမိဳ႕
ေကာက္က်စ္တဲ့ မီးလုံးေတြ
အစီအရီတပ္ဆင္ထားတဲ့ၿမိဳ႕
အာဃာတႏွင္းေတြ တစ္ၿမိဳ႕လုံးပိက်ေနတဲ့ၿမိဳ႕
ေႃမြတစ္ေကာင္လို ေျခေထာက္မရွိဘဲ
သြားလာေနတဲ့ၿမိဳ႕
ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက နာရီကိုၾကည့္ၿပီး
ထြက္ေျပးသြားတဲ့ၿမိဳ႕
တိတ္ဆိတ္နက္႐ွဳိင္းလွတဲ့ ေျခာက္ေသြ႕ပင္လယ္ျပင္ထဲ
အတိတ္က အရက္စည္နဲ႔ ေခါင္းစည္းပဝါေတြ
ဆန္ဆန္ေမ်ာလြင့္
ပင္လယ္ဓားျပတစ္ေယာက္လို
အာသာငန္းငန္း ေၾကကြဲခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕။
ငါ့ၿမိဳ႕ထဲ ညစာစားပြဲမ်ားနဲ႔ အလည္ေခၚခ်င္ပါရဲ႕
ငါ့ၿမိဳ႕က လူႀကီးလူေကာင္းယဥ္ေက်းမႈ တစ္စုံတစ္ရာ
မေပးအပ္မွာ ေၾကာက္တယ္
အေရးပါပါ အခမ္းအနားဖြဲ႕ ကဗ်ာရွည္ႀကီးေတြလည္း
မထြန္းကားခဲ့ဘူး
အဲဒီၿမိဳ႕ထဲ နတ္ဆိုးနဲ႔ ဝိုင္အရက္ဟာ
က်ိန္စာနဲ႔အျပစ္ကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီးမွ
ငါ့ကိုထုံအေနတဲ့ က်မ္းစာတစ္ေစာင္ဖတ္ျပတယ္။
ငါေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာလား
ေဝးလံလွတဲ့ ေခတ္တစ္ခုဆီက
အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ အေတြးမ်ားဟာ
သစ္ကုလားအုပ္တစ္ေကာင္လို
တေရြ႕ေရြ႕ ျပန္လာေနပုံက
အဲဒီေခတ္က အတိုင္းပါပဲလို႔၊ ငါက ဒီေခတ္ထဲမွာ
တေစၦေလ။
ေသဆုံးသြားတဲ့ ငါ့႐ုပ္အေလာင္းကို
လံခ်ားဘီးအိုႀကီးမ်ားေပၚ တင္ေဆာင္လာတဲ့
ငါ့ၿမိဳ႕က
တိတ္ဆိတ္အထီးက်န္ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္လာဖြယ္မရွိတဲ့
ဟင္းလင္း ျပင္တစ္ေနရာမွာ
လက္တစ္ဖက္ကို ခြ်န္ျမေနေအာင္ ေျမႇာက္ရင္း
ရပ္တန္႔ေသဆုံးလို႔။
ေန႔လယ္စာ ဆာေလာင္ေနသူေတြအတြက္
ဖဲခ်ပ္မ်ားလွည့္စားဖို႔
ျပတိုက္တံခါးအိုႀကီးေတြ ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားဆဲ
သူတို႔ကို အခမဲ့
ဝင္ၾကည့္ခြင့္ေပးလိုုက္ပါဘုရားသခင္
ေကာင္းကင္ႀကီးက အယ္နီညိဳးေတြနဲ႔
အ႐ိုးႀကဲနီရဲေနတဲ့ ေဟာဒီေန႔မ်ိဳးမွာ
ငါကိုယ္တိုင္က အ႐ုပ္စာမ်ားရဲ႕ တစျပင္ထဲမွာ
ကိုယ့္ေခၚသံကိုယ္မၾကားရတဲ့ လဲေလ်ာင္းမႈ။ ။

ပိုင္
အ႐ိုးစစ္ေဆးမႈ၊ ၂၀၀၉၊ ေမလ၊ ေက်ာ္ေမႊး

ေဒါက္တာဇီဗားဂိုး

ငါမွီေနတဲ့နံရံက
ေသနတ္ေျပာင္းဝထြက္လာမလား
ေရခဲဖုံးေျမမွာ
ျမႇဳပ္ထားတဲ့အာလူးတြင္းကိုရွာဖို႔လြယ္ပါ့မလား
မေန႔က ေတာင္ကုန္းေပၚမွဝံပုေလြတစ္ေကာင္
ဒီေန႔ညေန ႏွစ္ေကာင္
ကေလးေတြဟာ ခ်က္ခ်င္း
လူႀကီးစကားေျပာလာၾကတယ္
ဘုရားသခင္ကို ေတြ႕ခ်င္ေတြ႕မယ္
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေတြ႕ဖို႔ကမလြယ္ေတာ့ဘူး
မင္းဟာ ငါ့အသက္ဂ်ဳံနဲ႔ဖုတ္ခဲ့ရတဲ့ေပါင္မုန္႔မို႔
မဖဲ့ရက္ဘူး လာရာ…။
(ဝတၳဳခံစားခ်က္)

ပိုင္
မေဟသီ၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၀၉