> သီဟသူ [dot] blogspot [dot] com: May 2011

May 29, 2011

မနက္ခင္းသီခ်င္း

ဝဝတုတ္တုတ္ ေရြွလက္ပတ္နာရီတစ္လုံးလို
ခ်စ္ျခင္းေမတဿတာဟာ သားကို သြားေစျပီ။
သားရဲ့ ေျခဖဝါးေတြကို ဝမ္းဆြဲဆရာမက
ရိုက္လိုက္တယ္၊ သဘာဝထဲမွာ
သားရဲ့ အဆင္တန္ဆာမဲ့ ေအာ္သံဟာ
သူ့ေနရာသူ ယူလိုက္တယ္။

ေမေမတို့ရဲ့ စကားသံေတြဟာ ပဲ့တင္ျပန္၊
သားေလးရဲ့ ေရာက္ရွိလာျခင္းကို
အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ဲ့လိုက္တယ္။
အသစ္စက္စက္ရုပ္တု။
ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းတဲ့ ျပတိုက္ထဲမွာ
သားရဲ့ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္မွုဟာ
ေမေမတို့ရဲ့ အနဿတရာယ္ကင္းမွုကို
ေနာက္ေယာင္ခံတယ္။
နံရံေတြလို ငုိင္ေတြေတြနဲ့
ေမေမတို့ ရပ္ေနျကတယ္။

ေလရဲ့ လက္ခ်က္နဲ့
တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနတဲ့
တိမ္ဟာ
သူ့ရဲ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနျခင္းကို
ျပန္ထင္ဟပ္ဖို့ ျကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ကို
ေပါင္းခံယူတယ္။
သားရဲ့ေမေမဟာလည္း ဒီေလာက္ပါပဲ။

တစ္ညလုံးပဲ
သားရဲ့ ပိုးဖလံဝင္သက္ထြက္သက္ဟာ
ျပားခ်ပ္ေနတဲ့ ပန္းနုေရာင္နွင္းဆီေတြျကား
ယိမ္းထိုးသြားလာတယ္။
ေမေမ နားေထာင္ဖို့ နိုးထတယ္။
ေမေမ့ရဲ့ နားထဲမွာ
အေဝးက ပင္လယ္ျပင္ဟာ ေရြ့လ်ားလို့။

ေအာ္သံတစ္ခ်က္၊ အိပ္ရာေပာ္က ေမေမလူးလဲထ၊
ေမေမ့ ဝိတိုရိယေခတ္ ညဝတ္အကဿင်ီေအာက္မွာ
ေမေမဟာ နြားမတစ္ေကာင္လို ေလးလံျပီး
ပန္းပြင့္ျကီးတစ္ပြင့္လို။
သားရဲ့ ပါးစပ္ကေလးဟာ
ေျကာင္တစ္ေကာင္ရဲ့ ပါးစပ္လို
သန့္သန့္ရွင္းရွင္း ဟသြားတယ္။
ျပတင္းေပါက္ရဲ့ ေလးေထာင့္ကြက္
ျဖူေဖြးလာျပီး သူ့ရဲ့ မွုန္မွုန္မိွုင္းမိွုင္း
ျကယ္ေတြကို မ်ိုခ်ပစ္လိုက္တယ္။
ေဟာ... သားေလးရဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ
ဂီတ သေကဿငတေတြကို သားစမ္းျပီ။
ျကည္လင္ျပတ္သားတဲ့ သရသံေတြဟာ
ပူေဖာင္းေတြလို ပ်ံတက္လာျကတယ္။ ။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၊ ေဖေဖါ္ဝါရီ၊ ၁၉၆၁

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

May 9, 2011

အတိတ္ေမ့ေဝဒနာရွင္

မထူးေတာ့ဘူး၊ အခုမွ မထူးေတာ့ဘူး
ျပန္သတိရပါလို့ မေတာင္းဆိုနဲ့ေတာ့။
ဒီေလာက္လွပတဲ့ ကြက္လပ္ကို
ေခ်ာမြတ္ေအာင္လုပ္ဖို့ကလြဲလို့
က်န္တာ ဘာမွမထူးေတာ့ဘူး။
နာမည္၊ အိမ္၊ ကားေသာ့ေတြ၊

ကစားစရာဇနီးသည္ေလး-
ေဖ်ာက္ဖ်က္ခံလိုက္ရျပီ။
သက္ျပင္းခ် သက္ျပင္းခ်လိုက္၊
ကေလးေလးေယာက္နဲ့
လ်ွပ္စစ္ထမင္းအိုးတစ္လုံး။

တီေကာင္ေလာက္ရွိတဲ့ သူနာျပုေတြနဲ့
ပိစိေညွာင့္ေတာက္ဆရာဝန္
သူ့ကို ေစာင္ျခုံေပးျကတယ္။
ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ
သူ့အေရျပားက ကြာက်လာျကတယ္။
အဲဒါအားလုံး ေျမာင္းထဲသြန္ခ်လိုက္။
သူ့ေခါင္းအုံးကို

သူ မတို့ထိရဲခဲ့တဲ့
သူ့ဆံပင္နီညီမေလးအျဖစ္စြဲထင္
ေပြ့လိုက္လို့။
သူဟာ ေနာက္ထပ္အသစ္စက္စက္ကို
အိပ္မက္မက္ယူတယ္။
ျမုံလို့၊ တစ္အုပ္လုံးျမုံလို့
အျမုံေတြ။

အေရာင္အေသြးလည္း မတူျကဘူး။
သူတို့ခရီးေတြထြက္ျကမယ္
ခရီးေတြ ခရီးေတြ ထြက္ျကမယ္။

ရွုခင္းေတြ
သူတို့ေမာင္ရင္းနွမတင္ပါးေတြကို
မီးပြင့္ေစတယ္

ျကယ္တံခြန္ရဲ့ အျမီးတန္း။
ျပီးေတာ့...
အားလုံးရဲ့ သုတ္ရည္ပိုက္ဆံ။
သူနာျပုတစ္ေယာက္ယူလာတယ္။

အစိမ္းေရာင္ေသာက္စရာတစ္ခု
ေနာက္တစ္ေယာက္ယူလာတာက
အျပာေရာင္။
သူ့တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ကေန
ျကယ္ေတြလိုျမင့္တက္လာျကတယ္။
ေသာက္စရာ နွစ္ခြက္ဟာ
မီးေတာက္အျမွုပ္ထ။

ညီမေလးေရ၊
အေမေရ၊
မိန္းမေရ၊
ငါ့ဘဝဟာ ခ်ိုျမိန္တဲ့အတိတ္ေမ့မွုပဲ။
ငါ
ဘယ္ေတာ့မွ
ဘယ္ေတာ့မွ
ဘယ္ေတာ့မွ
အိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူး။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၂၁၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၆၂


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

May 8, 2011

ဖတဆိုးသားေလးအတြက္

မျကာခင္မွာပဲ သားေလး သတိျပုမိပါလိမ့္မယ္
သစ္တစ္ပင္လို သားနံေဘးမွာ ျကီးထြားလာေနတဲ့
လစ္ဟာမွုတစ္ခု၊
ေသျခင္းတရားသစ္တစ္ပင္၊ အေရာင္မဲ့
ျသစေျတးလ်ငွက္ဖ်ားပင္-
ဦးထိပ္မွာ အရြက္ေတြမဲ့၊ လွ်ပ္စီးရဲ့ ကြပ္ျခင္းခံရ-
မာယာတစ္ခု၊
ျပီးေတာ့ ဘာကိုမွ လုံးလုံးဂရုမျပုတဲ့
ဝက္ဖင္လို မိုးေကာင္းကင္။

ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သားေလးဟာ နွုတ္ကေလးအ,လို့
အဲသလို ထုံအ,တာကိုပဲ အေမခ်စ္တယ္
အဲဒီ ထုံ အ,ျခင္းရဲ့ စုံလုံးကန္းေနတဲ့မွန္။
အဲဒီမွန္ထဲ အေမျကည့္လိုက္ေတာ့
အေမ့မ်က္နွာကလြဲလို့ ဘယ္သူ့မ်က္နွာမွ မရွိဘူး။
အဲဒါ ရယ္စရာလို့ သားေလး ထင္ေနတယ္။
အေမ့အတြက္ေတာ့ ေကာင္းတယ္
အေမ့နွာေခါင္းကို သားေလးဆြဲညွစ္တယ္၊
ဒါဟာ ေလွကားတစ္ထစ္ပဲ။
တစ္ေန့ေန့မွာ
မွားေနတဲ့အရာတစ္ခုကို
သား သတိျပုမိလိမ့္မယ္၊
ေသးငယ္တဲ့ ဦးခြံရိုးေလးေတြ၊
ရိုက္ခြဲခံလိုက္ရတဲ့ အျပာေရာင္ေတာင္တန္းေတြ၊
ေျကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္မွုျကီး။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ
သားေလးရဲ့ အျပုံးေတြဟာ အေမ့အတြက္
ေကာက္ရပိုက္ဆံေတြ ျဖစ္ေနျကမွာပါပဲ။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၂၆၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၆၂


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

May 7, 2011

အဲလ္(မ္)ပင္

ေအာက္ေျချကမ္းျပင္ကို သူမ သိသတဲ့။
သူမရဲ့ ေရေသာက္ျမစ္နဲ့ သိသတဲ့၊
အဲဒါကို ကြ်န္မ ေျကာက္ေနတာတဲ့။
ကြ်န္မ မေျကာက္ပါဘူး၊ ကြ်န္မ ေရာက္ဖူးျပီးသားပဲ။

ကြ်န္မထဲမွာ ရွင္ျကားရတာ ပင္လယ္လား၊
ပင္လယ္ရဲ့ မေက်နပ္မွုေတြလား။
ဒါမွမဟုတ္ ရွင့္ကို ရူးသြပ္ေစခဲ့ဖူးတဲ့
နတဿတိရဲ့အသံလား။

အခ်စ္ဆိုတာ အရိပ္တစ္ခုပါပဲ။
လဲေလ်ာင္းျပီး လိုခ်င္စိတ္ျပင္းျပလို့
ငိုယုိေတာင့္တလိုက္ရတာ
နားေထာင္၊ အဲဒါ သူ့ခြာသံေတြေပါ့၊
ေဟာ... ထြက္ေျပးသြားခဲ့ျပီ၊
ျမင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ။

အဲသလိုပဲ
တစ္ညလုံး ကြ်န္မ ကဆုန္ေပါက္ေျပး၊
ကြ်န္မ စိတ္ထင္သလို အတိုင္းပဲေပါ့၊
ရွင့္ဦးေခါင္းဟာ
ေက်ာက္တုံးတစ္တုံး ျဖစ္သြားတဲ့အထိ
ရွင့္ေခါင္းအုံးဟာ
ျမင္းျပိုင္ကြင္းေလး ျဖစ္သြားတဲ့အထိ၊
ပဲ့တင္ဟိန္း ပဲ့တင္ဟိန္းေနေအာင္ေပါ့။

ဒါမွမဟုတ္ အဆိပ္ေတြရဲ့အသံ
ရွင့္အတြက္ ယူေပးရမလားဟင္။
ဒါဟာ မိုးသံေပါ့၊
ဒီ ျကီးမားတဲ့ တိတ္ဆိတ္မွုျကီး။
ျပီးေတာ့ ဒါဟာ
အဲဒီ ျကီးမားတဲ့ တိတ္ဆိတ္မွုျကီးရဲ့
သစ္သီး၊
အာဆင္းနစ္အဆိပ္လို သံျဖူေရာင္။

ဆည္းဆာရဲ့ အဓမဿမျပုမွု
ကြ်န္မ ခံခဲ့ရဖူးျပီ။
အျမစ္အထိ မီးကြ်မ္း
ကြ်န္မရဲ့ အနီေရာင္ နန္းျကိုးမွ်င္ေတြ
ေလာင္ျမိုက္ျပီး
ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ထလို့၊
ဝါယာျကိုးေတြနဲ့
လက္တစ္ဖက္။

အခု
ကြ်န္မ အစိတ္စိတ္အျမြွာျမြွာ ျပိုကြဲျပီ၊
အပိုင္းအစေတြဟာ
ဟိုဒီ ပ်ံဝဲျကတဲ့ တင္းပုတ္ေတြ။
ဒီေလာက္ျကမ္းတမ္းတဲ့ ေလျပင္းဟာ
ေဘးမွာရပ္ျကည့္ေနတာေတြကို
သည္းညည္းခံမွာမဟုတ္ဘူး၊
ကြ်န္မ
သံကုန္ျခစ္
ဟစ္ေအာ္လိုက္ရမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

လမွာလည္း အျကင္နာစိတ္တစ္စက္မွ မရွိဘူး၊
ကြ်န္မကို ရက္ရက္စက္စက္
တရြတ္တိုက္ဆြဲလား ဆြဲရဲ့၊
ကြ်န္မဟာ ျမုံေနတာကိုး။
သူမရဲ့ ရြွန္းလဲ့ေတာက္ပမွုနဲ့
ကြ်န္မကို ပက္ပက္စက္စက္
ကဲ့ရဲ့ေနေတာ့တာပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ သူမကို
ကြ်န္မ ဖမ္းဆီးရမိျပီ ထင္တယ္။
သူမကို ကြ်န္မ လြွတ္လိုက္တယ္။
သူမကို ကြ်န္မ လြွတ္လိုက္တယ္
အသက္လု ခြဲစိတ္ကုခံရျပီးသလို
ေသးက်ုံ့ျပားခ်ပ္လို့။
ရွင့္ရဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြဟာ
ကြ်န္မကို ဝင္ပူးျပီး
ကြ်န္မရဲ့ ပင္ကိုယ္ေတြလို ေပးအပ္တယ္။
ကြ်န္မထဲမွာ
ေအာ္သံတစ္ခု
ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ျပုေနတယ္။
ညေတြထဲမွာ အျပင္ပ်ံထြက္
စူးခ်ိတ္ေတြနဲ့ ေဖြရွာတယ္၊
ခ်စ္လို့ရရာတစ္ခုခု။

ကြ်န္မထဲဝင္အိပ္ေနတဲ့
ဒီ မည္းနက္အရာျကီးကို
ကြ်န္မ ေျကာက္တယ္၊
တစ္ေန့လုံးပဲ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ
သူ့ကို သိထိေနေနတယ္။
ေပ်ာ့စိစိနဲ့
ငွက္ေမြးေတြလို လွည့္ေစာင္းေနတာ
ကြ်န္မေပါ္ ရန္ျငိုးျကီးေနတာ။

မိုးတိမ္ေတြေရြ့သြားျပီး
ျပန့္နွံ့သြားျကတယ္။
အဲဒါေတြဟာ
အခ်စ္ရဲ့ မ်က္နွာေတြမ်ားလား၊
အဲဒီ ျဖူဖတ္ဖတ္နဲ့
ျပန္မရနိုင္
ျပန္မေကာင္းနိုင္ေတာ့တာေတြေလ။
ဒါေတြအတြက္
ကြ်န္မရဲ့ နွလုံးသားကို
တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေစတာလား။

ဒီထက္ပိုျပီး မသိေတာ့ဘူး။
ဒါဟာ ဘာလဲ၊ ဒီမ်က္နွာ
လည္မ်ိုကို ဖ်စ္ညွစ္တဲ့
အကိုင္းအခက္ေတြနဲ့
သတ္ျဖတ္လိုစိတ္
ေသေျကလိုစိတ္ တကဲကဲနဲ့။

သူ့ရဲ့
ေျမြလိုအက္ဆစ္ေတြဟာ
လာနမ္းတယ္။
စိတ္ဓာတ္ကို
မွင္သက္မိေစတယ္။
ဒါေတြဟာ
သီးျခားစီ
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖစ္ပြားလာတဲ့
အျပစ္ေတြ၊ ဒီအျပစ္ေတြဟာ
ကြ်န္မကို
သတ္ေနတယ္
သတ္ေနတယ္
သတ္ေနတယ္။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၊ ဧျပီ၊ ၁၉၆၂
ပင္လယ္မဂဿဂဇင္း၊ အမွတ္ (၁)


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

May 6, 2011

ေလဒီလားဇ္ရပ္(စ္)

ကြ်န္မ လုပ္လိုက္ျပန္ျပီ။
ဆယ္နွစ္တစ္ျကိမ္ ကြ်န္မ လုပ္တယ္-

လမ္းေလ်ွာက္ေနတဲ့ အံ့ဖြယ္တစ္ပါးေပါ့
ကြ်န္မရဲ့ အေရျပားဟာ
နာဇီမီးအုပ္ေဆာင္းလို ေတာက္ပ
ကြ်န္မရဲ့ ညာေျခေထာက္ဟာ
စကဿကူဖိဖန္တုံး။

ကြ်န္မရဲ့ မ်က္နွာမွာ
ဘာအသြင္အျပင္မွ မရွိဘူး၊
နူးညံ့တဲ့ ဂ်ူးပိတ္သားစ။

ကြ်န္မကို အုပ္ထားတဲ့ ပဝါကို
ခြာလိုက္ပါ
ကြ်န္မရဲ့ ရန္သူေတာ္ငဲ့
ရွင့္ကို ထိတ္လန့္သြားေစသလား-

နွာေခါင္း မ်က္တြင္း၊ သြားေတြ
စုံရဲ့လား။
ခံတြင္းသိုးနံ့ဟာ
တစ္ရက္တည္းနဲ့ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။

မျကာခင္၊ မျကာခင္မွာပဲ
ေသတြင္းက စားပစ္လိုက္တဲ့
ကြ်န္မရဲ့ အသားအရည္
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္
နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာမွာပါ။

ကြ်န္မဟာ ျပုံးေနတတ္တဲ့ မိန္းမ
အသက္ကလည္း သုံးဆယ္ေလးတင္ ရွိေသးတယ္။
ေျကာင္လိုပဲ ကြ်န္မမွာ
ေသဖို့ ကိုးျကိမ္တိတိရွိတယ္။

ဒါဟာ သုံးျကိမ္ေျမာက္။
ဆယ္စုနွစ္ တစ္ခုစီကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရတာ
တကယ္ရွုပ္တာပဲ။
နန္းျကိုးမွ်င္ေတြ သိန္းသန္းကုေဋေတာင္ပါပဲလား။
ေျမပဲဆားေလွာ္ဝါးတဲ့ ပရိသတ္ျကီး
တိုးျကိတ္ျပီး ဝင္ျကည့္လိုက္ျကတာ

ကြ်န္မရဲ့ ေျခေတြလက္ေတြ
သူတို့ျမင္ေအာင္ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ
ျဖည္ျပ
ခုနွစ္လြွာခြ်တ္ပြဲျကီး တစ္ခုေပါ့။
ဂုဏ္သေရရွိလူျကီးမင္းမ်ား၊
ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိုးေကာင္းသမီးမ်ားရွင္

ဒါေတြဟာ ကြ်န္မရဲ့ လက္ေတြ
ဒါေတြဟာ ကြ်န္မရဲ့ ဒူးေခါင္းေတြ
ေလာေလာဆယ္ အရိုးေပါ္ အေရတင္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး
ယခင္ မိန္းမ ပကတိပဲ။
ပထမဆုံးအျကိမ္ ျဖစ္တုန္းက
ကြ်န္မ ဆယ္နွစ္ပဲရွိေသး
အဲဒါ မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့တာ။

ဒုတိယအျကိမ္မွာေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ။

ပင္လယ္ခရုခြံလို
ကြ်န္မကို ကြ်န္မ ပိတ္ဆို့ပစ္လိုက္တယ္။
သူတို့ ကြ်န္မကို ေအာ္ေအာ္ေခါ္ရ
ခြ်ဲက်ိက်ိ ပုလဲလုံးေတြလို သူတို့ခြာပစ္ရသတဲ့
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္က ေလာက္ေတြကို။

ေသတာဟာ ပညာသားပါဖို့လိုတယ္
ဘယ္ဟာမဆိုလိုပဲေပါ့။
ဒါမ်ိုးဆို ကြ်န္မ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ လုုပ္တတ္တယ္။

ငရဲလိုခံစားရေအာင္ ကြ်န္မလုုပ္တတ္တယ္
အစစ္အမွန္လို ခံစားရေအာင္ လုပ္တတ္တယ္
ကြ်န္မရဲ့ ပါရမီပဲလို့ ေျပာလို့ရမယ္ ထင္ပါရဲ့။

ေျမေအာင္ခန္းေလးထဲမွာ လုပ္ရတာ လြယ္တယ္
လုပ္ျပီးေတာ့ အဲဒီအတိုင္းပဲ ေနရတာ လြယ္တယ္
စိတ္ညစ္စရာက
အလင္းေျပာင္ေျပာင္ျကီးထဲ
ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ ျပန္ျပန္လာရတာ
အဲဒီ ယခင္ေနရာ အဲဒီ ယခင္မ်က္နွာ
အဲဒီ ယခင္အေျခအေနအတိုင္း
ျကမ္းျကမ္းျကုတ္ျကုတ္ ေပ်ာ္ရြွင္ေနျကတဲ့
ေအာ္သံျကီးဆီ
'အံ့ဖြယ္ပဲေဟ့၊
ဘုရားသခင္ တန္ခိုးျပတာပဲ။'

အဲဒီစကားမ်ိုးေတြေပါ့
ကြ်န္မကို အလဲထိုးပစ္တာ။

အခေျကးေငြ ေပးရတယ္
ကြ်န္မရဲ့ အမာရြတ္ေတြ ျကည့္ရဖို့
အခေျကးေငြေပးရတယ္
ကြ်န္မရဲ့ နွလုံးခုန္သံကို နားေထာင္ဖို့
တကယ္လည္း တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ပါတယ္။

အျခားအခအေျကးေငြေတြ ရွိေသးတယ္
တန္ဖိုးျကီးျကီး ေပးရတယ္
ကြ်န္မဆီက စကားတစ္ခြန္းအတြက္
ကြ်န္မ အသားကို ထိရဖို့အတြက္
ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မရဲ့ ေသြးတစ္စ

ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မရဲ့ ဆံျခည္တစ္မ်ွင္
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္က အဝတ္အစားအပိုင္းအစ။
အဲဒီေတာ့၊ အဲဒီေတာ့၊ ဟာ(ရ္)ေဒါက္တာ
အဲဒီေတာ့၊ ဟာ(ရ္)ရန္သူေတာ္ျကီးငဲ့။
ကြ်န္မဟာ ရွင့္ရဲ့လက္ရာေျမာက္
ကြ်န္မဟာ ရွင့္ရဲ့ အဖိုးတန္ဆုံး၊
ေအာ္သံထဲ အရည္ေပ်ာ္သြားတဲ့
ေရြွသားစစ္စစ္ အခ်စ္ကေလးေပါ့။

ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ကြ်န္မ လွည့္ေစာင္းျပီး
တစ္ကိုယ္လုံး ေလာင္ျမိုက္လို့ေနတယ္။
ရွင့္ရဲ့ ျကီးမားတဲ့ စိုးရိမ္မ၍ကို
ကြ်န္မ ေလွ်ာ့တြက္တယ္လို့ မထင္ပါနဲ့။

ရွင္ ထိုးလိုက္ ဆြလိုက္လုပ္ေနတာ
ဘာရမယ္ ထင္လို့လဲရွင္
ျပာေတြ၊ ျပာေတြပဲ
အသား၊ အရိုး ရွိမွ မရွိတာပဲ-

ဆပ္ျပာတစ္ခဲ
မဂဿ လာေဆာင္ လက္စြပ္တစ္ကြင္း
သြားအေပါက္ဖာတဲ့ ေရြွစ
အဲဒါေတြပဲ။

ဟာ(ရ္)ဖန္ဆင္းရွင္
ဟာ(ရွ္)ယမမင္း
သတိထား
သတိထား။

ျပာပုံထဲက
ဆံပင္နီရဲနဲ့ ကြ်န္မ
ထိုးထြက္ထလာျပီး
ေယာက္်ားေတြကို
ေလလိုစားပစ္တယ္။ ။


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၆၂


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

May 2, 2011

ဒယ္ဒီ

မေတာ္ေတာ့ဘူး မဆန့္ေတာ့ဘူး
ေဟာဒီ ဖိနပ္မည္းမည္းျကီး
ဒီထဲမွာသမီး ေျခတစ္ဖက္လိုေနခဲ့ရ
နွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ရွိျပီေပါ့၊
ဆင္းရဲနြမ္းပါးျဖူေဖ်ာ့၊
အသက္ဝဝမရွုရဲ
ဟပ္ခ်ိုးေတာင္ မေခ်ရဲခဲ့ဘူး။

ဒယ္ဒီ၊
ဒယ္ဒီ့ကို သမီးသတ္လိုက္ရျပီ။
သမီးအခ်ိန္မရခင္ ဒယ္ဒီက ေသနွင့္ခဲ့တာကိုး
စက်င္ေက်ာက္လို ေလးေလးျကီး
ဘုရားသခင္ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ အိတ္တစ္လုံး
ေျကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ရုပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာက္ရုပ္ျကီး
"ဖရစဿစကို" ပင္လယ္ဖ်ံေလာက္ျကီးမားတဲ့
မီးခိုးေရာင္ေျခေခ်ာင္းျကီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ့

ဦးေခါင္းကေတာ့
ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္တတ္တဲ့ အတဿတလနိဿတတ္ထဲမွာ
အျပာေရာင္အစိမ္းေရာင္ေတြ သြန္ေလာင္းခ်တဲ့
လွပတဲ့ "ေနာစက္" ကမ္းေျခရဲ့
ပင္လယ္ေရမွာေပါ့။
ဒယ္ဒီ့ကို ျပန္လည္ရရွိဖို့
သမီး ေတာင္းဆုေတြ ျပုခဲ့လိုက္ရတာေလ။
ေျသာ္-- ဒယ္ဒီ။

ဂ်ာမန္ဘာသာစကားနဲ့
စစ္ေတြ စစ္ေတြ စစ္ေတြရဲ့
ဒလိမ့္တုံးေအာက္မွာ ျပားခ်ပ္ခဲ့ရတဲ့
ပိုလန္ျမို့ကေလးမွာေပါ့။
ဒါေပမဲ့
ဒီျမို့ရဲ့ နာမည္ဟာ သာမန္အမ်ားသုံးနာမည္ပါပဲ။
သမီးရဲ့ ပိုလန္လူမ်ိုး သူငယ္ခ်င္းရဲ့
အဆိုအရေတာ့
ဒီနာမည္မ်ိုးဟာ တစ္ဒါဇင္ နွစ္ဒါဇင္ရွိသတဲ့။
အဲေတာ့
ဒယ္ဒီ့ေျခ ဒယ္ဒီ့အျမစ္
ဘယ္မွာခ်လို့ ဘယ္မွာစမွန္း
သမီး ဘယ္လိုမွ မသိခဲ့ရဘူး။
ဒယ္ဒီနဲ့သမီး
စကားေျပာလို့ကို မရခဲ့ဘူး။
လွ်ာဟာ သမီးရဲ့ေမးရိုးထဲမွာ
ညပ္ညပ္ေနခဲ့တယ္။

သမီးရဲ့လွ်ာဟာ
သံစူးျကိုးေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ
ျငိျငိေနခဲ့တယ္။
သမီး၊ ကြ်န္မ၊ ငါ၊ ငါ၊ ငါ
အဲသိလို အစ္အစ္အာအာနဲ့
ဘာမွဆက္ေျပာလို့မရေတာ့ဘူး။
ဂ်ာမန္လူမ်ိုးတိုင္းကို
ဒယ္ဒီလို့ပဲထင္ခဲ့တယ္။
ဂ်ာမန္ဘာသာစကားဟာလည္း
ညစ္ညမ္း

မီးရထားစက္ေခါင္း
မီးရထားစက္ေခါင္းတစ္လုံးပဲ
သမီးကို ဂ်ူးတစ္ေယာက္လို
အေဝးကို တင္ခုတ္ေမာင္းသြားတာ။
ဂ်ူးေတြပို့တဲ့ေနရာ သမီးလည္း ပါသြားရ
'ဒါ့(က္)ေဟာင္း၊ ျသရွဝစ္(တ္)(ဇ္)၊ ဘယ္(လ္)ဆင္'။
ဂ်ူးတစ္ေယာက္ေျပာပုံမ်ိုး သမီးပါးစပ္က ထြက္ေနမိ။
ဂ်ူးတစ္ေယာက္လို့ေတာင္
သမီးကိုယ္သမီး ထင္ေနမိေတာ့တယ္။

'တိုင္ရိုး(လ္)' က နွင္းခဲေတြ
'ဗီယင္နာ' က ျကည္လဲ့လဲ့ဘီယာေတြ၊
တကယ္တမ္းေတာ့ မသန့္စင္
မစစ္မွန္ျကပါဘူး။
သမီးရဲ့ ေသြးထဲမွာ ဂ်စ္ပစီမ်ိုးရိုးနဲ့
သမီးရဲ့ ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့ ကံမ်ိုးနဲ့
ျပီးေတာ့ သမီးရဲ့ လက္ဆြဲ
'တာေရာ့' ဖဲထုတ္၊ 'တာေရာ့' ဖဲထုတ္နဲ့
သမီးဟာ ဂ်ူးတစ္ေယာက္ေတာင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့မယ္။

သမီး အျမဲေျကာက္ခဲ့ရတာ ဒယ္ဒီ့ကို
ဒယ္ဒီ့ရဲ့ 'လုပ္(ဖ္) ဝါ့(ဖ္)(တ္)' ေလတပ္
ဒယ္ဒီ့ရဲ့ သာမန္လူနားမလည္တဲ့ စကားေတြ။
ျပီးေတာ့
ဒယ္ဒီ့ရဲ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္တိထားတဲ့ နွုတ္ခမ္းေမြွး
ဒယ္ဒီ့ရဲ့ အာရီယန္မ်က္လုံးျပာလဲ့လဲ့။
တင့္ကားတပ္သား တင့္ကားတပ္သား
အဲဒါ ဒယ္ဒီပဲ-

ဘုရားသခင္မဟုတ္တဲ့
စြာဿ(စ)တီကာ စျကာပတ္ပုံ
မည္းနက္လြန္းလို့ ဘယ္ေကာင္းကင္မွ
'က်ြီ' ခနဲ တိုးဝင္လို့ မရခဲ့ဘူး။
မိန္းမတိုင္းဟာ 'ဖက္ဆစ္' ဆို ျမတ္နိုးတယ္၊
မ်က္နွာကို ေကြ်းလိုက္တဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္၊
ပက္ပက္စက္စက္ ရက္စက္တဲ့ နွလုံးသားနဲ့
ပက္ပက္စက္စက္ ရက္စက္ရဲတဲ့သူ
ဒယ္ဒီ့လိုလူေပါ့။

ေက်ာက္သင္ပုန္းေရွ့မွာ ဒယ္ဒီဟာ ရပ္လို့
သမီးမွာရွိတဲ့ ဒယ္ဒီ့ဓါတ္ပုံထဲမွာေလ၊
အကြဲေျကာင္းဟာ ဒယ္ဒီ့ေျခမွာမဟုတ္ဘဲ
ဒယ္ဒီ့ေမးေစ့မွာ။
ဒါေပမဲ့ ဘာထူးလဲ
ဒယ္ဒီလည္း အကြဲေျကာင္းနဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးမိစဿဆာပဲ။
သမီးရဲ့ ခ်စ္စရာ အနီေရာင္အသည္းေလးကို
နွစ္ပိုင္းကိုက္ျဖတ္ပစ္လိုက္တဲ့
အဲဒီလူမည္းျကီးနဲ့
ဘာထူးလို့လဲ။
ဒယ္ဒီ့ကို သူတို့ျမွုပ္လိုက္တုန္းက
သမီးဟာ ဆယ္နွစ္ပဲရွိေသး။
အသက္နွစ္ဆယ္မွာ သမီး
ေသဖို့ျကိုးစားခဲ့ဖူးတယ္၊
ဒယ္ဒီ့ဆီ ျပန္လာဖို့၊
ဒယ္ဒီ့အရိုးေတြဆီ ျပန္ေရာက္ရင္လည္း
ေက်နပ္ဖို့ သမီးအအဆင္သင့္ပဲ။

အဲဒီ ပိတ္ျကမ္းအိတ္ထဲက
သူတို့ သမီးကို ဆြဲထုတ္ခဲ့ရ၊
သမီးကို သူတို့
ေကာ္ေတြနဲ့ ျပန္ကပ္ေပးလိုက္တယ္။
အဲဒါျပီး ဘာလုပ္ရမယ္ သမီးသိသြားတယ္။
ဒယ္ဒီ့ပုံတူ အရုပ္တစ္ရုပ္
သမီးလုပ္လိုက္တယ္၊
အနက္ေရာင္ဝတ္စုံဝတ္
မိုင္းကမ့္(ဖ္) ရုပ္မ်ိုးနဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္

အရိုးေတြ ကြ်တ္ကြ်တ္က်ိုးေအာင္
ညွဿဥ္းပန္းတဲ့ ယနဿတရားကို ခ်စ္တဲ့သူ။
သူ့ကို သမီးခ်စ္ပါ့မယ္၊ ျကည္ျဖူပါ့မယ္၊
ျမတ္နိုးပါ့မယ္၊
ကတိေတြေပးျပီး ယူလိုက္တယ္။
အဲေတာ့ ဒယ္ဒီ
သမီး ဇာတ္စုံခင္းလိုက္ျပီ။
အနက္ေရာင္တယ္လီဖုန္းကို
ျကိုးကေနျဖုတ္လိုက္ျပီ၊
ဘာစကားသံမွ ဖ်စ္ညွစ္ဝင္လို့ မရေတာ့ဘူး။

အကယ္ဿ၍ သမီး ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို သတ္မိရင္
တကယ္ဆို နွစ္ေယာက္ကို သတ္လိုက္ျပီ-
သူ့ကိုယ္သူ ဒယ္ဒီပါလို့ ေျပာေျပာျပီး
သမီးေသြးကို တစ္နွစ္လုံးလုံး စုပ္ခဲ့တဲ့ ဖုတ္ေကာင္၊
ဒယ္ဒီသိခ်င္ရင္ ေျပာျပလိုက္ပါဦးမယ္
တစ္နွစ္မက ခုနွစ္နွစ္၊ ခုနွစ္နွစ္လုံးလုံးပဲ။
ကဲ... ဒယ္ဒီ
ျပန္လွဲအိပ္လို့ရပါျပီ။
ဒယ္ဒီ့ရဲ့ မည္းနက္တဲ့ နွလုံးသားအစ္အစ္ျကီးမွာ
စူးခ်ြန္တစ္ေခ်ာင္း စိုက္ေနျပီ
ရြာသားေတြဟာ ဒယ္ဒီ့ကို
ဘယ္တုန္းကမွ မျကိုက္ခဲ့ဘူး။
အခု သူတို့ ကလို့ခုန္
ဒယ္ဒီ့ေပါ္တက္နင္း ေဆာင့္ျကျပီ။
ဒယ္ဒီ့ရဲ့ ပေယာဂ သူတို့ အျမဲသိခဲ့ေပါ့။
ဒယ္ဒီ ဒယ္ဒီ ရွင္ လူယူတ္မာျကီး၊
ဒီမွာ သမီး ဇာတ္သိမ္းျပီ။ ။


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၂၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၆၂

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

May 1, 2011

သာမန္/ပုံမွန္

လက္ေကာက္ဝတ္မွာရွိတဲ့ အမာရြတ္က
မေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္း သက္ေသ


ၿငီးေငြ႕ျခင္းကို ေပ်ာ္ေမြ႕မိတဲ့ စိတ္နဲ႔
ငါ့ရဲ႕ စေနမ်ား


ဗလာျဖစ္ေနဆဲ စာရြက္မ်ား
ေဖာင္းပြေနဆဲ စကားလုံးမ်ား


လူေတြထဲမွာ လူေတြနဲ႔                    ေဝး


လႈပ္ေလျမဳပ္ေလ ဘာသာစကား


အာရုံစိုက္မႈ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ မ်က္လုံးမ်ား။




သီဟသူ
၀၁-၀၅-၂၀၁၁