> သီဟသူ [dot] blogspot [dot] com: June 2010

Jun 30, 2010

ဟယ္လိုေမေမ

သူသည္ တယ္လီဖုန္းစကားေျပာခြက္မွတစ္ဆင့္ လွမ္း၍ေခၚလိုက္သည္။ တစ္ဖက္မွထူးသံ မၾကားရေသး။ သူက ထပ္မံ၍ ေခၚလိုက္ျပန္သည္။ ေမေမ ... ဟယ္လိုေမေမ ... ။ သူ႕အသံသည္ တယ္လီဖုန္းဝိုင္ယာႀကိဳးမွတစ္ဆင့္ အျခားတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေပၿပီ။ ဘယ္သူလဲ။ တစ္ဖက္မွ ထူးသံၾကားရ၏။ ဟယ္လိုေမေမလား ... ကြ်န္ေတာ္ပါ။ သူကအားတက္သေရာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕အသံက ႏူးညံ့ေနသည္။ ဘယ္ကကြ်န္ေတာ္လဲ။ မင္းဘယ္သူ႕ဆီ ဆက္ေနတာလဲ။ ငါမင္းေမေမ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ဖက္မွ စကားသံကို သူေသေသေခ်ာခ်ာၾကားလိုက္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ သူအားမေလွ်ာ့ပါ။ ေမေမ ... ကြ်န္ေတာ္ပါ။ ေမေမနဲ႔စကားေျပာဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ထင္သလဲ။ ေမေမ ... ေနေကာင္းရဲ႕လား။ သူသည္ စကားေျပာခြက္ကိုကိုင္ကာ အငမ္းမရေျပာခ်လိုက္သည္။ တစ္ဖက္မွ စကားသံ တိတ္သြားျပန္သည္။ သူက တယ္လီဖုန္း စကားေျပာခြက္ကို ကိုင္ကာ တစ္ဖက္မွစကားသံကို ငံ့လင့္ေနသည္။ ေမေမ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနတာၾကားရဲ႕လား ေျပာပါဦး။ သူက ထပ္မံ၍ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ ေမေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ တစ္ဖက္မွ စကားသံ ျပန္လည္စီးဝင္လာခဲ့သည္။ ဘယ္က ေမေမလဲ။ မင္းဖုန္းမွားေနၿပီကြ။ ငါဟာဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သူ႕ ေမေမမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ မင္းကို ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ငါဟာ ဘဝမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွလည္း အိမ္ေထာင္မျပဳခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါပဲ။ သူသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ဦးေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္သည္။ ေမေမညာေနတာ ... သူက ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕စကားသံကို တစ္ဖက္မွ မၾကားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဖုန္းခ်သြားၿပီျဖစ္သည္။ သူသည္ တီးတိုးေရရြတ္ကာ ဖုန္းကို ျပန္ခ်လိုက္သည္။ ဒီတစ္ေယာက္ကလည္း ေမေမမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဖုန္းခ်သြားျပန္ၿပီ။ သူသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ွိဳက္လိုက္သည္။ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္က သူ႔ကို နားမလည္ႏိုင္သလိုၾကည့္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္တစ္ Call ေခၚမယ္။ သူက စိတ္အားထက္သန္လာဟန္ျဖင့္ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္ကို ေျပာလိုက္သည္။ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္က ဘယ္ကိုလဲ ၿမိဳ႕တြင္းလား၊ နယ္ေဝးလားဟု ေမးျမန္းလိုက္သည္။ နယ္ေဝး ... ဟုတ္တယ္ နယ္ေဝးေခၚမယ္။ သူ႔အေျဖကိုၾကားေတာ့ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္က ဘယ္နံပါတ္လဲဟုေမးလိုက္သည္။ သူကစိတ္႐ွဳပ္သြားဟန္ျဖင့္ ဘာလို႔ဒီလို ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးရတာလဲ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အႀကီးမားဆုံး ျပႆနာပဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒီမွာခင္ဗ်ာ ... ဒီဖုန္းကေနေခၚလို႔ရမယ့္ နယ္ေဝးဖုန္းနံပါတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အားလုံးကို ေခၚမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေမေမနဲ႔ စကားေျပာရမွျဖစ္မွာ။ ေမ့ေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အဆုံးအ႐ွံဴးခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ လုပ္စမ္းပါဗ်ာ။ ေမေမ နယ္ေဝးၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ေရာက္ေနတာျဖစ္မယ္။ ခင္ဗ်ားေခၚလို႔ရမယ့္ နံပါတ္တစ္ခုခု အရင္ျမန္ျမန္ေခၚေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ (သူနာရီကို တစ္ခ်က္ငုံ႕ၾကည့္လိုက္သည္။) ေမေမ့ကို အေရးႀကီးတဲ့စကား ေျပာစရာေတြရွိတယ္။ သူသည္ မရပ္မနားေျပာခ်လိုက္သည္။ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္က သူ႕ကိုၾကည့္ကာ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္လိုက္ပါသည္။ ထိုဖုန္းနံပါတ္မွာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ သိဖို႔ မလိုပါ။ ေဆး႐ုံတစ္႐ုံ သို႔မဟုတ္ ရဲစခန္း သို႔မဟုတ္ မီးသတ္ဌာနတစ္ခု သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံတစ္႐ုံ သို႔မဟုတ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ ေဟာလီးဝုဒ္က ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟယ္လို ေမေမ ... ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၃၊ ၂၂

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

Jun 29, 2010

အေပါင္ဆိုင္

ေန႔လယ္ခင္းက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္၍ ပူျပင္းေနေပသည္။ ယခု အခ်ိန္တြင္ သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ျဖစ္ေစ လႈပ္ေနဖို႔ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ပူျပင္းၿငိမ္သက္ေသာ ေလထုထဲ၌ အရာအားလုံးရပ္တန္႔ေနသလိုပင္ ထင္မွတ္ရပါသည္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္သဏၭာန္ၿငိမ္သက္ေနေသာ ဓာတ္တိုင္မ်ား၊ မ်ဥ္းလဲသဏၭာန္ သြယ္တန္းသြားေသာဝိုင္ယာႀကိဳးမ်ား။ ကေဖးဆိုင္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္မွာ ေငါေငါႀကီးထိုးထြက္ကာ ယေန႔မွမီးခိုးေငြ႕ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းမရွိ ျဖစ္ေနသည္။ (မွတ္ခ်က္-အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာေၾကာင့္ ကေဖးဆိုင္ပိတ္ထားပါသည္။) ၿငိမ္သက္ေနေသာ လမ္းမပူပူ၏တစ္ဖက္တြင္ရွိ အေပါင္ဆိုင္ကလည္း ၿငိမ္သက္လ်က္။ ယုတ္စြအဆုံး ေခြးတစ္ေကာင္ပင္လွ်င္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ယုတ္စြအဆုံး အေပါင္ဆိုင္ေကာင္တာေပါက္၏ ေအာက္ေျခတြင္ ဝပ္ေနေသာေခြးတစ္ေကာင္ပင္လွ်င္ ၿငိမ္သက္လွ်က္။ ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ က်င့္သားရလာကာ ပို၍ၿငိမ္သက္လာသလိုပင္။ အေပါင္ဆိုင္၏ အတြင္းပိုင္း ခပ္ေမွာင္ေမွာင္အခန္းထဲတြင္ အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္သည္ ကုလားထိုင္တစ္လုံးေပၚတြင္ သူ၏ ဝဖိုင့္ဖိုင့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ပုံတင္ကာ ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္အတြင္းခန္းထဲမွာပင္ ျဖစ္လင့္ကစား သူ႔ဦးေခါင္းထက္ဆီတြင္ သကၠလတ္ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားေလသည္။ မည္သည့္ေနရာ မည္သည့္အခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေစ သူ႔အေနႏွင့္ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားဖို႔လိုအပ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူ၏ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ေပၚတြင္ ဆံပင္တခ်ိဳ႕ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲေပါက္ကာ အ႐ုပ္ဆိုးေသာဦးေခါင္းကို လူေတြမေတြ႕ျမင္ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ၿငိမ္သက္ေနေသာေန႔လယ္ခင္း၊ ၿငိမ္သက္ေနေသာလမ္းမ၊ ၿငိမ္သက္ေနေသာ အေပါင္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ခြာသံတခြပ္ခြပ္နဲ႔အတူ ရထားလုံးတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာခဲ့ပါသည္။ ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ အသြင္ေျပာင္းကာ သက္ဝင္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။ ရထားလုံးသည္ အေပါင္ဆိုင္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ရပ္ၿပီး ရထားလုံးအတြင္းမွ သတို႔သမီးဝတ္စုံႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။ ရထားလုံးေမာင္းသူက ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ေျဖေလ်ာ့ကာ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။ သတို႔သမီးဝတ္စုံႏွင့္ မိန္းမသည္ အေပါင္ဆိုင္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္သြားကာ အေပါင္ဆိုင္ရွင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္သည္ ကုလားထိုင္ေပၚမွ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ထူမတ္ကာ ဝင္လာသူကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမ်ားေပါင္ခ်င္လို႔ပါလဲ (ေမးခြန္း)။ အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္၏ စကားအဆုံးတြင္ သူမသည္ သတုိ႔သမီးဝတ္စုံကို ၾကမ္းျပင္သို႔ ခြ်တ္ခ်လိုက္ေလသည္။ ကြ်န္မ ဒီဝတ္စုံကို ေပါင္ခ်င္လို႔ပဲရွင္ (အေျဖ)။ ေရာင္းျခင္း၊ ဝယ္ျခင္း၊ ေပါင္ျခင္း၊ ႏွံျခင္း ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ တစ္ဦးအက်ိဳးကို တစ္ဦးကေဆာင္၍ အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္မႈမ်ိဳးလည္း ရွိၾကဖို႔လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။ ေရာင္းခ်ေပါင္ႏွံေသာ ပစၥည္း၏အမ်ိဳးအစား အရည္အေသြးကိုၾကည့္ကာ ဝယ္ယူသူ၊ အေပါင္ခံသူတို႔ ေၾကးျဖတ္ၾကၿမဲျဖစ္သည္။ ၄င္းပစၥည္း၏ အမ်ိဳးအစား အရည္အေသြးက ေျပာင္းလဲေလ့သိပ္မရွိေသာ္လည္း အေျခအေန အခ်ိန္အခါကိုလိုက္၍ တန္ဖိုးမွာမူ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေပသည္။ တိုက္႐ိုက္ကုန္ဖလွယ္စနစ္ကို က်င့္သုံးခဲ့ၾကစဥ္ကမူ တစ္ဦး၏ အပိုပစၥည္းသည္ တစ္ဦး၏ အလိုပစၥည္းျဖစ္ရန္ လိုအပ္ခဲ့ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ နားလည္ရန္ခက္ခဲေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ဤၿမိဳ႕ကေလး၏ အေပါင္ဆိုင္တိုင္းတြင္ သတို႔သမီးဝတ္စုံမ်ား ေရာက္ရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္။


ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

Jun 28, 2010

စႏၵရားတီးျခင္း

ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားမွာ လူသူအေရာက္အေပါက္ နည္းလွတဲ့ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတစ္ခုရွိတယ္။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲမွာ စႏၵရားအိုႀကီးတစ္လုံးရွိရဲ႕။ စႏၵရားအိုႀကီးဟာ ေဆးေရာင္ေတြမွိန္ေဖ်ာ့ၿပီး ဖုန္မႈန္႔ေတြ အထပ္ထပ္တင္ေနတယ္။ စႏၵရားအိုႀကီးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ပင့္ကူေတြအိမ္ဖြဲ႕ေနၾကတယ္။ အမ်ိဳးအမည္မသိရတဲ့ ပိုးေကာင္ငယ္ငယ္ကေလးေတြဟာ စႏၵရားအိုႀကီးထဲမွာ ပုန္းခိုေနတတ္ၾကၿပီး ညအခါမွာ အျပင္ကိုထြက္ကာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲမွာ ဓမၼဆရာမရွိေတာ့တာၾကာပါၿပီ။ စႏၵရားအိုႀကီးကိုလည္း တီးခတ္သူမရွိခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ပင္လယ္ရပ္ျခားခရီးေဝးကေန ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဆီကို ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး စႏၵရားအိုႀကီးေရွ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ သူဟာ စႏၵရားအိုႀကီးကိုျမင္ေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ တီးခတ္ဦးမယ္လို႔ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာတယ္။ လူငယ္ေလးက ဖုန္မႈန္႔ေတြကို ခါထုတ္လိုက္ၿပီး စႏၵရားအိုႀကီးရဲ႕အဖုံးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ကြ်ီ .. ခနဲျမည္သံရဲ႕အဆုံးမွာ လူငယ္ေလးရဲ႕ ေသြးေရာင္လႊမ္းၿပီး သြယ္လ်တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြဟာ စႏၵရားအိုႀကီးရဲ႕ ခလုတ္ေတြေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ စႏၵရားအိုႀကီးဆီက အံ့ဖြယ္ေတးသံ ထြက္ေပၚလာရဲ႕။
                     “ငါ့ကို မတီးခတ္ၾကပါနဲ႕ကြာ၊ ငါေနမေကာင္းပါ ... အို ... ငါ့ကို မတီးခတ္ၾကပါနဲ႔ကြာ၊ ငါေနမေကာင္းပါ ...” တဲ့။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၁၇
ညေန ၅း၂၄ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

အႀကံသမား

သူ ၿငိမ္ေနတယ္။ သူၿငိမ္ေနရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ နားလည္သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း ပြက္ပြက္ထၿပီး ေရြ႕လ်ားေနၾကတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ဟြန္းသံရွည္ရွည္ ျမည္ၿပီး တဝုန္းဝုန္းေမာင္းႏွင္ေနၾကတယ္။ တိရစာၦန္႐ုံထဲက ေလွာင္အိမ္ေတြအားလုံးပြင့္သြားခဲ့ၿပီ။ ျမစ္ဟာတေဝါေဝါ ေအာ္ျမည္စီးဆင္းေနတယ္။ တိရစာၦန္႐ုံထဲက ေလွာင္အိမ္ေတြ အခြံျဖစ္သြားၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ၊ ကပြဲ႐ုံေတြထဲမွာ လူေတြမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဝက္ဝံႀကီးတစ္ေကာင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲကို ေရာက္ေနတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ထရပ္ကားႀကီးတစ္စီးက ေပါင္မုန္႔ေတြကို လူအုပ္ထဲ ပစ္ႀကဲေပးေနတယ္။ သူၿငိမ္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူၿငိမ္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတယ္ေလ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၀၊ ၁၆
ညေန ၅ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

Jun 27, 2010

ေသာကေရာက္ျခင္း

စိတ္ပူပင္ေသာကေရာက္တယ္ဆိုတာဟာ အေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္ကို တစ္နည္းတစ္ဖုံ နားလည္သေဘာေပါက္ျခင္းပဲ။ ဒါဆို သူနားလည္သေဘာေပါက္ျခင္းေတြ သိပ္မ်ား မ်ားေနၿပီလား။ စနစ္မက်ေသးခင္မွာေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲေပါ့ေလ။ ေသြးေၾကာထဲမွာ ေလွ်ာက္ေမာင္းေနတဲ့ ထရပ္ကားအရွိန္ သိပ္ျမန္လာခဲ့ရင္ အိမ္တိုင္ ဒါမွမဟုတ္ စားပြဲခုံကိုျဖစ္ျဖစ္ ကိုင္ထားလိုက္႐ုံသာ။ ၿပီးရင္ ေရအိုးထဲက ေရေအးေအးတစ္ခြက္ကို ခပ္ေသာက္လိုက္မယ္ေလ။ ထရပ္ကားစက္ႏိႈးေနသံကို ၾကားရသလား။ ဟိုးေဝးေဝးက ယာဥ္ထိန္းရဲရဲ႕ ဝီစီမႈတ္သံကို သူၾကားတယ္။ သူရပ္ၿပီးနားစြင့္တယ္။ ခိုေတြကေတာ့ ဝီစီမႈတ္သံကို နားမလည္ၾကဘူးေလ။ တဝုန္းဝုန္း ထပ်ံတယ္။ သူရပ္ၿပီး သူထပ္ၿပီး နားစြင့္တယ္။ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြ ေကာင္းကင္ဆီ အတားအဆီးမရွိ လြင့္ေမ်ာပ်ံတက္ေနၾကတယ္။ သူဟာ ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္လူသားမဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ဆီဂ်င္လူသားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေျမသားေပၚမွာရပ္တည္ေနရင္း ေျမသားကျဖစ္တဲ့ ေသာကေတြနဲ႔ ဖက္တြယ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူနဲ႔ေသာကေတြ ယဥ္ပါးစျပဳၿပီ။ သူရပ္ၿပီး သူထပ္ၿပီး နားစြင့္တယ္။ ဝီစီသံ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၁၆

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

မီးသတ္ကား

လမ္းေပၚမွာ မီးသတ္ကားေတြ ေအာ္ျမည္ ေျပးလႊားေနတယ္။ မီးသတ္ကားဥၾသသံေတြက ၿမိဳ႕လူထုရဲ႕ အသည္းႏွလုံးကို သိမ္းက်ဳံးဆြဲငင္ယူလိုက္တယ္။ အခ်ိန္က ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္ ေမွာင္ရီဖိ်ဳးဖ်၊ ဟိုမွသည္မွ သြားလာေနတဲ့ယာဥ္ေတြဟာ ေအာ္ျမည္ေျပးလႊား ဝင္ေရာက္လာတဲ့ မီးသတ္ကားေတြကို အလ်င္အျမန္ လမ္းဖယ္ေပးၾကတယ္။ မီးသတ္ကားဥၾသသံဟာ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေပတယ္။ လူေတြလမ္းမေပၚ ၿပိဳဆင္းလာၾကၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္ၾကတယ္။ သံေခ်ာင္းေတြ တေဒါင္ေဒါင္ေခါက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္မွာ ေကာင္းကင္ဟာ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း နီရဲတက္လာတယ္။ မီးခိုးလုံးေတြ ပြက္ပြက္ထလာတာကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ လူေတြ႐ွဳပ္ယွက္ခတ္ၿပီး ဣေႃႏၵမရ ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ရေတာ့ ေခြးေတြလည္း တအီအီနဲ႔ ဟိုေျပးသည္ေျပး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ နီရဲေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးဟာ ပိုၿပီးလင္းထိန္လာေနတယ္။ အဆက္အျပတ္ထြက္ေပၚလာတဲ့ မီးသတ္ကားဥၾသသံေတြကို ကြ်န္ေတာ္ နားစိုက္ေထာင္ေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား မီးသတ္ကား ဥၾသသံေတြကို စြဲလမ္းေနခဲ့မိပါလိမ့္။ မီးသတ္ကား ဥၾသသံေတြဟာ အဖ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း ေသးသြယ္ခြ်န္ျမသြားသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေဝးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ အစိုးရိမ္ႀကီးတတ္တဲ့ မိန္းမေတြကေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြထုပ္၊ ေသတၱာေတြကို ဆြဲထုတ္ေနၾကရဲ႕။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ တစ္နာရီနီးပါးေလာက္ ၾကာျမင့္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္မွာ နီရဲေနတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းေဖ်ာ့ေတာ့လာတယ္။ မီးၫြန္႕က်ိဳးသြားၿပီ။ မီးသတ္ကားေတြရဲ႕ ကလိုင္သံကို စိတ္ေအးခ်မ္းဖြယ္ ၾကားလာရပါၿပီ။ လူေတြဟာ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ျပန္ဝင္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီညက ညဥ့္နက္နက္မွာ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ မီးသတ္ကားတစ္စီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ မီးသတ္သမားေတြ ကားေပၚကဆင္းလာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဝင္ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကေျပာၾကတယ္။ “ခင္ဗ်ားကိုယ္ထဲမွာ မီးေလာင္ေနတဲ့ အမာရြတ္ေတြရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၿငိမ္းသတ္ဖို႔ပါ” တဲ့။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၁၇
ညေန ၅း၁၀ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

Jun 26, 2010

မီးရထား

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္တြင္ မီးရထား ခုတ္ေမာင္းဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မီးရထားသည္ ဥၾသသံရွည္ကို ဆြဲလိုက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မၾကားၾကရပါ။ ၿမိဳ႕သည္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာလေရာင္ထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနပါသည္။ အေဆာက္အအုံမ်ား အားလုံးသည္ အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေရာေထြးေနေသာ မႈန္မိႈင္းမိႈင္းအဆင္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးရထားခုတ္ေမာင္းဝင္လာခဲ့သည္။ မီးရထား၏ စက္ေခါင္းထဲတြင္ မည္းနက္ေသာေက်ာက္မီးေသြးတုံးမ်ား နီရဲေတာက္ပကာ လင္းထိန္ေနသည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္တို႔ၾကားဖူးၾကသည္။ ေခါင္းတိုင္မွ မီးခိုးလုံးႀကီးမ်ားက တဝုန္းဝုန္းပြက္ထကာ ၿမိဳ႕၏ၿငိမ္သက္ေသာေလထုထဲတြင္ ေရာေႏွာျပန္႔ကားသြားပါသည္။ မီးရထားသည္ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ကာ တဂ်ဳံးဂ်ဳံးတဂ်က္ဂ်က္ ခုတ္ေမာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ မီးရထားဝင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အိပ္ေပ်ာ္ေနေလ့ရွိၾကသည္။ ယခုအခါတြင္ မီးရထားသည္ ကတၱရာလမ္းမမ်ားေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ခုတ္ေမာင္းသြားလာေနသည္။ ၿမိဳ႕၏လမ္းမ်ားမွာ အသြားအလာမရွိ လူသူရွင္းလင္းေနသည္။ မီးရထားသည္ လူသူကင္းမဲ့ေသာလမ္းမ်ားေပၚမွာ ညင္ညင္သာသာ ခုတ္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ မီးရထားသည္ အခ်က္ေပးဥၾသသံကို စူးရွစြာဆြဲလိုက္ျပန္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မၾကားႏိုင္ပါ။ မီးပြားမီးပြင့္မ်ား ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲ ခုန္ထြက္လာသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေက်ာက္မီးေသြးမ်ားကို ေဂၚတစ္လက္ျဖင့္က်ဳံးကာ စက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လူတစ္ေယာက္က ေလာင္းထည့္ေပးလ်က္ရွိသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သံဘီးႀကီးမ်ားသည္ ေျမျပင္သို႔ပင္မထိပဲ လည္ပတ္ေနၾကသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း ကြ်ႏု္ပ္တို႔ၾကားဖူးနားဝ ရွိခဲ့ၾကသည္။ မည္သည့္အလံခ်ိဳးသမားမဆို မီးရထားႀကီးကို အလံခ်ိဳးေပးရေလ့ရွိေၾကာင္းကိုလည္း အစဥ္အဆက္ မွတ္သားခဲ့ၾကရေပသည္။ မီးရထားသည္ ၿမိဳ႕၏နံရံကို တအိအိႏွင့္ ညင္သာစြာ တိုးဝင္ ခုတ္ေမာင္းသြားေပသည္။ အမွန္ပင္ဘီးမ်ားသည္ ေျမသို႔မထိပဲလည္သြားခဲ့ၾကသည္။ မီးရထားသည္ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ခဲ့ေသာ္လည္း သံဘီးမ်ားသည္ ေရစြတ္စိုလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ မီးရထားသည္ ဗာဒံပင္တစ္ပင္ေအာက္မွ ငုံလွ်ိဳးကာ ခုတ္ေမာင္းသြားသည္။ ဗာဒံပင္သည္ ညအခ်ိန္တြင္ အရြက္ေတြေၾကြေနသည္။ မီးရထားသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မၾကားႏိုင္ေသာ ဥၾသသံကို ဆြဲလိုက္ျပန္သည္။ အခ်ိဳ႕က ဤမီးရထားတြင္ မီးထိုးသမားတစ္ဦးသာပါရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မီးရထားတြဲမ်ားတြင္ မည္သည့္အရာမ်ားကို တင္ေဆာင္ထားေၾကာင္း ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မသိနားမလည္ၾကပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တစ္ခုေျပာႏိုင္သည္မွာ မီးရထားသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔နားမလည္ႏိုင္ေသာအရာမ်ားကို တင္ေဆာင္ကာ ညအခ်ိန္တြင္ လွည့္လည္ခုတ္ေမာင္းတတ္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေဝးလံေသာအရပ္မွ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ကာ မီးရထားခုတ္ေမာင္းလာေလ့ရွိေၾကာင္းကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ သိရွိလာၾကၿမဲျဖစ္သည္။ နံနက္လင္းလွ်င္ မီးရထားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿမဲျဖစ္သည္။ မီးရထားသည္ စူးရွဥၾသသံကို ဆြဲလိုက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၃၊ ၁၇
ည ၉း၀၇

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

Jun 22, 2010

ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ၿပီးစီးျခင္း

ေစာက္ထိုးျဖစ္ေနရင္ ပိုေကာင္းတယ္
ဘယ္ဟာ အတည့္မွန္းမသိရင္ ငါ။ ငါ
ငါျမန္ျမန္သြားေတာ့
ငါပဲေညာင္းမယ္၊
ငါပိုလို႔ျမန္ျမန္သြားရင္၊ ငါပိုလို႔ေညာင္းေပါ့။
ငါ့က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ဖို႔
ငါေနပူထဲ ေလွ်ာက္မသြားဖို႔
ငါ ယင္နားစာ မစားမိဖို႔အထိ
အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ လူလိမ္မခံရဖို႔ ငါ
လမ္းေတြဟာ ျမန္ျမန္ျမန္ ငါ ျမန္ေနၿပီ၊
ငါတစ္ေယာက္က ၿမိဳ႕ထဲတစ္ဝိုက္
ငါတစ္ေယာက္က ဘယ္/ညာနင္းရန္လိုမလို
ငါတို႔ေတြဟာ မီးပြင့္ေတြတဖြားဖြား
            - အေၾကာက္အကန္၊ ေထြရာေလးပါးနဲ႔ ဘဝအဆက္ဆက္
ငါဟာ သစ္ပင္မစိုက္ဘဲ တစ္သက္လုံးေပ်ာ္ရန္လိုမလို
ငါဟာ ေဘာက္ခ်ာစာရြက္ျပရန္ လိုမလို၊(ရွင္းၿပီး)
“ဟို”
ငါဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ လိုမလို။ (ရွင္းၿပီး)
----------အထိ ငါဟာ လိုမလို “ေတြး . .”
ငါ့ေက်ာေပၚမွာ ငါကုတ္တြယ္ကပ္ရင္း ေမွ်ာ့လို ငါတစ္ေကာင္ဟာ/ငါးတစ္ေကာင္ဟာ
ငါ့ရဲ႕ေသြးကို လိုမလို။ ငါ့လက္ေမာင္းသားကို ေဖာက္ၾကည့္တယ္
ႀကိဳဆိုပါ၏ ။ ငါ
မီးပိြဳင့္ကို ေမာ့ၾကည့္။ ငါ
ဓာတ္ႀကိဳးေတြကို ငုံ႕ၾကည့္။ ငါ
ငုံ႕ၾကည့္ျခင္း
ေမာ့ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ အတည့္မ်ား၊ ငါ
အတည့္မ်ား၊ အတည့္မ်ား အတည့္ . . . ။ ငါလိုမလို
အိမ္ထဲျပန္ဝင္။ တုံးေနတဲ့ငါ့အားကို ျပန္ခြ်န္
မက်က္ေသးေသာ ငါ့အားျပန္ခ်က္
ငါတစ္ေယာက္ဟာ ငါ့တစ္ေယာက္ကို တိုးတိုးကပ္
ငါေမးရန္ ငါလိုအပ္သလို/မလိုအပ္သလို။ နားၾကပ္ႏွင့္
စကားေျပာခြက္၊ ငါ့စကားသံ အခ်ိဳ႕တစ္ဝက္. . .
ငါမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး
            မ်က္ႏွာဖုံးျပဳလုပ္ရျခင္းမွာ-
            ငါေကြ႕ေကာက္လိန္တြန္႔သြားရျခင္းမွာ-


ေအာင္ျပည့္စုံ
ေဖေဖၚဝါရီ ၂၀၀၆
တစ္ေယာက္ခ်င္း
(ေမာင္ျပည့္မင္း၊ ေအာင္ျပည့္စုံ)
ႏွစ္ကာလမ်ား၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈။

Jun 21, 2010

ဘာအေရာင္ေတြ ရွိလို႔လဲ

သည္လိုပါ
သင့္လိုပါ။


သင့္လိုပါ။
ဘာမွမထူးပါဘူး၊ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနေသာ
က်င့္သားရခဲ့ၿပီးေသာ အဖုအထစ္မ်ားနဲ႔လုပ္ေသာစကၠဴမ်က္ႏွာဖုံးတစ္ခုပါ
မ်က္စိေပါက္အတြက္ ႏွစ္ေပါက္၊ ပါးစပ္ထားရန္ အေပါက္တစ္ေပါက္
ႏွာတံအရာ၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔ (ကစားစရာ မဟုတ္ပါ)
တကယ့္အေကာင္းစား နာမည္တစ္လုံးပါ။
ျမက္ရိတ္စက္ကို ထိဖူးသလား၊ သည္လိုပဲေနမွာပါ
ျမက္ရိတ္စက္က ျမက္ရိတ္ေနတာေတာ့ ၾကားဖူးမွာပါ
သင္ဖတ္ႏိုင္ေသာ ဝါက်ကိုလည္း
ကိုယ္က မဖတ္ႏိုင္ဘူးေလ။
ကိုယ္နဲ႔
ဘယ္လိုလဲ သင္နဲ႔တူတယ္မဟုတ္လား
ကဲ အဲသလိုဆိုေတာ့လည္း ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္
သင္က ေခါင္းမွ မၿဖီးတာ
မေန႔ ပိတ္ရက္ပဲေလ သင္ဘာလုပ္ေနသလဲ
အသက္ႀကီးမယ့္အထဲ အတင္းတိုးဝင္ေနတယ္မဟုတ္လား
သင့္နာရီက မွန္မပါဘူး မဟုတ္လား
ကိုယ့္ၿမိဳ႕လိုပါပဲ။ သူ႔နာရီစင္မွာ မွန္မရွိဘူး
အမွန္မရွိဘူး။ ကိုယ့္သံပတ္ေရနဲ႔ကိုယ္ ကိုက္ၿပီးသား
ကရြတ္ေခြကို သင္ လက္နဲ႔စမ္းဖူးလား၊ သည္လိုပဲ
သင္ ေငြစကၠဴကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အမ်ိဳးအစားခြဲသလဲ
ကရြတ္ေခြေရာ ေငြစကၠဴေရာ မတူဘူးလား
ခ်ိန္သီးတစ္ခုကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္ပါ။ သင့္လိုေနမွာပဲ
သင္ကေရာ အဲဒီခ်ိန္သီးရဲ႕ ရမ္းသမ္းတဲ့အေျဖကို ယုံတာပဲမဟုတ္လား
သင္ ဘာမွမျမင္ဖူးရင္ ေနပေလ့ေစ။
မွန္အနက္နဲ႔ မ်က္လုံးကိုတပ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ သင္က
ျမက္ရိတ္စက္ထက္ သာပါမယ္
ခ်ိန္သီးတစ္ခုထက္ သာပါမယ္
အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား
ကရြတ္ေခြထက္ သာပါမယ္
ေငြစကၠဴ ပိုပိုသာသာ ပါလာသလား
လမ္းခင္းတဲ့ေက်ာက္ေရာ သိပါသလား။
သင့္ တုတ္ေကာက္နဲ႔စမ္းပါ
ထြားမလာဘူး သူ႕အမ်ိဳးက ဒီအတိုင္း
သစ္ပင္ေတြလို ျမင့္တက္မလာဘူး
အေျခခံသင္ခန္းစာ (၂)။ လမ္းခင္းေက်ာက္မ်ားအေၾကာင္း
အတည့္အတိုင္း ၾကည့္မယ္
ေစာက္ထိုးထား ၾကည့္မယ္။
ျမင္ရေတာ့ ဘာထူးသလဲ
သင္ဘာမွ မ႐ွဳံးေသးပါဘူး။ အခုအေနနဲ႔ဆို အေကာင္းဆုံးပါ။ ။

ေအာင္ျပည့္စုံ
၃၀၊ ဇန္နဝါရီ ၂၀၀၅
တစ္ေယာက္ခ်င္း
(ေမာင္ျပည့္မင္း၊ ေအာင္ျပည့္စုံ)
ႏွစ္ကာလမ်ား၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈။

Jun 20, 2010

သက္ေတာင့္သက္သာ ေနမႈထိုင္မႈစနစ္

လူ႕အျဖစ္ကို ရေနၿပီးမွ
တျခားထပ္ ယုတိၱရွိျပစရာ မလို၊
ဥပမာ
ေရကန္တူးသူတစ္ေယာက္
အဲဒီေရကန္မွာ ေရနစ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္၊
ေနာက္က ေဆာင့္တြန္းခံရသူ
အေရးေပၚထြက္ေပါက္ကို
ေလွ်ာကနဲ ေရာက္သြားပိုင္ခြင့္ရွိတယ္၊
"ေတာ္ၿပီအစ္ကိုႀကီး
ေနာက္လက စၿပီး အိမ္အသုံးစရိတ္ကို အစ္ကိုႀကီးမကိုင္နဲ႔ေတာ့၊
အစ္ကိုႀကီးကပိုက္ဆံကို ႏွလုံးသားနဲ႔ံသုံးေနတာ၊ မရဘူး"
ႏ်ဴးေယာက္က မာဖီးယားေတြရွိ
ႏ်ဴးေယာက္က မီးသတ္သမားေတြလည္း ရွိတယ္
နည္းပညာသစ္ပရိုဂရမ္မာေတြရွိ
နည္းပညာသစ္ဟက္ကာေတြလည္းရွိတယ္၊
"ဒီတစ္ပုလင္းလုံးႀကီး ကုန္ေတာ့မွ ဒီတစ္ေၾကာင္းပဲ ရတာလားကြာ၊
ဒုကၡပဲ"
မိုးတိမ္မ်ားအုံ႔ဖြဲ႕
ရြာခ်င္တဲ့ေနရာသာ ရြာခ်ပါလိမ့္
သူ႕အခြင့္အေရးရွိတယ္။
"ေရာ့ အဲဒါေတြယူၿပီး
အကုန္ျပန္ဆပ္လိုက္ေနာက္လည္းထပ္မလုပ္နဲ႔ေတာ့၊ ၾကားလား"
ဘယ္တုန္းကမွ ဘာမွမေရြးခ်ယ္ခဲ့သူ
အေရြးခ်ယ္မခံရႏိုင္ဘူးေလ။ ။

ေမာင္ျပည့္မင္း
တစ္ေယာက္ခ်င္း
(ေမာင္ျပည့္မင္း၊ ေအာင္ျပည့္စုံ)
ႏွစ္ကာလမ်ား၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈။

ေမြးေန႔

အေဖ၊ အေမ၊
သမီး၊ သား၊
မိသားစု
ျပည္ေထာင္စု။

ျပည္ေထာင္စု မိသားစု

ေမြးေန႔မွာ
ကြဲကြာေနသူ မိသားစုဝင္တို႔ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကေစ

ေမြးေန႔မွာ
ဤကမာၻေျမကို ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ

ေမြးေန႔မွာ
ခ်ိဳးငွက္တို႔ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းႏိုင္ၾကေစ

သေဗၺသတၱာေဝေနယ်ာ က်န္းမာၾကပါေစ။

ေလာကသုံးပါးကို ေမတၱာပို႕သူ
ေမြးေန႔ရွင္လည္း
လြတ္လပ္စြာ က်န္းမာႏိုင္ပါေစ။


သီဟသူ
၂၀၊ ၀၆၊ ၂၀၁၀။

Jun 18, 2010

နတ္သမီးပုံျပင္

နတ္သမီးေလးက ေျပာတယ္
ယုံၾကည္ပါတဲ့
ယုံၾကည္ဖို႔ကို မေမ့ပါနဲ႔တဲ့
ဘာကို ယုံၾကည္ရမလဲ မေမးလိုက္ရေသးခင္
ပုံျပင္ေလးကေတာ့
ဒါပါပဲကြယ္တဲ့


သီဟသူ
၁၇၊ ၀၆၊ ၂၀၁၀။

Jun 10, 2010

လက္တစ္ဖက္ကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား

မင္းေန ေနတဲ့ကမာၻႀကီးက လည္တယ္
မထင္ရတဲ့ေကာင္ေတြက လည္တယ္
ဟိုသြားဒီလာသမားေတြ လည္တယ္
ကံအေၾကာင္းတရားေတြ လည္တယ္
လက္တစ္ဖက္ကို ၿမဲေနေအာင္ ကိုင္ထား၊
ဟိုဘက္တိုးလိုက္ ဒီဘက္တိုးလိုက္
တိုးရင္းနဲ႔ ကလိုက္ ကရင္းနဲ႔ တိုးလိုက္
လက္တစ္ဖက္ကိုေတာ့ ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား၊
ဂါေတြက ဘလပ္ထက္ ပိုႏူးေနတယ္
အရပ္သားေတြက ဇာတ္သမားေတြထက္ ပိုလည္ေနတယ္
လက္တစ္ဖက္ကို အျပင္မထုတ္နဲ႔
တစ္ခုခုကို ၿမဲေနေအာင္ ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို တန္ဖိုးရွိရွိအသုံးခ်
ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ၿမဲေနေအာင္ ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို စိန္လက္စြပ္အျပည့္ဝတ္
အသက္ကယ္ေဘာကြင္းကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို သူ႕ပခုံးဖက္လိုက္
ဝွက္ယူလာတဲ့ ဓားကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို ဖက္ရြက္လိုသေဘာထား
ကိုယ့္အသက္ကို ၿမဲေနအာင္ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို အလိုမလိုက္နဲ႔
“နားညည္းလိုက္တာ”ကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို ခက္သြက္သြက္လႈပ္ရွား
အေရာင္းအဝယ္စာခ်ဳပ္ကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို လက္တစ္ဖက္အေလ်ာ္ျပန္ေပး
ခ်စ္စြာေသာ ဇနီးေလးကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို သူျမင္ေအာင္ ေျမႇာက္ျပလိုက္
ေရဘူးနဲ႔ဖိနပ္ကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား၊
လက္တစ္ဖက္ကို လက္တစ္ဖက္လိုပဲ ဆက္ဆံ
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား၊
မွတ္ထား
လက္တစ္ဖက္ကို ၿမဲေနေအာင္ကိုင္ထား။ ။

ေမာင္ျပည့္မင္း
ဖက္ရွင္မဂၢဇင္း၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၀၅။

Jun 4, 2010

ေန႔မ်ား

တနလၤာ၊ အဂၤါ
အစရွိသျဖင့္
ေန႔မ်ား။

ေန႔တာတိုေသာ ေန႔မ်ား၊ ေန႔တာရွည္ေသာ ေန႔မ်ား
ပူအိုက္ေသာ ေႏြေန႔မ်ား၊
စိုစြတ္ေသာ မိုးေန႔မ်ား၊
ႏွင္းေဝေသာ ေဆာင္းေန႔မ်ား၊
တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ေရာက္လာခဲ့/မယ့္
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

ကဗ်ာဆန္ေသာ ေန႔မ်ား၊
ဘဝဆန္ေသာ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

မင္းကို ခ်စ္တဲ့ေန႔မ်ား၊
မင္းက ျပန္မခ်စ္တဲ့ေန႔မ်ား၊
မင္း မုန္းလိုက္တဲ့ေန႔မ်ား၊
မင္းကို မုန္းတဲ့ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ ေန႔မ်ား၊
ထုံထိုင္းခဲ့ ေန႔မ်ား၊
ေနသာ ေလလာတဲ့ ေန႔မ်ား၊
မိုးမီးေလာင္တဲ့ ေန႔မ်ား၊
မုန္တိုင္းထန္တဲ့ ေန႔မ်ား၊
သေဘာၤေမွာက္တဲ့ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

အိမ္ျပန္ေစာတဲ့ ေန႔မ်ား၊
အိမ္မျပန္ျဖစ္တဲ့ ေန႔မ်ား၊
အိမ္ျပန္ လမ္းေပ်ာက္တဲ့ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

အေမ့အိမ္က ေန႔မ်ား၊
အေမ့အိမ္နဲ႔ေဝးတဲ့ ေန႔မ်ား၊
အေမ့အိမ္ကေျပးတဲ့ ေန႔မ်ား၊
လူငယ္ဘဝ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

ရႊင္လန္းတဲ့ ေန႔မ်ား၊
နာမက်န္းတဲ့ ေန႔မ်ား၊
နာက်င္ခဲ့ ေန႔မ်ား၊
ၾကင္နာခဲ့ ေန႔မ်ား၊
ရင္နာခဲ့ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

ဘီယာဟာ အရက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ ေန႔မ်ား၊
ဘီးအီး ေန႔မ်ား၊
ဂရင္းရြိဳင္ရယ္ ေန႔မ်ား၊
ေရႊအိုေရာင္ ေန႔မ်ား၊
ၿပဲကြဲခဲ့ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

ေျမနီကုန္း ေန႔မ်ား၊
စမ္းေခ်ာင္း ေန႔မ်ား၊
လွည္းတန္း ေန႔မ်ား၊
ဆူးေလလမ္းမေပၚက ေန႔မ်ား၊
ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေပၚက ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

စပ်စ္သီးခ်ဥ္တဲ့ ေန႔မ်ား၊
ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ေန႔မ်ား၊
မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္႐ုပ္ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

ကြ်ဲပါး ေစာင္းတီး ေန႔မ်ား၊
ပိုးသာကုန္ ေမာင္ပုံ ေစာင္းမတတ္ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

ကဗ်ာေရးတဲ့ ေန႔မ်ား
ကဗ်ာမေရးတဲ့ ေန႔မ်ား
ကဗ်ာနဲ႔ေဝးတဲ့ ေန႔မ်ား
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ဆန္သြားတဲ့ ေန႔မ်ား။

တရား ဓမၼနဲ႔ ေန႔မ်ား၊
အဓမၼတရား လႊမ္းမိုးတဲ့ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

အမွတ္တရ ေန႔မ်ား၊
အမွတ္တမဲ့ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့/မယ့္ ေန႔မ်ား၊
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

တနလၤာ၊ အဂၤါ
အစရွိသျဖင့္
တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ေရာက္လာဦးမယ့္
အေဟာသိကံ ေန႔မ်ား။

သီဟသူ
၀၄၊ ၀၆၊ ၂၀၁၀။

Jun 3, 2010

ဘာ ဘာ ဘာမွ မသိဘူး

ဘယ္သူေတြ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ
ဘာ ဘာ ဘာမွ မသိဘူး

ဘယ္သူေတြ ဘာေတြ ေရးေနလဲ
ဘာ ဘာ ဘာမွ မသိဘူး

ကမာၻ/ကဗ်ာႀကီး ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ
ဘာ ဘာ ဘာမွ မသိဘူး

ေရေတြျပတ္၊ ေနေတြပူ၊ မိုးေတြရြာ၊ မီးေတြေလာင္
ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ မီး
ဆီ၊ ေရ၊ ေလ၊ ဝိုင္
ဘာ ဘာ ဘာမွ မသိဘူး

ေပ်ာ္ေတာ့ေလာဘ
ေမာေတာ့ေဒါသ
ဘာ ဘာ ဘာမွ မသိဘူး

ငါ့ေမာဟ ဥခြံေလးထဲမွာပဲ
ဘာ ဘာ ဘာဆို ဘာမွ
မသိခ်င္ဘူး
ဘာ ဘာ
ဘာ ဘာ
ဘာ
မွ
မသိ
ဘူး...

သ၊ ဟ၊ သူ
၂၈၊ ၀၅၊ ၂၀၁၀။