စေန ေန႔တစ္ဝက္ (၁၀)

အထူးအဆန္းေတြပဲ ႀကဳံႀကဳံလာေတာ့
ထူးဆန္းတယ္ဆိုတာလည္း မထူးဆန္းေတာ့

ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြရယ္
ျပန္မလာေတာ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားရယ္

မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ အေရးအသားေတြရယ္
ဗလာျဖစ္ေနဆဲ အေတြးမ်ားရယ္

နာက်င္မႈကိုမွ သာယာျခင္းေတြရယ္

ဘာေၾကာင့္ စေန ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မလိုတဲ့
ေရာက္ၿမဲ ေရာက္လာဆဲ
စေနေန႔ေတြရယ္

သီဟသူ
၂၃-၀၄-၂၀၁၁

တြင္းနက္

ဒီလိုေခတ္ႀကီးထဲ
လြယ္လြယ္
ျမန္ျမန္ပဲ
က်
ေပ်ာက္ သြား ႏိုင္ပါတယ္။

ပဲ့တင္ထပ္ဖုိ႔ နံရံမ်ားအား
ငါ့ ေအာ္သံ ရွာမေတြ႕ေသးပါ။


သီဟသူ
၂၀-၀၄-၂၀၁၁

ကဗ်ာကုိ ကဗ်ာလုိေရး

ကဗ်ာကုိ ကဗ်ာလုိေရး
အႏုပညာကုိ အႏုပညာလုိေရး။

အခ်စ္ရယ္
မင္းကုိ ကုိယ္က သိပ္လုိအပ္လွတာမဟုတ္ပါဘူး
ကုိယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ မႈပဲ ကုိယ္က ဆာေလာင္ခဲ့သူပါ။

တစ္ပါးသူကုိ မထိခိုက္ဘဲ အသက္ရွင္လုိ႔ရခဲ့လုိ႔လား
အခ်စ္ရယ္။
ေတာင္းပန္ပါတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆုိတာမွာ၊ အခ်စ္ဆုိတာမွာ
အခ်စ္ပဲ ထိခုိက္ရတာရယ္မလား။

ေလာကမွာ ကုိယ့္သာယာမႈ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေလာက္
အေရးၾကီးတာ ရွိအံုးမလားကြဲ႔။
ဒါနဲ႔မ်ား မင္းကုိယ့္ကုိ ခ်စ္တယ္တဲ့။

လူေတြက ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္ရယ္။ ဆာေလာင္မႈရယ္ ၊ သာယာမႈရယ္
အဲ့ဒါေတြ စံုသြားေတာ့ အခ်စ္တဲ့။

ကုိယ္ မျငင္းဆုိလုိပါ။

တကယ္ပါ လွလွပပ ၀န္ခံလုိက္စမ္းပါ
ကုိယ့္ ရဲ့ အတၱစိတ္ ထၾကြေသာင္းက်န္းမႈကုိ

ေလာကမွာ ဘာကုိ မွ မေမွ်ာ္လင့္တာပဲ ေအးတယ္တဲ့
ဘယ္သူမ်ား ေျပာခဲ့တာလဲလုိ႔၊
ဟုတ္ကဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့မႈ ကုိ လည္းပဲ
ေမွ်ာ္လင့္ ရတာပဲ မဟုတ္လား။

ေနာက္တခါ မ်ား လူျပန္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ရင္
ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကေတာင္ အနာတရပါ။
အျမဲတမ္း အနာတရ ေတြပါ။

အနာတရ ေတြကုိပဲ။
လွလွပပ သိပ္ဟန္ေဆာင္ေကာင္းရတာ။
လွလွပပ သိပ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ခြင့္ရခဲ့တာ။
လွလွပပ ဆုိျပခဲ့ၾကရတာ။
လွလွပပ ဖံုးဖိခဲ့ၾကတာ။

အမွန္အတုိင္းေျပာလုိက္စမ္းပါ ၊ အခ်စ္ရယ္
ငါ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ လုိအပ္တယ္၊ သာယာမႈ လုိအပ္တယ္
ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္ လုိအပ္တယ္လုိ႔။

ဒါနဲ႔မ်ား...

ငါနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္ တျခားသူနဲ႔မေပ်ာ္ရႊင္ရဘူးဆုိတာ
တရားေရာ တရားရဲ့လား အခ်စ္ရဲ့။
ေျပာပါအံုး။

ရီ စရာၾကီးပါ။

အဲ့ဒါ့ ကုိမ်ား၊
ကုိယ္ကလည္း မင့္ေတြ႔တုိင္း ခ်စ္တယ္ခ်ည္း ေျပာေျပာေနတာပဲ။

ကုိယ္ေျပာခဲ့တယ္မလား
ကဗ်ာကုိ ကဗ်ာလုိေရး
အႏုပညာ ကုိ အႏုပညာလုိေရးလုိ႔။

တကယ္ပါ
ရီ စရာၾကီးရယ္ပါ။

ကုိ ဘာေျပာစရာ က်န္ေသးလဲ ဆုိေတာ့
ခ်စ္တယ္တဲ့။

မင္း ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ အာရံုေၾကာမ်ားက တခုတ္တရ။


ထြန္းႏြယ္

ညကေဖး

ညကေဖးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနတယ္။ ညကေဖးဆိုတာ ညဘက္မွာဖြင့္တဲ့ ကေဖးဆိုင္ေပါ့။ ညဘက္မွာဖြင့္တဲ့ ကေဖးဆိုင္ဆိုေတာ့ ညဘက္မွာ က်င္လည္တဲ့သူေတြထိုင္ၾကတဲ့ ေနရာတစ္ခုေလ။ ညကေဖးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနတယ္။ ညကေဖးဟာ မီးက်ီခဲေတြရဲလို႔။ ေရေႏြးေငြ႕ေတြ ဆူလို႔။ လူသံသူသံ၊ ယာဥ္ရထားသံေတြတိတ္လို႔။ လမင္းကသာလို႔။ နီယြန္မီးေတြထိန္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ညလူတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ညကေဖးမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ညဘက္ဆင္းရတဲ့အလုပ္က သန္းေခါင္ေလာက္မွာ ၿပီးသြားတယ္။ ညကေဖးမွာ တစ္ခုခုေသာက္ဖို႔ ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ညကေဖးမွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ထိုင္ေနမိတယ္။ ညကေဖးမွာ ထိုင္သူေတြဟာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ တခ်ိဳ႕စကားကို တီးတိုးသံနဲ႔ေျပာလို႔။ အ႐ူးႀကီးတစ္ေယာက္၊ အေပါစား ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္၊ ေလလြင့္ေနတဲ့ အိမ္ေျပးတစ္ေယာက္၊ ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ ညကေဖးမွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ တစ္ေနရာစီမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္သိပ္စိတ္ဝင္စားဖူးတဲ့သူေတြပါ။ စာေတြထဲမွာသာ သူတို႔အေၾကာင္းကိုဖတ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။ ခုေတာ့ ညကေဖးမွာ ေတြ႕ေနရၿပီ။ ျပည့္တန္ဆာမဟာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုဖြာေနတယ္။ သူ႕ဆံပင္ေတြဟာ ျဖစ္သလိုနဲ႔ ေက်ာဘက္မွာ ဖ႐ိုဖရဲက်ေနတယ္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြဟာ နာက်င္မႈနဲ႔ အံ့ဖြယ္ အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္တယ္။ သူဟာလည္း တစ္ခ်ိန္က အပ်ိဳစင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူပါပဲကြာ။ သူ႕မွာ ေရႊေရာင္ေတာက္ပတဲ့ အဖိုးထိုက္ေန႔ရက္ေတြ ရွိခဲ့တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အဲဒီေန႔ ရက္ေတြဟာ ကုန္ဆုံးလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ျပီ။ အရည္ေတြညႇစ္ထုတ္ထားတဲ့ ပ်ားလပို႔တစ္ခုႏွယ္ အခ်ည္းအႏွီးေန႔ရက္ေတြကိုသာ ခုအခါျဖတ္သန္းေနရတာပဲ။ လိုခ်င္သူမဲ့တဲ့ စြန္႔ပစ္ခံ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ႏွယ္သာသာပါ။ သူ႕ကိုယ္ခႏၶာဟာ ပိုးမႊားေတြသိုေလွာင္ထားတဲ့ အသားစိုင္ႀကီးတစ္ခုမွ်ာသာျဖစ္ေနေပါ့။ အ႐ူးႀကီးက စားပြဲမွာ သူ႕ဦးေခါင္းကို ငုံ႔ကိုင္းျပီးထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြဟာ ႐ိုင္းၾကမ္းစြာေပါက္ေနၾကတယ္။ ဘယ္ကိုမွမၾကည့္၊ ဘာကိုမွလည္း မေျပာပဲ သည္အတိုင္းၿငိမ္သက္လို႔။ သူ႔ဦးေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခုဟာ ေျမြေပြးတစ္ေကာင္လို ေခြေနမလား။ မီးက်ီခဲတစ္ခုလို တရိပ္ရိပ္ေလာင္ကြ်မ္းေနမလား။ သိခ်င္မိတယ္။ သူကေရာ တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေနတဲ့ လူငယ္ဘဝကို ရဖူးပါစ။ ေလလြင့္ေနတဲ့ အိမ္ေျပးကေလးကေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေဘးမွာခ်လို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သဲသဲမဲမဲဖတ္ေနတယ္။ ဒါဟာ သူ႕ဘဝပဲ။ သူဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္က လူကေလးသို႔ ေပးစာမ်ားတဲ့။ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြဟာ အေရာင္ေတာက္ပေနတယ္။ သူဟာ ဘယ္ၿမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီလဲ။ ဘယ္ၿမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္သန္းဦးမွာလဲ။ သူ႕အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္က်န္ေသးသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မိတ္ေဆြဟာ ညကေဖးမွာ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ညကေဖးဟာ ပလက္ေဖာင္းေဘးမွာပါ။ တစ္ဖက္မွာ ဘဏ္တိုက္ႀကီးတစ္ခု၊ တစ္ဖက္မွာ အထူးကုေဆး႐ုံတစ္႐ုံ၊ ဟိုးတစ္ဖက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕အထင္ကရေစ်းႀကီး။ အားလုံးတိတ္ဆိတ္လို႔။ ကတၱရာလမ္းႏွစ္ခုက တစ္ခုကိုတစ္ခု ျဖတ္လို႔။ ညကေဖးဆိုင္႐ွင္ဟာ သူ႔ဆိုင္ထဲဝင္ေရာက္လာသူေတြကို ဧည့္ဝတ္ေက်လို႔။ ေရေႏြး၊ စီးကရက္၊ ေကာ္ဖီ၊ ခ်ာပါတီ အာလုး လိုအပ္တာ လိုက္ခ်ေပးေစတယ္။ ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕ခ်ိဳင္းေထာက္ကို စားပြဲေပၚမွာေထာင္ၿပီး ခ်ာပါတီအာလူးကို ၿမိန္ရွက္စြာ စားေသာက္ေနတယ္။ (၂၈)လမ္းနဲ႔ (၈၂)လမ္းမႀကီးႏွစ္ခုဟာ ညကေဖးအနီးမွာ တစ္ခုကိုတစ္ခု ကန္႔လန္႔ျဖတ္သြားၾကတယ္ေလ။ ခုေတာ့ လမ္းမႀကီးႏွစ္ခုေပၚမွာ လူေတြရွင္းလို႔လင္းလို႔။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းရပ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေခြးတစ္ေကာင္ တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္။ ညကေဖးက လူေတြဟာသန္းေခါင္ယံေက်ာ္ရင္ ညကေဖးနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနဝင္ရီတေရာ ညအေမွာင္ဝင္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ညကေဖးနဲ႔အတူ သူတို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကဦးမွာေပါ့။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၄၊ ၃

ေနမ်ိဳး

ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)

ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆

မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္