ေရႊတြင္းကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီးေနာက္

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ဆိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူဟာ ေရႊတြင္းေဘးမွာ တဲကေလးတစ္လုံး ထိုးတယ္။ အဲဒီတဲကေလးကေန ေရႊတြင္းကို ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ အလုပ္သမားေတြ သူတို႔ၿမိဳ႕ရြာဇာတိကို ျပန္သြားၾကၿပီ။ စက္ရုံေတြရွိရာ၊ လယ္ကြင္းေတြရွိရာကို ျပန္သြားၾကၿပီ။ ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ၿပီး မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားအိုႀကီးတစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားအိုႀကီးဟာ ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေထာက္ကာေထာက္ကာ သူ႕အနားကို ေရာက္လာတယ္။ ဆရာေလး သိပ္ေအးလာၿပီ ေရာ့ ... ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ဦးဆိုၿပီး သူ႕ကိုေပးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ႏွင္းေတြတဖြဲဖြဲ က်ဆင္းလာၿပီေလ။ ေလဟာညင္ညင္သာသာ တိုက္ခတ္ေနေပမယ့္ ေအးစိမ့္လွတယ္။ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ သံခေမာက္ေတြ၊ ကာဗိုက္မီးခြက္ေတြ၊ ေတာစီးဖိနပ္ေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ေျပးလမ္းေပၚမွာ ထေရာ္လီေတြ ရပ္ေနတယ္။ သံမဏိႀကိဳးေတြ တြဲေလာင္း။ ပစ္ခ်ထားတဲ့ ေဂၚျပားတစ္လက္ထဲမွာ ေရႊေတြ ေဂၚတစ္ေဂၚစာ ဝင္းလို႔။ ရႊံ႕ေစးမီးဖိုထဲက မီးခိုေတြအူထၿပီး၊ မိုးေကာင္းကင္ဆီ တလြင့္လြင့္တက္သြားေနတယ္။ သူဟာ ဒီေရႊတြင္းရွိရာကို ႏွစ္မ်ားစြာ ႀကိဳးစားၿပီး အေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သူႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေျမႀကီးကို သူတူးခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေျမႀကီးကို သူတို႔တူးခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အလိုရွိသေလာက္ေရႊေတြ သူထုတ္ယူႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္သမားေတြ သူ႔ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကတယ္။ ႏွင္းေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ က်လာေပါ့။ ရႊံ႕ေစးမီးဖိုကေလးက မီးခိုးေငြ႕ေတြဟာ တလြင့္လြင့္တက္ၿပီး ႏွင္းေတြထဲမွာ ေရာယွက္နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ သူဟာ ေကာ္ဖီတစ္ငုံ ငုံလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊတြင္းကို ႏွေျမာတသစြာ စိုက္ေငးၾကည့္ေနေလရဲ႕။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၂၇
ည ၁၁ နာရီ ၅ မိနစ္လို

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

မ်က္ႏွာခြဲစိတ္ ျပဳျပင္ျခင္း

ေဆးခန္းကေန သတင္းေကာင္း ရွင္ ကြ်န္မဆီယူလာတယ္
ရွင့္ပိုးပဝါကို ဆတ္ခနဲဆြဲျဖဳတ္
မမၼီရုပ္အေလာင္းပတ္တီးစျဖဴျဖဴၾကပ္ၾကပ္ေတြကို လွပ္ေဖာ္ျပ
ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႕ေျပာလို႕ အခု ေကာင္းသြားၿပီတဲ့။
ကြ်န္မ ကိုးႏွစ္အရြယ္တုန္းက
သံပုရာသီးလိုစိမ္းတဲ့ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ေပါ့၊
ဖားမ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ကတစ္ဆင့္
ကြ်န္မကို ငွက္ေပ်ာ္သီးဓါတ္ေငြ႕ ေကြ်းဖူးတယ္။
ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းဟာ
အိပ္မက္ဆိုးေတြ၊
ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ေတြရဲ႕-
နတ္ဘုံက စကားသံေတြလိုနဲ႕
ၿပီးေတာ့ အေမဟာ ကူးၿပီးေရာက္လာတယ္
သံဇလုံတစ္လုံးကိုင္လို႕။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။

အဲဒါေတြကို သူတို႕အကုန္လုံး ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ၿပီ။
ေသခ်ာျပဳတ္ထားတဲ့
ကြ်န္မရဲ႕ ေဆးရုံအဝတ္အစားပါးပါးေလးေအာက္မွာ
ကလီယိုပါထရာဘုရင္မလို ဝတ္လစ္စလစ္ခရီးထြက္၊
ထုံေဆးေတြနဲ႕ အျမွဳပ္တစီစီထ
သာမန္အေျခအေနမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ ရႊင္ပ်ပ်နဲ႕
ခန္းေျမွာင္တစ္ခန္းဆီ ကြ်န္မ လိမ့္ဝင္သြားတယ္။
အဲဒီမွာ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္
ကြ်န္မ လက္ေခ်ာင္းေတြကို လက္သီးဆုပ္ေပးတယ္
လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားကေန
တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာတစ္ခုခု ယိုစီးထြက္က်ေနတယ္လို႕
ခံစားမိေစတယ္။ 'တစ္' ကေန 'ႏွစ္' လို႔ ေရလိုက္တာနဲ႕
အေမွာင္ထုဟာ ကြ်န္မကို
သင္ပုန္းေပၚက ေျမျဖဴေတြလို ဖ်က္လိုက္တယ္
ကြ်န္မ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။

ငါးရက္လုံးလုံး ကြ်န္မ လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ အိပ္စက္
အရက္စည္ပိုက္ေခါင္း ဖြင့္လိုက္သလို
ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြဟာ ကြ်န္မ ေခါင္းအုံးထဲ စီးဆင္းသြားၾကတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတာင္
ကြ်န္မ နယ္သြားေနတယ္လို႕ ထင္ခဲ့တယ္။
အေရျပားမွာ ဘာအျမစ္မွ မရွိဘူး၊
စကၠဴစလို အလြယ္တကူ ခြာယူပစ္လိုက္လို႔ရတယ္။
ကြ်န္မ အားရပါးရ ၿပဳံးတဲ့အခါ
ခ်ဳပ္ရာေတြဟာ တင္းသြားတယ္။
ကြ်န္မ အသက္ျပန္ငယ္သြားတယ္။
အခု ကြ်န္မအသက္ ၂၀
သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႕
စကတ္ရွည္ေတြဝတ္လို႔
ပထမလင္ေယာက္်ားရဲ႕ ဆိုဖာေပၚထိုင္လို႔၊
ကြ်န္မရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကို
ေသေနတဲ့ ပူဒယ္လ္ အေမြးစုတ္ဖြားေခြးရဲ႕
သိုးေမြးလို အေမြးထဲ ႏွစ္ျမဳပ္လို႔။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မ ေၾကာင္မေမြးေသးဘူး။

အခု ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္ေနတာ သူမေပါ့
ကြ်န္မ ၾကည့္ေနတဲ့ ေၾကးမုံထဲ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း
အနည္ထိုင္က်လာတဲ့
အေရတြန္႔ အဘြားအိုႀကီး
ေျခအိတ္မ်က္ႏွာ အဘြားႀကီး
လက္ခ်ဳပ္လိုက္တဲ့ ဖုလုံးေပၚမွာ အေရခြံအိတြဲက်။
စမ္းသပ္ခန္း ဖန္ျပြန္တစ္ခုခုထဲမွာ
သူမကို သူတို႔ ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းထားလိုက္ၾကၿပီ
ေသပေလ့ေစ အဲဒီမွာ သူမ
ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္အႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း
အဆက္မျပတ္ ရွဳံ႕တြလွီက်ဳံ႕ သြားပေလ့ေစ
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ ကိုယ္ကို ေရွ႕ေနာက္လႊဲေနၿပီး
ေျပာင္သလင္းခါေတာ့မယ့္ ဆံပင္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕
ထိေတြ႕ကိုင္ေနတဲ့ မိန္းမအိုႀကီး။
ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မိခင္ပဲ ကြ်န္မကေတာ့
တစ္ကိုယ္လုံး ပတ္တီးေတြပတ္လို႔
ကြ်န္မ သတိျပန္ရလာတယ္၊
ေမြးကင္းစ ကေလးေလးလို
ပန္းႏုေရာင္

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၅၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၁၉၆၁

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

ေဆာင္းရာသီ ရွဳေမွ်ာ္ခင္းႏွင့္ က်ီးအ မ်ား

ေက်ာက္သားေရတံခါးကတစ္ဆင့္
ႀကိတ္ဆုံထဲ စီးဆင္းတဲ့ေရစီး
အနက္ေရာင္ ေရကန္ထဲ ဒရေဟာစီးဝင္တယ္။
အဲဒီေရကန္ေပၚမွာ
ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႕ ဆက္စပ္မရ
ရာသီလည္း လြဲေနတဲ့
တစ္ေကာင္တည္းေသာ ငန္း
ႏွင္းလို အက်င့္သီလစင္ၾကယ္စြာ ေရေပၚမွာ ညင္သာေရြ႕လ်ား။
အဲဒီ အျဖဴေရာင္ထင္ဟပ္မႈကို
ဆြဲခ်လိုစိတ္ မြတ္သိပ္ေနတဲ့
ေနာက္က်ိစိတ္ဟာ
ပို မခံခ်ိမခံသာ ခံစား။

ၿခိဳးၿခံလြန္းတဲ့ ေနလုံးႀကီး
စိမ့္ေျမေပၚမွာ ဝင္ေနေပါ့။
လိေမၼာ္ေရာင္ ဆိုကၠေလာ့(ပ္) ဘီလူးမ်က္လုံးတစ္လုံး
စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးရတဲ့ ဒီရွဳခင္းကို
အထင္ေသး
တာရွည္ၾကည့္ခ်င္ပုံမရ။
ကိုယ္တိုင္ငွက္ေမြးေတြၿခဳံ အေတြးနစ္လို႕
ကြ်န္မဟာ က်ီးအ တစ္ေကာင္လို
ၾကြေစာင္းေစာင္းနဲ႕ တအုံေႏြးေႏြး၊
ေဆာင္းည တျဖည္းျဖည္း က်လာေပါ့။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီရဲ႕ က်ဴပင္ေတြ
ေရခဲထဲမွာ ထြင္းထားသလို
ရွင့္ရုပ္ပုံဟာလည္း ကြ်န္မမ်က္လုံးထဲမွာ အဲသလိုအတိုင္း။
ႏွင္းခါးေျခာက္ေတြဟာ
ကြ်န္မ နာက်င္မႈရဲ႕ ျပတင္းေပါက္က မွန္သားေပါ့။
ႏွလုံးသားရဲ႕ ေကာေျမ
ျပန္လည္စိမ္းလန္းစိုေျပေရးလား၊
ေက်ာက္သားထဲက
ဘာ သက္သာစရာ ထြင္းယူရရွိႏိုင္မွာလဲ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေျခာက္သေယာင္းသြားတဲ့
ေဟာဒီအရပ္မွာ
ဘယ္သူ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္မွာလဲေလ။ ။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၅၆

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

အေဆာက္အအုံပ်က္ၾကားမွာ စကားေျပာျခင္း

က်က္သေရရွိလွတဲ့
ကြ်န္မအိမ္ရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္ကေန
ရွင္ဟာ ရွင့္အရိုင္းအစိုင္းေဒါသေတြနဲ႕
အၿမဲလို ေခ်ာင္းေျမာင္း။

သစ္သီးပန္းကုံးေတြ
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရာ တူရိယာေတြ
ဥေဒါင္းငွက္ေတြကို
လိုက္လံေႏွာင့္ယွက္တယ္။

ေလဆင္ႏွာေမာင္း
ေလဆင္ႏွာေမာင္းကို ဟန္႕တားထားတဲ့
တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ေနထိုင္မႈ ကန္႕လန္႕ကာကို
ရွင္ဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။

အခု.. ၾကြယ္ဝခမ္းနားတဲ့
စည္းစနစ္က်မႈနံရံ
ၿပိဳလဲခဲ့ရျပီ။

ေၾကာက္လန္႔ဖို႕ေကာင္းတဲ့
အေဆာက္အဦရဲ႕ အယိုအယြင္းေတြေပၚမွာ
က်ီးအ ေတြ အာလို႕။

ရွင့္ရဲ႕ မုန္တိုင္းထန္မ်က္လုံးထဲက
မသာမယာ ေအးခဲအလင္းထဲမွာ
ေန႔စစ္စစ္ေတြ ထြက္လာတဲ့အခါ
ရဲတိုက္ကေန
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထြက္ခြာသြားတဲ့
စုန္းမလို
ေမွာ္ပဥၥလက္ဟာ
ထြက္ခြာေရွာင္တိမ္းေျပးသြားျပီ။

အပိုင္းပိုင္းအျပတ္ျပတ္
ေက်ာက္တိုင္ေတြဟာ
ေက်ာက္သားျမင္ကြင္းကို
ေဘာင္ခတ္ပစ္လိုက္ျပီ။

ကုတ္အကၤ်ီနဲ႔ လည္စည္းနဲ႕
ရွင္ဟာ
ပီဘိသူရဲေကာင္းႀကီးလို မတ္တတ္ရပ္ေနခိုက္
ကြ်န္မဟာ
ဂရိကိုယ္က်ပ္အကၤ်ီနဲ႕
ေႏွာင္တည္းခံဝိညာဥ္နဲ႕
ရွင့္ရဲ႕အၾကည့္မဲႀကီးထဲ
မလႈပ္ဝံ့မယွက္ဝံ့
ေသေသဝပ္ဝပ္ကေလးထိုင္လို႕။

ဇာတ္လမ္းဟာ
ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ရာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့တဲ့
ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ အေျခအေနအေပၚ
ဒီေလာက္အပ်က္ကိန္းႀကီး
ထပ္ဆိုက္ၿပီးမွေတာ့
ေဟာဒီ အပ်က္အယြင္းႀကီးတစ္ခုလုံးကို
ဘာတခမ္းတနား စကားလုံးေတြနဲ႕
ရွင္ ျပန္ဖာေထးလို႕ ရႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ ။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
(၁၉၅၆)

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃