ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ဆိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူဟာ ေရႊတြင္းေဘးမွာ တဲကေလးတစ္လုံး ထိုးတယ္။ အဲဒီတဲကေလးကေန ေရႊတြင္းကို ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ အလုပ္သမားေတြ သူတို႔ၿမိဳ႕ရြာဇာတိကို ျပန္သြားၾကၿပီ။ စက္ရုံေတြရွိရာ၊ လယ္ကြင္းေတြရွိရာကို ျပန္သြားၾကၿပီ။ ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ၿပီး မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားအိုႀကီးတစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားအိုႀကီးဟာ ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေထာက္ကာေထာက္ကာ သူ႕အနားကို ေရာက္လာတယ္။ ဆရာေလး သိပ္ေအးလာၿပီ ေရာ့ ... ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ဦးဆိုၿပီး သူ႕ကိုေပးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ႏွင္းေတြတဖြဲဖြဲ က်ဆင္းလာၿပီေလ။ ေလဟာညင္ညင္သာသာ တိုက္ခတ္ေနေပမယ့္ ေအးစိမ့္လွတယ္။ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ သံခေမာက္ေတြ၊ ကာဗိုက္မီးခြက္ေတြ၊ ေတာစီးဖိနပ္ေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ေျပးလမ္းေပၚမွာ ထေရာ္လီေတြ ရပ္ေနတယ္။ သံမဏိႀကိဳးေတြ တြဲေလာင္း။ ပစ္ခ်ထားတဲ့ ေဂၚျပားတစ္လက္ထဲမွာ ေရႊေတြ ေဂၚတစ္ေဂၚစာ ဝင္းလို႔။ ရႊံ႕ေစးမီးဖိုထဲက မီးခိုေတြအူထၿပီး၊ မိုးေကာင္းကင္ဆီ တလြင့္လြင့္တက္သြားေနတယ္။ သူဟာ ဒီေရႊတြင္းရွိရာကို ႏွစ္မ်ားစြာ ႀကိဳးစားၿပီး အေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သူႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေျမႀကီးကို သူတူးခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေျမႀကီးကို သူတို႔တူးခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အလိုရွိသေလာက္ေရႊေတြ သူထုတ္ယူႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္သမားေတြ သူ႔ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကတယ္။ ႏွင္းေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ က်လာေပါ့။ ရႊံ႕ေစးမီးဖိုကေလးက မီးခိုးေငြ႕ေတြဟာ တလြင့္လြင့္တက္ၿပီး ႏွင္းေတြထဲမွာ ေရာယွက္နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ သူဟာ ေကာ္ဖီတစ္ငုံ ငုံလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊတြင္းကို ႏွေျမာတသစြာ စိုက္ေငးၾကည့္ေနေလရဲ႕။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၂၇
ည ၁၁ နာရီ ၅ မိနစ္လို
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment