ေဆးခန္းကေန သတင္းေကာင္း ရွင္ ကြ်န္မဆီယူလာတယ္
ရွင့္ပိုးပဝါကို ဆတ္ခနဲဆြဲျဖဳတ္
မမၼီရုပ္အေလာင္းပတ္တီးစျဖဴျဖဴၾကပ္ၾကပ္ေတြကို လွပ္ေဖာ္ျပ
ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႕ေျပာလို႕ အခု ေကာင္းသြားၿပီတဲ့။
ကြ်န္မ ကိုးႏွစ္အရြယ္တုန္းက
သံပုရာသီးလိုစိမ္းတဲ့ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ေပါ့၊
ဖားမ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ကတစ္ဆင့္
ကြ်န္မကို ငွက္ေပ်ာ္သီးဓါတ္ေငြ႕ ေကြ်းဖူးတယ္။
ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းဟာ
အိပ္မက္ဆိုးေတြ၊
ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ေတြရဲ႕-
နတ္ဘုံက စကားသံေတြလိုနဲ႕
ၿပီးေတာ့ အေမဟာ ကူးၿပီးေရာက္လာတယ္
သံဇလုံတစ္လုံးကိုင္လို႕။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။
အဲဒါေတြကို သူတို႕အကုန္လုံး ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ၿပီ။
ေသခ်ာျပဳတ္ထားတဲ့
ကြ်န္မရဲ႕ ေဆးရုံအဝတ္အစားပါးပါးေလးေအာက္မွာ
ကလီယိုပါထရာဘုရင္မလို ဝတ္လစ္စလစ္ခရီးထြက္၊
ထုံေဆးေတြနဲ႕ အျမွဳပ္တစီစီထ
သာမန္အေျခအေနမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ ရႊင္ပ်ပ်နဲ႕
ခန္းေျမွာင္တစ္ခန္းဆီ ကြ်န္မ လိမ့္ဝင္သြားတယ္။
အဲဒီမွာ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္
ကြ်န္မ လက္ေခ်ာင္းေတြကို လက္သီးဆုပ္ေပးတယ္
လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားကေန
တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာတစ္ခုခု ယိုစီးထြက္က်ေနတယ္လို႕
ခံစားမိေစတယ္။ 'တစ္' ကေန 'ႏွစ္' လို႔ ေရလိုက္တာနဲ႕
အေမွာင္ထုဟာ ကြ်န္မကို
သင္ပုန္းေပၚက ေျမျဖဴေတြလို ဖ်က္လိုက္တယ္
ကြ်န္မ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
ငါးရက္လုံးလုံး ကြ်န္မ လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ အိပ္စက္
အရက္စည္ပိုက္ေခါင္း ဖြင့္လိုက္သလို
ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြဟာ ကြ်န္မ ေခါင္းအုံးထဲ စီးဆင္းသြားၾကတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတာင္
ကြ်န္မ နယ္သြားေနတယ္လို႕ ထင္ခဲ့တယ္။
အေရျပားမွာ ဘာအျမစ္မွ မရွိဘူး၊
စကၠဴစလို အလြယ္တကူ ခြာယူပစ္လိုက္လို႔ရတယ္။
ကြ်န္မ အားရပါးရ ၿပဳံးတဲ့အခါ
ခ်ဳပ္ရာေတြဟာ တင္းသြားတယ္။
ကြ်န္မ အသက္ျပန္ငယ္သြားတယ္။
အခု ကြ်န္မအသက္ ၂၀
သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႕
စကတ္ရွည္ေတြဝတ္လို႔
ပထမလင္ေယာက္်ားရဲ႕ ဆိုဖာေပၚထိုင္လို႔၊
ကြ်န္မရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကို
ေသေနတဲ့ ပူဒယ္လ္ အေမြးစုတ္ဖြားေခြးရဲ႕
သိုးေမြးလို အေမြးထဲ ႏွစ္ျမဳပ္လို႔။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မ ေၾကာင္မေမြးေသးဘူး။
အခု ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္ေနတာ သူမေပါ့
ကြ်န္မ ၾကည့္ေနတဲ့ ေၾကးမုံထဲ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း
အနည္ထိုင္က်လာတဲ့
အေရတြန္႔ အဘြားအိုႀကီး
ေျခအိတ္မ်က္ႏွာ အဘြားႀကီး
လက္ခ်ဳပ္လိုက္တဲ့ ဖုလုံးေပၚမွာ အေရခြံအိတြဲက်။
စမ္းသပ္ခန္း ဖန္ျပြန္တစ္ခုခုထဲမွာ
သူမကို သူတို႔ ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းထားလိုက္ၾကၿပီ
ေသပေလ့ေစ အဲဒီမွာ သူမ
ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္အႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း
အဆက္မျပတ္ ရွဳံ႕တြလွီက်ဳံ႕ သြားပေလ့ေစ
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ ကိုယ္ကို ေရွ႕ေနာက္လႊဲေနၿပီး
ေျပာင္သလင္းခါေတာ့မယ့္ ဆံပင္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕
ထိေတြ႕ကိုင္ေနတဲ့ မိန္းမအိုႀကီး။
ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မိခင္ပဲ ကြ်န္မကေတာ့
တစ္ကိုယ္လုံး ပတ္တီးေတြပတ္လို႔
ကြ်န္မ သတိျပန္ရလာတယ္၊
ေမြးကင္းစ ကေလးေလးလို
ပန္းႏုေရာင္
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၅၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၁၉၆၁
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃
ၾကိဳက္တယ္..
ReplyDeleteFace Lift
ReplyDeleteYou bring me good news from the clinic,
Whipping off your silk scarf, exhibiting the tight white
Mummy-cloths, smiling: I'm all right.
When I was nine, a lime-green anesthetist
Fed me banana-gas through a frog mask. The nauseous vault
Boomed with bad dreams and the Jovian voices of surgeons.
Then mother swam up, holding a tin basin.
O I was sick.
They've changed all that. Traveling
Nude as Cleopatra in my well-boiled hospital shift,
Fizzy with sedatives and unusually humorous,
I roll to an anteroom where a kind man
Fists my fingers for me. He makes me feel something precious
Is leaking from the finger-vents. At the count of two,
Darkness wipes me out like chalk on a blackboard. . .
I don't know a thing.
For five days I lie in secret,
Tapped like a cask, the years draining into my pillow.
Even my best friend thinks I'm in the country.
Skin doesn't have roots, it peels away easy as paper.
When I grin, the stitches tauten. I grow backward. I'm twenty,
Broody and in long skirts on my first husband's sofa, my fingers
Buried in the lambswool of the dead poodle; I hadn't a cat yet.
Now she's done for, the dewlapped lady
I watched settle, line by line, in my mirror—
Old sock-face, sagged on a darning egg.
They've trapped her in some laboratory jar.
Let her die there, or wither incessantly for the next fifty years,
Nodding and rocking and fingering her thin hair.
Mother to myself, I wake swaddled in gauze,
Pink and smooth as a baby.
Sylvia Plath