က်က္သေရရွိလွတဲ့
ကြ်န္မအိမ္ရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္ကေန
ရွင္ဟာ ရွင့္အရိုင္းအစိုင္းေဒါသေတြနဲ႕
အၿမဲလို ေခ်ာင္းေျမာင္း။
သစ္သီးပန္းကုံးေတြ
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရာ တူရိယာေတြ
ဥေဒါင္းငွက္ေတြကို
လိုက္လံေႏွာင့္ယွက္တယ္။
ေလဆင္ႏွာေမာင္း
ေလဆင္ႏွာေမာင္းကို ဟန္႕တားထားတဲ့
တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ေနထိုင္မႈ ကန္႕လန္႕ကာကို
ရွင္ဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။
အခု.. ၾကြယ္ဝခမ္းနားတဲ့
စည္းစနစ္က်မႈနံရံ
ၿပိဳလဲခဲ့ရျပီ။
ေၾကာက္လန္႔ဖို႕ေကာင္းတဲ့
အေဆာက္အဦရဲ႕ အယိုအယြင္းေတြေပၚမွာ
က်ီးအ ေတြ အာလို႕။
ရွင့္ရဲ႕ မုန္တိုင္းထန္မ်က္လုံးထဲက
မသာမယာ ေအးခဲအလင္းထဲမွာ
ေန႔စစ္စစ္ေတြ ထြက္လာတဲ့အခါ
ရဲတိုက္ကေန
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထြက္ခြာသြားတဲ့
စုန္းမလို
ေမွာ္ပဥၥလက္ဟာ
ထြက္ခြာေရွာင္တိမ္းေျပးသြားျပီ။
အပိုင္းပိုင္းအျပတ္ျပတ္
ေက်ာက္တိုင္ေတြဟာ
ေက်ာက္သားျမင္ကြင္းကို
ေဘာင္ခတ္ပစ္လိုက္ျပီ။
ကုတ္အကၤ်ီနဲ႔ လည္စည္းနဲ႕
ရွင္ဟာ
ပီဘိသူရဲေကာင္းႀကီးလို မတ္တတ္ရပ္ေနခိုက္
ကြ်န္မဟာ
ဂရိကိုယ္က်ပ္အကၤ်ီနဲ႕
ေႏွာင္တည္းခံဝိညာဥ္နဲ႕
ရွင့္ရဲ႕အၾကည့္မဲႀကီးထဲ
မလႈပ္ဝံ့မယွက္ဝံ့
ေသေသဝပ္ဝပ္ကေလးထိုင္လို႕။
ဇာတ္လမ္းဟာ
ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ရာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့တဲ့
ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ အေျခအေနအေပၚ
ဒီေလာက္အပ်က္ကိန္းႀကီး
ထပ္ဆိုက္ၿပီးမွေတာ့
ေဟာဒီ အပ်က္အယြင္းႀကီးတစ္ခုလုံးကို
ဘာတခမ္းတနား စကားလုံးေတြနဲ႕
ရွင္ ျပန္ဖာေထးလို႕ ရႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ ။
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
(၁၉၅၆)
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃
Conversation Among the Ruins
ReplyDeleteThrough portico of my elegant house you stalk
With your wild furies, disturbing garlands of fruit
And the fabulous lutes and peacocks, rending the net
Of all decorum which holds the whirlwind back.
Now, rich order of walls is fallen; rooks croak
Above the appalling ruin; in bleak light
Of your stormy eye, magic takes flight
Like a daunted witch, quitting castle when real days break.
Fractured pillars frame prospects of rock;
While you stand heroic in coat and tie, I sit
Composed in Grecian tunic and psyche-knot,
Rooted to your black look, the play turned tragic:
Which such blight wrought on our bankrupt estate,
What ceremony of words can patch the havoc?