မိုးတစိမ့္စိမ့္ ရြာေနတယ္။ သူမ ႏိုးလာေတာ့ မိုးေတြရြာေနျပီ။ တစိမ့္စိမ့္ ရြာသြန္းေနတဲ့မိုးဟာ မတိတ္ေတာ့ဘူး။ မိုးစက္ေတြဟာ ကမာၻေျမေပၚက ကိန္းဂဏန္းေတြထက္ မ်ားေပလိမ့္မယ္။ ေခါင္မိုးေတြေပၚမွာ၊ လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ၊ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ၊ ေရေျမာင္းေတြေပၚမွာ၊ ဦးထုပ္ေတြ ထီးေတြေပၚမွာ၊ မိုးကာအကၤ်ီေတြေပၚမွာ၊ မီးသတ္ေမွ်ာ္စင္ႀကီးေပၚမွာေရာေပါ့။ မိုးစက္ေတြ ရြာသြန္းက်ဆင္းေနေလရဲ႕။ ေခါင္မိုးေတြေပၚ မိုးစက္ေတြက်ေတာ့ တေျဗာင္းေျဗာင္းျမည္တယ္။ လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ မိုးစက္ေတြက်ေတာ့ မိုးစက္ေတြ လမ္းေပၚမွာ ခုန္ေနၾကတယ္။ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ မိုးစက္ေတြက်ေတာ့ စိမ္းစိုလန္းဆန္းလာတယ္။ ေရေျမာင္းေတြေပၚ မိုးစက္ေတြက်ေတာ့ တေဝါေဝါစီးတယ္။ ဦးထုပ္ေတြ၊ ထီးေတြ၊ မိုးကာအကၤ်ီေတြက မိုးစက္ေပါက္ေတြကို ၾကာရွည္ခုခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့သလိုပဲ။ လူေတြဟာ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ တံစက္ျမိတ္ေအာက္ ဝင္ခိုၾကတယ္။ မီးသတ္ေမွ်ာ္စင္ေပၚက တာဝန္က်အေစာင့္ဟာ မွန္ေျပာင္းတစ္လက္နဲ႔ ၿမိဳ႕ကိုၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးလည္းရႊဲလို႔။ တစိမ့္စိမ့္ရြာသြန္းေနတဲ့မိုးဟာ မတိတ္ေတာ့ဘူး။ ျမိဳ႕ဟာေစာေစာစီးစီး ေမွာင္လာခဲ့ျပီ။ လမ္းမီးေတြက မလင္းေသးဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရစီးသံတေဝါေဝါနဲ႔ မိုးေပါက္က်သံေတြကိုသာ ၾကားရတယ္။ လမ္းမီးတိုင္ေတြဟာ မိုးေရထဲမွာ ေအးစက္ေတာင့္တင္းလို႔။ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ မီးဖိုေခ်ာင္ေနာက္ထဲမွာ ကုပ္ကုပ္ကေလးဝပ္လို႔။ တအီအီျမည္လို႔။ မိုးေရစိုစြတ္ေနတဲ့သစ္ကိုင္းက ျပတင္းမွန္ကို ကုတ္ျခစ္ေနတယ္။ အခန္းထဲမွာ မွန္အိမ္ထြန္းထားတယ္။ ဝါၾကင့္ၾကင့္ အလင္းပူပူထဲမွာ အရာဝတၳဳေတြဟာ တိတ္ဆိတ္ျမဲ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ မိုးသံေလသံဟာ တေဝါေဝါေအာ္ျမည္ေနဆဲ။ ၿခံထဲမွာထိက႐ုံးပင္ေတြ စြင့္ကားစိမ္းစိုေနတယ္။ တစိမ့္စိမ့္မိုးဟာ ေျမသားထဲကို ယိုစီး က်ဆင္းသြားေနတယ္။ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြဟာ ကမာၻေျမရဲ႕ အနက္႐ွိဳင္းဆုံးကိုယ္ထည္ကို ျဖတ္သန္းျပီး ဟိုးေအာက္မွာရွိတဲ့ ငရဲဘုံဆီထိ ေရာက္ေအာင္က်ဆင္းကာ ငရဲမီးေတာက္ေတြကို ၿငိမ္းေအာင္ရြာသြန္းေတာ့မယ္လို႔ သူမက ထင္ေနမိေတာ့တယ္။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၀၊ ၁၆
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၀၊ ၁၆
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment