> သီဟသူ [dot] blogspot [dot] com: ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး

Jul 2, 2011

ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး

ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္လို႔ သတင္းျဖစ္ေပၚေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မယုံပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ မယုံဘူးဆိုတာ အျဖစ္အပ်က္ကို မယုံတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဆင့္ခံသတင္းေတြကို မယုံတာပါ။ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာ ဘယ္အျဖစ္မပ်က္မဆို ျဖစ္ပ်က္ႏိုင္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံထားၿပီးသားပါ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္တဲ့။ လူေတြဟာ ကေဖးဆိုင္မွာ ဒီသတင္းကို ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ လူစုစုမွာလည္း ဒီသတင္းကို ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့သီတင္းပတ္ တနဂၤေႏြည သန္းေခါင္ေလာက္မွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ႏိုက္ကလပ္ထဲကိုဝင္သြားျပီး ခန္းမလယ္မွာရပ္ေနတယ္တဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႏိုက္ကလပ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ရပ္ေနခဲ့သတဲ့။ ႏိုက္ကလပ္ရဲ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ အထဲကလူေတြဟာ သူတို႔ခံစားမႈကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ အေရးမလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကိုလည္း စိတ္မဝင္စားၾကဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႏိုက္ကလပ္ထဲမွာ ျဖန္႔ထားလ်က္ပါပဲ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ ႏိုက္ကလပ္ထဲက လူေတြအေၾကာင္းကို ေတြ႔သိျမင္ခဲ့သူတစ္ဦးက ခုလိုေျပာျပပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႏိုက္ကလပ္ထဲမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရွိေနခဲ့သတဲ့။ နံနက္လင္းအားႀကီးအခ်ိန္ေလာက္မွ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႏိုက္ကလပ္ထဲကေန အျပင္ကို ေနာက္ျပန္ေရြ႕လ်ားၿပီး ထြက္ခြာသြားပါတယ္တဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး တစ္ခုခုမရပဲ တစ္ေနရာရာက ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ခြာဘူးတဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ႏိုက္ကလပ္ထဲကေန သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ (ငါတို႔ အေမွာင္ထဲမွာ ဆုံၾကမည္) ဘီယာတစ္ဖန္ခြက္၊ အပ်ိဳစင္ေနာက္ဆုံးညတစ္ည၊ ႏွႈတ္ခမ္းနီတစ္ေတာင့္နဲ႔ ဂိတ္ေစာင့္အဖိုးႀကီးရဲ႕ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းကို ယူေဆာင္သြားခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္လို႔ လူေတြေျပာေနၾကလ်က္ပဲ။ ဒါတြင္သာမက လူတစ္ေယာက္ဟာ ၿမိဳ႕ျပင္က ျမစ္ကမ္းတစ္ခုမွာ ငါးထိုင္မွ်ားေနသတဲ့။ သူဟာ ငါးသုံးေလးေကာင္ကိုလည္း မိထားၿပီတဲ့။ သူဟာ ငါးမွ်ားတံမွာ ငါးစာကိုတပ္ၿပီး ၿငိမ္သက္မႈနဲ႔ ငါးကို မွ်ားေနတာေပါ့။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႕ေနာက္ေက်ာ္ဘက္ကို ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေရာက္လာေတာ့တယ္။ သူဟာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး သူ႔ေနာက္မွာ ေရာက္ေနတာကို မသိဘူးတဲ့။ ငါးစာကို ငါးက ဟပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ ဆတ္ခနဲ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ ငါးဟာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာမိၿပီး ေလထဲမွာကိုင္းညြတ္ကာ ေနာက္ဖက္ကိုက်သြားတယ္။ သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲမွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတဲ့ငါးကို ေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ သူက တစ္ခုခုျပဳမူဖို႔ ၾကံရြယ္ေနစဥ္မွာပဲ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ေနာက္ျပန္ဆုန္ၿပီး ၿမိဳ႕ဘက္ကို ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္တဲ့။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတဲ့ ငါးဟာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲ ပါသြားေတာ့တာေပါ့။ တစ္ရက္ကလည္း မနက္ေစာေစာစီးစီး ေစ်းထဲမွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေလွ်ာက္သြားေနတယ္တဲ့။ လူေတြက သူတို႔ၾကားေရာက္လာတဲ့ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကို တိုးတုိးေဝွ႔ေဝွ႔ ေရွာင္ေရွာင္တိမ္းတိမ္း သြားေနၾကသတဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ဝက္သားဆိုင္၊ ဆိတ္သားဆိုင္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ဆိုင္၊ ပုစြန္ေျခာက္ဆိုင္၊ ငံျပာရည္ဆိုင္၊ သံပုရာသီးဆိုင္တို႔ကို တေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္လာသတဲ့။ အားလူးဆိုင္ေရွ႕မွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ခဏရပ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကိုထြက္ခြာၿပီး ေစ်းေပါက္က သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ဆီမွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ရပ္သြားေတာ့တယ္တဲ့။ သူေတာင္းစာက အဝါးရခက္တဲ့ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံး ထည့္ေပးလိုက္မွ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ေစ်းကေန ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္တဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးအေၾကာင္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပိုၿပီး ေျပာလာၾကတယ္။ ေဆးရုံႀကီးဝင္းထဲက ကင္ဆာေဆာင္ေရွ႕မွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ၾကသတဲ့။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ျမင့္မားလွတဲ့ အေဆာက္အအုံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ မီးသတ္ေမွ်ာ္စင္ထိပ္မွာလည္း ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကို ေတြ႕ျမင္မိၾကသတဲ့။ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားရဲ႕ မုခ္ဝတစ္ခုမွာလည္း ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေရာက္ေနတာကို ဘုရားဖူးသူေတြ ျမင္လိုက္ၾကသတဲ့။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူစည္ကားလွတဲ့ရုပ္ရွင္ရုံေတြ တစ္ဝိုက္မွာလည္း ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေရြ႕လ်ားေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ၾကသတဲ့။ နာရီစင္ေအာက္မွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ရပ္ေနတာကိုလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံဆုံရမႈဟာ သတင္း တစ္ခုကို တစ္ကယ့္အျဖစ္အပ်က္အျဖစ္ လက္ခံ ယုံၾကည္လိုက္ရပါၿပီ။ အေၾကာင္းကေတာ့ မေန႔ညက အခ်ိန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္စာဖတ္ေနစဥ္ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေရာက္ရွိလာခဲ့လို႔ပဲ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာပိတ္ထားတဲ့အခန္းျပတင္းနံရံကို တအိအိတိုးဝင္ျဖတ္သန္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္ စာဖတ္ေနတဲ့စားပြဲနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ အရြယ္အစား အေတာ္ႀကီးပါတယ္။ အေရာင္က ေၾကးညိဳေရာင္ပါ။ မြန္ဂိုလြိဳက္အႏြယ္ေတြရဲ႕ အသားအေရမ်ိဳးနဲ႔လည္း ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲမွာ ဥာဏေလခ၊ အာယုေလခတို႔ဟာ သိသာထင္ရွားစြာ ျဖစ္ေပၚေနၿပီး အားေကာင္းလွတယ္လို႔လည္း ထင္မွတ္မိပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲမွာ ဟဒယေလခကိုေတာ့ တိုေတာင္းတဲ့မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းသဏၭာန္သာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သည့္ထက္ပိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ ထူးျခားတာကေတာ့ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ျပည့္အိၿဖိဳးေမာက္တဲ့ အသားအေရေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပါပဲ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာေတြ သတိရလာတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ တစ္ခုခုထည့္မေပးမခ်င္း မထြက္ခြာဘူးဆိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ စာဖတ္ေနရာကေန စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚခ် ဦးေခါင္းကိုငဲ့ၿပီး ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ခပ္ႀကီးႀကီးစေကာတစ္ခ်ပ္အရြယ္ေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္။ ၾကမ္းျပင္အထက္ ေလထဲမွၾကြၿပီး တည္ကာ ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက တစ္ခုခုယူဖို႔ ေရာက္လာစၿမဲပဲဆိုတာ ယုံတမ္းစကားမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ဘာကိုယူဖို႔အလိုရွိသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ကုလားအုတ္တံဆိပ္စီးကရက္ကို ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စီးကရက္ကိုေကာက္ယူၿပီး လက္ညွိဳးနဲ႔ လက္မၾကားမွာ ဖိညွပ္ကာ ေျခမြပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္သူ႕ဆီက ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာကိုယူရမယ္ဆိုတာ ကြ်မ္းက်င္ပုံရတဲ့ လက္ဝါးႀကီးဟာ စီးကရက္အေၾကြေတြကို ခါခ်ၿပီးရပ္ေနပါတယ္။ ေလထဲမွာ ၾကြေနလ်က္နဲ႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အံဆြဲထဲက ဓားေျမွာင္ကိုထုတ္ယူၿပီး ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးရဲ႕ အလက္ေကာင္တည့္တည့္ကို စိုက္ခ်လိုက္ရမလား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႀကီးမားသန္စြမ္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အလြန္ၾကြယ္ဝတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံလည္းရွိပုံပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲကို ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက အဖိုးအထိုက္တန္ဆုံးအရာတစ္ခုခုကို ေပးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက အဖိုးအထိုက္တန္ဆုံးအရာေတြကေတာ့ -၁။ လူငယ္ဘဝ ၂၊ ကဗ်ာေတြ ၃၊ ထြန္ယက္ထားတဲ့ဝိညာဥ္ ၄။ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႕ ၅။ ကိုယ္က်င့္တရားတို႔ပါပဲ။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ပါဘူး။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးၿမိဳ႔ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းဟာ တျဖည္းျဖည္းမွိန္ေဖ်ာ့တိုးတိတ္သြားပါၿပီး။ အဲဒီသတင္းကိုေျပာသူ တစ္စတစ္စနဲ႔ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ လူေတြ ေမ့သြားၾကပါၿပီ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ေဝးလံလွတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတိုင္းျပည္မ်ားမွာ လွည့္လည္ေနမလားလို႔ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက အဖိုးအထိုက္တန္ဆုံး အရာတစ္ခုကိုလည္း သူယူေဆာင္သြားခဲ့ၿပီ။ ခုခ်ိန္မွေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္ဟာ အရက္စြဲေနတဲ့ အဘိုးအို တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြ်ႏု္ပ္ခါးေတြ ကိုင္းခဲပါၿပီ။ ကြ်ႏု္ပ္နားေတြ ထိုင္းခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်ႏု္ပ္မ်က္စိေတြ မႈန္မိႈင္းခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်ႏု္ပ္ဆံစေတြလည္း ျဖဴခဲ့ေပါ။ ကြ်ႏု္ပ္လက္ေတြဟာ အၿမဲလိုလို တုန္ယင္ေနၾကတယ္။ အိမ္အိုေဟာင္းကေလးထဲကေန အျပင္ကိုေငးလို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္လာမယ့္ေန႔ကိုေလ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၄၊ ၁၉
ေန႔လယ္ ၂နာရီ (၅မိနစ္အလို)

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

No comments:

Post a Comment