ငါ့ႏွလုံးသားထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ‘ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕’ကို
ဒီကေန႔ ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့တယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ျခင္းဟာ
ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျမေခြးတစ္ေကာင္
ဆန္လိုက္ပါလိမ့္။
ဒုကၡဘီးေတြ တအီအီလိမ့္ေနတဲ့ၿမိဳ႕
ေကာက္က်စ္တဲ့ မီးလုံးေတြ
အစီအရီတပ္ဆင္ထားတဲ့ၿမိဳ႕
အာဃာတႏွင္းေတြ တစ္ၿမိဳ႕လုံးပိက်ေနတဲ့ၿမိဳ႕
ေႃမြတစ္ေကာင္လို ေျခေထာက္မရွိဘဲ
သြားလာေနတဲ့ၿမိဳ႕
ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက နာရီကိုၾကည့္ၿပီး
ထြက္ေျပးသြားတဲ့ၿမိဳ႕
တိတ္ဆိတ္နက္႐ွဳိင္းလွတဲ့ ေျခာက္ေသြ႕ပင္လယ္ျပင္ထဲ
အတိတ္က အရက္စည္နဲ႔ ေခါင္းစည္းပဝါေတြ
ဆန္ဆန္ေမ်ာလြင့္
ပင္လယ္ဓားျပတစ္ေယာက္လို
အာသာငန္းငန္း ေၾကကြဲခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕။
ငါ့ၿမိဳ႕ထဲ ညစာစားပြဲမ်ားနဲ႔ အလည္ေခၚခ်င္ပါရဲ႕
ငါ့ၿမိဳ႕က လူႀကီးလူေကာင္းယဥ္ေက်းမႈ တစ္စုံတစ္ရာ
မေပးအပ္မွာ ေၾကာက္တယ္
အေရးပါပါ အခမ္းအနားဖြဲ႕ ကဗ်ာရွည္ႀကီးေတြလည္း
မထြန္းကားခဲ့ဘူး
အဲဒီၿမိဳ႕ထဲ နတ္ဆိုးနဲ႔ ဝိုင္အရက္ဟာ
က်ိန္စာနဲ႔အျပစ္ကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီးမွ
ငါ့ကိုထုံအေနတဲ့ က်မ္းစာတစ္ေစာင္ဖတ္ျပတယ္။
ငါေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာလား
ေဝးလံလွတဲ့ ေခတ္တစ္ခုဆီက
အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ အေတြးမ်ားဟာ
သစ္ကုလားအုပ္တစ္ေကာင္လို
တေရြ႕ေရြ႕ ျပန္လာေနပုံက
အဲဒီေခတ္က အတိုင္းပါပဲလို႔၊ ငါက ဒီေခတ္ထဲမွာ
တေစၦေလ။
ေသဆုံးသြားတဲ့ ငါ့႐ုပ္အေလာင္းကို
လံခ်ားဘီးအိုႀကီးမ်ားေပၚ တင္ေဆာင္လာတဲ့
ငါ့ၿမိဳ႕က
တိတ္ဆိတ္အထီးက်န္ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္လာဖြယ္မရွိတဲ့
ဟင္းလင္း ျပင္တစ္ေနရာမွာ
လက္တစ္ဖက္ကို ခြ်န္ျမေနေအာင္ ေျမႇာက္ရင္း
ရပ္တန္႔ေသဆုံးလို႔။
ေန႔လယ္စာ ဆာေလာင္ေနသူေတြအတြက္
ဖဲခ်ပ္မ်ားလွည့္စားဖို႔
ျပတိုက္တံခါးအိုႀကီးေတြ ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားဆဲ
သူတို႔ကို အခမဲ့
ဝင္ၾကည့္ခြင့္ေပးလိုုက္ပါဘုရားသခင္
ေကာင္းကင္ႀကီးက အယ္နီညိဳးေတြနဲ႔
အ႐ိုးႀကဲနီရဲေနတဲ့ ေဟာဒီေန႔မ်ိဳးမွာ
ငါကိုယ္တိုင္က အ႐ုပ္စာမ်ားရဲ႕ တစျပင္ထဲမွာ
ကိုယ့္ေခၚသံကိုယ္မၾကားရတဲ့ လဲေလ်ာင္းမႈ။ ။
ပိုင္
အ႐ိုးစစ္ေဆးမႈ၊ ၂၀၀၉၊ ေမလ၊ ေက်ာ္ေမႊး
No comments:
Post a Comment