ညဥ့္နက္နက္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သူႏိုးလားတယ္။ သူႏိုးလာေတာ့ ခုတင္ေပၚကဆင္းတယ္။ ေရအိုးစင္ကိုျမင္ေတာ့ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရပ္ေနတယ္။ တစ္စကၠန္႔ ... ႏွစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ ... ႏွစ္မိနစ္ ... သုံးမိနစ္ ... သူရပ္ေနတယ္။ ငါဘာလုပ္မလို႔ပါလိမ့္။ သူစဥ္းစားမိသလိုလိုပဲ။ ခုတင္ေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ (ခပ္ဝဝ) အိပ္ေနတယ္။ ဘယ္ကမိန္းမလဲ၊ ျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ။ အိပ္ေနပုံက စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္။ သူတစ္ဖက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ နံရံမွာဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္(ျပံဳးလို႔) ခန္႔ညားတဲ့အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံနဲ႔။ ဒါကေရာ ဘယ္သူပါလိမ့္။ သူစဥ္းစားလို႔မရေတာ့ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ သူအခုေရာက္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ ရပ္ေနရမလား။ တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္သြားရမလား။ မေသခ်ာဘူး။ စားပြဲေပၚမွာ စီးကရက္အတိုတစ္ခုေတြ႕တယ္။ သူေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ေဘးမွာမီးျခစ္ သူေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ သူစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ စားပြဲေပၚကို စီးကရက္နဲ႔မီးျခစ္ ႏွစ္ခုစလုံး ျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚမွာ သတင္းစာတစ္ေစာင္၊ သူဖြင့္ဖတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္လို႔မရခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေန႔ကသတင္းစာပါလိမ့္။ စစ္ပြဲေတြၿပီးသြားၿပီလား။ လူေတြဟာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ပြားေနရေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲေနၾကတုန္းပဲလား။ ခုထိမိုက္မဲလို႔ အားမရၾကေသးဘူးလား။ ဟစ္တလာအခုထိ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲလား။ နပိုလီယံက ဘာလုပ္ေနသလဲ။ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ျဖစ္ပြားရင္ သူကဘာလုပ္ရမလဲ။ ရပ္ၾကည့္ေနရမွာလား။ ဝင္တိုက္ရမွာလား။ ဝင္တိုက္ရရင္ ဘယ္လိုဝင္တိုက္ရမွာလဲ။ သူ႕အသိဥာဏ္ ခဏေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟာ... စစ္ပြဲႀကီးၿပီးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)လား ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲ၊ မဟုတ္ဘူး၊ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)ေက်ာ္ခဲ့တာျဖစ္မယ္။ အင္း ႏွစ္ေပါင္း(၆၀)ဆိုရင္ ငါကဘယ္အရြယ္ပါလိမ့္။ ခုငါ့အသက္က ဘယ္ေလာက္လဲ။ သူဟာ သူ႕အသက္ကို စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ သူစဥ္းစားလို႔မရတာနဲ႔ သူမမွတ္မိတာေတြက မ်ားလွတယ္။ အခန္းထဲမွာရပ္ေနရင္း စစ္ပြဲႀကီးေတြ သူေမ့သြားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ သူမေမ့ေလ်ာ့တဲ့အေၾကာင္းတစ္ခု ရွိေနျပန္ရဲ႕။ မီးဖိုေဆာင္က စားပြဲေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို စားေသာက္ပစ္ဖို႔ပဲေပါ့။ အစားအစာတစ္ခုကို စားေသာက္ဖို႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ဟာ ဆာေလာင္ ေနခ်ိန္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ေန႔ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ညျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ နံနက္ခင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ညေနခင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ေလ။ မီးဖိုေဆာင္က စားပြဲေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ေပါင္မုန္႔ကို သူတစ္ဖဲ့ ဖဲ့လိုက္ေတာ့ တစ္ခုခုကို သူအမွတ္ရလာတယ္။ ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကို သူႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသလိုလို ထင္ျမင္လာမိတယ္။ သူ႕အစြမ္းေၾကာင့္ ငါးမိနစ္အတြင္း လဲေလ်ာင္းရင္းေနတဲ့ေပါင္မုန္႔ဟာ ကုန္သြားတယ္။ သူအာသီသတစ္ခု ေျပသြားတယ္။ ထူးဆန္းတာက မီးဖိုေဆာင္စားပြဲေပၚမွာ ညစဥ္ညစဥ္ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံး လဲေလ်ာင္းျခင္းပဲ။ သူနည္းနည္းလန္းလာသလိုပဲ။ မီးဖိုေဆာင္ကေန တျခားအခန္းဖက္ကို သူေရာက္လာတယ္။ အခန္းထဲမွာ မီးေတြလင္းေနတယ္။ စင္ေတြ၊ ဗီရိုေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလည္းရွိတယ္။ ဒါဟာစာဖတ္ခန္းပဲ။ သူက စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ကို ဖြင့္ဖတ္တယ္။ ပါကင္ဆန္၊ အယ္လ္ဇိုင္းမား ဆိုတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြျပထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ မွတ္စုေတြကိုေတြ႕တယ္။ ဘယ္သူ႕မွတ္စုလဲလို႔ စဥ္းစားေနမိရင္း လက္ေရးဟာ သူအရင္းႏွီးဆုံးလက္ေရးပဲလို႔ ထင္ျမင္လာမိျပန္တယ္။ စာအုပ္ကို သူပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူစာ မဖတ္ခ်င္ဘူး။ သူစာဖတ္ခဲ့ရင္ တစ္ခုုတစ္ခုသိလာမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီသိမႈတစ္စုံတစ္ခုကို သူလက္ခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေလနည္းနည္းမႈတ္သြင္းလိုက္ရင္ ကြဲထြက္သြားႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပူေဖာင္းတစ္လုံးလိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီဥပမာဟာ သူ႕အတြက္ မွန္ခ်င္မွမွန္မွာပါ။ ဆိုလိုတာက သူ႕ဆင္ျခင္သိမွတ္မႈဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကတည္းက ေလမရွိေတာ့တဲ့ ေပ်ာ့စိစိေရာ္ဘာပူေဖာင္းခြံတစ္ခု။ ဒါမွမဟုတ္ ပူေဖာင္းအပိုင္းအစေတြလို ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနခဲ့မွာမို႔လို႔ေပါ့။ စာဖတ္ခန္းထဲက နီယြန္မီးေရာင္အလင္းထဲမွာ သူၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္ေနတယ္။ ထိုင္ေနရင္း ဟိုဖက္ခန္းက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ (ခပ္ဝဝ)မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ေဟာက္သံကို သူနားေထာင္ေနမိတယ္။
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment