ဇြန္လရဲ႕ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုထဲမွာ ပဲေစ့ေလးေတြ သူမ ေရြးေနတယ္။ မနက္ခင္းက ဘူတာေစ်းကေလးထဲက ဝယ္ယူလာတဲ့ ပဲေစ့ကေလးႏွစ္ဘူးပါ။ ပန္းထဲမွာထည့္ၿပီး ေရြးေနတယ္။ ပဲေစ့ကေလးေတြက ခရမ္းျပာေရာင္ေလးေတြ။ အဲဒီပဲေစ့ကေလးေတြထဲက အဖ်င္းအပိန္အလိမ္ေလးေတြ၊ ေျမဆန္ခဲအစအနေလးေတြ၊ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနား အစအနေလးေတြကိုေရြးၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ အဆန္ျပည့္ဝတဲ့ ပဲေစ့ေတြရၿပီဆိုေတာ့ ပုလင္းထဲထည့္ၿပီး အဖုံးပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့အခါ ျပဳတ္စားဖို႔ပါ။ ဒီရက္ေတြထဲမွာ မိုးက တစ္ၾကိမ္ႏွစ္ၾကိမ္ ရြာခ်လိုက္တယ္။ ေျမဟာ အစိုဓာတ္ရလို႔ ေအးျမေနေလရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ျပတင္းေပါက္ေအာက္ဖက္ၾကားကေလးထဲကို သူေရာက္သြားတယ္။ အို... ၾကည့္စမ္းပါ။ ပဲေစ့ေလးေတြ အပင္ေပါက္ရွင္သန္ၾကလို႔။ သူမ စြန္႔ပစ္ခဲ့တဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြ။ သူမအမႈမထားခဲ့တဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြ။ သူမ စြန္႔ခဲ့တဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြ။ သည္တစ္မိုးႏွစ္မိုးမွာ သူတို႔အပင္ေပါက္ကာ ကမာၻေျမေပၚထရပ္ေနၾကေပါ့။ သူတို႔ကို အဖ်င္းအေမွာ္ေတြလို႔ သူမသတ္မွတ္စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုသူတို႔ ရွင္သန္ေနၾကၿပီေလ။ စိမ္းျမတဲ့အရြက္ငယ္ကေလးေတြနဲ႔။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၇၊ ၁၈
ည ၁၀း၃၀ နာရီ
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment