စေန ေန႔တစ္ဝက္ (၂)

ၿဂိဳဟ္သိမ္ ၿဂိဳဟ္မႊား ၿဂိဳဟ္ပဲ့ကေန အလင္းအထိ
အငမ္းမရ
စုပ္ယူထားခဲ့တဲ့
တြင္းနက္တစ္ခုလို ငါ

အေပၚယံ ၿငိမ္သက္ေနေပမယ့္
အတြင္းမွာ လိႈက္
ဆူပြက္ ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့
မီးေတာင္တစ္ခုလို ငါ

စုပ္ယူ ေလာင္ကြ်မ္းထားခဲ့သမွ်
ျပန္ အန္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ
ငါ့ ဂစ္တာေလး
ႀကိဳးျပတ္သြားခဲ့ရ...

သီဟသူ
၂၊ ၁၊ ၂၀၁၀

ေအာ္သံ

ျမည္ေနတယ္
ေအာ္သံ
စာမ်က္ႏွာထက္ကေန
ပန္းခ်ီကားထဲကေန
မ်က္ဝန္းထဲကေန
ေအာ္သံ
ျမည္ေနတယ္

ေအာ္သံ
ၾကားေနရတယ္
စာလုံးေတြ/ဘာသာစကားေတြကတဆင့္
အေရာင္/အရိပ္ေတြကတဆင့္
ဆုံလိုက္မိတဲ့ အၾကည့္ေတြကတဆင့္
ၾကားေနရတယ္
အဲဒီ့
ေအာ္ သံ ႀကီး ကို...

သီဟသူ
၃၀ ၊၁၂၊ ၀၉

အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကယ္တင္ရွင္မ်ား

သူတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ကယ္တင္ရွင္ေတြေပါ့။ သူတို႔ဟာ နတ္ေဒဝတာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သလို ေကာင္းကင္ဘုံရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ေဒသလည္းျဖစ္တယ္။ သူတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ သက္တံခုံးရဲ႕ေအာက္မွာ။ သူတို႔ဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကယ္တင္ရွင္ေတြပဲ။ ဒုကၡဘုံထဲက လူသားေတြဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ေတာက္ပတဲ့ သက္တံခုံးႀကီးကို ေတြ႕ျမင္ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ သက္တံခုံးႀကီးေအာင္မွာ ဘာေတြရွိမလဲဆိုတာကို မသိၾကဘူး။ လူသားေတြဟာ ေန႔အခါမွာ ရယ္ေမာၾကၿပီး ညအခါမွာ ငိုညည္းၾကတယ္။ လူတို႔ဌာေနမွာ ေန႔အခါ ရယ္သံေတြထြက္ေပၚလာတတ္ၿပီး၊ ညအေမွာင္မွာ ငိုညည္းသံေတြ ထြက္ေပၚလာတတ္တယ္ေလ။ ေန႔မွာျဖစ္ေစ၊ ညမွာျဖစ္ေစ၊ ရယ္ေမာသံပဲျဖစ္ေစ၊ ငိုညည္းသံပဲျဖစ္ေစ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အတူတူပါပဲ။

သူတို႔ မလြတ္ေျမာက္ၾကေသးဘူး။ ေန႔မွာညမွာ သူတို႔ဆီက ထြက္ေပၚလာတဲ့အသံေတြဟာ ေလထဲမွာတုန္ခါၿပီး အေဝးကိုေရာက္ရွိသြားတတ္တယ္။ သူတို႔အိုမင္းလာသည္အထိ ရယ္ေမာၾက။ သူတို႔ အိုမင္းလာသည္အထိ ငိုညည္းၾက။ လူသားေတြရဲ႕ အသံဗလံေတြဟာ ေန႔စဥ္ညစဥ္ ပ်ံ႕လြင့္ေနၿမဲပါပဲ။ အစာေရစာ မဝလင္သူေတြဟာ အိမ္တကာလွည့္ၿပီး တံခါးကိုေခါက္ၾကတယ္။ နာမက်န္းသူေတြဟာ ေဝဒနာကို နာက်င္ခက္ခဲစြာ လက္ခံၾကရင္း မ်က္ရည္ေတြ ယိုစိမ့္စီးဆင္းလာၾကတယ္။ ေျခေထာက္ျပတ္ႀကီးတစ္ဖက္ဟာ လမိုက္ညေတြမွာ လမ္းေတြေပၚတဖြဖြ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္သတဲ့။ အိမ္တံခါးကိုပိတ္ၿပီး သူတို႔ တီးတိုးေျပာၾကတယ္. ညဥ့္သန္းေခါင္ယံမွာ လူေခၚေခါင္းေလာင္းေတြ ျမည္တတ္သတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး တံခါးကို သြားမဖြင့္ရဲၾကဘူး။

ဝံပုေလြေတြဟာ ခုအခါမွာ လူေယာင္ေဆာင္ႏိုင္ၾကတယ္လို႔ သူတို႔ ယုံၾကည္ၾကတယ္ေလ။ အထူးသျဖင့္ အဘိုးအိုႀကီးေတြ အသြင္နဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ဟာ လမ္းေတြေပၚမွာေလွ်ာက္သြားေနၾကရင္း ဘယ္သူဟာအၿမီးပါမလဲ။ သူ႕အၿမီးကို ဘယ္လိုဝွက္ထားမလဲလို႔ သတိထားၿပီးၾကည့္ၾကတယ္။ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ညအခါေရာက္ရင္ အိမ္တံခါးေတြ၊ ၿခံတံခါးေတြ လုံၿခဳံေအာင္ပိတ္ထားၾကဖို႔ပဲဆိုတာ သူတို႔သိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သက္တံခုံးႀကီးေအာက္မွာ ဘာေတြရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔မၾကားဘူး။ သက္တံခုံးႀကီးေအာက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကယ္တင္ရွင္ေတြရွိတယ္ေလ။ ကယ္တင္ရွင္ေတြဟာ က်ားေတြကို ဝံပုေလြျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တယ္။ ဝံပုေလြေတြကိုလည္း ယုန္ကေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္စြမ္းပါတယ္။ ျပတ္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြကို အေကာင္းပကတိ ျပန္ျဖစ္ေစႏိုင္ၿပီး၊ ခြင္ေနတဲ့ေျခေထာင္ကို ေျဖာင့္မွန္ေစႏိုင္ပါသည္။ နာမက်န္းသူေတြဟာ ကယ္တင္ရွင္ရဲ႕ လက္ညႇိဳးနဲ႔ ထိလိုက္တာနဲ႔ ေရာဂါေဝဒနာေတြ ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာသြားမွာျဖစ္တယ္။ အေတာင္က်ိဳးေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြေတာင္ ကယ္တင္ရွင္လက္ညႇိဳး ညႊန္လိုက္တာနဲ႔ ေလထဲမွာ ပ်ံဝဲေနႏိုင္စြမ္းတာေပါ့။ ဒါ့အျပင္ မြတ္သိပ္ဆာေလာင္သူေတြကိုလည္း ပူဆာသိမ္းလို႔ ၿငိမ္းေစႏိုင္လိမ့္မယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့၊ မၾကာေသးတဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူပုေလးတစ္ေယာက္ဟာ လူတို႔ဌာေနကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး ေကာင္ကင္ဆီဦးေမာ့ကာ ထရမ္းပက္တစ္လက္ကို က်ယ္ေလာင္စြာမႈတ္တယ္။ ထရမ္းပက္ျမည္သံဟာေလထဲမွာ စူးစူးနစ္နစ္တုန္ခါၿပီး သက္တံခုံးႀကီးဆီထိ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ေအာင္ ျမည္ေနေလေတာ့တယ္။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၁၊ ၃၀
ည ၈း၂၂ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ေရငုပ္သေဘၤာ

ေဆာင္းလလယ္ေန႔ရက္ေတြမွာ ေရငုပ္သေဘၤာတစ္စီးဟာ ပင္လယ္ထဲမွာ တိုးဝင္ငုပ္လွ်ိဳး ခုတ္ေမာင္းသြားတယ္။ တေရြ႕ေရြ႕။ ထိုမွတေရြ႕ေရြ႕။ ၿပီးတေရြ႕ေရြ႕။ ေဆာင္းလလယ္ေန႔ရက္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း အေအးဓာတ္ပိုမိုျပင္းထန္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ေလ ေရငုပ္သေဘၤာဟာ ခုတ္ေမာင္းလ်က္ပဲကြယ္။ သူဟာ ေရငုပ္သေဘၤာဆိုေတာ့ ေရထဲမွာငုပ္လွ်ိဳးၿပီး ခုတ္ေမာင္းရတာေပါ့။ တေရြ႕ေရြ႕။ ထိုမွတေရြ႕ေရြ႕။ ၿပီးတေရြ႕ေရြ႕။ ေရငုပ္သေဘၤာဟာ သူ႕ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ေဆာင္းလရဲ႕အေအးစက္ဆုံး ပင္လယ္ေရေတြကိုမ်ိဳခ်ကာ ခုတ္ေမာင္းလ်က္ပဲ။ ပင္လယ္ရဲ႕ ပို၍ေအးစက္တဲ့ ေဒသဆီ ဦးတည္လို႔ေပါ့။ ေဆာင္းရင့္ရင့္ရက္ေတြေရာက္လာေတာ့ ေရငုပ္သေဘၤာဟာ ခဲစျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေရလႊာထဲကို ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိတယ္။ သူမ်ိဳခ်ထားတဲ့ေရေတြဟာ သူ႔ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ ခဲစျပဳၿပီ။ ေရငုပ္သေဘၤာဟာ ခုတ္ေမာင္းလ်က္ပဲေလ။ ညင္ညင္သာသာနဲ႔ သူဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ခုတ္ေမာင္းေနေလတယ္။ တေရြ႕ေရြ႕။ ထိုမွတေရြ႕ေရြ႕။ ၿပီးတေရြ႕ေရြ႕။ ျပင္းျပတဲ့ေဆာင္းရက္ေတြ ေရာက္လာေပါ့။ ေရငုပ္သေဘၤာဟာ ခဲေနတဲ့ေရသားထုထဲကို ေရာက္ရွိသြားၿပီ။ ဒါဟာ ေဆာင္းကာလရဲ႕ အေအးဆုံးလပဲျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။ ပင္လယ္ေရဟာ ေအးစက္တဲ့ အစိုင္အခဲအသြင္နဲ႔ ၿငိမ္သက္မႈကိုျပဳၿပီး။ ေရငုပ္သေဘၤာလည္း တစ္စတစ္စနဲ႔ ေရခဲထဲမွာပဲေပါ့။ သေဘၤာသားေတြလည္း ေရငုပ္သေဘၤာထဲမွာ ခဲေနၾကေပါ့။ သူတို႔ကိုယ္ခႏၶာမွာ ေရခဲမႈန္ေတြ ကပ္ၿငိေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ တယ္လီစကုပ္ထဲမွာ ျမင္ရတာကေတာ့ ႀကီးမားလွတဲ့ ေရခဲထုႀကီးေပါ့။ ေဆာင္းလရဲ႕ အေအးစက္ဆုံးေန႔ရက္ေတြမွာ ပင္လယ္ဟာေရခဲလို႔။ ေရခဲထဲမွာ ေရငုပ္သေဘၤာခဲလို႔။ ေရငုပ္သေဘၤာထဲမွာ သေဘၤာသားေတြလည္း ခဲေနမွာပဲ။ သေဘၤသားအိုႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာင့္ေနတဲ့လက္ထဲမွာ ဝိုင္ဖန္ခြက္ကခဲလို႔။ ေဆာင္းရက္ေတြ လြန္ခဲ့ရင္ျဖင့္ ပင္လယ္ဟာ အရည္ေပ်ာ္လာလိမ့္မယ္။ ေရငုပ္သေဘၤာႀကီးလည္း ခဲေနရာက ျပန္လည္အသက္ဝင္လာလိမ့္မယ္။ ခဲေနတဲ့ပန္ကာေတြ လည္လာၾကလိမ့္မယ္။ ခဲေနတဲ့သေဘၤာသားေတြဟာ ေအးစက္ေတာင့္တင္းေညာင္းညာေနတဲ့ သူတို႔ခႏၶာကုိယ္ေတြကို ျပန္လည္ျပဳလုပ္ကာ ေရငုပ္သေဘၤာႀကီးကို ဆက္၍ ခုတ္ေမာင္းၾကမွာေပါ့။ သေဘၤာသားအိုႀကီးလည္း သူ႕လက္ထဲက ဝိုင္တစ္ခြက္ကို ေရခဲမထည့္ပဲ ေမာ့ခ်လိုက္လိမ့္မယ္။ တေရြ႕ေရြ႕။ ထိုမွ တေရြ႕ေရြ႕ …။ ၿပီးတေရြ႕ေရြ႕ …။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၂၊ ၁၆

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ျခင္း

ဝိုင္ယာႀကိဳးေတြကို သူမ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္လာခဲ့သည္မွာ မၾကာေသးဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း (၂)ႏွစ္ခန္႔ေတာ့ရွိေပၿပီ။ ဝိုင္ယာႀကိဳးမ်ားကို ေၾကာင္ရြံ႕ဖို႔အတြက္ လုံေလာက္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ သူမ ဓာတ္လိုက္ခံရဖူးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၂)ႏွစ္ခန္႔က စိုစြတ္ထိုင္းမိႈင္းသည့္ ေန႔ရက္တစ္ခုတြင္ သူမသည္ ဝိုင္ယာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို အမွတ္မထင္ ကိုင္တြယ္မိလိုက္သည္။ သြယ္တန္းထားေသာဝိုင္ယာႀကိဳးသည္ မူလအေနအထားမွ အိက်ေနကာ သူမေရွ႕တြင္ ကာဆီးထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ သူမက စမ္းတိစမ္းတမ္းျဖင့္ ဝိုင္ယာႀကိဳးကို ကိုင္တြယ္မိလိုက္သည္။ ဝိုင္ယာႀကိဳးဟူသည္ မည္သည့္လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မ်ိဳးကိုမဆို စီးဝင္ႏိုင္ေသာ အရာျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အက်ဥ္းအားျဖင့္ သိနားလည္ခဲ့ၾကၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကိုင္တြယ္လိုက္ေသာ ဝိုင္ယာႀကိဳးသည္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ စီးဝင္ေန႐ုံမွ်မက ေပါက္ၿပဲေနေသးေပရာ ထိုေပါက္ၿပဲေနရာကိုမွ ဆုပ္ကိုင္မိေသာသူမ၏ ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းသို႔ ဝိုင္ယာႀကိဳးထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မ်ား လ်င္ျမန္စြာ စီးဝင္သြားခဲ့ေပသည္။ လူဆိုတာကလည္း လွ်ပ္ကူးပစၥည္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ သူမကိုယ္ခႏၶာမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါသြားသည္။ သူမ၏လက္မွာ ျပင္းထန္ေသာ အင္အားသက္ေရာက္မႈတစ္ခုကို အလိုအေလ်ာက္ ပုတ္ထုတ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ သူမသက္သာရာ ရသြားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဝိုင္ယာႀကိဳးထဲမွ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္သည္ သူမ၏ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွ သိမႈအာ႐ုံေၾကာတစ္ခုကို ေလာင္ကြ်မ္းေစခဲ့ဟန္တူပါသည္။ သူမစကား သိပ္မပီေတာ့။ (နဂိုကလည္း သြားေတြမစုံေတာ့သျဖင့္ စကားေျပာလွ်င္ ေလေတြထြက္ကာ ေလလုံးမကြဲပဲ ျဖစ္တတ္သည္။) သူမသည္ ဓာတ္လိုက္ခံရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ပါးေရမ်ား ပိုတြန္႔လာကာ ဆံပင္မ်ားလည္း ပိုျဖဴလာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အျမင္အာ႐ုံမွာ ပို၍ သန္စြမ္းလာခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ဝိုင္ယာႀကိဳးေတြကိုၾကည့္ဖို႔ေပါ့။ ေျခလွမ္းေတြက ဆတ္တငံ့ငံ့ျဖစ္လာသည္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ေနေကာင္းပါသည္။ ေနေကာင္းေပမယ့္ သူမသည္ ဝိုင္ယာႀကိဳးမ်ားကိုေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕သြားခဲ့ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္မွ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ အျပင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျဖစ္သည့္အခါ ဝိုင္ယာႀကိဳးမ်ားေအာင္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္းကို ေရွာင္သည္။ မေတာ္တဆ ဝိုင္ယာႀကိဳးျပတ္က်လွ်င္ ဘာဆက္ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သူမသိထားသည္မဟုတ္ပါလား။ မီးခလုတ္ေတြနားလည္း မသြားေတာ့ပါ။ မီးခလုတ္ေတြဟာ အာမခံခ်က္မရွိတဲ့ အရာဝတၳဳတစ္မ်ိဳးမွ်သာလို႔ သူမထင္မွတ္ေတာ့သည္။ အိမ္ထဲမွာ တုန္တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ႏွင့္ လွည့္ပတ္သြားလာရင္း ဝိုင္ယာႀကိဳး အျပတ္အစ တစ္ခုတေလကို ေတြ႕လိုက္မိၿပီဆိုပါလွ်င္ သူမသည္ အဆိပ္ျပင္းေသာ ေႃမြဆိုးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသလို ေအာ္ဟစ္ကာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူဖယ္ရွားေစပါသည္။ ျပတ္ေတာက္ေနတဲ့ ဝိုင္ယာႀကိဳးထဲမွာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ေတြ ခုိေအာင္းမေနဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ။ ေဟ့လာၾကစမ္း ဒီမွာဝိုင္ယာႀကိဳးတစ္ခု ငါ့ေရွ႕က ေကာက္ပစ္လိုက္ၾကစမ္းျမန္ျမန္။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၁၊ ၂၂

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ပဲ့တင္သံ

ကြ်န္ေတာ္ဟာ သိုးတစ္ေကာင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သိုးတစ္ေကာင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ ၾကားရဲ႕လား။ ကြ်န္ေတာ့္ပုလင္းထဲမွာ ဝိုင္အရက္ေတြ ကုန္သြားၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ပုလင္းထဲမွာ ဝိုင္အရက္ေတြ ကုန္သြားၿပီ။ သူတို႔ ဓားေတြကို ေသြးေနၾကတယ္။ သူတို႔ ဓားေတြကို ေသြးေနၾကတယ္။ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ေနရာတိုင္းမွာရွိတယ္။ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိတယ္။ သူတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ စကားမေျပာၾကဘူး။ သူတို႔ဘယ္ေတာ့မွ မေရြ႕လ်ားၾကဘူး။ သူတို႔ဘယ္ေတာ့မွ မေရြ႕လ်ားၾကဘူး။ ဘုရားသခင္ကို ေျပာလိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သိုးတစ္ေကာင္လို႔။ ဘုရားသခင္ကို ေျပာလိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သိုးတစ္ေကာင္လို႔။ သိုးတစ္ေကာင္လို႔။ သိုးတစ္ေကာင္လို႔။ သိုးတစ္ေကာင္လို႔။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၂၈
ညေနေစာင္း ၆း၁၈ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္