က်ားကြက္သစ္၊ အဝိုင္းထိပ္၊ လွည္းတန္းမွသည္ ေမွးမွိန္သြားေသာ အတိတ္ ခဲျခစ္ေကာက္ေၾကာင္းမ်ား

သတိရျခင္း

ေလထဲက အမႈန္ေတြကို ဖမ္းဆုပ္လို႔ ရႏိုင္ပါမလား
က်ားကြက္သစ္ဟာ အသက္ဝင္ျမဲ၊ အသက္ဝင္ေနဆဲ
က်စိမ့္ဟာ က်စိမ့္အရသာ အျမဲေပၚဖို႔
ႏွႈတ္မွ တဖြဖြ ရြတ္တယ္
“မင္းမရွိလည္း ျဖစ္တယ္”
“မင္းမရွိလည္း ျဖစ္တယ္... ငါ့ရဲ႕ မရွိမျဖစ္ မိုး”




သတိရျခင္း -၂

ျမင္ကြင္းဟာ မ႐ိုးႏိုင္ဘူး
လွည္းတန္း - လူအုပ္ နဲ႔ ဘတ္စ္ကားမ်ား




သတိရျခင္း -၃

ညေနဆို အဝိုင္းထိပ္မွာ ရွိမယ္
ညေနဆို အဝိုင္းထိပ္က ထိုင္ေနက်ဆိုင္မွာ ရွိမယ္
ညေနဆို ထိုင္ေနက် အဝိုင္းထိပ္ကဆိုင္ ရွိေသးရဲ႕လား





သတိရျခင္း -၄

ခဲျခစ္ေကာက္ေၾကာင္းလုိ
ေရးဆြဲခဲ့
ဒိုင္ယာရီေန႔ရက္မ်ား
အခ်ိန္နဲ႔အတူ
ခဲသားတို႔ ေမွးမွိန္သြားၾက
အတိတ္တို႔ ေမွးမွိန္သြားၾက
ခ်စ္ျခင္းတို႔ ေအးစက္သြားၾက
ခဲျခစ္ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာမ်ား

သီဟသူ
၂၅-ႏိုဝင္ဘာ-၂၀၁၀

လွည္းတန္း

အေမေတြ သားေပ်ာက္ရွာေနက်
သခ်ၤဳ ိင္းတစ္၀က္ ပန္းၿခံတစ္၀က္
ေတာေမွာက္တတ္တဲ့ေနရာ
ေပါကၡရ၀ႆတိမ္ေတြ ဆာေနတဲ့
ေရငတ္ေတာေလးရဲ႕
ဖိနပ္ဗလာေျခရာေလးမ်ား အထပ္ထပ္

လက္ပူတိုက္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕
မ်က္ရည္၀ေနတဲ့ စည္း႐ိုးႀကီးနံေဘး
ယားယံတတ္တဲ့ လမ္းမမ်ားေက်ာေပၚက
ေခါင္းစဥ္မတပ္ႏိုင္တဲ့ ေတးေတြကို သီဆိုသူ
သူဖုန္းစားႀကီး မဟတၱမဂႏၶီ ခြက္ေမွာက္တဲ့ေနရာ
သူဖုန္းစားႀကီး ေဒါက္တာရီေဇာ္ ခြက္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ေနရာ
မိုးမလင္းေသးတဲ့ အက်ဥ္းသား ရပ္ကြက္ေလး

ရိတ္သိမ္းခြင့္မရရွာတဲ့
စိုက္ပ်ဳိးသူတို႔လက္ေတြရဲ႕
လက္သီးမ်ား ပြက္ပြက္ထရာ လယ္ယာေျမ
အစိမ္းေၾကြေတြရဲ႕ တလင္း

အေသြးအသားနဲ႔ ခင္းက်င္းလို႔
အႏွစ္ေလးဆယ္အဓမၼ အိပ္ယာႀကီးကို ကုတ္ျခစ္ခဲ့တဲ့
ငါတို႔အစ္မရဲ႕ လက္႐ံုးေၾကာေတြ အဲဒီမွာ

အဲဒီမွာ
မာရ္နတ္ေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ေတာင္းခံေနရင္း
အဆုတ္ထဲက ဆဲေရးသံေတြဟာ
             မ်က္ရည္ယဥ္ယဥ္ေလး ျဖစ္သြားရွာတဲ့
ငါတို႔ညီမေလးရဲ႕ ေတာ္လဲသံေတြလည္း ရွိတယ္

အဲဒီမွာ
ကိုယ့္အကိုင္းအခက္နဲ႔ ကိုယ္မသီးႏိုင္ရွာတဲ့
ႏွင္းခါးရိုက္ခံရတဲ့ အပြင့္ေတြလည္းရွိတယ္

အဲဒီမွာ
ပေရာဂအကိုက္ခံေနရဆဲ
ေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ ျခင္ဆီနဲ႔ မ်ဳိးေဖာက္ထားတဲ့
မုန္တိုင္းရဲ႕ လက္ဖ်ံရိုးေတြလည္း ရွိတယ္

အဲဒီမွာ
ကိုဗဟိန္းရဲ႕ ျမင္းခြာေပါက္သံေတြေအာက္က
ေသြးေဖာက္ခံရတဲ့ မီးေတာက္ေတြလည္း ရွိတယ္
အဲဒီမွာ
ဘ၀မ်ားစြာရဲ႕ ရုပ္ၾကြင္းေတြကို ရွာေနရင္း
ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ထိုးထည့္ထားရတဲ့
အိပ္တန္းပ်က္လြယ္အိပ္ေပါက္ေတြလည္း ရွိတယ္

ရွိတယ္
ျဖစ္တယ္
အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုဟာ
အမဲလိုက္ေခြးေတြရဲ႕
က်ည္တစ္ေတာင့္ရဲ႕
ပစ္မွတ္အေျပာ့ျဖစ္တယ္
အလံတစ္ပိုင္းဟာ ေသြးတိတ္ေစတဲ့ ပတ္တီးစ
ပု၀ါတစ္ထည္ဟာ ေသြးစြန္းေနတဲ့ အလံတစ္ခု ျဖစ္တယ္
ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြ ကေစာ္ေဖာက္ေသာက္လိုက္တဲ့
ဖုန္းဆိုးရာသီရဲ႕
လိေမၼာ္ေရာင္ ႀကိဳး၀ိုင္းျဖစ္တယ္

အဲဒီမွာ
အရည္ျပားေတြေပၚက ဗံုသံေတြ
ဗံုသံေတြကို တံစို႔ထိုး“က”ေနၾကတဲ့
လမ္းေလွ်ာက္သင္ခါစ စည္းခ်က္ေတြ
ဗံုသံေတြ
စည္းခ်က္ေတြ
ဒရြတ္တိုက္လဲလဲက်ေနတဲ့
စည္းခ်က္ေတြ
ဗံုသံေတြ

အဲဒီမွာ
အလင္းပ်က္ေတြ ေခ်ာက္ခ်ား
ညဟာ တိတ္တဆိတ္အူၿပီလားဆိုမွျဖင့္
လမ္းမမ်ားရဲ႕ ေမြးညင္းေပါက္ေတြထဲက
အေမွာင္ရဲ႕ သခ်ၤဳ ိင္းဟာ ကုန္း ရုန္း ထ
အေမွာင္ရဲ႕ သခ်ၤဳ ိင္းဟာ
ကုန္း ရုန္း ထ

ေဇာ္လူစိမ္း
၁၉၉၉

ဆက္လက္ေရးသားဆဲကိစၥ

တစ္ညတည္းနဲ႔ အၿပီးအျပတ္ ကုသႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မေရရာတဲ့ကိစၥ။ မေန႔က အေၾကာင္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တေန႔က အေၾကာင္းေတြ၊ ေလးေထာင့္ပံုစံ အေရးအသားေတြ ရင္ဘတ္ထဲမွာ လာလာၿပီး ခုိ၀င္ေနတယ္။ လက္ညႇဳိးနဲ႔ လက္ခလယ္ၾကားက စီးကရက္ထိပ္ဖ်ားမွာ လာေရာက္ ခိုနားေနတယ္။ ေထြးပစ္လိုက္ တဲ့ ကြမ္းေသြးေတြထဲ၊ မ်ဳိခ်လိုက္ရတဲ့ ပူျပင္း ခါးသီးတဲ့ အရသာေပ်ာ္ရည္ေတြထဲ မွာပါ စီးေမ်ာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၿပီးႏိုင္ေအာင္ပဲ ငါက ဆက္လက္ေရးသားေန လို႔၊ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဂီတေတြက ငါ့ကို ဆက္လက္ေရးသားေန လို႔၊ ခဲေကာက္ေၾကာင္းေတြက ငါ့အတၱကိုပါ က်ဴးေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ဆက္လက္ေရး သားေနၾကလို႔။ ငါ ငါ ငါ ဘယ္သူမွ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ရန္ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိန္မေခၚရဘဲ ငါ့ကိုယ္ငါ ကုန္းကိုက္ေနတယ္။ ေသြးေတြ၊ ကိုယ္ခႏၶာ၊ အမွတ္သညာေတြကို ေထြးထုတ္လိုက္၊ မ်ဳိခ်လိုက္၊ ျဖစ္တည္မႈကို က်ိတ္ခြဲလိုက္၊ ဖြဲ႔စည္းေစလိုက္၊ လြန္းသြားတစ္ေခ်ာင္း၊ ပစၥတင္တစ္ေခ်ာင္း။ အေကာင္းစားေတြနဲ႔ ေနေပဦးတဲ့ … ေသရာပါကိစၥေတြက မေသေသးၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္လ၊ ေနာက္တစ္ပတ္၊ ေနာက္တစ္ရက္ ဆက္ၿပီးဖတ္ရႈဖို႔ စာညႊန္းတိုတိုေလး တပ္ မထားရင္ေတာင္မွ အသက္ရႈေနတာကို ရပ္တန္႔လိုက္ဖို႔ကိုသာ စဥ္းစား၊ ဆက္ လက္ေရးသားဆဲကိစၥ။

ေရ၀တီ
၁၂၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၀

ဆူးေတြနဲ႔လူ

ျမိဳ႕ထဲသို႔ လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ အကၤ်ီ အဝတ္အစားမပါ။ အကၤ်ီအဝတ္အစားမပါေသာ ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္ ဆူးခြ်န္ျကီးမ်ား ေပါက္ေရာက္ေနသည္။ ဆူးခြ်န္ႀကီးမ်ားက သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ အရပ္မ်က္ႏွာအသီးသီးသို႔ ခ်ိန္ရြယ္ဆန္႔တန္းလ်က္ရွိသည္။ သူ႔တစ္ကုိယ္လုံး ဆူးေတြကိုးရိုးကားရားႏွင့္။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ဆူးေတြနဲ႔လူကို စတင္ေတြ႕ျမင္ခဲ့သည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူျကီး၊ ဆူးေတြနဲ႔လူျကီး၊ ကေလးငယ္သည္ ဤသို႔ေအာ္ဟစ္ကာ လမ္းေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေနရာမွ အိမ္ထဲသို႔ ေျကာက္လန္႔တျကား ေျပးဝင္သြားသည္။ အိမ္ထဲမွာ လူျကီးေတြရွိပုံမရ။ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကေလးငယ္သည္ အိမ္တံခါးမကို အျမန္ပိတ္ကာ ျပတင္းေပါက္မွ ေခ်ာင္းျကည့္ေနသည္။ အေျကာက္ကေတာ့ မေျပေသး။ ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ ကေလးငယ္ပုန္းေအာင္းေနေသာအိမ္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ျကည့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ လမ္းမအတိုင္း ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္သြားေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ မေက်မနပ္ဟန္ျဖင့္ လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္သြားေနသလား ခန္႔မွန္း၍မရ။ အေျကာင္းက သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့ေနသူလို ထင္မွတ္ရေသာေျကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ လမ္းမျကီးကို ျဖတ္ကူးလိုက္သည္။ ထရပ္ကားျကီးတစ္စီးက သူ႔ကို ဝင္တိုက္မိေတာ့မလိုျဖစ္ကာ ဘရိတ္ကို က်ယ္ေလာင္စြာ အုပ္လိုက္ရသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာ၏ဦးေခါင္းက ကားေရွ႕ခန္းမွေပၚလာကာ ျကမ္းတမ္းေသာစကားျဖင့္ ေရရြတ္ဆဲဆိုလိုက္သည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူက သူ႔ကို ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္သည့္ ဒ႐ိုင္ဘာကို ဘာမွ်မျဖစ္သလိုလွမ္းျကည့္လိုက္သည္။ ဒ႐ိုင္ဘာက ဆူးေတြနဲ႔လူကို ျမင္ေတြ႕သြားျပီ။ ဟာ ... တစ္ကိုယ္လုံးဆူးေတြေပါက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ ဒ႐ိုင္ဘာသည္ အံ့ျသထိတ္လန္႔စြာျဖင့္ ထရပ္ကားျကီးကို အရွိန္ျမွင့္ေမာင္းကာ ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ လမ္းမေပၚမွာဆက္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေရွ႕တြင္လူေတြတရုန္းရုန္း ဝိုင္းအုံျကည့္ေနေသာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းတစ္ခုရွိသည္။ လူေတြက ဆူးေတြနဲ႔လူကို မျမင္ျက။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းမွာ ေငးေမာျကည့္ရွဳေနျကသည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူက ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းထဲ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ အဝတ္အစား မလုံမလဲႏွင့္ မင္းသမီးက စူးစူးရဲရဲ အထိတ္တလန္႔ေအာ္ကာ ထခုန္သည္။ ဗီလိန္ေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားျကသည္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းကို ဝိုင္းအုံျကည့္ေနျကေသာလူေတြက မထင္မွတ္ေသာျပကြက္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ တအံ့တျသျဖစ္ကာ စိတ္ဝင္တစား ေငးေမာျကည့္ေနျကသည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူက ကင္မရာကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အေဝးမွ ဝိုင္ယာလက္ဥျသဆြဲသံမ်ားကို စတင္ျကားလာရသည္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းကို ဝိုင္းအုံျကည့္ေနျကေသာ လူမ်ား သဲသဲရုတ္ရုတ္ျဖစ္သြားသည္။ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ လူစည္ကားေသာ ျမိဳ႕ထဲသို႔ တိုး၍ဝင္သြားသည္။ လူေတြက ဆူးေတြနဲ႔လူကို အံ့ျသထိတ္လန္႔စြာ ျကည့္ရင္း ရွဲေပးျကသည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက မရပ္ေသး။ အေဝးမွဝိုင္ယာလက္ကား၏ အေရးေပၚဥျသဆြဲသံမ်ား တစ္စတစ္စ နီးကပ္လာသည္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းမွာ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကာက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ ဝိုင္းအုံျကည့္ေနသာလူမ်ားထဲမွ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ခဲျဖင့္ ေပါက္လိုက္သည္။ ခဲလုံးသည္ ဆူးေတြနဲ႔လူကို ျပင္းစြာထိမွန္သြားသည္။ ဆူးေတြနဲ႔ လူ၏ ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔ကနဲရပ္သြားသည္။ လူအုပ္ျကီးကို ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ျကည့္လိုက္သည္။ လူအုပ္ျကီးကလည္း ဆူးေတြနဲ႔လူကို အံ့ျသထိတ္လန္႔စြာ ျကည့္ေနျက၏။ သူတို႔ဝိုင္းအုံျကည့္ေနျကစဥ္မွာပင္ ေစာေစာက ခဲမွန္သြားေသာေနရာ၌ ဆူးျကီးတစ္ေခ်ာင္း လူးလြန္႔ကာ တလွုပ္လွုပ္ႏွင့္ ထိုးထြက္ေပါက္ေရာက္လာသည္။ လူအုပ္ျကီး ေနာက္သုိ႔ ထပ္၍ ရွဲသြားျကျပန္သည္။ ဝိုင္ယာလက္ကားမ်ား တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာခဲ့ျပီ။ ထရပ္ကားျကီးကေတာ့ အေဝးကိုမနားတမ္း ေမာင္းႏွင္သြားေနခဲ့ျပီ။ ဆူးေတြနဲ႔လူက ျမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ။

ေနမ်ိုး
၂၀၀၃၊ ၂၊ ၆

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

လြတ္လပ္ေသာ လမ္းကေလး

ေသာ့ခေလာက္ႏွင့္ တံခါးခ်က္တို႔
ပါးစပ္ေပါက္ဖြင့္ဟ
သီခ်င္းဆိုၾကေလၿပီ။
ငွက္တုိ႔ စိုးရိမ္ကင္းစြာ
၀င္ေရာက္ခိုနားေသာ သစ္ပင္။
ေသြးစြန္းေသာ ေျမျပင္ကို
ျပစ္မဲ့ေျခအစံုတို႔ျဖင့္
မနင္းမထိစိမ့္ေသာငွာ
နတ္မ်ားက လက္တို႔ျဖင့္
ပင့္မသယ္ေဆာင္ေလေသာ္
ကမာၻေျမလည္း တုန္ဟည္းေလ၏။

ေရ၀တီ
၁၅၊ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၀
တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း အမွတ္တရ

မိုးမရြာတဲ့ ေန႔တုန္းက

ခင္ဗ်ား ေရြးခ်ယ္ရမွာက
ဆိုးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုနဲ႔
ေကာင္းတဲ့ သတင္းစကားတစ္ခုၾကား
အမွားမ်ားနဲ႔ နံရံထူတစ္ခ်ပ္
ကြဲအက္ရာေတြက ဆာေလာင္မႈေတြ ယိုစီးလို႔
ပ်င္းတဲ့အရသာကို ျမည္းစမ္းဖို႔
အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာေတြဟာ မလြဲမေသြ လိုအပ္တယ္
ထၾကြလံု႔လဟာ
မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာတင္ အရိခံေနရ
သေရာ္ေစာ္ကား ခံေနရ
လုပ္ႀကံမႈနဲ႔
ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ “အင့္ခနဲ”
၀င္တိုက္မိေပါ့…

ေရ၀တီ
၁၂၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၀

ေလျပင္းေတြက်ေနခ်ိန္

အခုလို ေလျပင္းေတြက်ေနခ်ိန္
အခုလို ေလျပင္းေတြထဲ ဓာတုအဆိပ္ေငြ့ေတြ ထုတ္လႊင့္ေနခ်ိန္
ငါ့အသံေတြ မင္းဆီကို ေပးပို့ခ်င္ပါရဲ့။

အေျကာင္းေျကာင္းနဲ့ စံပယ္ပန္းကုံးကေလးေတြ
ကတၱီပါေသတၱာထဲ ေသာ့ခတ္သိမ္းဆည္းကာ ထားခဲ့တယ္
ငါတို့ဟာ ခ်စ္လို့ ေဝးကြာေနၾကရတာပါကြာ။

မင္းထက္ေမာင္
၅၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၀၆။
ကဗ်ာေျပာင္းျပန္/၂၀၀၆