ျမိဳ႕ထဲသို႔ လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ အကၤ်ီ အဝတ္အစားမပါ။ အကၤ်ီအဝတ္အစားမပါေသာ ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္ ဆူးခြ်န္ျကီးမ်ား ေပါက္ေရာက္ေနသည္။ ဆူးခြ်န္ႀကီးမ်ားက သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ အရပ္မ်က္ႏွာအသီးသီးသို႔ ခ်ိန္ရြယ္ဆန္႔တန္းလ်က္ရွိသည္။ သူ႔တစ္ကုိယ္လုံး ဆူးေတြကိုးရိုးကားရားႏွင့္။ ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ဆူးေတြနဲ႔လူကို စတင္ေတြ႕ျမင္ခဲ့သည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူျကီး၊ ဆူးေတြနဲ႔လူျကီး၊ ကေလးငယ္သည္ ဤသို႔ေအာ္ဟစ္ကာ လမ္းေပၚမွာ ေဆာ့ကစားေနရာမွ အိမ္ထဲသို႔ ေျကာက္လန္႔တျကား ေျပးဝင္သြားသည္။ အိမ္ထဲမွာ လူျကီးေတြရွိပုံမရ။ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကေလးငယ္သည္ အိမ္တံခါးမကို အျမန္ပိတ္ကာ ျပတင္းေပါက္မွ ေခ်ာင္းျကည့္ေနသည္။ အေျကာက္ကေတာ့ မေျပေသး။ ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ ကေလးငယ္ပုန္းေအာင္းေနေသာအိမ္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ျကည့္လိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ လမ္းမအတိုင္း ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္သြားေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ မေက်မနပ္ဟန္ျဖင့္ လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္သြားေနသလား ခန္႔မွန္း၍မရ။ အေျကာင္းက သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့ေနသူလို ထင္မွတ္ရေသာေျကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ လမ္းမျကီးကို ျဖတ္ကူးလိုက္သည္။ ထရပ္ကားျကီးတစ္စီးက သူ႔ကို ဝင္တိုက္မိေတာ့မလိုျဖစ္ကာ ဘရိတ္ကို က်ယ္ေလာင္စြာ အုပ္လိုက္ရသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာ၏ဦးေခါင္းက ကားေရွ႕ခန္းမွေပၚလာကာ ျကမ္းတမ္းေသာစကားျဖင့္ ေရရြတ္ဆဲဆိုလိုက္သည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူက သူ႔ကို ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္သည့္ ဒ႐ိုင္ဘာကို ဘာမွ်မျဖစ္သလိုလွမ္းျကည့္လိုက္သည္။ ဒ႐ိုင္ဘာက ဆူးေတြနဲ႔လူကို ျမင္ေတြ႕သြားျပီ။ ဟာ ... တစ္ကိုယ္လုံးဆူးေတြေပါက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္။ ဒ႐ိုင္ဘာသည္ အံ့ျသထိတ္လန္႔စြာျဖင့္ ထရပ္ကားျကီးကို အရွိန္ျမွင့္ေမာင္းကာ ေျပးထြက္သြားေတာ့သည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ လမ္းမေပၚမွာဆက္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေရွ႕တြင္လူေတြတရုန္းရုန္း ဝိုင္းအုံျကည့္ေနေသာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းတစ္ခုရွိသည္။ လူေတြက ဆူးေတြနဲ႔လူကို မျမင္ျက။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းမွာ ေငးေမာျကည့္ရွဳေနျကသည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူက ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းထဲ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ အဝတ္အစား မလုံမလဲႏွင့္ မင္းသမီးက စူးစူးရဲရဲ အထိတ္တလန္႔ေအာ္ကာ ထခုန္သည္။ ဗီလိန္ေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားျကသည္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းကို ဝိုင္းအုံျကည့္ေနျကေသာလူေတြက မထင္မွတ္ေသာျပကြက္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ တအံ့တျသျဖစ္ကာ စိတ္ဝင္တစား ေငးေမာျကည့္ေနျကသည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူက ကင္မရာကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အေဝးမွ ဝိုင္ယာလက္ဥျသဆြဲသံမ်ားကို စတင္ျကားလာရသည္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းကို ဝိုင္းအုံျကည့္ေနျကေသာ လူမ်ား သဲသဲရုတ္ရုတ္ျဖစ္သြားသည္။ဆူးေတြနဲ႔လူသည္ လူစည္ကားေသာ ျမိဳ႕ထဲသို႔ တိုး၍ဝင္သြားသည္။ လူေတြက ဆူးေတြနဲ႔လူကို အံ့ျသထိတ္လန္႔စြာ ျကည့္ရင္း ရွဲေပးျကသည္။ ဆူးေတြနဲ႔လူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက မရပ္ေသး။ အေဝးမွဝိုင္ယာလက္ကား၏ အေရးေပၚဥျသဆြဲသံမ်ား တစ္စတစ္စ နီးကပ္လာသည္။ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းမွာ ဖရိုဖရဲျဖစ္ကာက်န္ရစ္ခဲ့ျပီ။ ဝိုင္းအုံျကည့္ေနသာလူမ်ားထဲမွ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ခဲျဖင့္ ေပါက္လိုက္သည္။ ခဲလုံးသည္ ဆူးေတြနဲ႔လူကို ျပင္းစြာထိမွန္သြားသည္။ ဆူးေတြနဲ႔ လူ၏ ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔ကနဲရပ္သြားသည္။ လူအုပ္ျကီးကို ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ျကည့္လိုက္သည္။ လူအုပ္ျကီးကလည္း ဆူးေတြနဲ႔လူကို အံ့ျသထိတ္လန္႔စြာ ျကည့္ေနျက၏။ သူတို႔ဝိုင္းအုံျကည့္ေနျကစဥ္မွာပင္ ေစာေစာက ခဲမွန္သြားေသာေနရာ၌ ဆူးျကီးတစ္ေခ်ာင္း လူးလြန္႔ကာ တလွုပ္လွုပ္ႏွင့္ ထိုးထြက္ေပါက္ေရာက္လာသည္။ လူအုပ္ျကီး ေနာက္သုိ႔ ထပ္၍ ရွဲသြားျကျပန္သည္။ ဝိုင္ယာလက္ကားမ်ား တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာခဲ့ျပီ။ ထရပ္ကားျကီးကေတာ့ အေဝးကိုမနားတမ္း ေမာင္းႏွင္သြားေနခဲ့ျပီ။ ဆူးေတြနဲ႔လူက ျမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ။
ေနမ်ိုး
၂၀၀၃၊ ၂၊ ၆
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment