တရားေဟာဆရာ

ငါသည္ တရားေဟာဆရာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ငါယခု တရားေဟာရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ တရားေဟာစင္ျမင့္ေပၚသို႔ ငါေရာက္ေနျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါတရားေဟာရေတာ့မည္။ ငါဘာမွ်မသိ။ ငါဘာမွ်မသိေၾကာင္းကို စတင္ေဟာမည္။ အမွားႏွင့္အမွန္ကို ငါျပတ္သားစြာ မခြဲျခားတတ္။ အမွားႏွင့္အမွန္ ငါမခြဲျခားတတ္ေၾကာင္းကိုေဟာမည္။ ထပ္ဆင့္၍ အမွားႏွင့္အမွန္သည္ အျမႊာညီအစ္ကိုသဖြယ္ ခြဲရခက္ေၾကာင္း (သို႔မဟုတ္) ေရာျပြမ္းေနၾကာင္း၊ ငါတို႔၏ သိမႈကို အလုပ္႐ွဳပ္ေစေၾကာင္း၊ ငါ့ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ထည့္ေဟာမည္။ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ အသက္ရွင္ေနရျခင္းထက္ပို၍ တန္ဖိုးျမင့္မားေသာအေၾကာင္းမ်ား ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ား တည္ရွိေနဖို႔အတြက္ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း ငါေဟာမည္။ သို႔ရာတြင္ ငါဘာမွ်မသိ။ ငါ့ကိုယ္ငါ သိေနသည္ဟု ထင္ျမင္ျခင္းမ်ားသာရွိသည္။ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း ငါေဟာမည္။ စေနေန႔ကေသာက္ခဲ့ေသာ အရက္သည္ တနဂၤေႏြေန႔အထိ အမူးမေျပေသး။ ငါသည္ယခုအထိ အမူးမေျပေသးေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဘဝမ်ား (ရွိသူဆိုလွ်င္) ထိုသို႔တိုင္ေအာင္ ငါအမူးေျပလိမ့္မည္မထင္။ အေၾကာင္းမွာ ငါေသာက္ခဲ့ေသာအရက္က ျပင္းလြန္း၍ ျဖစ္သည္။ တရားေဟာျခင္းသည္ ငါ့အသက္၏ ရွင္ျခင္းကိုျဖစ္ေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားေဟာရန္ငါေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုတရားေဟာစင္ျမင့္ေပၚ ငါရပ္ေနသည္။ ငါ့အတြက္ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမလို၊ ငါ့အတြက္ သေဘာတူညီမႈမလို၊ ငါ့အတြက္ ခ်ီးမြမ္းစကားမလို။ ငါတရားေဟာဆရာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ငါ ယခု တရားေဟာရလိမ့္မည္။ ငါ့အႏၶအျဖစ္ကို ငါ ေဟာမည္။

အေၾကာင္းမွာ ငါ့အသံက က်ယ္ေလာင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ငါ့ေဟာေျပာခ်က္ကို နားဆင္သူမရွိလည္း ငါဆက္ေဟာရလိမ့္မည္။ လူေတြကို ငါမႏွစ္သက္။ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း မႏွစ္သက္၊ ငါ့ကိုယ္ငါ မႏွစ္သက္ရျခင္းမွာ ငါသည္ လူတစ္ေယာက္မွ်သာျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၆၊ ၁၀

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ေလွ ေနေသာ လူးလြန္႔ မႈ အစဥ္

အနာတရ ျဖစ္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ ကုိေတြ႔ခဲ့သလုိ ေတြ႔ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။
အေကာင္းပကတိ က်န္းမာေနတာလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါ။
စေတြ႔ တာ ဘယ္အခ်ိန္ ကမွန္းမမွတ္မိ။ မွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနခဲ့ျပီ ျဖစ္ခဲ့သည္လား ၊ ျဖစ္ဆဲလား။
ခု ထိ ရူးေနတုန္းလုိ႔ ဆုိရမလုိ ခဏေန ေကာက္ ေကာင္းသြားသည္။
အမ်ားၾကီး ဆက္ဆံ ခဲ့ ၾကဖူးသည္။ ပူး၀င္ ဆန္႔ထြက္ ခဲ့ဖူးသည္။
ရူးလွ်င္ ေကာင္း၍ ၊ ေကာင္းလွ်င္ ရူးသည္။ ဆန္႔က်င္ဖက္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္တည္း ေရြးမရပါ။
ညာတယ္ ။
မညာပါဘူး။
ဒီအတုိင္းအမ်ားအျပားပဲ။
အဲ ဒါျဖားေယာင္းတာ။
အမွန္က အမွန္ က ဒီမွာေလ။
အျမဲ ရွိေနခဲ့သည္။ ေပ်ာက္ခ်င္လွ်င္ ေပ်ာက္သြားသည္။ အျမဲ ရွိေနသည္ ဟုထင္သည္။
တစ္ခါတေလ ေရွ႔က သြားသည္။ တခါတေလ ေနာက္ကလုိက္သည္။
တခါတေလ ရွိမေနေလာက္ေအာင္ အျမဲ ရွိေနခဲ့သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ရူးေနတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါဆုိ ေကာင္းေနလုိ႔ပဲ ေနမယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ မညာခဲ့ရဘူးေလ။
(ဒီအပုိဒ္မွာ ဇာတ္လမ္း က ၀င္လာတယ္ ညာခဲ့ရတာလား မညာခဲ့ရတာလား။) (ဘယ္တုန္းကမွ ပါတယ္) (ဘာ မညာ ရမွာတုန္း)
အဲ့ဒါ ေကာင္းလာေအာင္လုိ႔။
ေျပာသမွ် လုိက္ေျပာေနရမွာလား။
လုပ္သမွ် လုိက္ေလ်ာေနရမွာလား။
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
ပံုျပင္သည္ အတုိ အရွည္ မညီ တစ္ပုဒ္တည္းခြဲထြက္လာသည္။
ဇာတ္လမ္းဆင္ ေျပာသည္။ တခြန္းဟတာနဲ႔ စ လိမ္ညာေနေတာ့သည္။
မရွက္ဘူးလား။
မညာစရာ ဒီ မုသားပဲရွိတယ္။
ျဖားေယာင္းခံရျခင္းမွာ လမ္းဆံုးရွိတယ္ဆုိ ရင္
လမ္းဆံုးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္လိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။
ဇာတ္လမ္းသည္ သည္ေနရာတြင္ မုိးၾကီး ၏။ ေလတုိက္၏။
အဲ့ ေဘာလံုး ေလးကုိေလ မပစ္လိုက္ပါနဲ႔ မပစ္လုိက္ပါနဲ႔။ ဘုရားသခင္ေရ။
ဘာ ဘုရားသခင္ မရွက္ဘူးလာ။
ေရြးစရာမ်ားထဲတြင္ေရြးစရာ ေပ်ာက္ေနသည္။
အေမွာင္ထဲတြင္ အမည္း ေပ်ာက္ေနသည္။
အျဖဴထဲတြင္ အျဖဴ ေပ်ာက္ေနသည္။
အျဖဴထဲ မွ အမည္းက်ေတာ့ မည္းသည္။
ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္လုိ႔ရတယ္။
သတၱိ ရွိစရာပဲလုိတယ္။
ေျပးရဲတာထက္ လုိက္ရဲတာ သတၱိ
အဲဒါ ရုိးေနျပီ။
မငုိနဲ႔ေနာ္။
မ်က္ရည္က်မွာ။
ေျပာမရဘူးလား။
ေနာက္မွာ ၊ ေရွ႔မွာ ၊ ေတာင္မွာ ၊ ေျမာက္မွာ ၊ အထက္မွာ ၊ ေအာက္မွာ
ေနရာတကာရွိသည္။
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
လြမ္းရျပန္သည္။
ဒီေနရာမွာ မြန္းလုိက္ ဆုိနာတာ လုိလုိ ဖာအီလုိက္လုိလုိ ပီယာႏုိေတးသြား၀င္လာသည္။
၀တ္စံု အမည္းမ်ား ၀တ္ထားေသာ မ်ား မုိးေမွာင္ၾကီးထဲတြင္ သံျပိဳင္သီဆုိၾကသည္။
တမာရြက္မ်ား ေၾကြက်လာတာျမင္ရသည္။
စိမ္း ခါးဖန္႔ဖန္႔ အရြက္ပါ။
တမာရြက္ ေခၚ သကြ။
လြယ္သားပဲ။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ရမည္။
ဟုိမွာ ျမင္လား။ ဘာေျပာမလဲ။
လိမ္ညာျခင္းဟာ အျပစ္မရွိပါလုိ႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။
အျပစ္ရွိရင္ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္း ရွိတာပဲလား။
ဘယ္သူေပးလဲ။ ဘယ္ကရလဲ။ ဘယ္သူစီရင္သလဲ။
က်ားနာ တစ္ေကာင္လုိ ခဲပလုိက္သည္။ ငါးမန္းတစ္ေကာင္လုိ ရုန္း၍ ခဲလုိက္သည္။
မိေက်ာင္းတစ္ေကာင္လုိ ေရနက္ထဲ ဆြဲႏွစ္လုိက္သည္။
ထုိ အျပံဳးကုိ ယံုၾကည္လုိက္ပါ။ အနာဂတ္ ကုိ အျပံဳး ထဲ ထည့္၍ လိမ္ညာၾကည့္သည္။
ေနသာသားပဲ။ ျပစ္ဒဏ္ေပးခံရမယ္။ ဘယ္သူေပးမတဲ့တုန္း။
စေတြ႔ စက မရူးပါ။ ဘာသာ စကား ဘယ္သူေပးသတဲ့တံုး ဘယ္တုန္းက။
အသံ ကင္းမဲ့စြာ ေအာ္ေငါက္ပလုိက္သည္။
ေလဟာနယ္ ထဲ ေျပး၀င္သြားသည္။
ေမာနင္း ဟု ေမာနင္း ဟု ေမာနင္း ဟု သတိရပါတယ္ဟု သတိရလုိက္တာဟု
ေမာေနျပီ ပ်င္းေနရင္။
လူဆုိတာ။
မင္း လူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါဆုိ အေတာင္ပံမ်ား ျဖန္႔ထုတ္လုိက္သည္။
ညာဘက္ၾကြက္သားမ်ားကုိ အားကုန္လႈပ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အနီးနားရွိ သစ္ရြက္မ်ားတစ္ခ်ိဳ႔ လႈပ္ခတ္သြားသည္။
ညာေရာ ဘယ္ေရာလႈပ္ၾကည့္သည္။ ေပါ့ပါးသလိုလုိ စတင္ခံစားရေတာ့သည္။
ေျခပုိင္းကုိ အားစုိက္၍ ကန္ထုတ္လုိက္သည္။
ဂေလာက္ကနဲ အသံတစ္ခုျမည္သြားသည္။
ထုိမွ သည္သုိ့ သည္မွ ထုိသုိ႔ စည္းခ်က္မ်ား စည္းကပ္သြားသည္။
အသံသည္ျငိမ္က်လာသည္။
စက္ရုပ္ပဲ။ ဘာတဲ့။
ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ သိတဲ့ သိမႈ နဲ႔သာ လူျဖစ္ေျမာက္သည္။
စေတြ႔စကတည္းက အေကာင္းပကတိမဟုတ္ခဲ့ပါ။
ဟု စဆံုးက ဟာကုိ သိသလုိ လိမ္လုိက္သည္။
နာစူးေနေသာ ဘယ္ဖက္ေတာင္ပံကုိ စမ္းၾကည့္လုိက္မိသည္။
ေလဟာနယ္ထဲ ေျပးသြားမိသည္။
လြင့္ထြက္သြားသည္။
တကယ္ ပ်ံႏုိင္သည္ပဲ။
ခ
ဏ
.
..
...
မရူးေတာ့ပါ။ မသိေတာ့ပါ။ ဟု သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လုိက္သည္။
ဒီ ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးသားျခင္း ၊ လိမ္ညာျခင္း ျပီးသြားျပီ ဟု
တဆိတ္ ထင္လုိက္မိသည္။ ေနသာထုိင္သာရွိလာသည္။
ဒီ ဇာတ္လမ္းကုိ ဒီမွာ သိမ္းလုိက္သည္။



ထြန္းႏြယ္

(၁၉.၁၂.၁၀)
http://godequaltox.blogspot.com/2010/12/blog-post_19.html

ကၽြႏု္ပ္၏ကိုယ္ပိုင္၂၀၁၀ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ျခင္း

အေရးပါအရာေရာက္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္။ လက္မတင္ကေလး လြတ္သြားတဲ့ အခြင့္အလမ္းမ်ားနဲ႔ ဒုကၡေရာင္စံုမ်ားစာရင္း။ အႏုပညာအသစ္၊ ခ်ဥ္းကပ္ေျဖရွင္းနည္းအသစ္၊ ထပ္တိုးအခ်က္အလက္ႏွင့္ သတင္းဆက္သြယ္ေရးဆိုင္ရာ တိမ္တိုက္သစ္မ်ား■ ပိန္းပိန္းပိတ္အေမွာင္ထုၾကား လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကရက္ အလင္းတစ္စ လက္ကနဲ ျမင္လိုက္ရသည္■ ဖေလာ္ရီဒါဖက္မွာ ၇လပိုင္းေလာက္တုန္းက ေရဆင္းကူးသူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ခုထိျပန္တက္မလာေတာ့ပါ (Sailing across the Atlantic ocean is my dream ဟု သူဆိုခဲ့သည္။) သို႔ရာတြင္ ဆံုးရွံဴး / ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးသားဟု ေတြးထားခဲ့ေသာ အတိတ္မွ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံမ်ားသည္ ေမာ္နီတာလံုးဆိုင္ရာ ဖဘႏွင့္ တြစ္တာစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚကတစ္ဆင့္ ၀မ္းပန္းတသာ တိုးထြက္လာၾကကာ အျပင္မွာပါ တကယ္ၿပံဳးေပ်ာ္ေစမိေတာ့သည္■

အျခားေသာ မွတ္သားဖြယ္ အျခင္းအရာ တစ္ခုမွာ အမိုးခံုးခ်င္းဆက္ေနေသာ ရင္ခြင္ရပ္၀န္းထဲသို႔ ကုလားအုတ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို ၀င္ေရာက္လာေသာ (ခ်စ္ျခင္း)ေမတၱာတရား ျဖစ္သည္။ ဆံပင္
-ေရာင္ဆိုးထားေသာ ေမတၱာတရား စတင္၀င္ေရာက္လာေသာအခါ ခန္းလံုးျပည့္ ရွိႏွင့္ေနၿပီးသားျဖစ္ၾကသည့္ ဒုကၡ၊ ဒဏ္ရာ၊ ေသာကပရိေ၀ဒမ်ားႏွင့္ အျခားေသာ ေ၀ဒနာရပ္ဆုိင္ရာ အမာရြတ္မ်ားအာလံုး မတ္မတ္ရပ္၍ ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ၾကိဳဆိုႏႈတ္ခြန္းဆက္သခဲ့ၾကေလသည္■

“မဂၤလာပါ”

တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနျခင္း

ရိုးရွင္းစြာ ၀ယ္ယူခဲ့တဲ့ အရာ၀တၳဳမ်ား
မွတ္မွတ္မိမိ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေကာင္မေလး
လက္ဖက္ရည္ေတြ ေအးကုန္ျပန္ၿပီ။

ေရ၀တီ
၁၂၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၀

ငါ့ကိုတစ္ေယာက္တည္း ပစ္ထားၾကတယ္

ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္း ပစ္ထားၾကတယ္။ ငါ့အခန္းထဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း။ စားပြဲေပၚမွာ သူတို႔ေပးပို႔ထားတဲ့ ညစာကေအးစက္လို႔။ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္က ညစာပန္းကန္ေပၚ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္။ သူတို႔ တဝါးဝါးရယ္သံေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ငါ့အခန္းထဲကို ခပ္သဲ့သဲ့ ဝင္လာၾကတယ္။ ငါဆီးသြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါထလို႔မရဘူး။ ဆီးအိုးကို သူတို႔မသြန္ပဲထားတာ ႏွစ္ရက္ေတာ့ရွိျပီ။ ငါဖတ္ခ်င္ရင္ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ စာအုပ္ေတြ သူတို႔ပို႔ေပးထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါၾကာၾကာအာရုံမစိုက္ႏိုင္ဘူး။ စာအုပ္ေတြကို ငါသိပ္ဖတ္ခဲ့တာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ဖတ္သလဲဆိုရင္ ငါကိုယ္တိုင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္လာတဲ့အထိ ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုအခ်ိန္မွာ ငါဟာ ဘယ္သူမွ မဖတ္ခ်င္ေတာ့တဲ့ စာအုပ္ေဟာင္းတစ္အုပ္ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ သူတို႔ တဝါးဝါးရယ္သံေတြနဲ႔အတူ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးသံေတြပါ ပိတ္ထားတဲ့ျပတင္းကိုျဖတ္ျပီး ငါ့အခန္းထဲဝင္လာျပန္တယ္။ ပိုးဟပ္က ညစာပန္းကန္ေပၚ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္းပဲ။ ေအးစက္ေနတဲ့ညစာ မသိုးခင္ ငါစားျဖစ္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ငါသူတို႔ကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္တယ္။ အေတြးအေခၚေတြ၊ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီေတြ အေရးပါအရာေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ရွိတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီေတြ သုံးမရတဲ့အခ်ိန္ရွိတယ္ဆိုတာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူတို႔ငါ့ကို ေဖာင္တိန္နဲ႔ စာရြက္ေတြေပးထားတယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ငါ့လက္က ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းကို ျမဲေအာင္ မကိုင္ႏိုင္ဘူး။ စာရြက္လြတ္ေတြကိုၾကည့္ရတာ စိတ္သက္သာရာ နည္းနည္းရလာသလိုပဲ။ ငါသိထားတာေတြဟာ လူႏွစ္ေယာက္စာေလာက္ သိထားတာဆိုေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ငါ့ကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာဟာ ဗလာစာရြက္ေတြပဲျဖစ္လိမ့္မေပါ့။ ငါ့ကိုတစ္ေယာက္ထဲ ပစ္ထားၾကတယ္။ အခန္းထဲမွာ ငါရယ္၊ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ရယ္၊ ၾကမ္းပိုးေတြရယ္၊ ျပီးေတာ့ ပင့္ကူႏွစ္ေကာင္ရယ္ေလ။ ပိုးဟပ္က ညစာပန္းကန္ကိုစြန္႔ခဲ့ျပီး၊ အခန္းေထာင့္က ဆပ္ျပာခဲဆီေရာက္သြားတယ္။ ဆပ္ျပာခဲကို ကိုက္ဝါးစားေနတယ္။ သူတို႔ဆီက ရယ္သံေတြ အခန္းတံခါးကိုျဖတ္ျပီး ခပ္သဲ့သဲ့ဝင္လာျပန္တယ္။ ရယ္ေနတာဟာ ငိုေနတာထက္စာရင္ ပိုေကာင္းမွာေပါ့လို႔ ငါ့လည္း ဟိုတုန္းကေတာ့ ထင္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၀၊ ၂
ည ၉း၂၅ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

စေန ေန႔တစ္ဝက္ (၈)

ဒီေန႔မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့
နားေထာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိပ္ရာဝင္ ပုံျပင္မ်ားကို
သတိမရေတာ့

ဒီေန႔မွာ ျပန္ဆိုၾကည့္ေတာ့
အ႐ိုးစြဲခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းမ်ားကိုလည္း
ျပန္လည္ အမွတ္မရေတာ့

ဒီေန႔မွာ ငါ့ကို ငါ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့
မွန္ထဲက ငါ့ကို ငါ ျပန္မမွတ္မိေတာ့

ဒီလိုမိုးေတြသည္းေနတဲ့
စေနေန႔တစ္ရက္မွာေပါ့......

သီဟသူ
၁၁-ဒီဇင္ဘာ-၂၀၁၀

တစ္ဘီးထဲလိမ့္ျခင္း

မနက္ေစာေစာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္ေပၚကိုတက္ခဲ့တယ္။ သည္နယ္နိမိတ္က ေတာင္ေတြဟာ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ့စိစိေတာင္ေတြေပၚကို တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႀကိဳးစားရတာပဲ။ မႀကိဳးစားလို႔မရဘူးဗ်ာ။ တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ဘာတစ္ခုခုကိုမွ မႀကိဳးစားဘဲ ဒီအတိုင္းေနမယ္ဆိုပါေတာ့။ မႀကိဳးစားဘဲေနဖို႔ ႀကိဳးစားရျပန္တာပဲမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သည္နယ္နိမိတ္က ေတာင္ေတြေပၚ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့တာပါ။ ေတာင္ရဲ႕အျမင့္ပိုင္းကို ေရာက္ေလေလ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြ ဆန္းလာေလေလပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တက္ေနတာဟာ ေတာင္တစ္ေတာင္မဟုတ္ဘဲ ဧရာမေမွ်ာ့ႀကီးတစ္ေကာင္လို႔ ထင္မိလာတယ္။ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ေျခဖဝါးေအာက္မွာ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔။ ေမွ်ာ့ႀကီးက ကမာၻေျမရဲ႕အတြင္းသားထဲက အဆီအႏွစ္ေတြကို ဘာေၾကာင့္စုပ္ယူလို႔ မဝႏိုင္ေသးတာလဲ။ ေပ်ာ့စိစိေတာင္ေပၚကို ကြ်န္ေတာ္ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလံကို ကြ်န္ေတာ္ မစိုက္ခဲ့ဘူး။ ဧရာမေမွ်ာ့ႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အေရျပားေပါက္ျပဲသြားရင္ ဘာေတြပန္းထြက္လာမလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ အတတ္မေျပာႏိုင္ၾကဘူးေလ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၁၆
ည ၉း၄၂ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ေရာင္နီ (၂)

ဟိုးေဝးေဝးမွာ ျမင္ေနရတာ
ႏွင္းဆီပြင့္လား ...
ေသြးစက္လား ...

          အတိုက္စားခံ မိခင္ေလွေတြနဲ႔
          ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့မယ့္ေရေတြလို
          ခ်ေကြ်းလိုက္ရတဲ့ အနာဂတ္မ်ား
          တစ္ခ်ိန္က လွပေဝဆာစြာ အကြပ္မ်က္ခံခဲ့ရဖူးေသာ
          နယ္ရုပ္မ်ား၊ ျမင္းမ်ား၊ ဘုန္းႀကီးမ်ား၊
          ကိုယ့္ဘုရင္ကိုယ္ သစၥာေဖာက္ေသာ ေျမႊေဟာက္မ
          အသက္ငင္ေနဆဲအခ်ိန္တြင္ ျဖတ္သန္းဝင္ေရာက္လာေသာ
          အရဟံဂုဏ္ေတာ္
          လူ႔မွတ္ဥာဏ္ကိုပင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း စိန္ေခၚေနၾကသည့္
          မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားကိုပင္ မူးယစ္သြားေစႏိုင္ေသာ မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ား
          သီခ်င္းအလိုက္ ေလခြ်န္သံ၊
          ေသနတ္ေမာင္းတင္သံ၊
          ဒိုင္းကနဲ ေသနတ္ေမာင္းျဖဳတ္လိုက္သံတို႔အျပီးတြင္
          တဆစ္ဆစ္ နာက်ည္းခါးသီးစြာ ေအာ္ဟစ္ညည္းညဴေနခဲ့ေသာ
          သီခ်င္းသံလည္း လုံးဝတိတ္ဆိတ္သြားျပီး
          အိပ္ခါနီးအထိ စီးကရက္မီးခိုးေတြ တလြင့္လြင့္
          အေရျပားတစ္ေထာက္စာ စူးနစ္ေဖာက္ဝင္သြားဦးမည့္
          “ေက်ာသားရင္သား ခြဲျခားေနဦးမွာလား” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို
          အာေခါင္ျခစ္၍ ေမးလိုက္သံ
          အိမ္ကို သတိရေနတတ္ေသာ
          အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ တစ္ဦး၏ ရင္ထဲမွ
          တစ္ခ်ိန္တုန္းက အိမ္အေၾကာင္း
          ေမ့ထားလိုက္ ေမ့ထားလိုက္ေလဟု ေျပာမိေနက်
          အၿမဲမျပတ္ အတိုက္ခတ္ခံခဲ့ရသျဖင့္
          ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့စြာ ထုံက်င္ေအးစက္ ရက္စက္မာေက်ာလာေသာ
          ဘာမွန္းမသိသည့္ အရာတစ္ခုခု ရွိခဲ့သည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီကို
          သူဘယ္တုန္းကမွ မသိခဲ့ေသာ္လည္း ...

ဟိုးေဝးေဝးမွာ ျမင္ေနရတာ
ႏွင္းဆီပြင့္လား ...
ေသြးစက္လား ...
လက္ကို ငါလွမ္းလိုက္တယ္

ၾကယ္ေငးသူ #၁၃
၂၀၀၄