ငါသည္ တရားေဟာဆရာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ငါယခု တရားေဟာရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ တရားေဟာစင္ျမင့္ေပၚသို႔ ငါေရာက္ေနျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါတရားေဟာရေတာ့မည္။ ငါဘာမွ်မသိ။ ငါဘာမွ်မသိေၾကာင္းကို စတင္ေဟာမည္။ အမွားႏွင့္အမွန္ကို ငါျပတ္သားစြာ မခြဲျခားတတ္။ အမွားႏွင့္အမွန္ ငါမခြဲျခားတတ္ေၾကာင္းကိုေဟာမည္။ ထပ္ဆင့္၍ အမွားႏွင့္အမွန္သည္ အျမႊာညီအစ္ကိုသဖြယ္ ခြဲရခက္ေၾကာင္း (သို႔မဟုတ္) ေရာျပြမ္းေနၾကာင္း၊ ငါတို႔၏ သိမႈကို အလုပ္႐ွဳပ္ေစေၾကာင္း၊ ငါ့ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကိုလည္း ထည့္ေဟာမည္။ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ အသက္ရွင္ေနရျခင္းထက္ပို၍ တန္ဖိုးျမင့္မားေသာအေၾကာင္းမ်ား ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ား တည္ရွိေနဖို႔အတြက္ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း ငါေဟာမည္။ သို႔ရာတြင္ ငါဘာမွ်မသိ။ ငါ့ကိုယ္ငါ သိေနသည္ဟု ထင္ျမင္ျခင္းမ်ားသာရွိသည္။ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း ငါေဟာမည္။ စေနေန႔ကေသာက္ခဲ့ေသာ အရက္သည္ တနဂၤေႏြေန႔အထိ အမူးမေျပေသး။ ငါသည္ယခုအထိ အမူးမေျပေသးေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဘဝမ်ား (ရွိသူဆိုလွ်င္) ထိုသို႔တိုင္ေအာင္ ငါအမူးေျပလိမ့္မည္မထင္။ အေၾကာင္းမွာ ငါေသာက္ခဲ့ေသာအရက္က ျပင္းလြန္း၍ ျဖစ္သည္။ တရားေဟာျခင္းသည္ ငါ့အသက္၏ ရွင္ျခင္းကိုျဖစ္ေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားေဟာရန္ငါေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုတရားေဟာစင္ျမင့္ေပၚ ငါရပ္ေနသည္။ ငါ့အတြက္ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမလို၊ ငါ့အတြက္ သေဘာတူညီမႈမလို၊ ငါ့အတြက္ ခ်ီးမြမ္းစကားမလို။ ငါတရားေဟာဆရာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ငါ ယခု တရားေဟာရလိမ့္မည္။ ငါ့အႏၶအျဖစ္ကို ငါ ေဟာမည္။
အေၾကာင္းမွာ ငါ့အသံက က်ယ္ေလာင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ငါ့ေဟာေျပာခ်က္ကို နားဆင္သူမရွိလည္း ငါဆက္ေဟာရလိမ့္မည္။ လူေတြကို ငါမႏွစ္သက္။ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း မႏွစ္သက္၊ ငါ့ကိုယ္ငါ မႏွစ္သက္ရျခင္းမွာ ငါသည္ လူတစ္ေယာက္မွ်သာျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၆၊ ၁၀
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment