မနက္ေစာေစာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္ေပၚကိုတက္ခဲ့တယ္။ သည္နယ္နိမိတ္က ေတာင္ေတြဟာ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ့စိစိေတာင္ေတြေပၚကို တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႀကိဳးစားရတာပဲ။ မႀကိဳးစားလို႔မရဘူးဗ်ာ။ တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ဘာတစ္ခုခုကိုမွ မႀကိဳးစားဘဲ ဒီအတိုင္းေနမယ္ဆိုပါေတာ့။ မႀကိဳးစားဘဲေနဖို႔ ႀကိဳးစားရျပန္တာပဲမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သည္နယ္နိမိတ္က ေတာင္ေတြေပၚ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့တာပါ။ ေတာင္ရဲ႕အျမင့္ပိုင္းကို ေရာက္ေလေလ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြ ဆန္းလာေလေလပဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တက္ေနတာဟာ ေတာင္တစ္ေတာင္မဟုတ္ဘဲ ဧရာမေမွ်ာ့ႀကီးတစ္ေကာင္လို႔ ထင္မိလာတယ္။ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ေျခဖဝါးေအာက္မွာ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔။ ေမွ်ာ့ႀကီးက ကမာၻေျမရဲ႕အတြင္းသားထဲက အဆီအႏွစ္ေတြကို ဘာေၾကာင့္စုပ္ယူလို႔ မဝႏိုင္ေသးတာလဲ။ ေပ်ာ့စိစိေတာင္ေပၚကို ကြ်န္ေတာ္ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလံကို ကြ်န္ေတာ္ မစိုက္ခဲ့ဘူး။ ဧရာမေမွ်ာ့ႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အေရျပားေပါက္ျပဲသြားရင္ ဘာေတြပန္းထြက္လာမလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ အတတ္မေျပာႏိုင္ၾကဘူးေလ။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၁၆
ည ၉း၄၂ နာရီ
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment