မထူးေတာ့ဘူး၊ အခုမွ မထူးေတာ့ဘူး
ျပန္သတိရပါလို့ မေတာင္းဆိုနဲ့ေတာ့။
ဒီေလာက္လွပတဲ့ ကြက္လပ္ကို
ေခ်ာမြတ္ေအာင္လုပ္ဖို့ကလြဲလို့
က်န္တာ ဘာမွမထူးေတာ့ဘူး။
နာမည္၊ အိမ္၊ ကားေသာ့ေတြ၊
ကစားစရာဇနီးသည္ေလး-
ေဖ်ာက္ဖ်က္ခံလိုက္ရျပီ။
သက္ျပင္းခ် သက္ျပင္းခ်လိုက္၊
ကေလးေလးေယာက္နဲ့
လ်ွပ္စစ္ထမင္းအိုးတစ္လုံး။
တီေကာင္ေလာက္ရွိတဲ့ သူနာျပုေတြနဲ့
ပိစိေညွာင့္ေတာက္ဆရာဝန္
သူ့ကို ေစာင္ျခုံေပးျကတယ္။
ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ
သူ့အေရျပားက ကြာက်လာျကတယ္။
အဲဒါအားလုံး ေျမာင္းထဲသြန္ခ်လိုက္။
သူ့ေခါင္းအုံးကို
သူ မတို့ထိရဲခဲ့တဲ့
သူ့ဆံပင္နီညီမေလးအျဖစ္စြဲထင္
ေပြ့လိုက္လို့။
သူဟာ ေနာက္ထပ္အသစ္စက္စက္ကို
အိပ္မက္မက္ယူတယ္။
ျမုံလို့၊ တစ္အုပ္လုံးျမုံလို့
အျမုံေတြ။
အေရာင္အေသြးလည္း မတူျကဘူး။
သူတို့ခရီးေတြထြက္ျကမယ္
ခရီးေတြ ခရီးေတြ ထြက္ျကမယ္။
ရွုခင္းေတြ
သူတို့ေမာင္ရင္းနွမတင္ပါးေတြကို
မီးပြင့္ေစတယ္
ျကယ္တံခြန္ရဲ့ အျမီးတန္း။
ျပီးေတာ့...
အားလုံးရဲ့ သုတ္ရည္ပိုက္ဆံ။
သူနာျပုတစ္ေယာက္ယူလာတယ္။
အစိမ္းေရာင္ေသာက္စရာတစ္ခု
ေနာက္တစ္ေယာက္ယူလာတာက
အျပာေရာင္။
သူ့တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ကေန
ျကယ္ေတြလိုျမင့္တက္လာျကတယ္။
ေသာက္စရာ နွစ္ခြက္ဟာ
မီးေတာက္အျမွုပ္ထ။
ညီမေလးေရ၊
အေမေရ၊
မိန္းမေရ၊
ငါ့ဘဝဟာ ခ်ိုျမိန္တဲ့အတိတ္ေမ့မွုပဲ။
ငါ
ဘယ္ေတာ့မွ
ဘယ္ေတာ့မွ
ဘယ္ေတာ့မွ
အိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူး။
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၂၁၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၆၂
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃
AMNESIAC by Sylvia Plath
ReplyDeleteNo use, no use, now, begging Recognize!
There is nothing to do with such a beautiful blank but smooth it.
Name, house, car keys,
The little toy wife—
Erased, sigh, sigh.
Four babies and a cocker!
Nurses, the size of worms, and a minute doctor
Tuck him in.
Old happenings
Peel from his skin.
Down the drain with all of it!
Hugging his pillow
Like the red-headed sister he never dared to touch,
He dreams of a new one—
Barren, the lot are barren!
And of another color.
How they’ll travel, travel, travel, scenery
Sparking off their brother-sister rears
A comet tail!
And money the sperm fluid of it all.
One nurse brings in
A green drink, one a blue.
They rise on either side of him like stars.
The two drinks flame and foam.
O, sister, mother, wife,
Sweet Lethe is my life.
I am never, never, never coming home!