> သီဟသူ [dot] blogspot [dot] com: ေလဒီလားဇ္ရပ္(စ္)

May 6, 2011

ေလဒီလားဇ္ရပ္(စ္)

ကြ်န္မ လုပ္လိုက္ျပန္ျပီ။
ဆယ္နွစ္တစ္ျကိမ္ ကြ်န္မ လုပ္တယ္-

လမ္းေလ်ွာက္ေနတဲ့ အံ့ဖြယ္တစ္ပါးေပါ့
ကြ်န္မရဲ့ အေရျပားဟာ
နာဇီမီးအုပ္ေဆာင္းလို ေတာက္ပ
ကြ်န္မရဲ့ ညာေျခေထာက္ဟာ
စကဿကူဖိဖန္တုံး။

ကြ်န္မရဲ့ မ်က္နွာမွာ
ဘာအသြင္အျပင္မွ မရွိဘူး၊
နူးညံ့တဲ့ ဂ်ူးပိတ္သားစ။

ကြ်န္မကို အုပ္ထားတဲ့ ပဝါကို
ခြာလိုက္ပါ
ကြ်န္မရဲ့ ရန္သူေတာ္ငဲ့
ရွင့္ကို ထိတ္လန့္သြားေစသလား-

နွာေခါင္း မ်က္တြင္း၊ သြားေတြ
စုံရဲ့လား။
ခံတြင္းသိုးနံ့ဟာ
တစ္ရက္တည္းနဲ့ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။

မျကာခင္၊ မျကာခင္မွာပဲ
ေသတြင္းက စားပစ္လိုက္တဲ့
ကြ်န္မရဲ့ အသားအရည္
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္
နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာမွာပါ။

ကြ်န္မဟာ ျပုံးေနတတ္တဲ့ မိန္းမ
အသက္ကလည္း သုံးဆယ္ေလးတင္ ရွိေသးတယ္။
ေျကာင္လိုပဲ ကြ်န္မမွာ
ေသဖို့ ကိုးျကိမ္တိတိရွိတယ္။

ဒါဟာ သုံးျကိမ္ေျမာက္။
ဆယ္စုနွစ္ တစ္ခုစီကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရတာ
တကယ္ရွုပ္တာပဲ။
နန္းျကိုးမွ်င္ေတြ သိန္းသန္းကုေဋေတာင္ပါပဲလား။
ေျမပဲဆားေလွာ္ဝါးတဲ့ ပရိသတ္ျကီး
တိုးျကိတ္ျပီး ဝင္ျကည့္လိုက္ျကတာ

ကြ်န္မရဲ့ ေျခေတြလက္ေတြ
သူတို့ျမင္ေအာင္ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ
ျဖည္ျပ
ခုနွစ္လြွာခြ်တ္ပြဲျကီး တစ္ခုေပါ့။
ဂုဏ္သေရရွိလူျကီးမင္းမ်ား၊
ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိုးေကာင္းသမီးမ်ားရွင္

ဒါေတြဟာ ကြ်န္မရဲ့ လက္ေတြ
ဒါေတြဟာ ကြ်န္မရဲ့ ဒူးေခါင္းေတြ
ေလာေလာဆယ္ အရိုးေပါ္ အေရတင္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး
ယခင္ မိန္းမ ပကတိပဲ။
ပထမဆုံးအျကိမ္ ျဖစ္တုန္းက
ကြ်န္မ ဆယ္နွစ္ပဲရွိေသး
အဲဒါ မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့တာ။

ဒုတိယအျကိမ္မွာေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ။

ပင္လယ္ခရုခြံလို
ကြ်န္မကို ကြ်န္မ ပိတ္ဆို့ပစ္လိုက္တယ္။
သူတို့ ကြ်န္မကို ေအာ္ေအာ္ေခါ္ရ
ခြ်ဲက်ိက်ိ ပုလဲလုံးေတြလို သူတို့ခြာပစ္ရသတဲ့
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္က ေလာက္ေတြကို။

ေသတာဟာ ပညာသားပါဖို့လိုတယ္
ဘယ္ဟာမဆိုလိုပဲေပါ့။
ဒါမ်ိုးဆို ကြ်န္မ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ လုုပ္တတ္တယ္။

ငရဲလိုခံစားရေအာင္ ကြ်န္မလုုပ္တတ္တယ္
အစစ္အမွန္လို ခံစားရေအာင္ လုပ္တတ္တယ္
ကြ်န္မရဲ့ ပါရမီပဲလို့ ေျပာလို့ရမယ္ ထင္ပါရဲ့။

ေျမေအာင္ခန္းေလးထဲမွာ လုပ္ရတာ လြယ္တယ္
လုပ္ျပီးေတာ့ အဲဒီအတိုင္းပဲ ေနရတာ လြယ္တယ္
စိတ္ညစ္စရာက
အလင္းေျပာင္ေျပာင္ျကီးထဲ
ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ ျပန္ျပန္လာရတာ
အဲဒီ ယခင္ေနရာ အဲဒီ ယခင္မ်က္နွာ
အဲဒီ ယခင္အေျခအေနအတိုင္း
ျကမ္းျကမ္းျကုတ္ျကုတ္ ေပ်ာ္ရြွင္ေနျကတဲ့
ေအာ္သံျကီးဆီ
'အံ့ဖြယ္ပဲေဟ့၊
ဘုရားသခင္ တန္ခိုးျပတာပဲ။'

အဲဒီစကားမ်ိုးေတြေပါ့
ကြ်န္မကို အလဲထိုးပစ္တာ။

အခေျကးေငြ ေပးရတယ္
ကြ်န္မရဲ့ အမာရြတ္ေတြ ျကည့္ရဖို့
အခေျကးေငြေပးရတယ္
ကြ်န္မရဲ့ နွလုံးခုန္သံကို နားေထာင္ဖို့
တကယ္လည္း တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ပါတယ္။

အျခားအခအေျကးေငြေတြ ရွိေသးတယ္
တန္ဖိုးျကီးျကီး ေပးရတယ္
ကြ်န္မဆီက စကားတစ္ခြန္းအတြက္
ကြ်န္မ အသားကို ထိရဖို့အတြက္
ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မရဲ့ ေသြးတစ္စ

ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မရဲ့ ဆံျခည္တစ္မ်ွင္
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္က အဝတ္အစားအပိုင္းအစ။
အဲဒီေတာ့၊ အဲဒီေတာ့၊ ဟာ(ရ္)ေဒါက္တာ
အဲဒီေတာ့၊ ဟာ(ရ္)ရန္သူေတာ္ျကီးငဲ့။
ကြ်န္မဟာ ရွင့္ရဲ့လက္ရာေျမာက္
ကြ်န္မဟာ ရွင့္ရဲ့ အဖိုးတန္ဆုံး၊
ေအာ္သံထဲ အရည္ေပ်ာ္သြားတဲ့
ေရြွသားစစ္စစ္ အခ်စ္ကေလးေပါ့။

ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ကြ်န္မ လွည့္ေစာင္းျပီး
တစ္ကိုယ္လုံး ေလာင္ျမိုက္လို့ေနတယ္။
ရွင့္ရဲ့ ျကီးမားတဲ့ စိုးရိမ္မ၍ကို
ကြ်န္မ ေလွ်ာ့တြက္တယ္လို့ မထင္ပါနဲ့။

ရွင္ ထိုးလိုက္ ဆြလိုက္လုပ္ေနတာ
ဘာရမယ္ ထင္လို့လဲရွင္
ျပာေတြ၊ ျပာေတြပဲ
အသား၊ အရိုး ရွိမွ မရွိတာပဲ-

ဆပ္ျပာတစ္ခဲ
မဂဿ လာေဆာင္ လက္စြပ္တစ္ကြင္း
သြားအေပါက္ဖာတဲ့ ေရြွစ
အဲဒါေတြပဲ။

ဟာ(ရ္)ဖန္ဆင္းရွင္
ဟာ(ရွ္)ယမမင္း
သတိထား
သတိထား။

ျပာပုံထဲက
ဆံပင္နီရဲနဲ့ ကြ်န္မ
ထိုးထြက္ထလာျပီး
ေယာက္်ားေတြကို
ေလလိုစားပစ္တယ္။ ။


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၆၂


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

1 comment:

  1. Lady Lazarus

    I have done it again.
    One year in every ten
    I manage it-----

    A sort of walking miracle, my skin
    Bright as a Nazi lampshade,
    My right foot

    A paperweight,
    My featureless, fine
    Jew linen.

    Peel off the napkin
    O my enemy.
    Do I terrify?-------

    The nose, the eye pits, the full set of teeth?
    The sour breath
    Will vanish in a day.

    Soon, soon the flesh
    The grave cave ate will be
    At home on me

    And I a smiling woman.
    I am only thirty.
    And like the cat I have nine times to die.

    This is Number Three.
    What a trash
    To annihilate each decade.

    What a million filaments.
    The Peanut-crunching crowd
    Shoves in to see

    Them unwrap me hand in foot ------
    The big strip tease.
    Gentleman , ladies

    These are my hands
    My knees.
    I may be skin and bone,

    Nevertheless, I am the same, identical woman.
    The first time it happened I was ten.
    It was an accident.

    The second time I meant
    To last it out and not come back at all.
    I rocked shut

    As a seashell.
    They had to call and call
    And pick the worms off me like sticky pearls.

    Dying
    Is an art, like everything else.
    I do it exceptionally well.

    I do it so it feels like hell.
    I do it so it feels real.
    I guess you could say I've a call.

    It's easy enough to do it in a cell.
    It's easy enough to do it and stay put.
    It's the theatrical

    Comeback in broad day
    To the same place, the same face, the same brute
    Amused shout:

    'A miracle!'
    That knocks me out.
    There is a charge

    For the eyeing my scars, there is a charge
    For the hearing of my heart---
    It really goes.

    And there is a charge, a very large charge
    For a word or a touch
    Or a bit of blood

    Or a piece of my hair on my clothes.
    So, so, Herr Doktor.
    So, Herr Enemy.

    I am your opus,
    I am your valuable,
    The pure gold baby

    That melts to a shriek.
    I turn and burn.
    Do not think I underestimate your great concern.

    Ash, ash---
    You poke and stir.
    Flesh, bone, there is nothing there----

    A cake of soap,
    A wedding ring,
    A gold filling.

    Herr God, Herr Lucifer
    Beware
    Beware.

    Out of the ash
    I rise with my red hair
    And I eat men like air.

    ReplyDelete