ေအာက္ေျချကမ္းျပင္ကို သူမ သိသတဲ့။
သူမရဲ့ ေရေသာက္ျမစ္နဲ့ သိသတဲ့၊
အဲဒါကို ကြ်န္မ ေျကာက္ေနတာတဲ့။
ကြ်န္မ မေျကာက္ပါဘူး၊ ကြ်န္မ ေရာက္ဖူးျပီးသားပဲ။
ကြ်န္မထဲမွာ ရွင္ျကားရတာ ပင္လယ္လား၊
ပင္လယ္ရဲ့ မေက်နပ္မွုေတြလား။
ဒါမွမဟုတ္ ရွင့္ကို ရူးသြပ္ေစခဲ့ဖူးတဲ့
နတဿတိရဲ့အသံလား။
အခ်စ္ဆိုတာ အရိပ္တစ္ခုပါပဲ။
လဲေလ်ာင္းျပီး လိုခ်င္စိတ္ျပင္းျပလို့
ငိုယုိေတာင့္တလိုက္ရတာ
နားေထာင္၊ အဲဒါ သူ့ခြာသံေတြေပါ့၊
ေဟာ... ထြက္ေျပးသြားခဲ့ျပီ၊
ျမင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ။
အဲသလိုပဲ
တစ္ညလုံး ကြ်န္မ ကဆုန္ေပါက္ေျပး၊
ကြ်န္မ စိတ္ထင္သလို အတိုင္းပဲေပါ့၊
ရွင့္ဦးေခါင္းဟာ
ေက်ာက္တုံးတစ္တုံး ျဖစ္သြားတဲ့အထိ
ရွင့္ေခါင္းအုံးဟာ
ျမင္းျပိုင္ကြင္းေလး ျဖစ္သြားတဲ့အထိ၊
ပဲ့တင္ဟိန္း ပဲ့တင္ဟိန္းေနေအာင္ေပါ့။
ဒါမွမဟုတ္ အဆိပ္ေတြရဲ့အသံ
ရွင့္အတြက္ ယူေပးရမလားဟင္။
ဒါဟာ မိုးသံေပါ့၊
ဒီ ျကီးမားတဲ့ တိတ္ဆိတ္မွုျကီး။
ျပီးေတာ့ ဒါဟာ
အဲဒီ ျကီးမားတဲ့ တိတ္ဆိတ္မွုျကီးရဲ့
သစ္သီး၊
အာဆင္းနစ္အဆိပ္လို သံျဖူေရာင္။
ဆည္းဆာရဲ့ အဓမဿမျပုမွု
ကြ်န္မ ခံခဲ့ရဖူးျပီ။
အျမစ္အထိ မီးကြ်မ္း
ကြ်န္မရဲ့ အနီေရာင္ နန္းျကိုးမွ်င္ေတြ
ေလာင္ျမိုက္ျပီး
ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ထလို့၊
ဝါယာျကိုးေတြနဲ့
လက္တစ္ဖက္။
အခု
ကြ်န္မ အစိတ္စိတ္အျမြွာျမြွာ ျပိုကြဲျပီ၊
အပိုင္းအစေတြဟာ
ဟိုဒီ ပ်ံဝဲျကတဲ့ တင္းပုတ္ေတြ။
ဒီေလာက္ျကမ္းတမ္းတဲ့ ေလျပင္းဟာ
ေဘးမွာရပ္ျကည့္ေနတာေတြကို
သည္းညည္းခံမွာမဟုတ္ဘူး၊
ကြ်န္မ
သံကုန္ျခစ္
ဟစ္ေအာ္လိုက္ရမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
လမွာလည္း အျကင္နာစိတ္တစ္စက္မွ မရွိဘူး၊
ကြ်န္မကို ရက္ရက္စက္စက္
တရြတ္တိုက္ဆြဲလား ဆြဲရဲ့၊
ကြ်န္မဟာ ျမုံေနတာကိုး။
သူမရဲ့ ရြွန္းလဲ့ေတာက္ပမွုနဲ့
ကြ်န္မကို ပက္ပက္စက္စက္
ကဲ့ရဲ့ေနေတာ့တာပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ သူမကို
ကြ်န္မ ဖမ္းဆီးရမိျပီ ထင္တယ္။
သူမကို ကြ်န္မ လြွတ္လိုက္တယ္။
သူမကို ကြ်န္မ လြွတ္လိုက္တယ္
အသက္လု ခြဲစိတ္ကုခံရျပီးသလို
ေသးက်ုံ့ျပားခ်ပ္လို့။
ရွင့္ရဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြဟာ
ကြ်န္မကို ဝင္ပူးျပီး
ကြ်န္မရဲ့ ပင္ကိုယ္ေတြလို ေပးအပ္တယ္။
ကြ်န္မထဲမွာ
ေအာ္သံတစ္ခု
ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ျပုေနတယ္။
ညေတြထဲမွာ အျပင္ပ်ံထြက္
စူးခ်ိတ္ေတြနဲ့ ေဖြရွာတယ္၊
ခ်စ္လို့ရရာတစ္ခုခု။
ကြ်န္မထဲဝင္အိပ္ေနတဲ့
ဒီ မည္းနက္အရာျကီးကို
ကြ်န္မ ေျကာက္တယ္၊
တစ္ေန့လုံးပဲ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ
သူ့ကို သိထိေနေနတယ္။
ေပ်ာ့စိစိနဲ့
ငွက္ေမြးေတြလို လွည့္ေစာင္းေနတာ
ကြ်န္မေပါ္ ရန္ျငိုးျကီးေနတာ။
မိုးတိမ္ေတြေရြ့သြားျပီး
ျပန့္နွံ့သြားျကတယ္။
အဲဒါေတြဟာ
အခ်စ္ရဲ့ မ်က္နွာေတြမ်ားလား၊
အဲဒီ ျဖူဖတ္ဖတ္နဲ့
ျပန္မရနိုင္
ျပန္မေကာင္းနိုင္ေတာ့တာေတြေလ။
ဒါေတြအတြက္
ကြ်န္မရဲ့ နွလုံးသားကို
တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေစတာလား။
ဒီထက္ပိုျပီး မသိေတာ့ဘူး။
ဒါဟာ ဘာလဲ၊ ဒီမ်က္နွာ
လည္မ်ိုကို ဖ်စ္ညွစ္တဲ့
အကိုင္းအခက္ေတြနဲ့
သတ္ျဖတ္လိုစိတ္
ေသေျကလိုစိတ္ တကဲကဲနဲ့။
သူ့ရဲ့
ေျမြလိုအက္ဆစ္ေတြဟာ
လာနမ္းတယ္။
စိတ္ဓာတ္ကို
မွင္သက္မိေစတယ္။
ဒါေတြဟာ
သီးျခားစီ
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖစ္ပြားလာတဲ့
အျပစ္ေတြ၊ ဒီအျပစ္ေတြဟာ
ကြ်န္မကို
သတ္ေနတယ္
သတ္ေနတယ္
သတ္ေနတယ္။
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၊ ဧျပီ၊ ၁၉၆၂
ပင္လယ္မဂဿဂဇင္း၊ အမွတ္ (၁)
ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃
No comments:
Post a Comment