နေမွန်းတည့်ငါ့အိမ်မှာ
အမှောင်တွေ သိပ်သည်းလွန်းလှသမို့
အမှောင်တွေ သိပ်သည်းလွန်းလှသမို့
မီးဖွင့်လိုက်
ခန်းလုံးပြည့်မှောင်တဲ့ အမှောင်ထဲ
တိမ်ရောင်စုံ မမြင်ရ၊
ပင်လယ်စင်ရော်နဲ့ လှိုင်းလုံးများ မမြင်ရ၊
စိမ်းညို့တောင်တန်းတွေ မမြင်ရ၊
ငါ့ရဲ့တစ်ခန်းလုံးမှောင်ရဲ့
မီးဖွင့်လိုက်
ချစ်ခြင်းစကားဖွင့်ဟတဲ့
မျက်လုံးလေးကို မမြင်ရအောင် မှောင်မည်း၊
အလှတရားနဲ့ဝင်းမှည့်တဲ့
သီချင်းသံကို မကြားရအောင် မှောင်မည်း
ပုပ်အဲ့အဲ့အမှောင်တွေသာပြည့်နှက်၊
ပြီးတော့ မှောင်မည်း
မီးဖွင့်လိုက်
လူတစ်ယောက်ရဲ့ ဦးခေါင်း၊ အိပ်မက်တွေနဲ့
အက်ကြောင်း ထနေတဲ့ ကဗျာပေါ့၊
ဟောဒီကမ္ဘာ လင်းရမယ်၊ ဟေ့ညီလေး
သန်မာတဲ့အတွေးထဲက သွေးတစ်စက်ကျလာ
မီးတောက်ဟာ ကိုင်လို့မရဘူး . . .
မီးဖွင့်လိုက်
အာရုံတွေ ငါ့အတ္တနဲ့ထွန်းညှိ
ပျော်မှုအတိပြီးတဲ့ အသံခြေလက်တို့နဲ့ပေါ့၊
လောကဓံတရားကို ညမွှေးကိုင်းတစ်ကိုင်းလို
ငါတို့ဘဝထဲ ညွတ်ကိုင်းလာအောင်
မီးဖွင့်လိုက်
နှလုံးသာတွေနဲ့ ထွန်းညှိ၊ မြို့ရွာတွေနဲ့ ထွန်းညှိ
တိုင်းပြည်နိုင်ငံနဲ့ ထွန်းညှိ၊ ကမ္ဘာလောကနဲ့ထွန်းညှိ
အဲဒီအလျှံညီးညီးပျော်ရွှင်မှုတွေရဲ့
အရိပ်နဲ့အရောင်ဟာ
ဒြပ်ဝတ္ထု အကောင်အထည် မရှိတဲ့
မောင်သိန်းဇော်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်၊
တောက်ပတဲ့ ပွဲခင်းကြီးဟာ
မောင်သိန်းဇော်ရဲ့
အခြားမောင်သိန်းဇော်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်
မီးဖွင့်လိုက်
မနက်ခင်းလေးရေ
တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အလင်းရောင်ဟာ
ဘယ်တော ဘယ်တောင်မှာ ရေငတ်နေပြီလဲ
မီးဖွင့်လိုက်
စိမ်းလန်းခြင်းကို ဘယ်ခါမမေ့လျော့တဲ့
လယ်ကွင်းတွေ ပျော်ရွှင်ဖို့၊
မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်
မိုးသားတိမ်တိုက် (သို့မဟုတ်)
ပျံသန်းလာတဲ့သမုဒ္ဒရာကြီး အတောင်မညောင်းဖို့၊
မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်
ရပ်နားခြင်းမရှိတဲ့ မြစ်ရေအလျဉ်တွေ လန်းဆန်းဖို့
မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်
ဒီမှာမိတ်ဆွေ
ငါတို့အားလုံးရဲ့ အမေ့ရင်ခွင် ထိန်ညီးဖို့
ကမ္ဘာကြီးကို မီးဖွင့်လိုက်။ ။
မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၅၊ ရန်ကုန်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။
ခန်းလုံးပြည့်မှောင်တဲ့ အမှောင်ထဲ
တိမ်ရောင်စုံ မမြင်ရ၊
ပင်လယ်စင်ရော်နဲ့ လှိုင်းလုံးများ မမြင်ရ၊
စိမ်းညို့တောင်တန်းတွေ မမြင်ရ၊
ငါ့ရဲ့တစ်ခန်းလုံးမှောင်ရဲ့
မီးဖွင့်လိုက်
ချစ်ခြင်းစကားဖွင့်ဟတဲ့
မျက်လုံးလေးကို မမြင်ရအောင် မှောင်မည်း၊
အလှတရားနဲ့ဝင်းမှည့်တဲ့
သီချင်းသံကို မကြားရအောင် မှောင်မည်း
ပုပ်အဲ့အဲ့အမှောင်တွေသာပြည့်နှက်၊
ပြီးတော့ မှောင်မည်း
မီးဖွင့်လိုက်
လူတစ်ယောက်ရဲ့ ဦးခေါင်း၊ အိပ်မက်တွေနဲ့
အက်ကြောင်း ထနေတဲ့ ကဗျာပေါ့၊
ဟောဒီကမ္ဘာ လင်းရမယ်၊ ဟေ့ညီလေး
သန်မာတဲ့အတွေးထဲက သွေးတစ်စက်ကျလာ
မီးတောက်ဟာ ကိုင်လို့မရဘူး . . .
မီးဖွင့်လိုက်
အာရုံတွေ ငါ့အတ္တနဲ့ထွန်းညှိ
ပျော်မှုအတိပြီးတဲ့ အသံခြေလက်တို့နဲ့ပေါ့၊
လောကဓံတရားကို ညမွှေးကိုင်းတစ်ကိုင်းလို
ငါတို့ဘဝထဲ ညွတ်ကိုင်းလာအောင်
မီးဖွင့်လိုက်
နှလုံးသာတွေနဲ့ ထွန်းညှိ၊ မြို့ရွာတွေနဲ့ ထွန်းညှိ
တိုင်းပြည်နိုင်ငံနဲ့ ထွန်းညှိ၊ ကမ္ဘာလောကနဲ့ထွန်းညှိ
အဲဒီအလျှံညီးညီးပျော်ရွှင်မှုတွေရဲ့
အရိပ်နဲ့အရောင်ဟာ
ဒြပ်ဝတ္ထု အကောင်အထည် မရှိတဲ့
မောင်သိန်းဇော်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်၊
တောက်ပတဲ့ ပွဲခင်းကြီးဟာ
မောင်သိန်းဇော်ရဲ့
အခြားမောင်သိန်းဇော်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်
မီးဖွင့်လိုက်
မနက်ခင်းလေးရေ
တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အလင်းရောင်ဟာ
ဘယ်တော ဘယ်တောင်မှာ ရေငတ်နေပြီလဲ
မီးဖွင့်လိုက်
စိမ်းလန်းခြင်းကို ဘယ်ခါမမေ့လျော့တဲ့
လယ်ကွင်းတွေ ပျော်ရွှင်ဖို့၊
မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်
မိုးသားတိမ်တိုက် (သို့မဟုတ်)
ပျံသန်းလာတဲ့သမုဒ္ဒရာကြီး အတောင်မညောင်းဖို့၊
မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်
ရပ်နားခြင်းမရှိတဲ့ မြစ်ရေအလျဉ်တွေ လန်းဆန်းဖို့
မီးဖွင့်လိုက်၊ မီးဖွင့်လိုက်
ဒီမှာမိတ်ဆွေ
ငါတို့အားလုံးရဲ့ အမေ့ရင်ခွင် ထိန်ညီးဖို့
ကမ္ဘာကြီးကို မီးဖွင့်လိုက်။ ။
မောင်သိန်းဇော်
၁၉၉၅၊ ရန်ကုန်
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။
No comments:
Post a Comment