ငါတို႔အရိပ္ေတြ တိုတိုလာခဲ့
ေဟာဒီ
ကမာၻေျမေပၚ
အရိပ္ကေလးတစ္ရိပ္ ဖိတ္စဥ္မွာေတာင္
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ မစီးခဲ့ရေခ်ဘူး
႐ႈံးလိုက္တာ။
ေလာကႀကီးမွာ
သူ႕ေနရာနဲ႔သူ စားရမယ့္အစားအစာ
ရွိေနၾကမွာကိုပဲ
သူ႕ေနရာသူ႕အစာ
ရွိၾကတာကိုပဲ
ခုေတာ့... ဒီမွာ
ငါ့ေပါင္မုန္႔ေတြကို လာလာၿပီးလုေနၾက
ဘယ္သူေတြတုန္း...
ဘယ္ၿဂိဳဟ္က ၿဂိဳဟ္သားေတြတဲ့တုန္း
ဘယ္ေခ်ာင္က ထြက္ထြက္လာေနတဲ့
နိတိအဆုံးအမေတြတဲ့တုန္း
ဘယ္လို ကံဇာတာဝတ္စုံေတြတုန္း
ဘယ္လိုမေကာင္းဆိုးဝါးေတြတဲ့တုန္း
ဘာလဲ
ဥကၠလာဟိုးမားက အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြလား။
ေဟာ္လန္က ႏို႔ခ်က္သမားေတြလား။
ဘာလဲ
စေကာ့တလန္က အရက္ခ်က္သမားေတြလား
ဘာလဲ
အမရပူရက ရက္ကန္းသမားေတြလား
ဘာလဲ
ငါးတန္ေခ်ာင္းက ငါးဖမ္းသမားေတြလား
ဘာလဲ
မန္က်ီးပင္သုံးခြက ဆားခ်က္သမားေတြလား
ငါ့မွာျဖင့္ ဆုံး႐ႈံးလိုက္ရတဲ့ ငါ့ေပါင္မုန္႔ေတြ။
မဟုတ္ဘူး
ဘယ္နတ္ေဒဝတာမွ လာမလုဘူး။
မဟုတ္ဘူး
ဘယ္ၿဂိဳဟ္သားမွ လာမလုဘူး။
မဟုတ္ဘူး
ဘယ္စုန္း ၿပိတၱာ တေစၦမ ဖုတ္ဘီလူးမွ လာမလုဘူး
လူလူခ်င္းသာ လာလုယက္ေနၾကတာ။
ဒီအမႈ
ဒီအမႈသာ
ေဆးသားေရးခ်ယ္ စီကုံးလို႔ရရင္
ဒီအမႈသာ ဆင္ဖိုနီလယ္ဆြဲျဖစ္ခဲ့ရင္
ငါဆုံး႐ႈံးခဲ့ရ ငါ့ေပါင္မုန္႔ေတြ
ဟုတ္တယ္
ငါဆုံး႐ႈံးခဲ့ရ ငါ့ေပါင္မုန္႔ေတြ
အလုခံရတဲ့ ငါ့ေပါင္မုန္႔ေတြ
ငါဘာလို႔မ်ား ႏွေမ်ာေပးေတာ့မွာလဲေလ။
ခုေတာ့ျဖင့္
ငါ့ တူရာသီမွာ မီးလာလာေတာက္ေတာက္ေနတယ္
ခုေတာ့ျဖင့္
ငါ့ ကန္ရာသီမွာ ၾကာေတြလာလာေပါက္ေနတယ္
ခုေတာ့ျဖင့္
ငါ့ သိဟ္ရာသီမွာ ျခေသၤ့လာလာေဟာက္ေဟာက္ေနတယ္
လွလိုက္တာ
သုခုမႏွယ္ေျမာက္လိုက္တာ
ငါ့ေပါင္မုန္႔ေတြ ေပ်ာက္ၿပီးရင္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနေတာ့ရဲ႕။ ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
No comments:
Post a Comment