မင္းအေရာင္းအဝယ္ ဘယ္ေလာက္ပါးဖူးသလဲ။ မင္း ေငြျပန္အမ္းတာ
မွားဖူးလား။ မင္းမွာ ရစရာ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ၊ မင္းမွာ ေပးစရာေရာ
ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။ မင္းမွာ ခရီးစရိတ္ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ၊ မင္းမွာ
သြားစရာလမ္း ရွိေသးလို႔လား၊ မင္းမွာ အကၤ်ီအသစ္ ဘယ္ႏွထည္ရွိလဲ
မင္းမွာ ပြဲလမ္းသဘင္ ဘယ္ႏွခုတက္ဖို႔ရွိလဲ၊ မင္းမွာ ေသာ့ဘယ္ႏွေခ်ာင္း
ရွိသလဲ၊ မင္းမွာ ဖြင့္စရာ ေသာ့ခေလာက္ေရာ ရွိလို႔လား၊ မင္းမွာ
သိမ္းထားစရာ ပစၥည္းဘယ္ေလာက္ရွိလဲ၊ မင္းမွာ
လူေတြ႕မခံရေလာက္မယ့္အျဖစ္ ႀကဳံဖူးလား၊ မင္းမ်က္မွန္ အနီးအေဝး
ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ၊ မင္းမေတြ႕ဖူးေသးတဲ့အရာ ဘယ္ႏွခုရွိသလဲ
မင္းမွာ အကုန္သိ အကုန္တတ္ ေျပာတတ္တဲ့အက်င့္ရွိလား၊ ခုမွေတြ႕တယ္
... မင္းက ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ပဲ ...
“ဟုတ္လို႔လား”
မင္းက ပါးစပ္ႀကီးကို ျမင္သြားၿပီလား
ဒါဆိုအဲဒီပါးစပ္ကပဲ မင္းကိုေမးစရာ ဘယ္ေလာက္ရွိေသးလဲလို႔ေမးလိမ့္မယ္။
ေျဖစရာအေျဖတစ္ခုခုေရြးဖို႔ မင္းမွာ ဦးေႏွာက္ရွိလား။
“ဟုတ္လို႔လား”
မင္းက ဦးေႏွာက္ကိုပါ ေတြ႕သြားျပန္ၿပီလား
ဒါဆို အဲဒီဦးေႏွာက္ကပဲ မင္းကိုေမးစရာ ဘယ္ေလာက္ရွိေသးလဲလို႔
ထပ္ၿပီးေမးလိမ့္ဦးမယ္။
မင္းမွာ ေျဖစရာ အေျဖတစ္ခုခုေရြးဖို႔ ေရြးခ်ယ္စရာ က်န္ေသးလား
“ဟုတ္လို႔လား”
“ဟုတ္လို႔လား”
“ဟုတ္လို႔လား”
“ဟုတ္လို႔လား”
ေအာင္ျပည့္စုံ
၂၊ ဇန္နဝါရီ ၂၀၀၅
တစ္ေယာက္ခ်င္း
(ေမာင္ျပည့္မင္း၊ ေအာင္ျပည့္စုံ)
ႏွစ္ကာလမ်ား၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈။
No comments:
Post a Comment