တိတ်ဆိတ်နေသော ဇာတ်သဘင်

ဓာတ်ဆီကုန်လို့လား။
မိုးလင်းလို့လား။
စက်ချွတ်ယွင်းလို့လား။
ညဟာ
ကြည့်နေတဲ့မှန်ထဲပက်လက်လန်လဲကျ၊

လူ့ဘဝရဲ့
ဝါကျတစ်ကြောင်းက
ခေါင်းထဲမှာ ပါးပျဉ်းထောင်လို့၊
ပတ်စာ ခွာလိုက်တာနဲ့
အိပ်ပျော်သွားတဲ့ ဗုံတွေလို
ကံမကောင်းခဲ့။
ဒီလိုနဲ့
သက္ကရာဇ်ဖြိုသူပ၊
ကြိမ်ဖန်များစွာ သစ်ခဲ့တဲ့မျက်နှာ
(ကြိမ်ဖန်များစွာ) ပြန်ဟောင်းသွား

တိုင်ဖုံးကြားမှာ
ကားဆွဲလေးတစ်ယောက် ဖျားနေရဲ့။

သူအပြင်
ချုပ်ရိုးတွေပြေ
ဘော်ကြယ်တွေ တစ်ပွင့်ချင်းပြုတ်ကျနေတဲ့
လူစွမ်းလူစရှိ၊
သူအပြင်
အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတဲ့ အောင်မြင်ခြင်းရှိ၊
သူအပြင်
ဝါယာကြိုးတစ်ချောင်းလွတ်နေတဲ့ သစ္စာအဓိဌာန်ရှိ
သူအပြင်
ငယ်သွား လဲနေတဲ့ လောကဓံတရားရှိ
သူအပြင်
ပပ်ကြားအက်နေတဲ့ အိပ်မက်ရှိ၊
သူအပြင်
မျှော်လင့်ချက်ဟာ မျက်စိနာနေသတဲ့

အဲဒီအခါ
ပြန် မပြော နားမထောင် ကောင်လေးက
နှလုံးသားကို ဘီးကျိုးတစ်ချောင်းနဲ့ ဖြီးသင်ရင်း
(စိတ်ဆိုတာ လေးလံတဲ့အလင်းရောင်)
စိုထိုင်းထိုင်းဘဝ ကြိုးတန်းပေါ် လှမ်းတက်ရင်း
ဇာတ်သေတ္တာထဲက
ကြေးအလိမ်းလိမ်းတက်ညများ။ ။

မောင်သိန်းဇော်
၁၉၈၇၊ သာကေတ
တောင်ကုန်းအဟောင်းများ၊ စိတ်ကူးချိုချိုစာပေ၊ ၂၀၁၃။