မင္းဆီကိုရည္ရြယ္ၿပီး စာေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ ငါေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေစာင္မွမပို႔ျဖစ္ဘူး။ မပို႔ျဖစ္ဘူးဆိုတာက အခ်ိဳ႕စာေတြက ေရးၿပီးမွ ငါ့အေနနဲ႔ သိပ္အေရးမပါဘူး ထင္လို႔။ ဥပမာ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း သတိရေၾကာင္း အဲဒီလိုဟာမ်ိဳးေတြ၊ မင္းနဲ႔ငါၾကား ထူးျခားတဲ့ ဆက္သြယ္မႈ ျဖစ္မလာေလာက္ဘူးထင္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မင္းဆီကိုစာေရးဖို႔စိတ္ကူးက ေပ်ာက္မသြားပါဘူး။ ထပ္မ်ားေရးမိျပန္ေတာ့လည္း ငါေရးခ်င္တာကတစ္မ်ိဳး၊ ငါေရးမိသြားတာကတစ္မ်ိဳး၊ ငါေရးတဲ့ဘာသာစကားက ငါျဖစ္ေနတာေတြကို ကိုယ္စားမျပဳႏိုင္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ အဲဒီဘာသာစကားက ဘယ္ေတာ့မွလည္း ကိုယ္စားျပဳႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာ ငါေျပာခ်င္တာကတစ္မ်ိဳး မင္းအေနနဲ႔ တစ္မ်ိဳးျမင္သြားမွာလည္း စိုးရတယ္။ ငါျဖစ္ေနတယ္၊ ငါႀကံဳေနရတယ္ ဆိုတာေတကလည္း တစ္ခ်ိန္နဲ႔တစ္ခ်ိန္ တစ္ႀကိမ္နဲ႔တစ္ႀကိမ္ တူတာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပး ေရးရမွန္းလည္း ငါမသိဘူး။ စာဆုံးခါနီးမွ ဆုံးသြားၿပီးမွ ငါေျပာခ်င္တာေတြ ထပ္ထပ္ေပၚလာၿပီး အဆုံးသတ္မရ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ ေရးထားသမွ်အထဲက ဘယ္စာကို ဦးစားေပး ပို႔ရမွန္း မသိ ျဖစ္ရတာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ငါဘာစာမွ မင္းဆီမပို႔ျဖစ္တာပါ။ မင္းဆီပို႔လိုက္တယ္ပဲ ထားဦး။ ငါ့စာေတြ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္ခ်င္မွေရာက္မွာ။ ငါေနာက္ဆုံး ရ,ထားတဲ့ မင္းလိပ္စာမွာ မင္းရွိခ်င္မွရွိမွာ။ မင္းမွာ လိပ္စာအေျပာင္းအလဲရွိမရွိလည္း ငါမွမသိရတာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ အဲဒါေတာ့ ငါေရးလိုက္ပါတယ္။
ေမာင္ယုပိုင္
တီဗီဖန္သားျပင္ႀကီးဖြင့္လ်က္
၂၀၀၉၊ ဇြန္၊ ႏွစ္ကာလမ်ား။
No comments:
Post a Comment