သူ ၿငိမ္ေနတယ္။ သူၿငိမ္ေနရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ နားလည္သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း ပြက္ပြက္ထၿပီး ေရြ႕လ်ားေနၾကတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ဟြန္းသံရွည္ရွည္ ျမည္ၿပီး တဝုန္းဝုန္းေမာင္းႏွင္ေနၾကတယ္။ တိရစာၦန္႐ုံထဲက ေလွာင္အိမ္ေတြအားလုံးပြင့္သြားခဲ့ၿပီ။ ျမစ္ဟာတေဝါေဝါ ေအာ္ျမည္စီးဆင္းေနတယ္။ တိရစာၦန္႐ုံထဲက ေလွာင္အိမ္ေတြ အခြံျဖစ္သြားၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ၊ ကပြဲ႐ုံေတြထဲမွာ လူေတြမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ဝက္ဝံႀကီးတစ္ေကာင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲကို ေရာက္ေနတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ထရပ္ကားႀကီးတစ္စီးက ေပါင္မုန္႔ေတြကို လူအုပ္ထဲ ပစ္ႀကဲေပးေနတယ္။ သူၿငိမ္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူၿငိမ္ေနတယ္လို႔ ထင္ရတယ္ေလ။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၀၊ ၁၆
ညေန ၅ နာရီ
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment