သူသည္ တယ္လီဖုန္းစကားေျပာခြက္မွတစ္ဆင့္ လွမ္း၍ေခၚလိုက္သည္။ တစ္ဖက္မွထူးသံ မၾကားရေသး။ သူက ထပ္မံ၍ ေခၚလိုက္ျပန္သည္။ ေမေမ ... ဟယ္လိုေမေမ ... ။ သူ႕အသံသည္ တယ္လီဖုန္းဝိုင္ယာႀကိဳးမွတစ္ဆင့္ အျခားတစ္ဖက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေပၿပီ။ ဘယ္သူလဲ။ တစ္ဖက္မွ ထူးသံၾကားရ၏။ ဟယ္လိုေမေမလား ... ကြ်န္ေတာ္ပါ။ သူကအားတက္သေရာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕အသံက ႏူးညံ့ေနသည္။ ဘယ္ကကြ်န္ေတာ္လဲ။ မင္းဘယ္သူ႕ဆီ ဆက္ေနတာလဲ။ ငါမင္းေမေမ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ဖက္မွ စကားသံကို သူေသေသေခ်ာခ်ာၾကားလိုက္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ သူအားမေလွ်ာ့ပါ။ ေမေမ ... ကြ်န္ေတာ္ပါ။ ေမေမနဲ႔စကားေျပာဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ထင္သလဲ။ ေမေမ ... ေနေကာင္းရဲ႕လား။ သူသည္ စကားေျပာခြက္ကိုကိုင္ကာ အငမ္းမရေျပာခ်လိုက္သည္။ တစ္ဖက္မွ စကားသံ တိတ္သြားျပန္သည္။ သူက တယ္လီဖုန္း စကားေျပာခြက္ကို ကိုင္ကာ တစ္ဖက္မွစကားသံကို ငံ့လင့္ေနသည္။ ေမေမ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနတာၾကားရဲ႕လား ေျပာပါဦး။ သူက ထပ္မံ၍ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ ေမေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ တစ္ဖက္မွ စကားသံ ျပန္လည္စီးဝင္လာခဲ့သည္။ ဘယ္က ေမေမလဲ။ မင္းဖုန္းမွားေနၿပီကြ။ ငါဟာဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သူ႕ ေမေမမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး။ မင္းကို ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ငါဟာ ဘဝမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွလည္း အိမ္ေထာင္မျပဳခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါပဲ။ သူသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ဦးေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္သည္။ ေမေမညာေနတာ ... သူက ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕စကားသံကို တစ္ဖက္မွ မၾကားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဖုန္းခ်သြားၿပီျဖစ္သည္။ သူသည္ တီးတိုးေရရြတ္ကာ ဖုန္းကို ျပန္ခ်လိုက္သည္။ ဒီတစ္ေယာက္ကလည္း ေမေမမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဖုန္းခ်သြားျပန္ၿပီ။ သူသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ွိဳက္လိုက္သည္။ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္က သူ႔ကို နားမလည္ႏိုင္သလိုၾကည့္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္တစ္ Call ေခၚမယ္။ သူက စိတ္အားထက္သန္လာဟန္ျဖင့္ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္ကို ေျပာလိုက္သည္။ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္က ဘယ္ကိုလဲ ၿမိဳ႕တြင္းလား၊ နယ္ေဝးလားဟု ေမးျမန္းလိုက္သည္။ နယ္ေဝး ... ဟုတ္တယ္ နယ္ေဝးေခၚမယ္။ သူ႔အေျဖကိုၾကားေတာ့ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္က ဘယ္နံပါတ္လဲဟုေမးလိုက္သည္။ သူကစိတ္႐ွဳပ္သြားဟန္ျဖင့္ ဘာလို႔ဒီလို ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးရတာလဲ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အႀကီးမားဆုံး ျပႆနာပဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒီမွာခင္ဗ်ာ ... ဒီဖုန္းကေနေခၚလို႔ရမယ့္ နယ္ေဝးဖုန္းနံပါတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အားလုံးကို ေခၚမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေမေမနဲ႔ စကားေျပာရမွျဖစ္မွာ။ ေမ့ေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္ အဆုံးအ႐ွံဴးခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ လုပ္စမ္းပါဗ်ာ။ ေမေမ နယ္ေဝးၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ေရာက္ေနတာျဖစ္မယ္။ ခင္ဗ်ားေခၚလို႔ရမယ့္ နံပါတ္တစ္ခုခု အရင္ျမန္ျမန္ေခၚေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ (သူနာရီကို တစ္ခ်က္ငုံ႕ၾကည့္လိုက္သည္။) ေမေမ့ကို အေရးႀကီးတဲ့စကား ေျပာစရာေတြရွိတယ္။ သူသည္ မရပ္မနားေျပာခ်လိုက္သည္။ တယ္လီဖုန္းအေစာင့္က သူ႕ကိုၾကည့္ကာ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္လိုက္ပါသည္။ ထိုဖုန္းနံပါတ္မွာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ သိဖို႔ မလိုပါ။ ေဆး႐ုံတစ္႐ုံ သို႔မဟုတ္ ရဲစခန္း သို႔မဟုတ္ မီးသတ္ဌာနတစ္ခု သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံတစ္႐ုံ သို႔မဟုတ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ ေဟာလီးဝုဒ္က ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုခု ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟယ္လို ေမေမ ... ။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၃၊ ၂၂
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment