လမ္းေပၚမွာ မီးသတ္ကားေတြ ေအာ္ျမည္ ေျပးလႊားေနတယ္။ မီးသတ္ကားဥၾသသံေတြက ၿမိဳ႕လူထုရဲ႕ အသည္းႏွလုံးကို သိမ္းက်ဳံးဆြဲငင္ယူလိုက္တယ္။ အခ်ိန္က ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္ ေမွာင္ရီဖိ်ဳးဖ်၊ ဟိုမွသည္မွ သြားလာေနတဲ့ယာဥ္ေတြဟာ ေအာ္ျမည္ေျပးလႊား ဝင္ေရာက္လာတဲ့ မီးသတ္ကားေတြကို အလ်င္အျမန္ လမ္းဖယ္ေပးၾကတယ္။ မီးသတ္ကားဥၾသသံဟာ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေပတယ္။ လူေတြလမ္းမေပၚ ၿပိဳဆင္းလာၾကၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္ၾကတယ္။ သံေခ်ာင္းေတြ တေဒါင္ေဒါင္ေခါက္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္မွာ ေကာင္းကင္ဟာ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း နီရဲတက္လာတယ္။ မီးခိုးလုံးေတြ ပြက္ပြက္ထလာတာကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ လူေတြ႐ွဳပ္ယွက္ခတ္ၿပီး ဣေႃႏၵမရ ျဖစ္ေနတာကိုေတြ႕ရေတာ့ ေခြးေတြလည္း တအီအီနဲ႔ ဟိုေျပးသည္ေျပး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ နီရဲေနတဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးဟာ ပိုၿပီးလင္းထိန္လာေနတယ္။ အဆက္အျပတ္ထြက္ေပၚလာတဲ့ မီးသတ္ကားဥၾသသံေတြကို ကြ်န္ေတာ္ နားစိုက္ေထာင္ေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား မီးသတ္ကား ဥၾသသံေတြကို စြဲလမ္းေနခဲ့မိပါလိမ့္။ မီးသတ္ကား ဥၾသသံေတြဟာ အဖ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း ေသးသြယ္ခြ်န္ျမသြားသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေဝးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ အစိုးရိမ္ႀကီးတတ္တဲ့ မိန္းမေတြကေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြထုပ္၊ ေသတၱာေတြကို ဆြဲထုတ္ေနၾကရဲ႕။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ တစ္နာရီနီးပါးေလာက္ ၾကာျမင့္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္မွာ နီရဲေနတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းေဖ်ာ့ေတာ့လာတယ္။ မီးၫြန္႕က်ိဳးသြားၿပီ။ မီးသတ္ကားေတြရဲ႕ ကလိုင္သံကို စိတ္ေအးခ်မ္းဖြယ္ ၾကားလာရပါၿပီ။ လူေတြဟာ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ျပန္ဝင္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီညက ညဥ့္နက္နက္မွာ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ မီးသတ္ကားတစ္စီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ မီးသတ္သမားေတြ ကားေပၚကဆင္းလာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ဝင္ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကေျပာၾကတယ္။ “ခင္ဗ်ားကိုယ္ထဲမွာ မီးေလာင္ေနတဲ့ အမာရြတ္ေတြရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၿငိမ္းသတ္ဖို႔ပါ” တဲ့။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၁၇
ညေန ၅း၁၀ နာရီ
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment