ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္တြင္ မီးရထား ခုတ္ေမာင္းဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မီးရထားသည္ ဥၾသသံရွည္ကို ဆြဲလိုက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မၾကားၾကရပါ။ ၿမိဳ႕သည္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာလေရာင္ထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနပါသည္။ အေဆာက္အအုံမ်ား အားလုံးသည္ အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေရာေထြးေနေသာ မႈန္မိႈင္းမိႈင္းအဆင္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးရထားခုတ္ေမာင္းဝင္လာခဲ့သည္။ မီးရထား၏ စက္ေခါင္းထဲတြင္ မည္းနက္ေသာေက်ာက္မီးေသြးတုံးမ်ား နီရဲေတာက္ပကာ လင္းထိန္ေနသည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္တို႔ၾကားဖူးၾကသည္။ ေခါင္းတိုင္မွ မီးခိုးလုံးႀကီးမ်ားက တဝုန္းဝုန္းပြက္ထကာ ၿမိဳ႕၏ၿငိမ္သက္ေသာေလထုထဲတြင္ ေရာေႏွာျပန္႔ကားသြားပါသည္။ မီးရထားသည္ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ကာ တဂ်ဳံးဂ်ဳံးတဂ်က္ဂ်က္ ခုတ္ေမာင္းလာျခင္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ မီးရထားဝင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အိပ္ေပ်ာ္ေနေလ့ရွိၾကသည္။ ယခုအခါတြင္ မီးရထားသည္ ကတၱရာလမ္းမမ်ားေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ခုတ္ေမာင္းသြားလာေနသည္။ ၿမိဳ႕၏လမ္းမ်ားမွာ အသြားအလာမရွိ လူသူရွင္းလင္းေနသည္။ မီးရထားသည္ လူသူကင္းမဲ့ေသာလမ္းမ်ားေပၚမွာ ညင္ညင္သာသာ ခုတ္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ မီးရထားသည္ အခ်က္ေပးဥၾသသံကို စူးရွစြာဆြဲလိုက္ျပန္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မၾကားႏိုင္ပါ။ မီးပြားမီးပြင့္မ်ား ဖ်တ္ကနဲ ဖ်တ္ကနဲ ခုန္ထြက္လာသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေက်ာက္မီးေသြးမ်ားကို ေဂၚတစ္လက္ျဖင့္က်ဳံးကာ စက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လူတစ္ေယာက္က ေလာင္းထည့္ေပးလ်က္ရွိသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သံဘီးႀကီးမ်ားသည္ ေျမျပင္သို႔ပင္မထိပဲ လည္ပတ္ေနၾကသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း ကြ်ႏု္ပ္တို႔ၾကားဖူးနားဝ ရွိခဲ့ၾကသည္။ မည္သည့္အလံခ်ိဳးသမားမဆို မီးရထားႀကီးကို အလံခ်ိဳးေပးရေလ့ရွိေၾကာင္းကိုလည္း အစဥ္အဆက္ မွတ္သားခဲ့ၾကရေပသည္။ မီးရထားသည္ ၿမိဳ႕၏နံရံကို တအိအိႏွင့္ ညင္သာစြာ တိုးဝင္ ခုတ္ေမာင္းသြားေပသည္။ အမွန္ပင္ဘီးမ်ားသည္ ေျမသို႔မထိပဲလည္သြားခဲ့ၾကသည္။ မီးရထားသည္ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ခဲ့ေသာ္လည္း သံဘီးမ်ားသည္ ေရစြတ္စိုလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ မီးရထားသည္ ဗာဒံပင္တစ္ပင္ေအာက္မွ ငုံလွ်ိဳးကာ ခုတ္ေမာင္းသြားသည္။ ဗာဒံပင္သည္ ညအခ်ိန္တြင္ အရြက္ေတြေၾကြေနသည္။ မီးရထားသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မၾကားႏိုင္ေသာ ဥၾသသံကို ဆြဲလိုက္ျပန္သည္။ အခ်ိဳ႕က ဤမီးရထားတြင္ မီးထိုးသမားတစ္ဦးသာပါရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ မီးရထားတြဲမ်ားတြင္ မည္သည့္အရာမ်ားကို တင္ေဆာင္ထားေၾကာင္း ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မသိနားမလည္ၾကပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တစ္ခုေျပာႏိုင္သည္မွာ မီးရထားသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔နားမလည္ႏိုင္ေသာအရာမ်ားကို တင္ေဆာင္ကာ ညအခ်ိန္တြင္ လွည့္လည္ခုတ္ေမာင္းတတ္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေဝးလံေသာအရပ္မွ ပင္လယ္ကိုျဖတ္ကာ မီးရထားခုတ္ေမာင္းလာေလ့ရွိေၾကာင္းကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ သိရွိလာၾကၿမဲျဖစ္သည္။ နံနက္လင္းလွ်င္ မီးရထားသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿမဲျဖစ္သည္။ မီးရထားသည္ စူးရွဥၾသသံကို ဆြဲလိုက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၃၊ ၁၇
ည ၉း၀၇
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment