စိတ္ပူပင္ေသာကေရာက္တယ္ဆိုတာဟာ အေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္ကို တစ္နည္းတစ္ဖုံ နားလည္သေဘာေပါက္ျခင္းပဲ။ ဒါဆို သူနားလည္သေဘာေပါက္ျခင္းေတြ သိပ္မ်ား မ်ားေနၿပီလား။ စနစ္မက်ေသးခင္မွာေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲေပါ့ေလ။ ေသြးေၾကာထဲမွာ ေလွ်ာက္ေမာင္းေနတဲ့ ထရပ္ကားအရွိန္ သိပ္ျမန္လာခဲ့ရင္ အိမ္တိုင္ ဒါမွမဟုတ္ စားပြဲခုံကိုျဖစ္ျဖစ္ ကိုင္ထားလိုက္႐ုံသာ။ ၿပီးရင္ ေရအိုးထဲက ေရေအးေအးတစ္ခြက္ကို ခပ္ေသာက္လိုက္မယ္ေလ။ ထရပ္ကားစက္ႏိႈးေနသံကို ၾကားရသလား။ ဟိုးေဝးေဝးက ယာဥ္ထိန္းရဲရဲ႕ ဝီစီမႈတ္သံကို သူၾကားတယ္။ သူရပ္ၿပီးနားစြင့္တယ္။ ခိုေတြကေတာ့ ဝီစီမႈတ္သံကို နားမလည္ၾကဘူးေလ။ တဝုန္းဝုန္း ထပ်ံတယ္။ သူရပ္ၿပီး သူထပ္ၿပီး နားစြင့္တယ္။ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြ ေကာင္းကင္ဆီ အတားအဆီးမရွိ လြင့္ေမ်ာပ်ံတက္ေနၾကတယ္။ သူဟာ ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္လူသားမဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ဆီဂ်င္လူသားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေျမသားေပၚမွာရပ္တည္ေနရင္း ေျမသားကျဖစ္တဲ့ ေသာကေတြနဲ႔ ဖက္တြယ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူနဲ႔ေသာကေတြ ယဥ္ပါးစျပဳၿပီ။ သူရပ္ၿပီး သူထပ္ၿပီး နားစြင့္တယ္။ ဝီစီသံ။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၁၆
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment