ေစာက္ထိုးျဖစ္ေနရင္ ပိုေကာင္းတယ္
ဘယ္ဟာ အတည့္မွန္းမသိရင္ ငါ။ ငါ
ငါျမန္ျမန္သြားေတာ့
ငါပဲေညာင္းမယ္၊
ငါပိုလို႔ျမန္ျမန္သြားရင္၊ ငါပိုလို႔ေညာင္းေပါ့။
ငါ့က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ဖို႔
ငါေနပူထဲ ေလွ်ာက္မသြားဖို႔
ငါ ယင္နားစာ မစားမိဖို႔အထိ
အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ လူလိမ္မခံရဖို႔ ငါ
လမ္းေတြဟာ ျမန္ျမန္ျမန္ ငါ ျမန္ေနၿပီ၊
ငါတစ္ေယာက္က ၿမိဳ႕ထဲတစ္ဝိုက္
ငါတစ္ေယာက္က ဘယ္/ညာနင္းရန္လိုမလို
ငါတို႔ေတြဟာ မီးပြင့္ေတြတဖြားဖြား
- အေၾကာက္အကန္၊ ေထြရာေလးပါးနဲ႔ ဘဝအဆက္ဆက္
ငါဟာ သစ္ပင္မစိုက္ဘဲ တစ္သက္လုံးေပ်ာ္ရန္လိုမလို
ငါဟာ ေဘာက္ခ်ာစာရြက္ျပရန္ လိုမလို၊(ရွင္းၿပီး)
“ဟို”
ငါဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳရန္ လိုမလို။ (ရွင္းၿပီး)
----------အထိ ငါဟာ လိုမလို “ေတြး . .”
ငါ့ေက်ာေပၚမွာ ငါကုတ္တြယ္ကပ္ရင္း ေမွ်ာ့လို ငါတစ္ေကာင္ဟာ/ငါးတစ္ေကာင္ဟာ
ငါ့ရဲ႕ေသြးကို လိုမလို။ ငါ့လက္ေမာင္းသားကို ေဖာက္ၾကည့္တယ္
ႀကိဳဆိုပါ၏ ။ ငါ
မီးပိြဳင့္ကို ေမာ့ၾကည့္။ ငါ
ဓာတ္ႀကိဳးေတြကို ငုံ႕ၾကည့္။ ငါ
ငုံ႕ၾကည့္ျခင္း
ေမာ့ၾကည့္ျခင္းႏွင့္ အတည့္မ်ား၊ ငါ
အတည့္မ်ား၊ အတည့္မ်ား အတည့္ . . . ။ ငါလိုမလို
အိမ္ထဲျပန္ဝင္။ တုံးေနတဲ့ငါ့အားကို ျပန္ခြ်န္
မက်က္ေသးေသာ ငါ့အားျပန္ခ်က္
ငါတစ္ေယာက္ဟာ ငါ့တစ္ေယာက္ကို တိုးတိုးကပ္
ငါေမးရန္ ငါလိုအပ္သလို/မလိုအပ္သလို။ နားၾကပ္ႏွင့္
စကားေျပာခြက္၊ ငါ့စကားသံ အခ်ိဳ႕တစ္ဝက္. . .
ငါမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး
မ်က္ႏွာဖုံးျပဳလုပ္ရျခင္းမွာ-
ငါေကြ႕ေကာက္လိန္တြန္႔သြားရျခင္းမွာ-
ေအာင္ျပည့္စုံ
ေဖေဖၚဝါရီ ၂၀၀၆
တစ္ေယာက္ခ်င္း
(ေမာင္ျပည့္မင္း၊ ေအာင္ျပည့္စုံ)
ႏွစ္ကာလမ်ား၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈။
No comments:
Post a Comment