ကဗ်ာေပ်ာက္

မေန႔က
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ငါ ေရးထားခဲ့တယ္။

ဒီေန႔မနက္
အဲဒီကဗ်ာကို ငါ လိုက္ရွာေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။

ထိုကဗ်ာ
ငါ ဘယ္မွာ ေရးသားခဲ့ပါလိမ့္
ငါ ဘယ္မွာ ထားရစ္ခဲ့ပါလိမ့္
စဥ္းစားလို႔လည္း မရေတာ့။
[၁၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၆]


ကဗ်ာအသစ္

ဒီေန႔
      ကဗ်ာအသစ္တစ္ပုဒ္
                  ငါ ေရးမယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
မေန႔က ငါေရးထားတဲ့ကဗ်ာဟာ ေပ်ာက္သြားလို႔
လုံးဝ ျပန္ရွာမေတြ႕ေအာင္ ေပ်ာက္သြားလို႔။
[၁၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၆]


ျပန္ရွာေတြ႕တဲ့ ကဗ်ာ

မေန႔က ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ ငါ့ကဗ်ာ
ဒီေန႔မွာ ငါ ျပန္ရွာေတြ႕တယ္။

ျပန္ရွာေတြ႕တယ္
ဒီေန႔မနက္ ေရးသားခဲ့တဲ့ ငါ့ကဗ်ာအသစ္တစ္ပုဒ္ထဲမွာ။

ကဗ်ာေဟာင္းဟာ
ေျခရာလက္ရာမယြင္း
အပ်င္းေျပ သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ကို ညည္းလို႔။
[၁၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၆]


မနက္ျဖန္အတြက္ ကဗ်ာ

မနက္ျဖန္အတြက္
                  ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
        ငါ ႀကိဳလုပ္ထားရမွာလား။

ငါ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ
ငါ ဘာေၾကာင့္လုပ္မွာလဲ
        အလကားအပိုအလုပ္ေတြ
                  ႐ွဳပ္တယ္။

႐ွဳပ္တယ္ဟာ မ႐ွင္းဘူး
မ႐ွင္းဘူးဟာ ရွင္းရွင္းကေလး
ရွင္းရွင္းကေလးဟာ မနက္ျဖန္အတြက္ကဗ်ာလား
ရွင္းရွင္းကေလးကိုယူၿပီး ငါ ႐ွဳပ္ထားလိုက္မယ္။

(သိပ္အလုပ္မဟုတ္ဘူး)
[၂၊ ဇြန္၊ ၂၀၀၆]

မင္းထက္ေမာင္
ကဗ်ာေျပာင္းျပန္/၂၀၀၆

စေန ေန႔တစ္ဝက္ (၆)

နံရံထဲက အုတ္တစ္ခ်ပ္
စက္ႀကီးထဲက ေခြးသြားစိတ္တစ္ခု
ပ႐ိုဂရမ္ထဲက ဖန္ရွင္တစ္ခု
ကမ္းေျခက သဲမႈန္တစ္ပြင့္
သန္းေျခာက္ေထာင္ထဲက လူသားတစ္ေယာက္
ခြင့္ျပဳပါ
စေနေန႔မွာေတာ့
က်ေနာ္ ပ်က္ကြက္ပါရေစ

သီဟသူ
၂၆၊ ၀၇၊ ၂၀၁၀

ဥဒါန္း

ဒုကၡေတြက ကိုယ့္အေပၚ
မိုးသီးက်သလိုက်တယ္။
ေရထု
ေလထုနဲ႔
ေျမထုအေပၚေတာ့
ျမဴတစ္မႈန္ေတာင္ မက်ရေအာင္
အရာရာကိုယ္မ်ိဳခ်ခဲ့ရ
တစ္ဘဝလုံး႐ုန္းၿပီးမွ
တစ္လက္မပဲေရြ႕လည္း ဘာအေရးလဲ
မိုးထဲေရထဲမွာ ကိုယ့္ေသြးသားေတြကဆူပြက္ျမဲ
အေဝးကခ်စ္သူေရ
မင္းရယ္သံက ကိုယ့္ရင္မွာ ေနျခည္ျဖာေတာက္ပၿမဲ။ ။

ေဝးေခါင္
[ရနံ႔သစ္]
ေကာက္ႏႈတ္- စမန ၁၁၂၊ ကဗ်ာအလုုပ္႐ုံကေလး၊ ေအာင္ေဝး၊ ၂၀၀၃။

အညတရ

မွ်စ္စို႔တစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ဘဝက
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ အခ်ိဳးခံရတယ္။
ငါက တစ္ႀကိမ္မက
အခ်ိဳးခံရ
နင္းဖဲ့အေႁခြခံရတဲ့
ပန္းတစ္ပြင့္ပါ
အနာဂတ္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးကိုလည္း
ထမ္းထားရေသး။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့
အိပ္တန္းျပန္တဲ့
ငွက္ကေလးကို ၾကည့္ရင္းသာ
ဝမ္းနည္းမႈေတြ
ေျဖေဖ်ာက္ေနရတယ္။
ငါလည္း
မင္းတို႔လို
တစ္ကိုင္းတည္း နားခ်င္လိုက္တာေလ။ ။

ဟယ္ေမာင္ရီ
[ျမားနတ္ေမာင္]
ေကာက္ႏႈတ္- စမန ၁၀၂၊ ကဗ်ာအလုုပ္႐ုံကေလး၊ ေအာင္ေဝး၊ ၂၀၀၃။

ပုံတူ

ငါ့လက္ထဲက
မာခဲတဲ့ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ငါ့စိတ္ရဲ႕ အခြံပါးပါးမွာ ေရးဆြဲေနခဲ့တာ
ကြဲအက္ေနတဲ့ ကမာၻေျမႀကီးေပါ့
သူ႕အေပၚမွာ
ေျပးလႊားေနတဲ့ ေျခရာေတြ
အပ္ေၾကာင္းထပ္ ႐ွဳပ္ပြေနခဲ့တယ္
မိုက္မဲမႈကို ေျခရာခံရင္း
မထင္မွတ္တဲ့ ႏြံထဲမွာ
လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ငါ
အခု ဟစ္ေအာ္ေနမိေပါ့။ ။

ေစတ
[ဟန္သစ္]
ေကာက္ႏႈတ္- စမန ၉၃၊ ကဗ်ာအလုုပ္႐ုံကေလး၊ ေအာင္ေဝး၊ ၂၀၀၃။

အိပ္မက္သီးစား

ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ ယာခင္းထဲ
နကၡတ္ေတြ စီးခ်င္းထိုး တလိမ့္လိမ့္ေၾကြက်
ဒီလိုနဲ႔
ေၾကြမြေနတဲ့ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ညခ်မ္းမ်ား။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ စားၿမိန္ထုပ္ကေလးထဲမွာ
ေမတၱာသေကၤတအကၡရာ စာလုံးေတြ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လယ္ေတာေလးက
မသီးမပြင့္ခဲ့ဘူးလား။
တစ္ရာသီစာမက
ႏွစ္ရာသီစာမက
ေနာက္က်ေနသူ မိတဆိုးေလးအတြက္ေတာ့
ေတာေျခာက္သံေတြ တစ္ရင္လုံး ညံခဲ့ျပန္ေပါ့။
အေမေရ...
အေမေရ...
အေမေရ...
အဲဒီကြ်န္ေတာ့္ေအာ္သံေလး
ကူကယ္သူေဝးတဲ့ တံလွ်ပ္လြင္ျပင္ႀကီးထဲ
ငွက္စာေက်းစာျဖစ္ေစေတာ့။ ။

ႏိုင္ဝင္းမိုရ္ (တလုပ္ၿမိဳ႕)
[မေဟသီ]
ေကာက္ႏႈတ္- စမန ၆၃၊ ကဗ်ာအလုုပ္႐ုံကေလး၊ ေအာင္ေဝး၊ ၂၀၀၃။

အလြမ္းေတး

ငါပဲ က်န္ခဲ့ရင္ေတာ့
မင္းတို႔ကို လြမ္းရတာေပါ့
ငါအရင္သြားရရင္ေတာ့
မင္းတို႔ လြမ္း၊ မလြမ္း အေရးမႀကီးေတာ့ပါ
ဒီ အလြမ္းေတး ငါေရးထားခဲ့ၿပီးၿပီေလ

သီဟသူ
၂၂၊ ၀၇၊ ၂၀၁၀

လူစြမ္းေကာင္း ကဗ်ာ

ကိုယ္မွ မစြမ္းေတာ့လည္း
လူစြမ္းေကာင္း ကာတြန္းေတြဖတ္
လူစြမ္းေကာင္း ဝတၳဳေတြဖတ္
လူစြမ္းေကာင္း ႐ုပ္ရွင္ေတြၾကည့္
လူစြမ္းေကာင္းတို႔သာ ရွင္သန္မယ့္ေလာက
လူစြမ္းေကာင္းတို႔သာ ကယ္တင္မွ ရမယ့္ ကမာၻေလာက
စူပါမင္းကယ္ပါ
စပိုက္ဒါမင္းကယ္ပါ
ဒီလုံးကယ္ပါ
ေမာင္တီထြင္ကယ္ပါ
ဒီေန႔ တြတ္ပီ ကံမေကာင္းလို႔ပါ။

သီဟသူ
၂၀၊ ၀၇၊ ၂၀၁၀

ဓါတ္ပုံထဲက ငါတို႔

ေဝးခဲ့ရ
ေဝးေနၾက
ေဝးေနရဦးမယ့္ ငါတို႔

အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တယ္ဆိုေပမယ့္
ဒါဟာ တစ္ ညီမွ်ျခင္း တစ္ ကိစၥမ်ိဳးမဟုတ္ေပဘူး
ငါတို႔မတတ္ႏိုင္တာတစ္ခ်ိဳ႕
အတိတ္ကံကိုသာ ပုံခ်စို႔ရဲ႕

ကမာၻႀကီး ပိုမို ပူေႏြးလာရတာ
ငါတို႔ ႐ွိဳက္ ႐ွိဳက္ ထုတ္လိုက္တဲ့
သက္ျပင္းမ်ားေၾကာင့္ပဲလား

မေျပလည္တာေျပာရရင္
အခ်စ္က အစ
ေခတ္
စနစ္ အထိ
ငါတို႔

ဟိုးတုန္းက စုေပါင္းဓါတ္ပုံထဲမွာေတာ့
ငါတို႔ အားလုံး ၿပဳံးေနခဲ့ၾကတယ္။

သီဟသူ
၁၈၊ ၀၇၊ ၂၀၁၀

တေစၦျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခ်က္

ဒါဟာ ေျပာျပခ်က္တစ္ခု၊ ဘယ္လို ေျပာျပခ်က္မ်ိဳးလဲဆိုေတာ့ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခ်က္တစ္ခုပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တေစၦတစ္ေကာင္ပါ။ I am a ghost ။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အနည္းငယ္က ေသဆုံးခဲ့ၿပီးျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဥာဏ္ႀကီးသူေတြအလိုအရ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘဝဟာ ေသဆုံးသြားတာနဲ႔ အတူတူပါပဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိေတာ့ဘူးေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ကတည္းကေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူလုပ္ခ်င္ရာေတြကို လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိမ့္မယ္။ သိလား။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေသဆုံးၿပီးေသာ သူတစ္ေယာက္ဟာ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ သူဘယ္ကိုမ်ား သြားမွာပါလိမ့္။ ဘာေတြကိုမ်ား လုပ္မွာပါလိမ့္။ သူ႔လက္ေမာင္းမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသြးေတြဟာ အနက္ေရာင္ေတြလို႔ ကြွန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ဒါဆို အေမွာင္ထုထဲကို တိုးဝင္ဖို႔လည္း သူျငင္းပယ္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ အေမွာင္ထုထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သြားလာေနခဲ့ၿပီဆုိရင္ အေမွာင္ထုထဲက နားလည္ဖို႔ခက္ခဲမယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြကို တစ္ခ်ိန္မွာ သူသိလာလိမ့္မယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အေမွာင္ထုထဲက ဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အေမွာင္ထုကို ေၾကာက္ရြံ႕သူျဖစ္သလို အလင္းေရာင္ကိုလည္း ရင္မဆိုင္ရဲသူတစ္ေယာက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ့အိအိေက်ာက္တုံးေတြရွိတဲ့ ကမာၻမွာ ေနထိုင္သူပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးမားသူေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့သူေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကမာၻကိုျဖစ္ၿပီး ေနစဥ္လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတာကို ျမင္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ကြ်န္ေတာ့္ကို မျမင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ပုန္းေနရေလ့ရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ရွိေၾကာင္း သူတို႔သတိျပဳမိေလ့မရွိၾကပါဘူး။ ေပ်ာ့အိအိေက်ာက္တုံးတစ္တုံးကို သာမန္လူတစ္ေယာက္ေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ကလည္း အလြန္ခက္ခဲလွတယ္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ခါတစ္ေလ ထရပ္ကားႀကီးေတြ ျဖတ္ေမာင္းသြားၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြတန္းစီၿပီး ေရြ႕လ်ားသြားၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ၿပီး အိုမင္းေနသူ အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ဟာ ျဖည္းေလးေအးေဆးစြာျဖတ္ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ပ်ိဳမ်စ္တဲ့ လူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညားကာစ ဇနီးအသစ္စက္စက္ကို လက္ဆြဲၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္သြားရဲ႕။ သူဟာ ဦးေခါင္းကိုေမာ့လို႔ ေနမင္းႀကီးရွိရာကိုၾကည့္ၿပီး ေရြ႕လ်ားေနတယ္။ သူ႔ဇနီးရဲ႕ ဆံစေတြဟာ ေလထဲမွာ ညင္ညင္သာသာလႈပ္ယမ္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အားလုံးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ရွိမသြားၾကပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့သူ တစ္ေယာက္မွာ ခြန္အားေတြက်န္ရွိေနေသးရင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းႏိုင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ နာမက်န္းေနသူတစ္ဦးပါ။ အဲဒီနာမက်န္းမႈကပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ထာဝရ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေလေပါ့။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၂၊ ၂၉

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ေလးလံေသာ အစိုင္အခဲမ်ား

ေလးလံေသာ အစိုင္အခဲမ်ားဟာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နစ္ျမဳပ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ေလးလံေသာ အစိုင္အခဲမ်ားျဖစ္တာေၾကာင့္ ထမ္းပိုးထားရသူေတြကို တစ္ေန႔မွာခါးကုန္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာေစတယ္။ ဒါ့အျပင္ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမိုေလးလံလာတာေၾကာင့္ ခုဆိုရင္ အဲဒီအစိုင္အခဲႀကီးေတြကို ထမ္းပိုးထာႏိုင္သူ မရွိသေလာက္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ ထမ္းပိုးထားႏိုင္သူမရွိတဲ့ ေလးလံေသာ အစိုင္အခဲမ်ား တျဖည္းျဖည္း နစ္ျမဳပ္သြားရမႈဟာ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာပါ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကရိန္းကားႀကီးေတြက ေလးလံေသာ အစိုင္အခဲမ်ားကို မယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကရိန္းကားႀကီးေတြရဲ႕ သံနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေမာင္းတံႀကီးေတြဟာ ေကြးညႊတ္ကုန္ရတာပါပဲ။ ေလးလံေသာအစိုင္အခဲမ်ားဟာ ကရိန္းကားေတြက သူတို႔ကို စြန့္ခြာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ တအိအိ နစ္ျမဳပ္လာခဲ့ၾကတာေပါ့။ သင္ဟာ ေလးလံေသာအစိုင္အခဲမ်ားကို ျမင္ဖူးပါစ။ ေလးလံေသာအစိုင္အခဲမ်ားအေၾကာင္းကို ၾကားဖူးပါစ။ ေလးလံေသာအစိုင္အခဲမ်ား ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ အေထာက္အထားခိုင္လုံစြာ ေျပာျပႏိုင္သူေတြ က်န္ရွိေနပါေသးတယ္။ ေလးလံေသာအစိုင္အခဲမ်ားဟာ သူတို႔အေၾကာင္းကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ စဥ္းစားေတြးေတာျခင္း မျပဳမိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာပဲ သူတို႔ဟာတအိအိက်ဆင္းနစ္ျမဳပ္ၿမဲ နစ္ျမဳပ္ဆဲ။ တကယ္ေတာ့ ေလးလံေသာ အစိုင္အခဲမ်ားဟာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကမာၻကို ပိုမိုေလးလံလာေစတာျဖစ္တယ္။ ေလးလံေသာအစိုင္အခဲမ်ားဟာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကမာၻရဲ႕ လည္ပတ္လွည့္လည္မႈကိုလည္း ေႏွးေကြးလာေစတယ္ထင္ရရဲ႕။ ေလးလံေသာအစိုင္အခဲမ်ားဟာ ကမာၻပတ္လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲေစလိမ့္မယ္။ သို႔ေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးတစ္ေန႔မွာေတာ့ ေလးလံတဲ့အစိုင္အခဲမ်ားဟာ မည္းေမွာင္ပိတ္ပိန္းလဟာျပင္ထဲမွာ အဓိပၸယ္တစ္ခုနဲ႔ ေပါေလာေမ်ာပါေနၾကမွာပဲ။ မည္းေမွာင္ပိန္းပိတ္တဲ့ လဟာျပင္ထဲမွာေတာ့ အားလုံးဟာ အဓိပၸာယ္တစ္ခုတည္း အားလုံး အတူတူပဲေလ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၇၊ ၅

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္

ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို မျပန္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းနည္းသည္။ လမ္းမ်ားေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားမည္။ ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ေစရာကို လိုက္ပါသြားေတာ့မည္။ ေကာင္းကင္ဆီ ေမာ့ၾကည့္လိုက္လွ်င္ တ႐ုတ္ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက ၾကယ္ေတြမွာ ဝမ္းနည္းဟန္ျဖင့္ မိႈင္းရီေနၾကသည္ ဆိုေသာစာသားကို အမွတ္ရလာေတာ့သည္။ ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းနည္းသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္ ၾကယ္တစ္ခုျဖစ္သြားလွ်င္ မည္းေမွာင္ေသာ အာကာသဆီမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ငုံ႔ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္လည္ေနေပလိမ့္မည္။ အကယ္၍ ဤစိတ္ကူး၏ ႐ူးႏွမ္းမႈသာ မွန္ကန္ခဲ့ပါက ကြ်န္ေတာ္သည္ ကေလးသုံးေယာက္ကိုေခၚငင္ကာ အာကာသထဲသို႔ လက္ညႇိဳးညႊန္၍ ဟုိမွာျမင္ေနရတဲ့ၾကယ္ဟာ သားတို႔ေမေမေပါ့ဟု ေျပာမိေပလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ကေလးေတြက သူတို႔အဘိုးအဘြားႏွင့္ အိပ္ေမာက်ေနေရာ့မည္။ ၾကယ္ေတြငိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို မျပန္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ျပန္လာႏိုင္မည့္ ခရီးတစ္ခုျဖစ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသည္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ ျပန္လာေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ယုံၾကည္ေစသည္။ ညသည္ မိႈင္းမိႈင္း ရီရီေဝေဝ။ ေလတဟူးဟူးက ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာထဲနစ္ဝင္ကာ ထြင္းေဖာက္တိုက္ခတ္သြားေတာ့သည္။ လမ္းမ်ားဟူသမွ် ဆုံးေအာင္ေလွ်ာက္စမ္းခ်င္သည္။ ေန႔မ်ား၊ ညမ်ား၊ သန္းေခါင္ယံမ်ား၊ မြန္းတည့္မ်ား ေရာက္လာေပဦးမည္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေစ်းဘက္သို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို သယ္ေဆာင္ပါ။ ထပ္၍ လိုက္စမ္းပါရေစ။ ႏွစ္မ်ားစြာ ....... ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၆၊ ၂၄


ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

သူအေဝးကို ပ်ံသန္းသြားတယ္

သူတို႔အားလုံး ဝကၤပါထဲမွာ ေနထိုင္ၾကတယ္။ သူတို႔ အေဖ၊ သူတို႔ အဘိ္ုး၊ အဘြား၊ သူတို႔ဘိုးေဘးေတြလည္း ဝကၤပါထဲမွာပဲ ေနထိုင္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဝကၤပါဆိုတာ က်ယ္ဝန္းေကာက္ေကြ႕ၿပီး ဒီေနရာကိုပဲ ျပန္ျပန္ ေရာက္တတ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ကေလးဘဝကတည္းက သိထားခဲ့ၾကၿပီ။ ေနာက္ထပ္ သူတို႔သိထားတဲ့ အသိတစ္ခုကေတာ့ ဝကၤပါဆိုတာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အမည္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေပါ့။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ၿမိဳ႕ကို ခ်စ္ၾကတယ္ေလ။ သူတို႔ၿမိဳ႕ဟာ အလြန္ထူထဲတဲ့ သတၱဳနံရံေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာေပါ့။ ဒါကိုသူတို႔ ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကထြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တာနဲ႔ ဝကၤပါထဲ ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ။ သူဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို သာဓကေတြဟာ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက ဝကၤပါဟာ ဘယ္ေလာက္က်ယ္ေလမလဲလို႔ စူးစမ္းၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ကြန္ပါဘူးေတြ၊ အေဝးၾကည့္ မွန္ေျပာင္းေတြ၊ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္ေတြနဲ႔ စူးစမ္းမႈခရီးစဥ္ကို စတင္ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာလည္း ဝကၤပါထဲကို ေရာက္သြားၾကတာပါပဲ။ အေၾကာင္းက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ဟာ ဝကၤပါထဲမွာ ေနထိုင္ၾကတာကိုး။ စူးစမ္းစြန္႔စားသူ လူငယ္ေတြဟာ သူတို႔အမည္ေတြကို သတၱဳနံရံေတြမွာ ေရးထိုးထားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔စူးစမ္းမႈဟာ အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရၿပီလဲ။ သူတို႔စြန္႔စားမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ၿပီလဲ။ သူတို႔ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကမလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာမျပႏိုင္ၾကဘူး။ သတၱဳနံရံနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ဟာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တိမ္းမူးဖြယ္ ဆြဲေဆာင္မႈေတြကလည္း မ်ားလွေပသကိုး။ ၿမိဳ႕ကိုကာရံထားတဲ့ သတၱဳနံရံႀကီးရဲ႕ အျပင္ဖက္မွာ ဘာေတြရွိမလဲလို႔ လူငယ္ေတြဟာ အသက္ (၂၀) အရြယ္မွာ ေမးေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ဒီထက္ပိုၿပီး ႀကီးျပင္းသြားၾကတဲ့အခါ သူတို႔ေမးခြန္းကို သူတို႔ေမ့သြားၾကေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေမးခြန္းကို ေမးရင္ လူႀကီးသူမေတြက မႀကိဳက္ၾကဘူး။ မတတ္သာတဲ့အဆုံးမွ သူတို႔ေျဖၾကရဲ႕။ သူတို႔အေျဖကေတာ့ သတၱဳနံရံႀကီးရဲ႕ ဟုိတစ္ဖက္မွာ မည္းေမွာင္ၿပီး သိပ္နက္တဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးေတြသာ ရွိေတာ့သတဲ့။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဝကၤပါထဲကို ရဲရဲတင္းတင္း ထြက္ခြာလာတယ္။ သတၱဳနံရံေတြေပၚက အမည္နာမေတြကို ဖတ္တယ္။ သူ႕မွတ္တမ္းစာအုပ္ထဲမွာ ေျမပုံၾကမ္းေတြ ေရးဆြဲတယ္။ ညအခါ အလြန္အမင္း ေအးစက္လာတဲ့ သတၱဳနံရံႀကီးေတြကို ပူေႏြးလာေအာင္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ ပြတ္တိုက္တယ္။ သတၱဳနံရံႀကီးရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္မွာ သူပုံေဖာ္ထားတာထက္ ပိုၿပီးေကာင္းမြန္ျပည့္စုံတဲ့ အသစ္တစ္ခုရွိမယ္လို႔ သူက ယုံသူျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အေတာင္ပံေတြေပါက္လာၿပီး အေဝးကို ဟိုးအေဝးႀကီးကို ပ်ံသန္းသြားတယ္လို႔ လူႀကီးသူမေတြက ေနာင္အခါမွာ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေခြးကေလးကေတာ့ ဒီေန႔အထိ ဝကၤပါထဲမွာ မဆုံးႏိုင္ေအာင္ လွည့္လည္ရင္း က်န္ရစ္ေတာ့ရဲ႕။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၀၊ ၁
ည ၁၀ နာရီ ၅ မိနစ္အလို

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ဝါး

သမီးေလး
ေလာကႀကီးကို စတင္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့
ဝါး

ေမ့ေမ့ကိုလွမ္းၿပီး
သမီးေလးေျပာတာ
ဝါး

ေဖေဖေခၚေတာ့
သမီးေလးျပန္ေျပာတာ
ဝါး

ဘြားဘြားႀကီးျမဴေတာ့
သမီးေလးၿပဳံးျပတာ
ဝါး

ဘိုးဘိုးႀကီးကိုခ်ီပါလို႔
သမီးေလးေျပာတာ
ဝါး

ႏို႔ႏို႔ဆာေတာ့
သမီးေလးေျပာတာ
ဝါး

အႏွီးမွာေသးစိုေတာ့
သမီးေလးေျပာတာ
ဝါး

အိပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္လည္း
သမီးေလးေျပာတာ
ဝါး

စမ္းတဝါးဝါးေခတ္ႀကီးထဲ
တဝါးဝါးေအာ္ေနတဲ့သမီးေလးကို
တဝါးဝါးသမ္းေနတဲ့ဘြားဘြားႀကီးက
လႊဲသိပ္ေပးေနရင္း
သမီးေလးေရ
တူ တူ ေရ
ဝါး

သီဟသူ
၄၊ ၇၊ ၂၀၁၀။

ငွက္

ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္မွာပင္ ငွက္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်ီသြားတယ္။ ေလေတြ တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနတာကို သိသိသာသာခံစားရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏိုးလာတယ္။ ႏိုးလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေျမျပင္ရဲ႕ အျမင့္ထက္ဆီမွာေရာက္ေနေလေတာ့တယ္။ တိမ္တိုက္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ေဘးကေန ျဖတ္သြားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ငဲ့ေစာင္းၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငွက္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူဟာ ငွက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔မွာ အေတာင္ပံႏွစ္ဖက္နဲ႔။ သူ႔ဦးေခါင္းမွာ ႏႈတ္သီးပါရွိလို႔ပါပဲ။ ငွက္ဟာ သိပ္ေတာ့ အရြယ္အစားမႀကီးဘူး။ အေတာင္ပံေတြကေတာ့ သန္စြမ္းပုံပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူဟာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မႀကီးထြားပဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို မခ်ီသြားႏိုင္တာေပါ့။ အေတာင္ပံေတြက အစိမ္းေရာင္ပါ။ အဲဒီအစိမ္းေရာင္အေတာင္ပံေတြဟာ ေလထဲမွာ တအိအိနဲ႔ ဖ်ပ္ခနဲဖ်ပ္ခနဲ လႈပ္ခတ္ကာ ေလးေလးနဲ႔မွန္မွန္ ေရြ႕လ်ားေနေလတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ငွက္ရဲ႕ၿမဲၿမံစြာကုပ္ထားတဲ့ မီးခိုးေရာင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ထဲမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ေျခေတြလက္ေတြဟာ ေလထဲမွာလြတ္ေနၿပီး ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ ေမွာက္လွက္အေနအထားနဲ႔ ေရြ႕ပါေနတာေပါ့။ ငွက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြကို ဖ်ပ္ခနဲ ဖ်ပ္ခနဲ ေလးေလးနဲ႔မွန္မွန္ခတ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်ီယူသြားလ်က္ပဲ။ ငွက္ဟာ တစ္ခါတစ္ခါ ေအာက္ကိုနိမ့္ဆင္းသြားလိုက္၊ အထက္ကို တအိအိျပန္တက္လိုက္နဲ႔ ေရြ႕လ်ားေနပါတယ္။ ႏႈတ္သီးကလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဂဲ ... ဂဲ ... နဲ႔ ေအာ္ျမည္သံ ထြက္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ငွက္ရဲ႕ ၿမဲၿမံလွတဲ့ေျခထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ညင္သာစြာပါရွိေနလ်က္ပါပဲ။ ေအာက္မွာဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ခ်ြန္ခြ်န္ကေလးေတြ၊ မီးခိုးတလူလူထြက္ေနတဲ့ စက္႐ုံကေလးေတြ၊ ေနေရာင္ထိမွန္ၿပီး ေတာက္ပစူးလက္ေနတဲ့ ေစတီငယ္ေတြကို အေပၚစီးကေန ျမင္ေနရတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးေတြကိုလည္း ခ်ုံပုတ္ပုပုေလးေတြလို ျမင္ရတယ္။ ဟိုတစ္ဖက္မွာ ျမစ္ဟာ ျဖဴလဲ့လဲ့ မ်ဥ္းတြန္႔ကေလးတစ္ခုလို ျမင္ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရြ႕ေနတဲ့ သေဘၤာေလးတစ္စင္းကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ သေဘၤာေလးတစ္စင္းထဲမွာ အင္မတန္ ေသးေကြးတဲ့ လူကေလးေတြလည္း ပါရွိမွာေပါ့။ ေဝဟင္အျမင့္က ျမင္ေတြ႕ရတာဆိုေတာ့ လူသားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာင္မႈဟာ အလြန္ ေသးေကြးလွတယ္လို႔ ထင္မွတ္ရပါေတာ့တယ္။ ေလကတဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေနလ်က္ပဲ။ ေဝဟင္ခရီးဟာ ရင္ဖိုစရာေကာင္းၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔ကို တဝႀကီး ႐ွဴသြင္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ ငွက္ဟာ ဂဲ ... ဂဲ ... နဲ႔ ေအာ္ျမည္လိုက္ျပန္တယ္။ သူ႔အေတာင္ပံေတြကို တအိအိ လႈပ္ရွားကာ ဖ်ပ္ခနဲ ဖ်ပ္ခနဲ ခတ္ရင္း ပ်ံသန္းလ်က္ပဲ။ အစိမ္းေရာင္ အေတာင္ပံႀကီးေတြ ျဖန္႔ကားသြားတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္ကို အရိပ္မိုးေပးထားသလိုျဖစ္ၿပီး ေအးျမသြားေစတယ္။ ေစတီ၊ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၊ စက္႐ုံအေဆာက္အအုံေတြကို လြန္ေျမာက္လာတဲ့အခါ ေအာက္ဖက္မွာ ပင္လယ္ႀကီးတစ္ခု ေပၚလာေလေတာ့တယ္။ ပင္လယ္ႀကီးဟာ စိမ္းလို႔၊ မိႈင္းလို႔၊ ညိဳ႕လို႔။ ထိုးက်ေနတဲ့ ေနေရာင္ထဲမွာ လိႈင္းေတြဟာ ေတာက္ပေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာက္ပေနတဲ့ လိႈင္းေတြထက္မွာ ငွက္ရဲ႕ အရိပ္ဟာ ထင္ဟပ္ၿပီး ေရြ႕လ်ားေနေလရဲ႕။ ငွက္ဟာ ပ်ံသန္းရင္း ေအာက္ဖက္ကို နိမ့္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ပင္လယ္ေရျပင္အထက္ ခပ္ေဝးေဝးဆီကေန တရိပ္ရိပ္ နိးကပ္လာခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ေရသူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆုံခဲ့ရတာေပါ့။ ေရသူမဟာ မဟူရာဆံပင္ကို ဖားလ်ားခ်ထားတယ္။ အသားအေရက ဝင္းလဲ့စိမ္းဖန္႔ၿပီး ခႏၶာကိုယ္သြင္ျပင္က စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္အတိ ၿပီးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတာေတြကို ဒီေလာက္ပဲ ျပန္ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ငွက္ကို မၾကာမၾကာ သတိရေနမိတုန္းပဲ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၄၊ ၅


ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

အိမ္ေျပး

ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို မျပန္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို မျပန္ခ်င္ေတာ့လို႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို မျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီေနရာဟာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ကမာၻႀကီးကို အေပၚစီးကေနျမင္ရတယ္။ ေခ်ာကလက္နဲ႔ ကုလားအုတ္ႏို႔ေတြလည္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကိုမျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုမွန္အိမ္ အလင္းပ်ပ်ကို ကြ်န္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ၾကည့္ပါဦး ညေနခင္းဆည္းဆာပင္လယ္ထဲမွာ ငါးမန္းေတြကူးခပ္လူးလာလုပ္ေနၾကတာကို မွန္ေျပာင္းကေနျမင္ေနရတယ္။ အာကသထဲမွာ နကၡတ္ၾကယ္တာရာေတြ လွည့္လည္ေနၾကပုံကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကိုမျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာရွိတဲ့ဓားေတြဟာ အားလုံးသိပ္ထက္ၾကတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းသလဲ။ ပ်ားရည္အိုးထဲမွာ ပ်ားရည္ဟာ အဖိုးတန္သတၱဳရည္လို ေစးပိုင္ပ်စ္ႏွစ္လို႔။ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္လိုက္ရင္ သန္႔စင္တဲ့ေလဟာ ဒီေနရာမွာ တဟူးဟူး တိုက္ခတ္လို႔။ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္သီးေတြဟာ ဒီေနရာကို ေန႔စဥ္နံနက္တိုင္း ေရာက္ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စြန္ပလြံသီးေတြ အပါအဝင္ေလ။ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ သိမ္းငွက္ႀကီးေတြဟာ ဟိုးေအာက္တစ္ခုခုပါလာႏိုးနဲ႔ ေငးခ်င္ေငးေနေပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို မျပန္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ့အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေမေမကလည္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတြေတာင္းေနတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ခါတုန္းက လူေပလူေတေလးတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကေနအေဝးႀကီးဆီ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ သတိရတိုင္းေျပာေနၾကမွာပဲ။ ေမေမ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကိုမျပန္ေတာ့ဘူး။ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဓားလွံအတတ္၊ ေလးျမားအတတ္၊ စစ္လက္နက္အတတ္တို႔ကို ကြ်န္ေတာ္တတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ ညအခါ လျပည့္ဝန္းရဲ႕ေပၚထြက္ရာကို ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ၿပီ။ ေရွးသူေဟာင္းတို႔ရဲ႕ လကၤာပုံဝတၳဳေတြကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္႐ွဳခဲ့ၿပီ။ ဝိုင္အရက္ရဲ႕အရသာကို ခံစားတတ္ခဲ့ၿပီ။ ေဟာဒီ အမိုးခုံးကမာၻေျမအဝွမ္းမွာ လူသားဟာ အစြမ္းအထက္ဆုံးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ၿပီ။
            လာေလာ့ ... လုလင္
            ဧကရီထိပ္ထားသည္ အတြင္းေဆာင္မွေန၍ လက္ဆန္႔တန္းကာ ေခၚငင္လိုက္သည္။ အတြင္းေဆာင္မွာ ဆီမီးၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။ နံ႔သာသင္းခဲ့ၿပီ။ ညဥ့္ဝတ္႐ုံလႊာမွာ ႏူးညံ့လြန္းရကား ေကာ္ေဇာၾကမ္းျပင္ထက္သို႔ တအိအိေလ်ာက်သြားသံကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မၾကားလိုက္ရဘူးမဟုတ္လား။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၃၊ ၃၀


ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

အစျပဳျခင္း

အစျပဳျခင္းဟာ သူ႔ေရွ႕မွာ ဘာမွမရွိဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေရျမႇဳပ္ကေလး တစ္ခုပါပဲ။ သူဟာ ေရျမႇုပ္ကေလးတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ကမာၻသစ္ေစဖို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ အစျပဳျခင္းဟာ သူ႔ေရွ႕မွာ ဘာမွမရွိဘူး။ သူဟာ ေရျမႇဳပ္ကေလးတစ္ခုမွ်။ ေရထဲမွာ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္နဲ႔ တလႈပ္လႈပ္။ အံ့ဖြယ္အသက္ဇီဝဟာ သူ႔ဆီမွာ ကိန္းဝပ္ေတာ္မူေလတယ္။ ဆဲလ္တစ္ခုထဲရွိတဲ့ သက္ရွိကေလးဟာ ေရထဲမွာေရြ႕ေမ်ာရင္း ကမ္းစပ္မွာ မေတာ္တဆ တြယ္ၿငိမိတယ္။ ကမာၻေျမေပၚမွာ ေသျခင္းတရားရယ္လို႔ မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာေလ။ သူဟာ ကမ္းစပ္မွာ တြယ္ၿငိခဲ့တယ္။ သူဟာ အပင္လား။အေကာင္လား ခြဲျခားလို႔မရေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ အသက္ဇီဝကို ပထမဆုံးပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့သူပါကြာ။ သူဟာ ရွင္သန္ျခင္း အသက္ဓာတ္ကို ယူေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကမာၻသစ္ေစဖို႔။ အသက္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ကမာၻေျမႀကီးႏိုးထလာေစဖို႔။ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ ေက်ာက္တုံးေတြနား သူေရာက္သြားလိုက္၊ စိုစြတ္စြတ္ေျမသားနား သူေရာက္သြားလိုက္၊ ေရစီးထဲမွာ ေမ်ာပါသြားလိုက္နဲ႔ေပါ့။ သူဟာ ကမ္းစပ္မွာၿငိတြယ္ခဲ့တယ္။ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးဟာ သူ႔နံေဘးမွာ ဝန္းရံခဲ့တယ္။ ဒါဟာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း အသိန္းအသန္းက ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ပါ။ ေရျမႇုပ္ကေလးတစ္ခု ရွိခဲ့တယ္။ သူဟာ ကမာၻကိုသစ္ေစဖို႔ အစျပဳခဲ့တာေပါ့။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာတစ္ဝက္က ကုန္းေျမေပၚကို တက္ေရာက္လာၿပီး၊ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ တစ္ဝက္က ေရထဲမွာ ဆက္လက္ကူးခပ္လာခဲ့တယ္။ ကမာၻေျမေပၚမွာ ေသျခင္းတရားရယ္လို႔ မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္ကေလ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၂၈
ည ၁၀း၀၅ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္