ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္မွာပင္ ငွက္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်ီသြားတယ္။ ေလေတြ တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနတာကို သိသိသာသာခံစားရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏိုးလာတယ္။ ႏိုးလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေျမျပင္ရဲ႕ အျမင့္ထက္ဆီမွာေရာက္ေနေလေတာ့တယ္။ တိမ္တိုက္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ေဘးကေန ျဖတ္သြားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ငဲ့ေစာင္းၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငွက္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူဟာ ငွက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔မွာ အေတာင္ပံႏွစ္ဖက္နဲ႔။ သူ႔ဦးေခါင္းမွာ ႏႈတ္သီးပါရွိလို႔ပါပဲ။ ငွက္ဟာ သိပ္ေတာ့ အရြယ္အစားမႀကီးဘူး။ အေတာင္ပံေတြကေတာ့ သန္စြမ္းပုံပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူဟာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မႀကီးထြားပဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို မခ်ီသြားႏိုင္တာေပါ့။ အေတာင္ပံေတြက အစိမ္းေရာင္ပါ။ အဲဒီအစိမ္းေရာင္အေတာင္ပံေတြဟာ ေလထဲမွာ တအိအိနဲ႔ ဖ်ပ္ခနဲဖ်ပ္ခနဲ လႈပ္ခတ္ကာ ေလးေလးနဲ႔မွန္မွန္ ေရြ႕လ်ားေနေလတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ ငွက္ရဲ႕ၿမဲၿမံစြာကုပ္ထားတဲ့ မီးခိုးေရာင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ထဲမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ေျခေတြလက္ေတြဟာ ေလထဲမွာလြတ္ေနၿပီး ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ ေမွာက္လွက္အေနအထားနဲ႔ ေရြ႕ပါေနတာေပါ့။ ငွက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြကို ဖ်ပ္ခနဲ ဖ်ပ္ခနဲ ေလးေလးနဲ႔မွန္မွန္ခတ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခ်ီယူသြားလ်က္ပဲ။ ငွက္ဟာ တစ္ခါတစ္ခါ ေအာက္ကိုနိမ့္ဆင္းသြားလိုက္၊ အထက္ကို တအိအိျပန္တက္လိုက္နဲ႔ ေရြ႕လ်ားေနပါတယ္။ ႏႈတ္သီးကလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဂဲ ... ဂဲ ... နဲ႔ ေအာ္ျမည္သံ ထြက္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ငွက္ရဲ႕ ၿမဲၿမံလွတဲ့ေျခထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ညင္သာစြာပါရွိေနလ်က္ပါပဲ။ ေအာက္မွာဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ခ်ြန္ခြ်န္ကေလးေတြ၊ မီးခိုးတလူလူထြက္ေနတဲ့ စက္႐ုံကေလးေတြ၊ ေနေရာင္ထိမွန္ၿပီး ေတာက္ပစူးလက္ေနတဲ့ ေစတီငယ္ေတြကို အေပၚစီးကေန ျမင္ေနရတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးေတြကိုလည္း ခ်ုံပုတ္ပုပုေလးေတြလို ျမင္ရတယ္။ ဟိုတစ္ဖက္မွာ ျမစ္ဟာ ျဖဴလဲ့လဲ့ မ်ဥ္းတြန္႔ကေလးတစ္ခုလို ျမင္ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရြ႕ေနတဲ့ သေဘၤာေလးတစ္စင္းကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ သေဘၤာေလးတစ္စင္းထဲမွာ အင္မတန္ ေသးေကြးတဲ့ လူကေလးေတြလည္း ပါရွိမွာေပါ့။ ေဝဟင္အျမင့္က ျမင္ေတြ႕ရတာဆိုေတာ့ လူသားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာင္မႈဟာ အလြန္ ေသးေကြးလွတယ္လို႔ ထင္မွတ္ရပါေတာ့တယ္။ ေလကတဟူးဟူး တိုက္ခတ္ေနလ်က္ပဲ။ ေဝဟင္ခရီးဟာ ရင္ဖိုစရာေကာင္းၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔ကို တဝႀကီး ႐ွဴသြင္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ ငွက္ဟာ ဂဲ ... ဂဲ ... နဲ႔ ေအာ္ျမည္လိုက္ျပန္တယ္။ သူ႔အေတာင္ပံေတြကို တအိအိ လႈပ္ရွားကာ ဖ်ပ္ခနဲ ဖ်ပ္ခနဲ ခတ္ရင္း ပ်ံသန္းလ်က္ပဲ။ အစိမ္းေရာင္ အေတာင္ပံႀကီးေတြ ျဖန္႔ကားသြားတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္ကို အရိပ္မိုးေပးထားသလိုျဖစ္ၿပီး ေအးျမသြားေစတယ္။ ေစတီ၊ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၊ စက္႐ုံအေဆာက္အအုံေတြကို လြန္ေျမာက္လာတဲ့အခါ ေအာက္ဖက္မွာ ပင္လယ္ႀကီးတစ္ခု ေပၚလာေလေတာ့တယ္။ ပင္လယ္ႀကီးဟာ စိမ္းလို႔၊ မိႈင္းလို႔၊ ညိဳ႕လို႔။ ထိုးက်ေနတဲ့ ေနေရာင္ထဲမွာ လိႈင္းေတြဟာ ေတာက္ပေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာက္ပေနတဲ့ လိႈင္းေတြထက္မွာ ငွက္ရဲ႕ အရိပ္ဟာ ထင္ဟပ္ၿပီး ေရြ႕လ်ားေနေလရဲ႕။ ငွက္ဟာ ပ်ံသန္းရင္း ေအာက္ဖက္ကို နိမ့္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ပင္လယ္ေရျပင္အထက္ ခပ္ေဝးေဝးဆီကေန တရိပ္ရိပ္ နိးကပ္လာခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ေရသူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆုံခဲ့ရတာေပါ့။ ေရသူမဟာ မဟူရာဆံပင္ကို ဖားလ်ားခ်ထားတယ္။ အသားအေရက ဝင္းလဲ့စိမ္းဖန္႔ၿပီး ခႏၶာကိုယ္သြင္ျပင္က စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္အတိ ၿပီးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတာေတြကို ဒီေလာက္ပဲ ျပန္ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ငွက္ကို မၾကာမၾကာ သတိရေနမိတုန္းပဲ။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၄၊ ၅
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment