ဒါဟာ ေျပာျပခ်က္တစ္ခု၊ ဘယ္လို ေျပာျပခ်က္မ်ိဳးလဲဆိုေတာ့ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပခ်က္တစ္ခုပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တေစၦတစ္ေကာင္ပါ။ I am a ghost ။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အနည္းငယ္က ေသဆုံးခဲ့ၿပီးျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဥာဏ္ႀကီးသူေတြအလိုအရ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူ႔ဘဝဟာ ေသဆုံးသြားတာနဲ႔ အတူတူပါပဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိေတာ့ဘူးေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ကတည္းကေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူလုပ္ခ်င္ရာေတြကို လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိမ့္မယ္။ သိလား။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တေစၦတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေသဆုံးၿပီးေသာ သူတစ္ေယာက္ဟာ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္႐ြံ႕မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ သူဘယ္ကိုမ်ား သြားမွာပါလိမ့္။ ဘာေတြကိုမ်ား လုပ္မွာပါလိမ့္။ သူ႔လက္ေမာင္းမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ ေသြးေတြဟာ အနက္ေရာင္ေတြလို႔ ကြွန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ဒါဆို အေမွာင္ထုထဲကို တိုးဝင္ဖို႔လည္း သူျငင္းပယ္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ အေမွာင္ထုထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သြားလာေနခဲ့ၿပီဆုိရင္ အေမွာင္ထုထဲက နားလည္ဖို႔ခက္ခဲမယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြကို တစ္ခ်ိန္မွာ သူသိလာလိမ့္မယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အေမွာင္ထုထဲက ဇာတ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အေမွာင္ထုကို ေၾကာက္ရြံ႕သူျဖစ္သလို အလင္းေရာင္ကိုလည္း ရင္မဆိုင္ရဲသူတစ္ေယာက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ့အိအိေက်ာက္တုံးေတြရွိတဲ့ ကမာၻမွာ ေနထိုင္သူပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးမားသူေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့သူေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကမာၻကိုျဖစ္ၿပီး ေနစဥ္လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတာကို ျမင္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ကြ်န္ေတာ့္ကို မျမင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ပုန္းေနရေလ့ရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ရွိေၾကာင္း သူတို႔သတိျပဳမိေလ့မရွိၾကပါဘူး။ ေပ်ာ့အိအိေက်ာက္တုံးတစ္တုံးကို သာမန္လူတစ္ေယာက္ေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ကလည္း အလြန္ခက္ခဲလွတယ္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ခါတစ္ေလ ထရပ္ကားႀကီးေတြ ျဖတ္ေမာင္းသြားၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြတန္းစီၿပီး ေရြ႕လ်ားသြားၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ၿပီး အိုမင္းေနသူ အဘိုးႀကီးႏွစ္ေယာက္ဟာ ျဖည္းေလးေအးေဆးစြာျဖတ္ၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ပ်ိဳမ်စ္တဲ့ လူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ညားကာစ ဇနီးအသစ္စက္စက္ကို လက္ဆြဲၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္သြားရဲ႕။ သူဟာ ဦးေခါင္းကိုေမာ့လို႔ ေနမင္းႀကီးရွိရာကိုၾကည့္ၿပီး ေရြ႕လ်ားေနတယ္။ သူ႔ဇနီးရဲ႕ ဆံစေတြဟာ ေလထဲမွာ ညင္ညင္သာသာလႈပ္ယမ္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အားလုံးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ရွိမသြားၾကပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့သူ တစ္ေယာက္မွာ ခြန္အားေတြက်န္ရွိေနေသးရင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းႏိုင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ နာမက်န္းေနသူတစ္ဦးပါ။ အဲဒီနာမက်န္းမႈကပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ထာဝရ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေလေပါ့။
ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၁၂၊ ၂၉
ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္
No comments:
Post a Comment