အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ

အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၁

ကဂ်ိဳးကေဂ်ာင္ ဟိုေကာင္ဝတ္လာတဲ့ တီရွပ္ဟာ ငါ့အျပာေရာင္ တီရွပ္ပဲ။ တံဆိပ္နဲ႔ စာတန္းနဲ႔ [ စာတန္းက Boney’m ရဲ႕ Solgan ကို ကူးေရးထားတာ ] Love For Sale တဲ့။ အသက္အရြယ္ကိုမွမေထာက္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔။
ဒီေကာင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ မတိုးဘူး။ တြဲေနက်ထဲက သုံးေယာက္ ခြာသြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း။ ထိုင္ရင္ ဒူးခ်ိတ္တယ္။ ထရင္ ခါးေထာက္တယ္။ စိတ္ပါရင္ ကဗ်ာေရးတယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ ကိုယ့္လူ။
ေပါ့ေသးေသး မဟုတ္ဘူး။ ‘သူနဲ႔တန္းတူတာ ကမာၻမွာကို ေရ လိုက္ရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ မျပည့္ဘူး’ လို႔ အၿမဲစဥ္းစားတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ကို စဥ္းစားတာ။ ငါ သိတာေပါ့ကြာ။ အဲဒါ ရယ္စရာလိုလို၊ ငိုစရာလိုလို။
ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ အခိုင္အမာသူငယ္ခ်င္း၊ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကိုယ့္ မိန္းမနဲ႔ဆို သုံးေယာက္ေပါ့။ ေငြယူသုံးတယ္။ ဆာရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စားတယ္။ ရန္ျဖစ္လို႔ရတယ္။ အျခားသူေတြကို တစ္စက္မွ အထင္မႀကီးဘဲ ေနလို႔ရတယ္။ ဟား လို႔ရတယ္။ သနားလို႔ရတယ္။ အႏုပညာကို ႀကီးႀကီးခ်စ္ခဲ့တယ္။ ေဟာ…။ အခု ဟို ကဂ်ိဳးကေဂ်ာင္ေကာင္ လမ္းကူလာၿပီ။ ငါ ေရးေနတဲ့ကဗ်ာကို လက္စသတ္မွ။
လုံေလာက္တယ္
ငါတို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကိုးကားလို႔
ငါတို႔ လုံေလာက္တယ္။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၂

လည္ပင္းကို တိုင္းတယ္
ရင္အုပ္ကို တိုင္းတယ္
ပခုံး၊ ခါး
လက္ေမာင္းကို တိုင္းတယ္။

လက္ေကာက္ဝတ္ကို တိုင္းတယ္
အရွည္ကိုတိုင္းတယ္
‘ေကာ္တြန္ေနာ္’ ‘ၾကယ္သီး ၁၂ လုံးတပ္မယ္’
‘ေကာ္လာ ေထာင္မယ္’။

အပ္ခ်ဳပ္ဆရာက
ေပႀကိဳးကို ပခုံးေပၚ ေခြတင္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့
ငါ့ကို ရႊင္ရႊင္ၿပဳံးၿပဳံး ၾကည့္တယ္။

အင္း။ ကဗ်ာေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ရခ်င္လို႔
အဲဒါ …
အဲဒီအက်ႌဝတ္ၿပီး
ကဗ်ာ စပ္မလို႔။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၃

ဒီမနက္ ကမာၻႀကီးကို နားေထာင္အၿပီး
ငါ ကမာၻႀကီးထဲ ခုန္အဆင္းမွာေပါ့
မ်က္ႏွာသစ္ရမယ္
သြားတိုက္ရမယ္။

သြားတိုက္ရမယ္ ! ။

အဲဒီမွာ . .
ငါ ဆတ္ခနဲ က်င္စက္ထိသလို
ငါခုပဲ အဲဒီျပကြက္ကို ျပန္ၾကည့္ရသလို အမွတ္ရရ
သူမရဲ႕ ‘သြားတိုက္ပုံ’ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပကြက္ကေလး။

သူမဟာ
သြားတိုက္ခဲ့
သြားတိုက္ၿပီး ပလုပ္က်င္း
ပလုပ္က်င္းၿပီး ပလုပ္ကို
ၿမိဳခ်လိုက္တယ္။

ၿပီး။ သူမရဲ႕ဓာတ္ပုံ
သူမရဲ႕ KAWABATA MAMIKO ဆိုတဲ့အမည္
သူမရဲ႕ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္
ငါ ဖတ္ရတယ္။

I am not an artist.
I am a ..worker တဲ့။

ဒီကဗ်ာဖတ္မိတဲ့မိတ္ေဆြ
ခင္ဗ်ား သြားတိုက္ၿပီးပါၿပီလား။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၄

လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆိုင္က
သၾကားလုံးဟာခ်ိဳတယ္။
ဂ်ယ္ရီလူးဝစၥနဲ႔
သန္းႏြဲ႕ ရယ္ရတယ္။

‘ဂြ်န္လ၏ မိုးေရမ်ား’.. မွ

အဲဒီလူေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ရယ္စရာေတြ လုပ္ျပတယ္
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ရယ္ရမွာ အားနာတယ္
အားနာနာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရယ္ပါတယ္
ရယ္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိတ္ညစ္တယ္။

တစ္ဆိတ္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ ယုံေစခ်င္ပါတယ္
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေပါ့ပါးသြားေအာင္ တကယ္ရယ္ခ်င္ပါတယ္။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၅

သူတို႔အႏုပညာက
ေငြေတြရၿပီး
ငါတို႔အႏုပညာက
ေငြေတြ မရဘူး။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါဟာ ေဒဝဒတ္ျဖစ္ခဲ့ရ
ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါဟာ မာရ္နတ္ျဖစ္ခဲ့ရ
ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါဟာ ဦးေက်ာက္လုံးျဖစ္ခဲ့ရ
ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါဟာ အေမ့ အထင္လြဲ ခံခဲ့ရ။

ဆိုင္းဘုတ္တိုင္းက
အျငင္းပယ္ခံခဲ့ရ။

ဘုရားက အႏုပညာကို
တားျမစ္ေတာ္မူပါတယ္။

ငါ့မွာ
ဘုရား တာျမစ္တဲ့အရာကို
ေငြမရာ ေရႊမရာ
ခ်စ္ခဲ့ရ။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၆

ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းမွာ သစ္ပင္အႀကီးႀကီးေတြ
သစ္ရြက္ေႂကြ ေဖြးေဖြးေတြ
ငါတို႔ေတြ
ကားေတြ။

ေခတ္ေတြ၊ ေကာင္မေလးေတြ
မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ
တီထြင္ဘာသာစကားေတြ
ေငြေတြ။

ၿပီး။ မိုးရာသီေတြ၊ ေဆာင္းရာသီေတြ
ေႏြရာသီေတြ၊ ပန္းေတြ။

ၿပီး။ စာအုပ္ေတြ၊ ဝတၳဳေတြ
႐ုပ္ရွင္ပေဒသာေတြ၊ ႐ႈမဝေတြ၊ ေသြးေသာက္ေတြ
ၿမဝတီေတြ၊ ေငြတာရီေတြ၊ မိုးေဝေတြ။

ၿပီး။ လက္ဖက္ရည္ေတြ၊ အရက္ေတြ
ဖိနပ္ေတြ၊ ေျခသည္းလက္သည္း လွီးခုံေလးေတြ။

ၿပီး။ ‘ငါ ဘယ္မွာလဲေဟ့’ ၿပီး။ ‘ငါ ဘယ္မွာလဲေဟ့’
‘ငါ ဘယ္မွာလဲေဟ့’
ငါ့ဘာသာ ပုန္းတမ္းကစားတာေတြ။

တာဝွာ၊ အီေကာ္ေနာမစ္
စထရင္း ဟိုတယ္ေတြ။

ဝါဇီ၊ ေရႊၾကည္ေအး၊ ေရႊလမင္း
ျပည္သူ႔မုန္႔တိုက္ မရွိေတာ့။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၇

ေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

ေတာအထပ္ထပ္
ေတာင္အထပ္ထပ္လို
ေဆာင္းအထပ္ထပ္ ေႏြအထပ္ထပ္
မိုးအထပ္ထပ္မွာ
အံကစားပြဲ ‘ရႈံးေၾကးသင့္သူ’ လို
ေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

‘ဂြင္းနက္’ စံခ်ိန္တင္ႏိုင္ရန္
ေႄမြမ်ားကင္းမ်ားနဲ႔ တစ္ခန္းထဲအတူတူ
ေနရသလိုပဲ ငါ့ အျဖစ္ဟာ
ေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

သူ႕ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ငါ့ကို ႏႈတ္ဆက္ရာ
သူ႕ကိုယ္နံ႔ ငါမႀကိဳက္လို႔ ငါ မုန္းငတ္ခဲ့
ေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

အႏုပညာတစ္ပုဒ္
အႏုပညာတစ္ရပ္ဟာ ရေတာင့္ရခဲပဲ
ေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

အေလ်ာ အပ်က္ အၾကား အစပ္မ်ားသျဖင့္
ငါတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဝးခဲ့ၾက
ေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

အပိုင္ရန္လိုခံရ၍
ငါဟာ ရန္သူရရွိခဲ့ျပန္ရာ
ေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

ငါ့ဒီကဗ်ာ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ရာ
ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီနာရီ ဒီမိနစ္
ေနရတာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၈

ငါ စကားလုံးေတြ ေရြးလာတယ္
ငါ ေျပေပ်ာက္ဖို႔
မင္း သက္သာဖို႔။

ငါ့ေျခတစ္လွမ္းတိုင္း တစ္လွမ္းတိုင္း
ေရွ႕တိုးလို႔မရ
ေရွးပ်ိဳ႕မ်ား
ရတုဘုရင္၏ ရတုမ်ား ထစ္
ငါ့တို႔ ထစ္, ထစ္
ထစ္, ထစ္ ျပန္ဖတ္ေနသလိုပဲ။

ပန္းသီးကိုစေတြ႕ခဲ့တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္မွ
ကုလား႐ုပ္ရွင္မွာ
ေဟာလီးဝုဒ္႐ုပ္ရွင္မွာ
သန္းမ်ားစြာ သီခ်င္းဓာတ္ျပားမွာ
CNN သတင္းမွာ
သမိုင္းမွာ
ရွင္းေနတာကို ရွင္းေအာင္ေျပာမျဖစ္လို႕
ေျပာလို႔ျဖစ္တာ ေျပာေနရတဲ့ ကမာၻႀကီး။

ငါဟာ ဖီလိုဆိုဖာ မဟုတ္ပါဘူး
အခ်စ္ဟာ မုန္လာဥနီပဲ။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၉

အသက္ ၂၀ ကေန
အသက္ ၅ ႏွစ္ ႀကီးလာခဲ့တုန္းက
နိပ္ပါတယ္
ေကာင္းပါတယ္။

အသက္ ၅၅ ႏွစ္ကေန
အသက္ ၅ ႏွစ္ ႀကီးလာတာကေတာ့
ခ်စ္ေသာ ‘ဂ်နီဖာ’
အေတာ္ဆိုးတာပဲ။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၁၀

သားေရဖိနပ္ ၃၈၀၀
ၾကက္ေပါင္းဆီခ်က္ ၃၅၀
လက္ဖက္ရည္ ၁၅၀၊ စီးကရက္ (စီးကရက္၊ ေဆးလိပ္
ေသာက္ျခင္းဟာ ေခတ္မမီမႈပဲ) မေသာက္
သီလရွင္လွဴ ၁၀၀
ဆံပင္ညႇပ္ ၅၀၀
ဘတ္စ္ကားခ ၁၂၀၊ အရပ္ ၅’ ၈”
ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ၁၃၀ ေပါင္
ဆံစပ္မွဲ႔ရွိ၊ အလုပ္အကိုင္ ကဗ်ာဆရာ။

ငါဟာ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက သုံ႔ပန္းနဲ႔ တူလာတယ္။
(အခုတေလာေတာ့ ဝလာတယ္ ေျပာတယ္)
မိန္းမကို ေမးၾကည့္ရဦးမယ္
ၿပီးရင္ ေျပာမယ္၊ Game ေဆာ့မယ္။

တာဇံလား၊ ေဂါ့ဖားသားလား၊ ကဗ်ာဆရာလား၊
ဟဲ ဟဲ။ ကဗ်ာဆရာပါပဲ။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၁၁

လက္ဖက္ရည္ခြက္ေပါင္း တစ္သိန္းေလာက္
ငါ ေသာက္ခဲ့တာေပါ့ ကမာၻႀကီး။

ရဲႀကီးေခၚ သစၥာနီဆို
ခြက္ေပါင္း ႏွစ္သိန္းျပည့္ရွာေရာ့မယ္။

ေမာင္သစ္မင္း ငယ္စဥ္ အသည္းကြဲတုန္းက
ေဆးမကူ ဘာမွမကူ
လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ သုံးခြက္ ေလးခြက္နဲ႔
ကုစားခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ခဲ့တယ္။
ခ်ိဳခဲ့တယ္။ ခါးခဲ့တယ္။
ပူခဲ့တယ္။ ဆူခဲ့တယ္။ မုန္တိုင္းက်ခဲ့တယ္။
လိႈင္းႀကီးခဲ့တယ္။ ေခ်ာက္ထဲက်ခဲ့တယ္။
လူဆိုတာ ႀကဳံရမွာပဲမို႔ ႀကဳံခဲ့တယ္။

အျပစ္ကင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ တစ္ခြက္
ငါတို႔ စြဲခဲ့ၾကတယ္။

ေကာင္းရာမြန္ရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
ငါတို႔ ထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ
I Love Tea တဲ့
ေဆးမင္ေၾကာင္
ထိုးထားတယ္။

အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ ဘဝမွာ ဇိမ္ခံမႈဟာ
ခ်ိဳင့္ဆြဲလက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ ပိုေသာက္တာပါပဲ။

Oh Yeah!
ဒီမွာ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ မေျပၿပီ အခ်စ္ကေလး။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၁၂

တစ္မိနစ္ၿပီး ေနာက္တစ္မိနစ္မွာ
အရင္က တစ္မိနစ္ အတိုင္းသာ။

တစ္မိနစ္ၿပီး ေနာက္တစ္မိနစ္မွာ
Next, Next ပဲ ႏွိပ္ကာ ႏွိပ္ကာ။

တစ္မိနစ္ၿပီး ေနာက္တစ္မိနစ္မွာ
ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႔အပန္းေျဖသီခ်င္းနားေထာင္မႈ အဆင္မေျပလွပါ။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၁၃

မနက္ ၂ နာရီမွာ ထ
မနက္ ၂ နာရီမွာ ထ . . .
မနက္ ၂ နာရီမွာ မထခ်င္လွ်င္
မနက္ ၂ နာရီမွာ ထ ။ ။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၁၄

ေရွ႕ကဆရာမ်ား
အလကၤာမ်ား၊ ကဗ်ာပုလဲကုံးမ်ား၊ ဖန္မီးအိမ္မ်ား
လကြယ္ညမ်ား၊ ဧရာဝတီမွ ဒုဌာဝတီမ်ား
မႏၱေလးၿမိဳ႕၏မနက္ခင္းမ်ား
ဘတ္သီးမ်ားလို လင္းခဲ့ဘိ။
သို႔မဟုတ္ မီးေခ်ာင္းလို လင္းခဲ့၏။
[ မီးေခ်ာင္းဆိုလို႔ အဲဒီေခတ္တုန္းက
မီးေခ်ာင္းဖြင့္လိုက္ရင္ တန္းမလင္းဘူး။
ဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ ဖ်ပ္ဖ်ပ္
မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပီးမွ လင္းတာ
သတိရျခင္း မွတ္ဥာဏ္ေတြလိုပါ။ ]

ငါတို႔ေခတ္၏ ဂြ်န္မိုးေရမ်ား၊ သစ္ရြက္အေသမ်ား
ဂႏၱဝင္မမမ်ား၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုမ်ား
ဒီပရက္ရွင္းမီးခိုးမ်ား၊ အမႈန္အမႊားကင္းစက္တဲ့လက္ေဆာင္မ်ား
အခုန္မ်ား
ေဖာ္ေဝးငွက္မ်ား
အျခား ကဗ်ာလုံးခ်င္းမ်ား
ခပ္တည္တည္ပဲ ရွိခဲ့တယ္။
ခပ္တည္တည္ပဲ ေနခဲ့တယ္။

ဒီဘက္ႏွစ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာမ်ား
ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာလုံးခ်င္းမ်ား
ကြ်န္ေတာ့္ အသက္အရြယ္လို
ပိုတိုး ပိုမ်ားလာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ
တစ္ေၾကာင္းမွ်၊ ႏွစ္ေၾကာင္းမွ်၊ ၁၄, ၅ ေၾကာင္းမွ်။
ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာလုံးခ်င္းတစ္အုပ္ဟာ
၁၀ ပုဒ္မွ်။ ၁၂ ပုဒ္မွ်။ ၂၅ ပုဒ္မွ်။

အဲသလို။ အဲသေလာက္မွ်
ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ ေရးခဲ့ရတာပဲ။

ခပ္သေလာက္ မပါရင္
ပါသေလာက္ ခပ္ပါေတာ့။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရးတဲ့အခါ
ခႏၶာ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါး အားသြန္
ေလးနက္ အေရးႀကီးပေစ
ဖတ္သူ၏ သေဘာသကာယ မွ်သာ ။ ။



အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ ၁၅

ဤတြင္ေရြ႕
‘အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ’ ၿပီး၏ ။ ။
ဒန္တန္႔ဒန္ . . .

ေအာင္ခ်ိမ့္

==+==

႐ႈံးပြဲမ်ားအတြက္ အမွတ္အသား (အမွာ)

ရယ္စရာပါ။ ငိုစရာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကဗ်ာပါ။ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဘဝျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဖတ္ပါဦး။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က “ဘဝကို ဟာသျဖင့္ မြမ္းမံေသာအခါ အေတာ္အတန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလာ၏” လို႔ဆိုပါတယ္။ မၾကားေသးမီေလးကပဲ သုခမိန္လိႈင္က “ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကြဲ.. ဒဏ္ရာေတြဆို ေရာင္စုံပတ္တီးလွလွ စည္းျပမယ္” တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ျဖစ္ေနတဲ့ သီခ်င္းအခ်ပ္က Bond မိန္းကေလးမ်ားတေယာအဖြဲ႕ ROYAL ALBERT HALL တင္ဆက္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ “ပူေလာင္မႈ” ပါၿပီး “ပူေလာင္မႈေျပေဆး” လည္း တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ပါပါတယ္။ အႏုပညာဟာအံ့ၾသစရာပဲ။ ေရငတ္ေျပခဲ့တယ္။
တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ကြ်န္ေတာ့္ ခလုတ္ကသင္းဇာတ္ကို အရယ္အေမာမပ်က္ တစ္လတစ္ပုဒ္ မွန္မွန္ေရးေနခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရယ္ျပေနခဲ့ပုံပါပဲ။
“အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ”ေပါ့။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူရယ္ၾကပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုျဖစ္ျဖစ္ ရယ္ပါ။ အလကား ေငါင္ေနမယ့္အတူတူ ရယ္ေနတာ မေကာင္းဘူးလား
တကယ္လို႔ “အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ” ကို မွားၿပီး “အသည္းကြဲ ကဗ်ာဆရာ”လို႔ ဖတ္ရင္လည္း .. ရပါတယ္။ You Okay: Thank You.

ေလးစားစြာျဖင့္
ေအာင္ခ်ိမ့္
၅ - ၉ - ၂၀၀၈

‘အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ’ ကဗ်ာအတြဲမွာ
၂၀၀၅ ဇူလိုင္မွ ၂၀၀၆ ႏိုဝင္ဘာအထိ
‘သရဖူ’ မဂၢဇင္းတြင္ တစ္လခ်င္း
ေရးစပ္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ
ကဗ်ာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ယင္းကို ‘စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ’မွ
တစ္စုတည္း တစ္ေပါင္းတည္း
ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေအာင္ခ်ိမ့္၊ အသည္းစြဲကဗ်ာဆရာ
၂၀၀၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ပထမအႀကိမ္၊ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳ။