ခင်ခင်ပျိုရေ စောင့်ခဲ့တယ်

၁။ ခင်ခင်ပျိုရေ
 

ဝိသေသနပုဒ်က ဒီအတိုင်း

စာသားက ဒီအတိုင်း

တရားက တရားအတိုင်း

အမှားက အမှားအတိုင်း။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

မိုးတစ်ပေါက်တင်ပြီး

စိန်လိုလက်နေတဲ့ ဇီဇဝါပန်းများ မွှေးခဲ့လို့

ငါ့စိတ် ထိန်းနိုင်ခဲ့

မိုးတဖျောက်ဖျောက် နေ့တွေ ကုန်လွန်နိုင်ခဲ့။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

မဖြောင့်ဖြူးခြင်းအချစ်စစ်ကို

အနှစ်တစ်ရာ သစ္စာဖွဲ့

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ၊ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၂။ ခင်ခင်ပျိုရေ ငါ့ဘဝ သမိုင်းတစ်လျှောက်

ဂူကြီးထဲမှ မီးတုတ်ကိုင် ထွက်လာသလို

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

သမိုင်းဆိုတာ နှေးချင်နှေးပြီး

မြန်ချင်လည်း မြန်တတ်တယ်။

မီရထားဘူတာရုံမှာ ရထားစောင့်သလို

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

“ပါလာ မလား

မပါလာဘူးလား"

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၃။ ခင်ခင်ပျိုရေ မှတ်တမ်းတစ်ရွက်

မိုးညို့ညို့အောက် ဖြတ်လျှောက်ခဲ့ပြီး

မှောင်ခဲ့တယ်။

တံတားအောက် ဖြတ်လျှောက်ပြီး

မှောင်ခဲ့တယ်။

မှောင်ခဲ့တယ်၊ မှောင်ခဲ့တယ်

မှောင်ခဲ့တယ်။

ငါဟာလည်း ဘာမို့လဲ

မှောင်ခဲ့တယ်။

အဝီစိက ခုမှ တက်လာသလို

မှောင်ခဲ့တယ်။

ငါ့ကိုယ်မှဦ အဲဒီအမှောင်နံ့စွဲလို့

ဒီဘဝမှာ ဒီမှာ မင်းကိုယ်နံ့ကို ငါ တောင့်တလို့။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၄။ ခင်ခင်ပျိုရေ ပိုကောင်းတဲ့ကဗျာ

ထင်မြင်ချက်များ၊ မှတ်ချက်များ

ငါ့မျက်နှာနဲ့ တူခဲ့တယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

အရောင်ပိုကောင်းတဲ့ ကောင်းကင်

ပိုကောင်းတဲ့ ကဗျာ

ပိုကောင်းတဲ့ ဘဝ

ငါက ဟိုလူ့ပြောပြ ဒီလူ့ပြောပြ။

မိန်းကလေးရေ .,.၊ အလုပ်တွေ များနေသလား

မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပန်းကန်အတွက်လည်း

ကျေးဇူးပါပဲ။

နှင်းတောထဲရောက်နေသူထံ

ကျောက်မီးသွေး ပို့ဖို့ဆိုတာ

ကောင်းပါတယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၅။ ခင်ခင်ပျိုရေ ငါ့အကြောင်း

ငါတို့ နေနေသော နေ့ရက်များဟာ

အံ့သြစရာ။

အလိုမပြည့်ရင်းနဲ့

ထပ်၍ ထပ်၍ အလိုရှိခဲ့ကြ။

ဒါကြောင့် ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ငါတို့ ကစားခဲ့ကြ

ငါတို့ ကစားကြည့်ခဲ့ကြ။

ပြီး၊ ဒါဟုတ်ရဲ့လား

ပြီး၊ ဘာတွေ ဖြစ်လာမလဲ။

အချစ်ဆိုတာမှာပဲ

နစ်နာစရာ ရှိလာတယ်။

ဘဝမှာ ဒဏ်ရာအနာတရ

အမာရွတ်တွေ ထပ်ထပ်တိုးလာတယ်။

တက်တူးထိုးဖို့ လိုဦးမလား !

ဒါကြောင့် ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၆။ ခင်ခင်ပျိုရေ မပြီးသေးသော ပန်းချီကား

ဘယ်လမ်းမှ မရွေးဘဲ

ဒီလမ်းပဲ ရွေးခဲ့တယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

အမိဝမ်းက လာခဲ့တယ်

ကျောင်းသွားခဲ့တယ်

အလုပ်လုပ်ခဲ့တယ်

အလုပ်ရှုပ်ခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ အလုပ်မပြီးဘူး

အလုပ် မပြီးသေးဘူး။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၇။ ခင်ခင်ပျိုရေ ခေတ်အဆက်ဆက် မေတ္တာဖြင့်

ငါ့ကို မျက်မှန်တပ်လိုက်ရင်

သူ့ကို မျက်မှန်ချွတ်လိုက်ရင်

ငါတို့နှစ်ယောက်ဟာ

တူလွန်းလေစွ။

မင်းနဲ့ငါ

တူလွန်းလေစွ။

ပါလာသည့် ကောင်းမှု၊ မကောင်းမှု

တူလွန်းလေစွ။

ဒါကြောင့်သာ ဒီသံသရာမှာ

ငါတို့ ဆုံတွေ့ခဲ့ကြ။

ဆုံတွေ့ဖို့

တကယ်လိုခဲ့ကြ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါတို့ တူလွန်းလေစွ။

အခက်အခဲတွေ

ခက်ခဲခဲ့ကြ။

တကယ်မခက်ဘဲ

ခက်ခဲခဲ့ကြ။

အဲဒီမှာ ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၈။ ခင်ခင်ပျိုရေ ငါတို့အနီးမှာ

တစ်ပုဒ်မှ နောက်တစ်ပုဒ်သို့

အနုပညာတစ်ခုမှ နောက်တစ်ခုသို့

'၀' မှ '၁' နှင့် '၂' သို့

'၃' နှင့် '၄' သို့။

၎င်းကဲ့သို့

ငါစောင့်လို့။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ခေျာင်းအတန်တန်ခြား

ခရီးအတန်တန်ခြား

အကန့်အတန်တန်ခြား

ကမ္ဘာအတန်တန်ခြား

ဘယ်ကမ္ဘာရောက်သွားသွား

ငါတို့အနီးမှာ

ငါတို့ ရှိခဲ့ကြ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၉။ ခင်ခင်ပျိုရေ ဒီလိုအချိန်တွေ

ရှုခင်းတွေ ကုန်သွားပြီလား

ရှုခင်းတွေ ကုန်သွားမှာလား

ရုပ်ရှင်တွေ ကုန်သွားမှာလား

သီချင်းတွေ ကုန်သွားမှာလား

ဘဝတွေ ကုန်သွားမှာလား

နေ့စဉ် တက်တက်ကြွကြွ ရုံးသွားတဲ့ ရုံးစာရေးများ

ကုန်သွားမှာလား

ငါ့လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်မကုန်ခင်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ရှုခင်းတွေ မကုန်နိုင်ဘူးမဟုတ်လား

ခင်ခင်ပျိုရေ

မကုန်နိုင်ဘူးမဟုတ်လား

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ကမ္ဘာ့ဖလား ဘောလုံးပွဲစဉ်များ

မကုန်ဘူးမဟုတ်လား

ကမ္ဘာ့ဖလား ဘောလုံးပွဲစဉ်များ

လာဦးမှာမဟုတ်လား။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၀။ ခင်ခင်ပျိုရေ ငါ စောင့်ခဲ့ရ

ယနေ့ အမှား ဘယ်နှခုဟု

ယနေ့ အမှန် ဘယ်နှခုဟု

ဂရို့ချိုးခဲ့သလို

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ငါစောင့်ခဲ့ရ …

ငါ စောင့်ခဲ့ရ။

ငါ့အဖြေကို ငါ စောင့်ခဲ့ရ

ငါ့စာရင်းကို ငါ စောင့်ခဲ့ရ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့ရ။ ။

၁၁။ ခင်ခင်ပျိုရေ ခေါ်ကြိမ်များ

အကြီးအကျယ် သင်္ဘောမှောက်ခဲ့တယ်

ရေကူးမတတ်ဘဲ ကူးခဲ့တယ်

ကမ်းမမြင် ငှက်မမြင် ပြင်ကျယ်ကြီးထဲ

ငါ မြုပ်တော့မယ် …

ဘယ်သူမှ မကြား

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မကြား။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

မင်း အစက်တစ်စက်

ငါ အစက်တစ်စက်

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၂။ ခင်ခင်ပျိုရေ ကဗျာတစ်ပုဒ်

အကောင်းတွေချည်း ကွက်ရေးဖို့

ငါ ဒီစာမျက်နှာမှာ စဉ်းစားတယ်။

ငါရေးနေတာတွေ မကောင်းတွေမို့လား

ငါ စဉ်းစားခဲ့တယ်။

အဲသလိုနဲ့ ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့ရ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၃။ ခင်ခင်ပျိုရေ ချောင်းကြည့်ပေါက်ကလေး

မလိုလို့လည်း မရ

လိုလို့လည်း မရ

အနုပညာနဲ့ နေ့စဉ် ငါနေခဲ့သလို။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ပလက်ဖောင်းအကျယ်ကြီးနဲ့ ငါတို့ မြို့ရဲ့လမ်း

မရှိတော့ပြီ။

ကုက္ကိုပင်အကြီးကြီးတွေ

မရှိတော့ပြီ။

ခေျာင်းကြည့်ပေါက်ကလေးတစ်ပေါက် ရှိတဲ့ အထပ်ခိုးလေး

မရှိတော့ပြီ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါစောင့်ခဲ့တယ်။

ပြိုင်တူ ကတုန်ကယင် ဖြစ်ရတဲ့ အသက်အရွယ်

မရှိတော့ပြီ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၄။ ခင်ခင်ပျိုရေ ရေ အသက်ရှူငွေ့များ

ဓါတ်ကြိုးတန်းပေါ် ခိုတွေသီးလို့

သစ်သားအိမ်ကလေးရှေ့ ရောင်စုံပူဖောင်းတွေ လွင့်လို့

ရပ်ကွက်ကလေးဟာ အသက်ဝင်လာလို့

လူတွေ အသက်ဝင်လာလို့။

သွားကြ၊ လာကြ

ကြံကြ၊ ရှာကြ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါစောင့်ခဲ့တယ်။

ဒီလိုတစ်နေ့ဟာ

တစ်နေ့ပြီး တစ်နေ့

ငါတို့ဟာ တစ်ကွေ့ပြီးတစ်ကွေ့

ငါတို့ဟာ တရွေ့ပြီးတရွေ့ရွေ့

ငါတို့ဟာ တငွေ့ငွေ့။

ငါတို့ ဘယ်ရထားမှာ လွဲခဲ့လဲ

တစ်ခါလွဲရင် နှစ်ပေါင်းဘယ်လောက် ကြာတတ်လဲ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၅။ ခင်ခင်ပျိုရေ သီချင်းတစ်ပုဒ်

သီချင်းတွေဟာ အမြဲပဲ

စီးဆင်းနေခဲ့ကြ

သီချင်းက

တစ်ယောက်တည်းနဲ့လည်း ညည်းလို့ရတယ် မဟုတ်လား။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါစောင့်ခဲ့တယ်။

သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက်ဖြစ်စေ

ငါ ဆိုခဲ့ချင်ပါတယ်။

သီချင်းတစ်ပုဒ်ပဲ ဖြစ်စေ

ငါ တတ်နိုင်ခဲ့ချင်ပါတယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၆။ ခင်ခင်ပျိုရေ မင်း ပြောပြရလိမ့်မယ်

ကိုယ်လည်း ဒီမျှ

သူလည်း ဒီမျှ

ဝေစုအညီရကြသလို

ဒုက္ခဆိုလည်း ဒုက္ခ၊ ပျော်ရွှင်မှုဆိုလည်း ပျော်ရွှင်မှု

အမှန်တရား ကိုလည်း ညီတူညီမျှ

မယူချင် မရ

ယူချင် ရရဲ့။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ယူချင်သော် ရရဲ့။

ငါ့မှာက ရ မရ

မင်း ပြောပြရလိမ့်မယ်။

နှစ်များ များခဲ့တောင်မှ

မင်း ပြောပြရလိမ့်မယ်။

နှလုံးသားနဲ့ တွေ့တဲ့အမှန်

မင်း ပြောပြရလိမ့်မယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၇။ ခင်ခင်ပျိုရေ အားနာပါတယ် မိန်းကလေးရယ်

ကိုယ့်ရှိတာလေး ပါမသွားအောင်

သတိ ဝီရိယနဲ့ပေါ့

မများပါဘူး

ကိုယ့်ရှိတာလေး ပါမသွားအောင်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

မများပါဘူး။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

အားနာပါတယ် မိန်းကလေးရယ်

သတိ ဝီရိယနဲ့ပေါ့။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါစောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၈။ ခင်ခင်ပျိုရေ အဖော်ကွဲသူ

ကိုယ့်အိမ်မှာ

ကိုယ့်အိပ်ရာ ရှိလိမ့်။

ကိုယ့်အိပ်ရာမှာ

ကိုယ်ရှိပါလိမ့်။

အူကြောင်ကြောင် ရှင်ဖူး

ထ ပျံသန်းဖူး

ဖူးယောင်ဖူး

ငါဟာ အရူးတပိုင်း ကပြ။

ပြီးတော့၊ အဖော်ကွဲ

တစ်ယောက်တည်း အိမ်ပြန်ကြ။

အဖြစ်ပျက်က အရှင်းကြီး

ငါတို့က မရှင်းခဲ့ပုံပါ။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၁၉။ ခင်ခင်ပျိုရေ ကသစ်ပန်းတွေ ပွင့်ပေါ့

ကဗျာဆရာယောင် ဆောင်ကာ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ရှုံးလို့ ရှုံးမှန်း မသိ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

နိစ္စဓူဝမှန်မှန်

နှစ်ဘဝနေ

နှစ်ခါသေသလို

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ၊ ကသစ်ပန်းတွေ ပွင့်ပေါ့။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

၂၀။ ခင်ခင်ပျိုရေ စောင့်ခဲ့တယ်

တစ်ရက်ကို ငါ ဘာလို့ မစောင့်နိုင်ရမှာလဲ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

မီးလျှံလို

ကြိုးတန်းမှာ လိမ်ညှစ်လှန်းထားတဲ့အဝတ်လို

ပျောက်ဆုံးသောအရာလို

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ခင်ခင်ပျိုရေ

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။

ကိုယ်ကသာပြောစရာရှိပြီး

သူက ပြောစရာမရှိတော့သော ယတိပြတ်မှုကို

ငါ ချိန်းခဲ့ပါတယ်။

ငါ စောင့်ခဲ့တယ်။ ။

ခင်ခင်ပျိုရေ စောင့်ခဲ့တယ်

အောင်ချိမ့်

စိတ်ကူးချိုချို အနုပညာ

၂၀၁၁ ခုနှစ်၊ မေလ

ပထမအကြိမ်

စနေ နေ့တစ်ဝက် (၁၂)

တစ်ကြော့ပြန်လည်လာတဲ့ ဒီဇင်ဘာရဲ့ ဧည့်ခန်းနံရံမှာ

ပစ်ကိုပစ်ရမယ့် ချက်ကော့ဖ်ရဲ့သေနတ်ကလည်း

အသင့်အနေအထား

နားထင်မှာတေ့ပြီး ပစ်ချလိုက်တော့

အဘက်ဘက်ကို လွင့်စင်သွားတဲ့ မော်လီကျူးတိုင်းမှာ

အိမ်ပြန်ချင်တဲ့ အလွမ်းစိတ်ကလေး ကပ်ပါသွားတယ်

ဆောင်းညရဲ့ အေးစက်မှုထဲက

ရထားဥသြသံ တိုးတိုး

အဝေးကလာနေတာလား

အဝေးကိုထွက်သွားတာလား

မီးရောင်တွေထိန်လင်းနေတဲ့ ဘူတာရုံထဲမှာ

တစ်ယောက်တည်း ရပ်စောင့်နေရင်း

အသံတစ်ခု

အထပ်ထပ် တုန်ခါမြည်ဟည်းနေတယ်

"အိမ်ကိုတောင် ဖုန်းမဆက်ဖြစ်အောင် အလုပ်များနေလား သားရယ်"

သီဟသူ

၂၆၊ ၁၂၊ ၂၀၁၁

မေးရိုး၏ပြောကြားချက်များ

ကျွန်ုပ်က သင့်ကို ဆာလောင်လျက် ရှိပါသည်။

သင်္ချိုင်းမြေသည် ဝိဉာဉ်တို့ကို ဆာလောင်၍ ခြောက်ခြားဖွယ် ညည်းတွားသံကိုပြု၏။ မီးသင်္ဂြိုဟ်စက်ကြီးက တဝေါဝေါမြည်ကာ နံနက်စာ စားနေပါပြီလား။ အသုဘခေါင်းလောင်းသံများ မြည်နေပြီ။ ကျွန်ုပ်က သင့်ကို ဆာလောင်လျက် ရှိပါသည်။ စစ်ပွဲသည် သူရဲကောင်းတို့ကို ဆာလောင်၍ ဟစ်အော်လျက်ရှိ၏။ သင်ကရော မည်သည့်အရာကို ဆာလောင်နေခဲ့ပါသလဲ။ အကျဉ်းထောင်သည် သံတံခါးကို ဟဖြဲကာ သစ္စာဖောက်များကို ဆာလောင်နေခဲ့၏။ ကမ္ဘာမြေကြီး သင်မည်သည့်အရာကို ဆာလောင်နေခဲ့ပါသလဲ။ မိန်းမပျိုသည် အချစ်ကို ဆာလောင်၍ နှုတ်ခမ်းသည် အနမ်းကို ဆာလောင်ကာ အိနြေ္ဒတစ်ခု၏ ချုပ်နှောင်ခြင်းကို ခံရသည့် အနမ်းများက ယနေ့ည ထောင်ဖောက်ပြေးကြလိမ့်မည်ထင်သည်။ နေမွန်းတိမ်းခဲ့ပြီ။ ကောင်းကင်ကြီးကို ဆာလောင်နေသူများအား နံနက်စာကျွေးရန် အဆင်သင့် ဖြစ်ပါပြီလား။ သားငယ်သည် မိခင်နို့ကို ဆာလောင်စွာ ငိုယိုနေ၏။ ကျောက်တုံးများ၌ ငိုယိုရန် အကြောင်းမရှိခေျ။

ကျွန်ုပ်အဖို့ ငိုယိုရန် မဖြစ်နိုင်သော်လည်း ကျွန်ုပ်သည် ကျောက်တုံးတစ်တုံး မဟုတ်ပါ။ မြစ်တို့၏ ပျံသန်းခြင်း အတတ်ပညာမှာ တိမ်တိုက်များသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ မြစ်တစ်စင်းသည် ကျောက်တုံးများကို ဆာလောင်လျက်ရှိ၏။ မြို့၏ ခေါင်မိုးပေါ်၌ တအိအိ ပျံသန်းသွားနေကြသည်မှာ ကျောက်တုံးမဟုတ်ပါ။ တိမ်တိုက်များသာ ဖြစ်ပါသည်။ မြစ်ထဲသို့ ကျောက်တုံးတစ်တုံး ဝုန်းခနဲ ကျသွားသည်ကို သင်တွေ့ဖူးပါသလား။ ကျောက်တုံးများ၏ ရှိုက်သံကိုမူ ကျွန်ုပ် ကြားဖူးခဲ့ပြီ။ ကျွန်ုပ်က သင့်ကို ဆာလောင်လျက် ရှိပါသည်။ ကမ္ဘာမြေကြီးသည် ဆာလောင်မှုထဲသို့ ခုန်ချသွားလိမ့်မည်ဟု မည်သူကမျှ မထင်မှတ်ခဲ့ကြခြင်းမှာ ခေတ်သစ်၏ ကြေကွဲဖွယ်ရာ ပုံပြင်တစ်ပုဒ် ဖြစ်လာလိမ့်မည်။ အော်စကာဆုကို ဆာလောင်နေခဲ့သော ကင်မရာများ အချင်းချင်း တဂျွမ်းဂျွမ်း ကိုက်ဝါးစားနေကြ၏။ ထိတ်လန့်သည်းဖို ဇာတ်လမ်းများ၏အနှစ်ချုပ်မှာ ရက်စက်ခြင်းနှင့် ကံကြမ္မာဖြစ်သည်။ ကဗျာဆရာသည် အလွန်အမင်း ဆာလောင်လျက်ရှိ၏။

ဓားတစ်လက်က ထိုသူ့အမည်ကို ထုတ်ဖော်ကာ သူစားသောက်ပါရစေဟု ခွင့်တောင်းလာ၏။ ကံကြမ္မာက ခေါင်းခါမပြလိုက်ဘူးလား။ ရိုးသားမှုက သူအစာကောင်းကောင်း မစားရသည်မှာ မမှတ်မိတော့လောက်အောင် ကြာမြင့်လာခဲ့ပြီဖြစ်ကြောင်း ထုတ်ဖော်ပြီ။ ဤသတ္တဝါ အလွန်ဝ၏။

ပစ်မှတ်ကို ဆာလောင်နေသော ရေဒါများက ပါးစပ်ကြီးများအစွမ်းကုန်ဟဖြဲကာ အသာငမ်းငမ်း ဖွေရှာနေကြသည်။ ဆာလောင်မှုကို မထိန်းချုပ်နိုင်သော ပင်လယ်က သင်္ဘောတစ်စင်းကို ခိုးစားထားလိုက်ပြန်ပြီ။ ဆာလောင်မှုက ပေါင်မုန့်တစ်လုံးကို ခုတ်မောင်းကာ သင့်ထံ ဆိုက်ရောက်လာပါလိမ့်မည်။ ပုံမှန်အနေအထားအရ ဤကဲ့သို့ပင် ဖြစ်ပွားရမည်ဆိုသော်လည်း ပရိုဂရမ်ထဲ၌ ဗိုင်းရပ်စ်ပိုးများ ကျရောက်နေခဲ့ပါက သင့်ထံ နောက်ကျနိုင်ပါသည်။ ပေါင်မုန့်တစ်လုံးက စစ်ပွဲများကို ဆာလောင်နေခဲ့သည်ဆိုလျှင် သင်ကရော မည်သည့်အရာများကို ဆာလောင်နေခဲ့ပါသလဲ။

ကျွန်ုပ်က သင့်ကို ဆာလောင်လျက်ရှိပါသည်။ အတိတ်သည် ပစ္စုပ္ပန်ကို ပြင်းစွာ ဆာလောင်နေခဲ့သည်။ ထို့ထက်ပို၍ ပစ္စုပ္ပန်က အနာဂတ်ကို ခြောက်ခြားဖွယ်ရာ ငတ်မွတ်နေခဲ့ပါသည်။ နာရီတစ်လုံးကို အော့အန်စေသူမှာ မည်သူပါလဲ။

သန့်ရှင်းရေးသမားများကို တင်ဆောင်ကာ အမှိုက်ကားကြီးတစ်စီးမောင်းဝင်လာပြီ။ နေရာတကာမှာ ယာဉ်ထိန်းရဲများ ဝီစီမှုတ်ရန်မလိုပါ။ လေးလံလှသော ခေါင်းတလားကြီးကို ဖွင့်ကြည့်မိသောအခါ မြို့ကြီးတစ်မြို့ကို အံ့သြဖွယ်ရာ တွေ့လိုက်ရသည်။

ပွန်ပီလား၊ နဂါစကီလား၊ ဟီရိုရှီးမားလား။ အကြိုက်ခြင်းတူသော သဘာဝတရားနှင့် သိပ္ပံပညာ ဆာလောင်ပုံခြင်းလည်း တူညီလာနိုင်သည်။ သင်မည်သည့်အရာကို ဆာလောင်နေခဲ့ပါသလဲ။ ကျွန်ုပ်က သင့်ကို ဆာလောင်လျက်ရှိပါသည်။ မိုက်မှောင်သောညများက အလင်းရောင်ကို မွတ်သိပ်ဆာလောင်နေခဲ့၏။ နက္ခတ္တပညာရှင်အဖိုးအိုသည် သူ့အမည်ပေးထားသောကြယ်တံခွန်ကို ဆာလောင်မွတ်သိပ်စွာ ရှာဖွေနေ၏။ ကောင်းကင်သည် မိမိ၏ အရပ်အမောင်းကို တိုင်းထွာပေးမည့်သူအား ကြာမြင့်စွာကပင် စောင့်စားလျက်ရှိ၏။ လှောင်အိမ်တွင်းမှ ငှက်တစ်ကောင်ကမူ ကောင်းကင်ကြီးကို ဆာလောင်ခဲ့ပုံရပါသည်။ သင်ကရော မည်သည့်အရာကို ဆာလောင်နေခဲ့ပါသလဲ။ သုညတစ်လုံး၏ ဆာလောင်မှုမှာ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်း၏။ 

မိမိကိုယ်ကို သုညတစ်လုံးထဲသို့ ခုန်ချအဆုံးစီရင်သူမှာ ယန်းပေါဆတ်အစစ်လား။ သုည(သို့မဟုတ်) ဟဖြဲထားသော ကြောက်ဖွယ်လိလိ ပါးစပ်ကြီးထဲသို့ ကမ္ဘာကြီးကို တွန်းချဖို့ သင်တို့ စဉ်းစားထားပြီလား။ မွေးကင်းစကလေးလို တဝါးဝါး ငိုကြွေးနေသော မြို့ငယ်များက ချိုမြိန်သော တိမ်တိုက်များကို ဆာလောင်မွတ်သိပ်လျက်ရှိ၏။ မြစ်တို့သည် ပျံသန်းခြင်း အတတ်ပညာကို နွေရာသီ၌ လျှို့ဝှက်ထားလေ့ရှိပါသလား။ လျှို့ဝှက်ချက်က သော့တစ်ချောင်းကို ဆာလောင်နေခဲ့ကြ၏။၊ သင်၏အမည်မှာ ခွေးတစ်ကောင် မဟုတ်ဘူး မဟုတ်လား။ ကျွန်ုပ်၏အမည်မှာ လူဝီ(၁၆) မဟုတ်ပါ။ သူ၏ အမည်မှာ ခွေးတစ်ကောင်ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် သင်မဟုတ်ပါ။ သူသ် ကျွန်ုပ် ဖြစ်လိမ့်မည်။ ပြဒါးတိုင်တစ်ချောင်းက ရေခဲတုံးများကို ဆာလောင်လျက်ရှိ၏။

လွဲမှားမှုတစ်ခုက ဆာလောင်မွတ်သိပ်စွာဖြင့် သင့်ကို ခုန်အုပ်ရန် စောင့်ဆိုင်း ချောင်းမြောင်းနေသည်။ ကိုလံဘတ်၏ ဘွတ်ဖိနပ်မှာ အမေရိကတိုက်ကို အစောဆုံး ဆာလောင်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ သင်၏ ဘွတ်ဖိနပ်ထဲ မြွေတစ်ကောင်လို မိုက်မဲမှုတစ်ခု ခွေမနေအောင် စစ်ဆေးပါ။ ဥရောပတိုက်က မက်ဒေါနား၏ ပူပူနွေးနွေး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆာလောင်နေခဲ့ပုံရ၏။ သူမ၏ ညစာစားပွဲသို့ ကျွန်ုပ်တို့ တက်ရောက်လိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။ သို့ဆိုပါလျှင် သင်မည်သည့်အရာကို ဆာလောင်နေခဲ့ပါသလဲ။ အမှိုက်ကားကြီး ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားပြီ။

ဒိုင်နိုဆော၏ မေးရိုးများက ဒုတိယကမ္ဘာဦးကို ဆာလောင်နေကြစဉ် ကျွန်ုပ်၏အခန်းထဲမှ ကြမ်းပိုးများက အာဒမ်၏ ဒုတိယနံရိုးတစ်ချောင်းကို ဆာလောင်နေခဲ့ကြပြီး ငရဲဘုံက ကမ္ဘာကြီးကို ဆာလောင်နေခဲ့ပုံရပါသည်။ သင်ကရော မည်သည့်အရာကို ဆာလောင်နေခဲ့ပါသလဲ။

မဖြစ်နိုင်ခြင်း တောင်ကုန်းထက်မှာ ဉာဏ်ပညာ အနည်းငယ်ရှိသော သစ်တစ်ပင် ပေါက်ရောက်လာပုံကို စောင့်ကြည့်နေမိသူမှာ ကျွန်ုပ်ဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်က ထိုအပင်မှ သစ်သီးတစ်လုံးကို ဆာလောင်နေပါသည်။

နေမျိုး

စတိုင်သစ်မဂ္ဂဇင်း၊ ၁၉၉၉-နိုဝင်ဘာ

နေမျိုး

အအေးလွန်ရာစုနှစ် နှင့် အခြားဝတ္ထုတိုများ

ရတနာကောင်းကင်စာအုပ်တိုက်

ပထမအကြိမ် - ၂၀၀၇

ေရစိုေနတဲ့စကဿကူ

ကြ်န္ေတာ္ဟာ မေအာင္ျမင္ေသးတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ အျမဲဆာေလာင္ ငတ္မြတ္ေနသူေတြပဲ။ ငတ္မြတ္ဆာေလာင္ေနသူေတြကို ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ေရးရတာ ကြ်န္ေတာ္ပိုျပီး နွစ္သက္အားရတယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုျဖစ္ေနလို့ပါပဲ။ အဲဒီဘာသာရပ္ကို နွစ္ရွည္လမ်ား ကြ်န္ေတာ္ လိုက္စားခဲ့တယ္။

စားပြဲမွာ သူထိုင္ေနတယ္။ သူ့ေရွ့မွာ ညကမိုးေျကာင့္ ေရစိုျပီး နူးပြေနတဲ့ စကဿကူေတြရွိတယ္၊ ျပီးေတာ့ ဗာဒံသီးအခြံေတြ စားပြဲေအာင္မွာ ျပန့္က်ဲေနတယ္။ စားပြဲမွာ သူထိုင္ေနတယ္။ မေန့ညကတည္းက သူဆာေလာင္ေနခဲ့တယ္။ ခဲတံအတိုကေလးတစ္ေခ်ာင္းကို သူေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။

ေဟာ... အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ အခန္းေရွ့မွာ စက္ဘီးဘီ(လ္)သံကို ကြ်န္ေတာ္ ျကားလိုက္ရတယ္။ ေရးလက္စ စာရြက္ကို ခဏခ်ထားလိုက္ျပီး အခန္းေရွ့ကို ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ စာပို့သမားကို ေတြ့ရတယ္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျကင္နာစြာ ျကည့္ေနပုံပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မန္နီေအာ္ဒါစာရြက္ေပါ္မွာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းျပီး ေငြစနည္းနည္းကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ခ်မ္းေျမ့ပါေစဗ်ာဆိုလား ကြ်န္ေတာ္ သူ့ကို ေျပာလိုက္မိေသးတယ္ ထင္တယ္။ ေမာင္မင္းျကီးသားက ကြ်န္ေတာ့္စကားကို အေလးမထားဘဲ စက္ဘီးေပါ္တက္ျပီး ဆက္လက္ နင္းထြက္ခြာသြားပါတယ္။

“ဆရာ ညကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မစားရေသးဘူး"

စာေရးစားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္က ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အိတ္ထဲမွာ ပူပူေနြးေနြး ေငြစကဿကူတခ်ို့ရွိေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေငြစကဿကူေတြကို ဘာဆက္လိုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ပဲသိတယ္ဗ်ာ။ စာတိုက္ကိုသြားျပီး ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးဆီကို လွမ္းပို့ရမွာပါကလား။ ေဝးေဝးျမို့ကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးဟာ ကြ်န္ေတာ္ ေပးပို့လိုက္မယ့္ေငြကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရွာလိမ့္မယ္။

ဗာဒံပင္က အသီးေတြ တုံးသြားျပီ။ သီးခဲ့သမွ်က အကုန္ေျကြသြားခဲ့ျပီ။ ေျကြခဲ့သမွ်က အခြံေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ျပီေလ။ သူစားပြဲမွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူ့ေရွ့မွာ ညကမိုးေျကာင့္ စိုျပီးနူးပြေနတဲ့ စကဿကူေတြ ရွိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဝါက်နည္းနည္း ထပ္ေရးျပီး စားပြဲက ထလိုက္တယ္၊ ဗာဒံသီးအခြံေလးတစ္ခုကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ညကမိုးေျကာင့္ ေရစိုျပီး နူးပြေနတဲ့ စကဿကူေတြကို ဒီအတိုင္း ပစ္ထားလိုက္တယ္။ စာတိုက္ကို သြားရဦးမယ္ဗ်ာ။

“ဆရာ စားပြဲေပါ္က ေရစိုေနတဲ့စကဿကူေတြမွာ အရသာတစ္ခုခု ရွိမလား"

အခန္းထဲက ထြက္မယ္အလုပ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္က ေမးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဆိုလိုခ်င္တာက ဒီစကဿကူေတြကို ဝါးစားလိုက္ရမလားလို့ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ စာတိုက္ဆီ ထြက္ခဲ့တယ္။ ေရစိုေနတဲ့ စကဿကူေတြကို ဝါးမစားမိခင္ေပါ့။

ေနမ်ိုး

အေအးလြန္ရာစုနွစ္ နွင့္ အျခားဝတဿထုတိုမ်ား

ရတနာေကာင္းကင္စာအုပ္တိုက္

ပထမအျကိမ္ - ၂၀၀၇

ဟထားတဲ့ ပါးစပ္ၾကီး

ငါ့ကို နည္းနည္းေကြ်းပါ။ ဟထားတဲ့ပါးစပ္ႀကီးက ေျပာတယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ေခ်ာကလတ္ေတြထုတ္ၿပီး ပါးစပ္ႀကီးထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ (၅)မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ပါးစပ္ႀကီးက ေျပာျပန္တယ္။ ငါ့ကို နည္းနည္းေကြ်းပါတဲ့။ ေကာင္ကေလးက ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကို ထပ္ႏိႈက္တယ္။ ေခ်ာကလက္ (၃) ေတာင့္ ထြက္လာေသးတယ္။ ပါးစပ္ႀကီးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ (၂)မိနစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ပါးစပ္ႀကီးက ေျပာျပန္တယ္။ ငါ့ကိုနည္းနည္းေကြ်းပါ။ ဒီတစ္ခါ သူ႕အသံက ပိုၿပီး သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ျဖစ္လာသလိုပဲ။ သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ပါးစပ္ႀကီးကို "ဖ်တ္" ခနဲ ဓါတ္ပုံရိုက္လိုက္တယ္။ ဒီလိုဓါတ္ပုံရိုက္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးက ၿပဳံးေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲ။ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ေျပာျပန္တယ္။ ငါ့ကိုနည္းနည္းေကြ်းပါ။ ေကာင္ေလးက သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကို ႀကိဳးစားပမ္းစားႏႈိက္တယ္။ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာမွထြက္မလာေတာ့ဘူး။ ေအာ္... ပ်ံလို႔မရတဲ့ အေတာင္ပံနဲ႔ ပိုးေကာင္အေသတစ္ေကာင္ ထြက္လာေသးတယ္။ ေကာင္ေလးက ပါးစပ္ႀကီးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တာပါပဲ။ သတင္းေထာက္က ေကာင္ေလးကို ေမးတယ္။ မင္းပါးစပ္ႀကီးထဲ ထည့္ေကြ်းခဲ့တာ အားလုံး ဘယ္ႏွစ္ခုလဲ။ (၈) ခုနဲ႔ (၁) ေကာင္လို႔ ေကာင္ေလးကေျဖတယ္။ ေကာင္းၿပီ။ သတင္းေထာက္ဟာ ဟထားတဲ့ပါးစပ္ႀကီးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဓါတ္ပုံရိုက္ျပန္တယ္။ "ဖ်တ္" ခနဲ။ ဟထားတဲ့ ပါးစပ္ႀကီးက ၿပဳံးေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးဟာ ျပန္ဟလာၿပီး ေျပာျပန္တယ္။ ငါ့ကိုနည္းနည္းေကြ်းပါ။ အသံက ဂီတပိုဆန္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေကာင္ေလးရဲ႕အေမ ေရာက္လာတယ္။ သားငယ္ မင္းဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ဟိုမွာၾကည့္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဆိုၿပီး ေကာင္ေလးလက္ကို ဆြဲေခၚသြားေတာ့တယ္။ သတင္းေထာက္က ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာတဲ့။ ငါ့ကို နည္းနည္းေကြ်းပါ။ ဟထားတဲ့ပါးစပ္ႀကီးက တိုးတိုးေျပာရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ရဲ႕။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၂၅
ည ၁၀း၁၀ နာရီ


ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

စေန ေန႔တစ္ဝက္ (၁၁)

ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေန႔စြဲ၊ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္အေရးအသား
ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာသီဥတု၊ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္အခင္းအက်င္းနဲ႔
ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္မယ့္ အဖန္တလဲလဲၿငီးေငြ႕ရမႈ
ဒါကိုပဲ ထပ္ေက်ာ့၊
ၿပီး
ထပ္ ျပန္ေက်ာ့
ေရာက္လာခဲ့ျပန္ၿပီ
စက္တင္ဘာရယ္

သီဟသူ

၄-စက္တင္ဘာ-၂၀၁၁

 

ႀကီးေကာင္၀င္ခ်ိန္

ဘယ္အခ်ိန္ကလဲေတာ့ မသိလိုက္ႏိုင္ဘူး
ဒါေပမယ့္ သူက ေသြးပ်က္မႈေတြနဲ႔
ရင္ခုန္ေနတာ အျမင္ကပ္စရာ
ဟေနတာ အႀကီးႀကီးေပါ့
ဆင္ဆာေတြ ေစာေစာေနတာေလ
ေၾကမြသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ သီခ်င္းစာသားတစ္ခုေလာက္ပဲ
ကိုယ့္ခရီး ကိုယ္ေလွ်ာက္ရတာခ်ည္း
ေစာေစာထၿပီးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ေတာ့ ေျပးၾကည့္ငါ့ညီ
မေန႔ကမင္းကို ဒီေန႔မင္းက
အစ္ကိုေတာ္တယ္ဆိုတာ မေမ့နဲ႔ေပါ့
ညေနခင္း မင္းဆီမင္း ျပန္မလာမိရင္
ဘယ္မွာအိပ္မလဲဆိုတာ
ငါတို႔က လိုက္ပူေနရဦးမွာလား
အသံေတြေျပာင္းလာခဲ့တာ
အေမြးအမွင္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာတည္ေဆာက္ပံု
ေျပာင္းလဲခဲ့တာ
အားလံုးကို သတိရွိရွိနဲ႔ ဂိုးေပါက္ကေန
ေစာင့္ဖမ္းေနရမွာ
မင္းက ေရွ႕တန္းမကန္ခ်င္ရင္
ေနာက္တန္းက ခံစစ္မကစားခ်င္ရင္
ဂိုးေတြေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေပးမိေစနဲ႔
ေပးမိရင္လည္း မမ်ားေစနဲ႔
မ်ားသြားေတာ့လည္း အ႐ႈံးကို
ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေပါ့
မေန႔ကေကာင္ကို ငါလွမ္းေျပာခဲ့တယ္
မင္း ႀကီးေကာင္၀င္ေနၿပီကြာ။

ေရ၀တီ
၄ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၁

မေန႔က

အားလံုးမူးတယ္
ကမာၻႀကီးနဲ႔ေတာ့ မခ်ီပါဘူး
ဒါေပမယ့္ လိင္ အသားအေရာင္နဲ႔ ဘာသာစကား
ခြဲျခားမႈမရွိဘဲမူးတယ္
ေသမယ္ဆိုရင္ သြားေသလိုက္လို႔ရတယ္
အဲေလာက္ထိ
ရွင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သတိထား
ေျမာင္းဖံုးေတြက စိတ္မခ်ရဘူး
မၾကာခဏ ေနေကာင္းသြားႏိုင္တယ္/သ႐ိုးသရီ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။

ဒီေန႔ ဘာထူးလဲမသိေသးဘူး
ဒီေန႔ ဘာတစ္လံုးေကာင္းလဲ မေျပာတတ္ေသးဘူး
ေသခ်ာတာတစ္ခုက ေသတာစိတ္ခ်ရတယ္
ဒါေပမယ့္ ေသခ်င္တိုင္း ေသမယ္ထင္လို႔လား
ေလးထပ္ပဲရွိတာ ေျခာက္ထပ္ေလာက္မွ စိတ္ခ်ရမယ္
ငိုက္လာၿပီဆိုရင္ လွဲေနလိုက္။

လွဲေနတာထက္ ပိုငိုက္လို႔ရတဲ့
ဣရိယာပုထ္မရွိေသးဘူး၊ ေစာင္းေနတာထက္
အေတာ္နိပ္တယ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနပါ
ထုသိပ္လိုက္တာနဲ႔ အာမင္ရြတ္သံနဲ႔ၾကားမွာ
တစ္ဖန္ခြက္ပဲျခားမယ္
ကိန္းဂဏန္းေတြအေရာင္ေတြနဲ႔ ခ်ီတက္မယ္
ေဖ်ာ့လာရင္ တင္မယ္။

ရင္ခုန္သံနဲ႔ထုဆစ္ထားတယ္ လာခဲ့ပါ
ေအာ္လ္တာေနးတစ္ဗ္မ်ားမ်ားေလး
တသမတ္တည္းရွိမႈကေန
ဇယားကထိုးတက္သြားလိုက္တာ
အိပ္မက္ေတြေတာင္ သာယာသြားတယ္
ေနာက္တစ္ခါအေၾကာင္း မဟနဲ႔
နက္ဖန္ဆိုတာမရွိဘူး
ကစားပြဲစည္းမ်ဥ္းကေတာ့ ဒီေန႔မုန္႔မရဘူး
မေန႔က မုန္႔ရတယ္။

ေရ၀တီ

အထူးအျမန္

အိပ္မက္ေတြ
ဒါေတြကို ဒီေန႔ေခတ္လူသားက
အာ႐ံုမက်ေတာ့ဘူး
ထမင္းတစ္လုပ္ကိုသယ္ဖို႔
လက္ငါးေခ်ာင္းကို အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္သံုးဖို႔
အာ႐ံုက်ေနတယ္။ ေဟာၾကည့္
မင္း ဇြန္း၊ ခက္ရင္း၊ ဓားနဲ႔ စားၿမိန္စားမွ မတတ္ဘဲ။

ကဗ်ာဆိုတာက
ေခါင္းကို ခဏခဏ ျပဴမထုတ္ရတဲ့
ဘတ္စ္ကားစီး ခရီးသည္ပဲ
ထိုင္ခံုရရင္ေတာင္ ကံေကာင္း
ေခၽြးေတြလည္းထြက္မယ္
ကဗ်ာနဲ႔ အိပ္မက္ ေဆြမ်ဳိးဆက္တာ
ေရွ႕သံုးေလးမွတ္တိုင္မွာ
ဆင္းမယ့္ကိစၥ ေမ့သြားလို႔ျဖစ္မယ္။

လာရင္းကိစၥေျပာပါ
အခ်ိန္ေတြက ျပန္အမ္းဖို႔အေၾကြမရွိဘူး
ဒါနဲ႔ အိပ္မက္ေတြ ျပန္ျပန္အမ္းေနတာ
ေခတ္ေပၚ ေငြေၾကးလဲလွယ္မႈ
အတုေတြ အစစ္ေတြထားၿပီး
လက္ေတြ႔ အလုပ္ျဖစ္ေရး အသိဥာဏ္ကို
စဥ္ဆက္မျပတ္ သင္ယူေလ့လာျခင္း။

မေႏွးေကြးပါနဲ႔
ေမြးရာပါနဲ႔ ေသရာပါအမွတ္အသားေတြ
လူႀကီးမင္းအေနနဲ႔ ေန႔တစ္ေန႔ခ်င္းကို
ဘယ္လို ကုန္ခမ္းေအာင္ သံုးစြဲရပါသလဲရွင့္
ဒီလိုရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားမသံုးစြဲခင္မွာပဲ
ရက္လြန္ျခင္း၊ အေငြ႔ပ်ံျခင္းနဲ႔
ဖိတ္က်ယိုစီးျခင္းေတြကို မ်က္ႏွာပူရမွာပါ။

ေရ၀တီ

သစ္ရြက္တစ္ရြက္

ဒါဟာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ပါ။ ေၾကြက်သြားတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ပါ။ သစ္ရြက္ဟာ မိခင္ပင္စည္ႀကီးဆီက မခြဲခြာခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ မိခင္ပင္စည္ႀကီးကို သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းလွတယ္။ အဲဒီ သံေယာဇဥ္ႀကီးသူ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ဟာ ေဆာင္းလထဲမွာ ျဖဳတ္ခနဲ ေၾကြက်ခဲ့ေပါ့။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ဟာ ေဆာင္းႏွင္းလမွာ ေၾကြက်ခဲ့ၿပီး၊ ႏွင္းေတြထဲဆီ လြင့္ပါးသြားခဲ့ရွာေပါ့။ မိခင္ပင္စည္ႀကီးဟာ ေၾကြသြားတဲ့သစ္ရြက္တစ္ရြက္အတြက္ မ်က္ရည္စိုခဲ့တယ္။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ဟာ မိခင္ပင္စည္ႀကီးရဲ႕ ေဝးရာကို လြင့္ပါးသြားခဲ့ရပါတယ္။ ႏွင္းေတြ တအားက်တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ကိုသြားရမွာလဲ ေျပာျပစမ္းပါ။ ေဆာင္းေလတစ္ခ်က္ေဝွ႕ေတာ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ဟာ ဖလပ္ခနဲလန္သြားတယ္။ အခုသူေရာက္ေနတာက သူ႔ကိုလူေတြ မေတြ႕ျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာပါ။ ျမက္ပင္၊ ဖုန္မႈန္႔နဲ႔ ႏွင္းစက္ေတြက သူ႕ကိုလူေတြမေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေအာင္ ဝွက္ထားၾကတယ္။ ကမာၻေျမရဲ႕ ကိုယ္ထည္ထဲကို သစ္ရြက္တစ္ရြက္ဟာ ဝင္ေရာက္ရေပလိမ့္မယ္။ ဖုန္မႈန္႔ေတြအျဖစ္နဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ သူဟာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ပါ။ ေဆာင္းေလဟာ သူ႕ကို ကုတ္ျခစ္စုတ္ၿပဲေစၿပီး ႏွင္းစက္ေတြဟာ တအိအိ ေဆြးျမည့္ေစလိမ့္မယ္။ သူဟာ ေဆာင္းေလထဲမွာ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ဝိညာဥ္မဲ့ တရြတ္တိုက္ သြားလာေနခဲ့တယ္။ ပိုးပုရြက္ေတြဟာ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ တရြရြနဲ႔ ဆင္းခ်ည္တက္ခ်ည္ လုပ္ၾကတယ္။ ေျမထဲက ပိုးေကာင္ငယ္ကေလးေတြဟာ ႏွင္းေတြထဲမွာ စိုစြပ္ေပ်ာ့ဖပ္ေနတဲ့သူ႕ကို တရိရိ ကိုက္ျဖတ္ၾကတယ္။ ဖုန္မႈန္႔ေတြက အရိုးအေၾကာ ျပိဳင္းျပိဳင္းသာက်န္ေတာ့တဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္စတစ္စ ဖုံးလႊမ္းလိုက္ၾကေပါ့။ ျမက္ပင္ေတြဟာ သူ႔ကိုယ္ထည္ကိုျဖတ္ျပီး ထုိးေဖာက္ ရွင္သန္လာၾကတယ္။ သူဟာ တျဖည္းျဖည္း တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေဆြးျမည့္ကာ ေျမသားထဲကို ေရာက္ရွိသြားေပါ့။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ဟာ ကမာၻေျမရဲ႕ကိုယ္ထည္ထဲကို ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ဝင္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဖုန္မႈန္႔ေတြအျဖစ္နဲ႔ေလ။


ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ကပ္ဖ္ကာသို႔

ကပ္ဖ္ကာသို႔ ၊၃၊

ေႏြရာသီပန္းေတြလို
အပြင့္စုံ အေရာင္စုံ
လူငယ္လူရြယ္ေတြ ဆံပင္အေရာင္စုံ
ေခတ္ႀကီးလို အေရာင္စုံ
လွလည္း လွပ
ငယ္ရြယ္မႈကိုလည္း ပိုေဖာ္ျပ။
အဲဒါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ား
ဆံပင္ေရာင္စုံ ဆိုး မလို႔လား!
မရူးေလနဲ႔
ရူးသြားမယ္၊
ဆိုးခ်င္လွ်င္..
အျဖဴသာဆိုး။ ။



ကပ္ဖ္ကာသို႔ ၊၄၊

စာပို႔သမားသာ မဟုတ္
သတင္းစာပို႔သမားသာ မဟုတ္
ငါလည္း ငါ့အိမ္ ငါ့လိပ္စာ ငါလိုက္ရွာရာ မေတြ႕၊ မေတြ႕
တယ္လီဖုံးေခၚတယ္၊ ရတဲ့အခါ "ဟယ္လို ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ"
ငါေမးရတဲ့အခါ။
ကမာၻေပၚမွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနသူမ်ား
ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ လိပ္စာမ်ား
ဘယ္ကိုေခၚမွန္းမသိ ဖုံးေခၚသံမ်ား။
မွတ္ပုံတင္ရွိရဲ႕လား
ဇယားမွာ ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ရဲ႕လား
"MIND SCAPE ပန္းပု ပန္းခ်ီျပပြဲ" ၾကည့္ၿပီးၿပီလား
၂၀၁၁ ႏွစ္သစ္ ေရာက္ၿပီလား။

ေဟ့လူ! ကပ္ဖ္ကာ....၊ ခင္ဗ်ားကို
"ျမန္မာျပည္ကို လာဘို႔ ဖိတ္ေခၚတယ္"*။ ။

*ျမန္မာျပည္ ခရီးသြားႏွစ္ သီခ်င္းမွတစ္ပိုဒ္



ကပ္ဖ္ကာသို႔ ၊၅၊

ငါ့ေနာက္မွာ ဘာမွ်မရွိ
"ငါ့ေနာက္မွာ ေက်ာဘဲရွိတယ္"လို႔
သူငယ္ခ်င္းက ေထာက္ျပပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အေကာင္းျမင္သမားပဲ
ကြ်န္ေတာ္ ေျဖပါတယ္။ "ေက်ာရွိလို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့"
(ေျဖပါတယ္ ဆိုတာ အဓိပၸာယ္ ၂မ်ိဳးပါ)
စကားအေျဖေကာ
ေျဖသာတာေကာ။

ဇာတ္လမ္းမ်ားကား
အဆန္းသားကလား
အဖ်ားရွဴးခဲ့သလို
အဖ်ား ကားသြားတာမ်ိဳးလည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းက ထပ္ေျပာပါတယ္
"အႀကံေကာင္းရင္ တစ္ခ်က္ပဲ"။
ကြ်န္ေတာ္က ဆက္ေျပာပါတယ္
"အႀကံမေကာင္းရင္လည္း တစ္ခ်က္ပါပဲ"။
ကြ်န္ေတာ္က အေကာင္းျမင္သမားပဲ။ ။



ကပ္ဖ္ကာသို႔ ၊၆၊

"လူေပါေတြကတဲ့ ျပဇာတ္ကို
ေၾကးႀကီးႀကီးေပးၾကည့္ရတယ္ ဟုတ္လား
သိရက္ႀကီးနဲ႔ ငါ့ကိုရိတ္ေစာင္းေျပာေနတာမဟုတ္လား
အဲဒီျပဇာတ္မွာ ငါ ပါတယ္ကြ.."
ေရွ႕နားခုံမွာ အမည္မသိ လူႏွစ္ဦး
စကားၿငိေနၾကပုံ၊ ႀကဳံခဲ့ရေၾကာင္း
သပၸဳရိသအေပါင္း
သူေတာ္ေကာင္း.....တို႔
သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု။ ။

ေအာင္ခ်ိမ့္
Mandalay ICON မဂၢဇင္း

ေဟာဒီ လက္တစ္ဖက္

ေလာကရဲ႕ သံသရာ
တစ္နံတစ္လ်ား အဆုံးမရွိ၊ အစမရွိ
စပ္ေဆးေရာင္စုံ ခြက္မ်ားအေပၚ၊ လိမ့္လဲက်ခဲ့
"ျမန္ျမန္ လုပ္လိုက္ေလ၊ ေကာင္းေလ ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့... ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္...
မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား ေခတ္ႀကီးကို မီလိုက္ပါတယ္"
တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ သတိေပးသလိုလို
ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔၊ သူတို႔ေျပာတိုင္း ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔တဲ့၊
ေၾကာ္ျငာေတြကေတာ့ ေႏြးေထြးလွတယ္၊
ဖ်ားနာေနသူ သူငယ္ခ်င္းေရ
ဒို႔ေတြ ေဝးေနလြန္းလွပါတယ္ကြာ၊
ငါ လာမယ္၊
ငါ လာပါ့မယ္၊
ငါ့ ငုတ္တိုလက္တစ္ဖက္ကိုသာ မင္း ျမင္ပါေစသူငယ္ခ်င္း။ ။

ေမာင္ျပည့္မင္း
Mandalay ICON မဂၢဇင္း

ပဲေစ့ေလးေတြ

ဇြန္လရဲ႕ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုထဲမွာ ပဲေစ့ေလးေတြ သူမ ေရြးေနတယ္။ မနက္ခင္းက ဘူတာေစ်းကေလးထဲက ဝယ္ယူလာတဲ့ ပဲေစ့ကေလးႏွစ္ဘူးပါ။ ပန္းထဲမွာထည့္ၿပီး ေရြးေနတယ္။ ပဲေစ့ကေလးေတြက ခရမ္းျပာေရာင္ေလးေတြ။ အဲဒီပဲေစ့ကေလးေတြထဲက အဖ်င္းအပိန္အလိမ္ေလးေတြ၊ ေျမဆန္ခဲအစအနေလးေတြ၊ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနား အစအနေလးေတြကိုေရြးၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ အဆန္ျပည့္ဝတဲ့ ပဲေစ့ေတြရၿပီဆိုေတာ့ ပုလင္းထဲထည့္ၿပီး အဖုံးပိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့အခါ ျပဳတ္စားဖို႔ပါ။ ဒီရက္ေတြထဲမွာ မိုးက တစ္ၾကိမ္ႏွစ္ၾကိမ္ ရြာခ်လိုက္တယ္။ ေျမဟာ အစိုဓာတ္ရလို႔ ေအးျမေနေလရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ျပတင္းေပါက္ေအာက္ဖက္ၾကားကေလးထဲကို သူေရာက္သြားတယ္။ အို... ၾကည့္စမ္းပါ။ ပဲေစ့ေလးေတြ အပင္ေပါက္ရွင္သန္ၾကလို႔။ သူမ စြန္႔ပစ္ခဲ့တဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြ။ သူမအမႈမထားခဲ့တဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြ။ သူမ စြန္႔ခဲ့တဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြ။ သည္တစ္မိုးႏွစ္မိုးမွာ သူတို႔အပင္ေပါက္ကာ ကမာၻေျမေပၚထရပ္ေနၾကေပါ့။ သူတို႔ကို အဖ်င္းအေမွာ္ေတြလို႔ သူမသတ္မွတ္စြန္႔ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုသူတို႔ ရွင္သန္ေနၾကၿပီေလ။ စိမ္းျမတဲ့အရြက္ငယ္ကေလးေတြနဲ႔။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၇၊ ၁၈
ည ၁၀း၃၀ နာရီ

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

သတိခ်ိဳ႕ယြင္းျခင္း

ညဥ့္နက္နက္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သူႏိုးလားတယ္။ သူႏိုးလာေတာ့ ခုတင္ေပၚကဆင္းတယ္။ ေရအိုးစင္ကိုျမင္ေတာ့ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရပ္ေနတယ္။ တစ္စကၠန္႔ ... ႏွစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ ... ႏွစ္မိနစ္ ... သုံးမိနစ္ ... သူရပ္ေနတယ္။ ငါဘာလုပ္မလို႔ပါလိမ့္။ သူစဥ္းစားမိသလိုလိုပဲ။ ခုတင္ေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ (ခပ္ဝဝ) အိပ္ေနတယ္။ ဘယ္ကမိန္းမလဲ၊ ျမင္ဖူးသလိုလိုပဲ။ အိပ္ေနပုံက စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္။ သူတစ္ဖက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ နံရံမွာဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္(ျပံဳးလို႔) ခန္႔ညားတဲ့အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံနဲ႔။ ဒါကေရာ ဘယ္သူပါလိမ့္။ သူစဥ္းစားလို႔မရေတာ့ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ သူအခုေရာက္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ ရပ္ေနရမလား။ တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္သြားရမလား။ မေသခ်ာဘူး။ စားပြဲေပၚမွာ စီးကရက္အတိုတစ္ခုေတြ႕တယ္။ သူေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ေဘးမွာမီးျခစ္ သူေကာက္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ သူစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ စားပြဲေပၚကို စီးကရက္နဲ႔မီးျခစ္ ႏွစ္ခုစလုံး ျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚမွာ သတင္းစာတစ္ေစာင္၊ သူဖြင့္ဖတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္လို႔မရခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေန႔ကသတင္းစာပါလိမ့္။ စစ္ပြဲေတြၿပီးသြားၿပီလား။ လူေတြဟာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ပြားေနရေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲေနၾကတုန္းပဲလား။ ခုထိမိုက္မဲလို႔ အားမရၾကေသးဘူးလား။ ဟစ္တလာအခုထိ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲလား။ နပိုလီယံက ဘာလုပ္ေနသလဲ။ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ျဖစ္ပြားရင္ သူကဘာလုပ္ရမလဲ။ ရပ္ၾကည့္ေနရမွာလား။ ဝင္တိုက္ရမွာလား။ ဝင္တိုက္ရရင္ ဘယ္လိုဝင္တိုက္ရမွာလဲ။ သူ႕အသိဥာဏ္ ခဏေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟာ... စစ္ပြဲႀကီးၿပီးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)လား ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲ၊ မဟုတ္ဘူး၊ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀)ေက်ာ္ခဲ့တာျဖစ္မယ္။ အင္း ႏွစ္ေပါင္း(၆၀)ဆိုရင္ ငါကဘယ္အရြယ္ပါလိမ့္။ ခုငါ့အသက္က ဘယ္ေလာက္လဲ။ သူဟာ သူ႕အသက္ကို စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ သူစဥ္းစားလို႔မရတာနဲ႔ သူမမွတ္မိတာေတြက မ်ားလွတယ္။ အခန္းထဲမွာရပ္ေနရင္း စစ္ပြဲႀကီးေတြ သူေမ့သြားခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ သူမေမ့ေလ်ာ့တဲ့အေၾကာင္းတစ္ခု ရွိေနျပန္ရဲ႕။ မီးဖိုေဆာင္က စားပြဲေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔ကို စားေသာက္ပစ္ဖို႔ပဲေပါ့။ အစားအစာတစ္ခုကို စားေသာက္ဖို႔ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ဟာ ဆာေလာင္ ေနခ်ိန္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ေန႔ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ညျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ နံနက္ခင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ညေနခင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ေလ။ မီးဖိုေဆာင္က စားပြဲေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ေပါင္မုန္႔ကို သူတစ္ဖဲ့ ဖဲ့လိုက္ေတာ့ တစ္ခုခုကို သူအမွတ္ရလာတယ္။ ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကို သူႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသလိုလို ထင္ျမင္လာမိတယ္။ သူ႕အစြမ္းေၾကာင့္ ငါးမိနစ္အတြင္း လဲေလ်ာင္းရင္းေနတဲ့ေပါင္မုန္႔ဟာ ကုန္သြားတယ္။ သူအာသီသတစ္ခု ေျပသြားတယ္။ ထူးဆန္းတာက မီးဖိုေဆာင္စားပြဲေပၚမွာ ညစဥ္ညစဥ္ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံး လဲေလ်ာင္းျခင္းပဲ။ သူနည္းနည္းလန္းလာသလိုပဲ။ မီးဖိုေဆာင္ကေန တျခားအခန္းဖက္ကို သူေရာက္လာတယ္။ အခန္းထဲမွာ မီးေတြလင္းေနတယ္။ စင္ေတြ၊ ဗီရိုေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလည္းရွိတယ္။ ဒါဟာစာဖတ္ခန္းပဲ။ သူက စားပြဲေပၚမွာရွိတဲ့ စာအုပ္ကို ဖြင့္ဖတ္တယ္။ ပါကင္ဆန္၊ အယ္လ္ဇိုင္းမား ဆိုတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြျပထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ မွတ္စုေတြကိုေတြ႕တယ္။ ဘယ္သူ႕မွတ္စုလဲလို႔ စဥ္းစားေနမိရင္း လက္ေရးဟာ သူအရင္းႏွီးဆုံးလက္ေရးပဲလို႔ ထင္ျမင္လာမိျပန္တယ္။ စာအုပ္ကို သူပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူစာ မဖတ္ခ်င္ဘူး။ သူစာဖတ္ခဲ့ရင္ တစ္ခုုတစ္ခုသိလာမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီသိမႈတစ္စုံတစ္ခုကို သူလက္ခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ ေလနည္းနည္းမႈတ္သြင္းလိုက္ရင္ ကြဲထြက္သြားႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပူေဖာင္းတစ္လုံးလိုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီဥပမာဟာ သူ႕အတြက္ မွန္ခ်င္မွမွန္မွာပါ။ ဆိုလိုတာက သူ႕ဆင္ျခင္သိမွတ္မႈဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကတည္းက ေလမရွိေတာ့တဲ့ ေပ်ာ့စိစိေရာ္ဘာပူေဖာင္းခြံတစ္ခု။ ဒါမွမဟုတ္ ပူေဖာင္းအပိုင္းအစေတြလို ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနခဲ့မွာမို႔လို႔ေပါ့။ စာဖတ္ခန္းထဲက နီယြန္မီးေရာင္အလင္းထဲမွာ သူၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္ေနတယ္။ ထိုင္ေနရင္း ဟိုဖက္ခန္းက အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ (ခပ္ဝဝ)မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ေဟာက္သံကို သူနားေထာင္ေနမိတယ္။

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

မွတ္စု (၂)

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္-

တျဖည္းျဖည္း ေသဆုံးသြားတဲ့ သစ္ပင္

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း-

မႏိုးတမ္း အိပ္စက္ပါရေစ
ဒီ အိပ္မက္ကမာၻ

က်ရွုံးမႈ-

အေကာင္းဆုံး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္
ဘုရားသိ၊ တျခားလူသိဖို႕မလိုဘူး

သီဟသူ
၆-၇-၁၁

အရူးမွာ လိုင္စင္ရွိတယ္

ၿခဳံထည္ႀကီးထဲက ရုန္းထြက္လို႔မရေတာ့ဘူး
ကတ္ေၾကးသံတခ်ပ္ခ်ပ္က နားယားတယ္
ငါ့ကိုၾကည့္ေနတဲ့ မွန္ထဲက မ်က္လုံးဟာအသည္းယားစရာ
မွန္အျပင္က ငါ့ေခါင္းကိုစမ္းၾကည့္မိတယ္၊ ရွိေသးတယ္
ဆံသဆရာဟာ ေဘာလုံးပြဲမွာ
သူကိုယ္တိုင္ဝင္ကန္ခဲ့သလိုမ်ိဳးေျပာတယ္
ဒိုေလး၊ ဘက္ခမ္း၊ ဘန္ပါစီ၊ မက္စီ၊ ကာကာ
ငါ့ေရွ႕ေရာက္လာသလိုပဲ
ငါေတြ႕ေနရတဲ့ မွန္ထဲက ဂ်ာနယ္အပုံဟာ ထခုန္ေနေတာ့တာပဲ
ဘရိတ္ ခဏခဏအုပ္တယ္
အဆိုေတာ္ဟာ သီခ်င္းဆိုရင္း စာသားေမ့သြားဟန္ရပ္တန္႔
စဆိုတဲ့ စာသားက တီးလုံးေရွ႕ ေျပးထြက္လာ
သရဲနဲ႔ ရုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရသလိုမ်ိဳး
သရဲဆိုလို႔ ညက သူၾကည့္ခဲ့တဲ့ သူရဲကားအေၾကာင္း
စိတၱဇလူသတ္သမားဟာ ၾကည့္သူကိုေတာင္
စိတၱဇျဖစ္လာေစတယ္ဆိုပဲ
ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕မွာ စိတၱဇလူသတ္သမားဟာ ဆံသဆရာဆိုလား
ဆံသဆရာဟာ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕မွာ စိတၱဇလူသတ္သမားဆိုလား
သူကိုယ္တိုင္က ဆံသဆရာလား၊ စိတၱဇေဝဒနာသည္လား
သူ႕အမူယာေတြ ေလယူေလသိမ္းေတြ ခြဲျခားရခက္လာ
ဘုရား ဘုရား ငါ ထေျပးရမလား
တစ္ျခမ္းေျပာင္၊ တစ္ျခမ္းေမွာင္ေနတဲ့ ငါ့ဦးေခါင္းနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား
တကယ္ေတာ့ဗ်ာ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ က်ားေခါင္းေနရာမွာ
ခင္ဗ်ားဆံပင္ပုံမ်ိဳးနဲ႔ လူဦးေခါင္းတစ္ခု ခ်ိတ္ထားရမွာ
ဒါမွ ဆိုင္ရဲ႕ေၾကာ္ျငာဟာ ေပၚလြင္မွာမဟုတ္လား
လူေတြ စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုတ္လား
ဘုရား ဘုရား ဒီလူ အတည္ေျပာေနတာမ်ားလား
သူ႕ေျခေထာက္ကို ပြတ္သပ္ေနတဲ့ ေၾကာင္ကေလးကို ကန္ထုတ္လိုက္ပုံ
ေၾကာင္ကေလး ေဘာလုံးတစ္လုံးလို လြင့္သြားပုံ
နံရံနဲ႔ထိပုံ၊ ျပဳတ္က်လာပုံ၊ ေၾကာင္ကေလးညည္းညဴေနပုံဟာ
တစ္စကၠန္႔အတြင္း အျဖစ္အပ်က္
သူ႕မ်က္ႏွာဟာ သူဘာမွ မလုပ္လိုက္သလိုမ်ိဳး ေအးစက္
ဓားအိမ္ထဲမွာ ဘလိတ္ဓားအသစ္ထည့္ေနပုံက
ေအးေဆး တိက် ျမန္ဆန္လြန္းတယ္
သူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕ တဝီဝီပ်ံသန္းေနတဲ့ ယင္ေကာင္ကို ပိုင္းခ်လိုက္ပုံဟာ
ငါ့ ပါးစပ္ကို အေဟာင္းသားပြင့္သြားေစတယ္
ငါ့ ဝတ္ရုံအျဖဴေပၚ ျပဳတ္က်လာတဲ့ ယင္ေကာင္တစ္ပိုင္းဟာ
ငါ့ဆံပင္နဲ႔ေရာေထြးလို႔ ေတာင္ပံတစ္ဖက္ ခတ္ေနတုန္းပဲ
ငါ့ ကုတ္ေပၚမွာ ဆံပင္မရွိေတာ့ဘူး
ငါ မ်က္ေတာင္မခတ္ရဲဘူး မ်က္ေတာင္ေတြျပတ္က်မွာစိုးလို႔
ငါ မ်က္စိမမွိတ္ရဲဘူး ျမင္ကြင္းေတြျပတ္က်မွာစိုးလို႔
ထြက္ေျပးတဲ့ ငါ့စိတ္ဟာ ငါ့ခႏၶၶာထဲကထြက္မရဘူး
တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနဆဲ ယင္ေကာင္တစ္ပိုင္းကို ေကာက္ယူၿပီး
သူ႔လက္နဲ႔ေခ်မြလိုက္တယ္ ေအးေဆးပဲ
သူ႕အၿပဳံးဟာ ပန္းပြင့္သလို အေႏွးပြင့္လို႔
တရုတ္သိုင္းကားထဲက သူရဲေကာင္းလိုလို
စိတၱဇလူသတ္သမားလိုလို မ်က္လုံးဟာ ေအးစက္ မာေက်ာ ေတာက္ပ
ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့လို႔ မွန္ထဲက ငါ့မ်က္လုံးကို
သူ႕မ်က္လုံးနဲ႔ထိုးစိုက္ထားတယ္
သူ႔လက္ဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔
က်ဳပ္မွာ လိုင္စင္ရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္။

ကိုေရြး
Idea ေမလ၊ ၂၀၀၉
ၾကည္လင္ေသာေရတံခြန္၊ ပၾကိမ္၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၁

ငွက္

ေတာင္ပံမီးစြဲေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္
ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မပ်ံႏိုင္ဘူး
*ၿမိဳ႕ရဲ႕အူသံေတြဆီ

ဘယ္အကိုင္းမွာ နားမလဲ
ရင္ကို ျမားတစ္စင္းလာစိုက္တယ္

ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံ လမ္းမွားပုံက
ကိုယ့္အမည္ ကိုယ္မွန္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

ေလထဲပ်ံတာေတာင္
အရိပ္ကို ေၾကာင္ခုတ္ခံရတယ္
စကၠဴပန္းေတြလိုပဲ
ရနံ႔မပါဘူး
စကၠဴပန္းေတြလိုပဲ
အေရာင္မလြင့္ဘူး
ဒုကၡစစ္စစ္ေတြ မာခဲပုံက
ကဗ်ာေတြေတာင္ ဖ်တ္ခနဲေသတယ္

သိပ္သိပ္သည္းသည္း လမ္းကေလးအတိုင္း
အေတြးေတြ တြယ္စီးလာရ
ၿမိဳ႕အူသံထဲက
တိုးထြက္လာခဲ့ေပမယ့္
တည့္တည့္မတ္မတ္ မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
ဦးေခါင္းမီးစြဲလာတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္။ ။

*ၿမိဳ႕အူသံ။ ။ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ အေျချပဳပဌာန္းစာအုပ္မွ

ကိုေရြး
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ
ၾကည္လင္ေသာေရတံခြန္၊ ပၾကိမ္၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၁

မွန္စာတိုက္ထားတဲ့ႀကိဳးနဲ႔ စြန္မလႊတ္ၾကပါနဲ႔ ေလညင္းေလးေတြ နာက်င္မွာစိုးရဲ႕

ဒီညေနခင္းဟာ သူ႔ညေနခင္းလို႔
ဒီႀကိဳးနဲ႔ ဒီစြန္ေလးဟာ ထာဝရဆက္သြယ္ျခင္းလို႔
ေဖေဖဟာ အရာရာကို ေအာင္ႏိုင္သူလို႔
ေတြးထင္ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးတစ္စုံ၊ ေပ်ာ္လို႔

အျပာေရာင္ေနာက္ခံမွာ
အနီစက္ေလးတစ္စက္
သူခတ္ႏွိပ္ထားတဲ့ေကာင္းကင္ရဲ႕ တံဆိပ္ေတာ္

ျမင္ကြင္းထဲ ရုတ္တရက္
ေထာင့္ျဖတ္ဝင္လာတဲ့စြန္ကေလး
သူ႔အေဖာ္လို႔ထင္ခဲ့

သူ႔လက္ဟာတုံ႔ခနဲ
သူ႔ရင္ဟာဆတ္ခနဲ

သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွာ မွန္စာမပါတဲ့ေမးခြန္း
သူ႔မ်က္ဝန္းမွာ အံ့ၾသတဲ့ နားမလည္ျခင္း

"ေဖေဖ
တျခားစြန္ေတြမွာ ဓားပါသလား
သားစြန္ေလးက ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား"
ကြ်န္ေတာ္
အေျဖကိုစဥ္းစားရင္း
သူ႕ေမးခြန္းေတြကို
ရစ္ဘီးထဲ ရစ္သြင္းေနမိတယ္
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သား လြင့္ေငး၊ ေငးေနရ
ျပတ္သြားတဲ့စြန္ကေလးကို စိတ္နဲ႔ လိုက္ဆယ္ေနၾက

အေမွာင္ေတြ ၿပိဳဆင္းလာၿပီသားေရ

မွန္စာတိုက္ထားတဲ့ လမ္းကေလးအတိုင္း
ကြ်န္ေတာ္က သားလက္ကိုဆြဲလို႔
သားက စြန္မပါေတာ့တဲ့ ရစ္ဘီးကေလးကိုကိုင္လို႔။

(သားငယ္ေလးစြန္ စ လႊတ္ေသာေန႔ အမွတ္တရ)

ကိုေရြး
ရတီ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၄
ၾကည္လင္ေသာေရတံခြန္၊ ပၾကိမ္၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၁

ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး

ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္လို႔ သတင္းျဖစ္ေပၚေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မယုံပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ မယုံဘူးဆိုတာ အျဖစ္အပ်က္ကို မယုံတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဆင့္ခံသတင္းေတြကို မယုံတာပါ။ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာ ဘယ္အျဖစ္မပ်က္မဆို ျဖစ္ပ်က္ႏိုင္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ လက္ခံထားၿပီးသားပါ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္တဲ့။ လူေတြဟာ ကေဖးဆိုင္မွာ ဒီသတင္းကို ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ လူစုစုမွာလည္း ဒီသတင္းကို ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့သီတင္းပတ္ တနဂၤေႏြည သန္းေခါင္ေလာက္မွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ႏိုက္ကလပ္ထဲကိုဝင္သြားျပီး ခန္းမလယ္မွာရပ္ေနတယ္တဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႏိုက္ကလပ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ရပ္ေနခဲ့သတဲ့။ ႏိုက္ကလပ္ရဲ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ အထဲကလူေတြဟာ သူတို႔ခံစားမႈကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ အေရးမလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကိုလည္း စိတ္မဝင္စားၾကဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႏိုက္ကလပ္ထဲမွာ ျဖန္႔ထားလ်က္ပါပဲ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ ႏိုက္ကလပ္ထဲက လူေတြအေၾကာင္းကို ေတြ႔သိျမင္ခဲ့သူတစ္ဦးက ခုလိုေျပာျပပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႏိုက္ကလပ္ထဲမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရွိေနခဲ့သတဲ့။ နံနက္လင္းအားႀကီးအခ်ိန္ေလာက္မွ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႏိုက္ကလပ္ထဲကေန အျပင္ကို ေနာက္ျပန္ေရြ႕လ်ားၿပီး ထြက္ခြာသြားပါတယ္တဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး တစ္ခုခုမရပဲ တစ္ေနရာရာက ဘယ္ေတာ့မွ မထြက္ခြာဘူးတဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ႏိုက္ကလပ္ထဲကေန သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ (ငါတို႔ အေမွာင္ထဲမွာ ဆုံၾကမည္) ဘီယာတစ္ဖန္ခြက္၊ အပ်ိဳစင္ေနာက္ဆုံးညတစ္ည၊ ႏွႈတ္ခမ္းနီတစ္ေတာင့္နဲ႔ ဂိတ္ေစာင့္အဖိုးႀကီးရဲ႕ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းကို ယူေဆာင္သြားခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္လို႔ လူေတြေျပာေနၾကလ်က္ပဲ။ ဒါတြင္သာမက လူတစ္ေယာက္ဟာ ၿမိဳ႕ျပင္က ျမစ္ကမ္းတစ္ခုမွာ ငါးထိုင္မွ်ားေနသတဲ့။ သူဟာ ငါးသုံးေလးေကာင္ကိုလည္း မိထားၿပီတဲ့။ သူဟာ ငါးမွ်ားတံမွာ ငါးစာကိုတပ္ၿပီး ၿငိမ္သက္မႈနဲ႔ ငါးကို မွ်ားေနတာေပါ့။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ သူ႕ေနာက္ေက်ာ္ဘက္ကို ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေရာက္လာေတာ့တယ္။ သူဟာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး သူ႔ေနာက္မွာ ေရာက္ေနတာကို မသိဘူးတဲ့။ ငါးစာကို ငါးက ဟပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ ဆတ္ခနဲ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ ငါးဟာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာမိၿပီး ေလထဲမွာကိုင္းညြတ္ကာ ေနာက္ဖက္ကိုက်သြားတယ္။ သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲမွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတဲ့ငါးကို ေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ။ သူက တစ္ခုခုျပဳမူဖို႔ ၾကံရြယ္ေနစဥ္မွာပဲ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ေနာက္ျပန္ဆုန္ၿပီး ၿမိဳ႕ဘက္ကို ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္တဲ့။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနတဲ့ ငါးဟာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲ ပါသြားေတာ့တာေပါ့။ တစ္ရက္ကလည္း မနက္ေစာေစာစီးစီး ေစ်းထဲမွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေလွ်ာက္သြားေနတယ္တဲ့။ လူေတြက သူတို႔ၾကားေရာက္လာတဲ့ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကို တိုးတုိးေဝွ႔ေဝွ႔ ေရွာင္ေရွာင္တိမ္းတိမ္း သြားေနၾကသတဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ဝက္သားဆိုင္၊ ဆိတ္သားဆိုင္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ဆိုင္၊ ပုစြန္ေျခာက္ဆိုင္၊ ငံျပာရည္ဆိုင္၊ သံပုရာသီးဆိုင္တို႔ကို တေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္လာသတဲ့။ အားလူးဆိုင္ေရွ႕မွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ခဏရပ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကိုထြက္ခြာၿပီး ေစ်းေပါက္က သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ဆီမွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ရပ္သြားေတာ့တယ္တဲ့။ သူေတာင္းစာက အဝါးရခက္တဲ့ ေပါင္မုန္႔တစ္လုံး ထည့္ေပးလိုက္မွ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ေစ်းကေန ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္တဲ့။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးအေၾကာင္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပိုၿပီး ေျပာလာၾကတယ္။ ေဆးရုံႀကီးဝင္းထဲက ကင္ဆာေဆာင္ေရွ႕မွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ၾကသတဲ့။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ျမင့္မားလွတဲ့ အေဆာက္အအုံတစ္ခုျဖစ္တဲ့ မီးသတ္ေမွ်ာ္စင္ထိပ္မွာလည္း ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကို ေတြ႕ျမင္မိၾကသတဲ့။ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားရဲ႕ မုခ္ဝတစ္ခုမွာလည္း ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေရာက္ေနတာကို ဘုရားဖူးသူေတြ ျမင္လိုက္ၾကသတဲ့။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူစည္ကားလွတဲ့ရုပ္ရွင္ရုံေတြ တစ္ဝိုက္မွာလည္း ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေရြ႕လ်ားေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ၾကသတဲ့။ နာရီစင္ေအာက္မွာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ရပ္ေနတာကိုလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံဆုံရမႈဟာ သတင္း တစ္ခုကို တစ္ကယ့္အျဖစ္အပ်က္အျဖစ္ လက္ခံ ယုံၾကည္လိုက္ရပါၿပီ။ အေၾကာင္းကေတာ့ မေန႔ညက အခ်ိန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္စာဖတ္ေနစဥ္ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေရာက္ရွိလာခဲ့လို႔ပဲ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာပိတ္ထားတဲ့အခန္းျပတင္းနံရံကို တအိအိတိုးဝင္ျဖတ္သန္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္ စာဖတ္ေနတဲ့စားပြဲနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ အရြယ္အစား အေတာ္ႀကီးပါတယ္။ အေရာင္က ေၾကးညိဳေရာင္ပါ။ မြန္ဂိုလြိဳက္အႏြယ္ေတြရဲ႕ အသားအေရမ်ိဳးနဲ႔လည္း ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲမွာ ဥာဏေလခ၊ အာယုေလခတို႔ဟာ သိသာထင္ရွားစြာ ျဖစ္ေပၚေနၿပီး အားေကာင္းလွတယ္လို႔လည္း ထင္မွတ္မိပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲမွာ ဟဒယေလခကိုေတာ့ တိုေတာင္းတဲ့မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းသဏၭာန္သာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သည့္ထက္ပိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ ထူးျခားတာကေတာ့ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ျပည့္အိၿဖိဳးေမာက္တဲ့ အသားအေရေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပါပဲ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးတာေတြ သတိရလာတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ တစ္ခုခုထည့္မေပးမခ်င္း မထြက္ခြာဘူးဆိုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ စာဖတ္ေနရာကေန စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚခ် ဦးေခါင္းကိုငဲ့ၿပီး ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ခပ္ႀကီးႀကီးစေကာတစ္ခ်ပ္အရြယ္ေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္။ ၾကမ္းျပင္အထက္ ေလထဲမွၾကြၿပီး တည္ကာ ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက တစ္ခုခုယူဖို႔ ေရာက္လာစၿမဲပဲဆိုတာ ယုံတမ္းစကားမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ဘာကိုယူဖို႔အလိုရွိသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ကုလားအုတ္တံဆိပ္စီးကရက္ကို ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ စီးကရက္ကိုေကာက္ယူၿပီး လက္ညွိဳးနဲ႔ လက္မၾကားမွာ ဖိညွပ္ကာ ေျခမြပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္သူ႕ဆီက ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာကိုယူရမယ္ဆိုတာ ကြ်မ္းက်င္ပုံရတဲ့ လက္ဝါးႀကီးဟာ စီးကရက္အေၾကြေတြကို ခါခ်ၿပီးရပ္ေနပါတယ္။ ေလထဲမွာ ၾကြေနလ်က္နဲ႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အံဆြဲထဲက ဓားေျမွာင္ကိုထုတ္ယူၿပီး ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးရဲ႕ အလက္ေကာင္တည့္တည့္ကို စိုက္ခ်လိုက္ရမလား။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ႀကီးမားသန္စြမ္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ အလြန္ၾကြယ္ဝတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံလည္းရွိပုံပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးထဲကို ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက အဖိုးအထိုက္တန္ဆုံးအရာတစ္ခုခုကို ေပးဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက အဖိုးအထိုက္တန္ဆုံးအရာေတြကေတာ့ -၁။ လူငယ္ဘဝ ၂၊ ကဗ်ာေတြ ၃၊ ထြန္ယက္ထားတဲ့ဝိညာဥ္ ၄။ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႕ ၅။ ကိုယ္က်င့္တရားတို႔ပါပဲ။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ပါဘူး။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးၿမိဳ႔ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းဟာ တျဖည္းျဖည္းမွိန္ေဖ်ာ့တိုးတိတ္သြားပါၿပီး။ အဲဒီသတင္းကိုေျပာသူ တစ္စတစ္စနဲ႔ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ လူေတြ ေမ့သြားၾကပါၿပီ။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီးဟာ ေဝးလံလွတဲ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတိုင္းျပည္မ်ားမွာ လွည့္လည္ေနမလားလို႔ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက အဖိုးအထိုက္တန္ဆုံး အရာတစ္ခုကိုလည္း သူယူေဆာင္သြားခဲ့ၿပီ။ ခုခ်ိန္မွေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္ဟာ အရက္စြဲေနတဲ့ အဘိုးအို တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြ်ႏု္ပ္ခါးေတြ ကိုင္းခဲပါၿပီ။ ကြ်ႏု္ပ္နားေတြ ထိုင္းခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်ႏု္ပ္မ်က္စိေတြ မႈန္မိႈင္းခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်ႏု္ပ္ဆံစေတြလည္း ျဖဴခဲ့ေပါ။ ကြ်ႏု္ပ္လက္ေတြဟာ အၿမဲလိုလို တုန္ယင္ေနၾကတယ္။ အိမ္အိုေဟာင္းကေလးထဲကေန အျပင္ကိုေငးလို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျဖန္႔ထားတဲ့လက္ဝါးႀကီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္လာမယ့္ေန႔ကိုေလ။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၃၊ ၄၊ ၁၉
ေန႔လယ္ ၂နာရီ (၅မိနစ္အလို)

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

ေရႊတြင္းကို ပိုင္ဆိုင္ၿပီးေနာက္

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ဆိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူဟာ ေရႊတြင္းေဘးမွာ တဲကေလးတစ္လုံး ထိုးတယ္။ အဲဒီတဲကေလးကေန ေရႊတြင္းကို ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ အလုပ္သမားေတြ သူတို႔ၿမိဳ႕ရြာဇာတိကို ျပန္သြားၾကၿပီ။ စက္ရုံေတြရွိရာ၊ လယ္ကြင္းေတြရွိရာကို ျပန္သြားၾကၿပီ။ ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ၿပီး မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားအိုႀကီးတစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့တယ္။ အလုပ္သမားအိုႀကီးဟာ ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေထာက္ကာေထာက္ကာ သူ႕အနားကို ေရာက္လာတယ္။ ဆရာေလး သိပ္ေအးလာၿပီ ေရာ့ ... ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္ဦးဆိုၿပီး သူ႕ကိုေပးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ႏွင္းေတြတဖြဲဖြဲ က်ဆင္းလာၿပီေလ။ ေလဟာညင္ညင္သာသာ တိုက္ခတ္ေနေပမယ့္ ေအးစိမ့္လွတယ္။ စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ သံခေမာက္ေတြ၊ ကာဗိုက္မီးခြက္ေတြ၊ ေတာစီးဖိနပ္ေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ေျပးလမ္းေပၚမွာ ထေရာ္လီေတြ ရပ္ေနတယ္။ သံမဏိႀကိဳးေတြ တြဲေလာင္း။ ပစ္ခ်ထားတဲ့ ေဂၚျပားတစ္လက္ထဲမွာ ေရႊေတြ ေဂၚတစ္ေဂၚစာ ဝင္းလို႔။ ရႊံ႕ေစးမီးဖိုထဲက မီးခိုေတြအူထၿပီး၊ မိုးေကာင္းကင္ဆီ တလြင့္လြင့္တက္သြားေနတယ္။ သူဟာ ဒီေရႊတြင္းရွိရာကို ႏွစ္မ်ားစြာ ႀကိဳးစားၿပီး အေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သူႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေျမႀကီးကို သူတူးခဲ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေျမႀကီးကို သူတို႔တူးခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ေရႊတြင္းကို သူပိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အလိုရွိသေလာက္ေရႊေတြ သူထုတ္ယူႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္သမားေတြ သူ႔ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကတယ္။ ႏွင္းေတြ ဆက္ကာဆက္ကာ က်လာေပါ့။ ရႊံ႕ေစးမီးဖိုကေလးက မီးခိုးေငြ႕ေတြဟာ တလြင့္လြင့္တက္ၿပီး ႏွင္းေတြထဲမွာ ေရာယွက္နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ သူဟာ ေကာ္ဖီတစ္ငုံ ငုံလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊတြင္းကို ႏွေျမာတသစြာ စိုက္ေငးၾကည့္ေနေလရဲ႕။

ေနမ်ိဳး
၂၀၀၂၊ ၉၊ ၂၇
ည ၁၁ နာရီ ၅ မိနစ္လို

ေနမ်ိဳး
ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု)
ပထမအႀကိမ္၊ ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၆
မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္

မ်က္ႏွာခြဲစိတ္ ျပဳျပင္ျခင္း

ေဆးခန္းကေန သတင္းေကာင္း ရွင္ ကြ်န္မဆီယူလာတယ္
ရွင့္ပိုးပဝါကို ဆတ္ခနဲဆြဲျဖဳတ္
မမၼီရုပ္အေလာင္းပတ္တီးစျဖဴျဖဴၾကပ္ၾကပ္ေတြကို လွပ္ေဖာ္ျပ
ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႕ေျပာလို႕ အခု ေကာင္းသြားၿပီတဲ့။
ကြ်န္မ ကိုးႏွစ္အရြယ္တုန္းက
သံပုရာသီးလိုစိမ္းတဲ့ ေမ့ေဆးဆရာဝန္ေပါ့၊
ဖားမ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ကတစ္ဆင့္
ကြ်န္မကို ငွက္ေပ်ာ္သီးဓါတ္ေငြ႕ ေကြ်းဖူးတယ္။
ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းဟာ
အိပ္မက္ဆိုးေတြ၊
ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ေတြရဲ႕-
နတ္ဘုံက စကားသံေတြလိုနဲ႕
ၿပီးေတာ့ အေမဟာ ကူးၿပီးေရာက္လာတယ္
သံဇလုံတစ္လုံးကိုင္လို႕။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာေလ။

အဲဒါေတြကို သူတို႕အကုန္လုံး ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ၿပီ။
ေသခ်ာျပဳတ္ထားတဲ့
ကြ်န္မရဲ႕ ေဆးရုံအဝတ္အစားပါးပါးေလးေအာက္မွာ
ကလီယိုပါထရာဘုရင္မလို ဝတ္လစ္စလစ္ခရီးထြက္၊
ထုံေဆးေတြနဲ႕ အျမွဳပ္တစီစီထ
သာမန္အေျခအေနမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ ရႊင္ပ်ပ်နဲ႕
ခန္းေျမွာင္တစ္ခန္းဆီ ကြ်န္မ လိမ့္ဝင္သြားတယ္။
အဲဒီမွာ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္
ကြ်န္မ လက္ေခ်ာင္းေတြကို လက္သီးဆုပ္ေပးတယ္
လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားကေန
တန္ဖိုးရွိတဲ့အရာတစ္ခုခု ယိုစီးထြက္က်ေနတယ္လို႕
ခံစားမိေစတယ္။ 'တစ္' ကေန 'ႏွစ္' လို႔ ေရလိုက္တာနဲ႕
အေမွာင္ထုဟာ ကြ်န္မကို
သင္ပုန္းေပၚက ေျမျဖဴေတြလို ဖ်က္လိုက္တယ္
ကြ်န္မ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။

ငါးရက္လုံးလုံး ကြ်န္မ လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ အိပ္စက္
အရက္စည္ပိုက္ေခါင္း ဖြင့္လိုက္သလို
ႏွစ္ပရိေစၦဒေတြဟာ ကြ်န္မ ေခါင္းအုံးထဲ စီးဆင္းသြားၾကတယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတာင္
ကြ်န္မ နယ္သြားေနတယ္လို႕ ထင္ခဲ့တယ္။
အေရျပားမွာ ဘာအျမစ္မွ မရွိဘူး၊
စကၠဴစလို အလြယ္တကူ ခြာယူပစ္လိုက္လို႔ရတယ္။
ကြ်န္မ အားရပါးရ ၿပဳံးတဲ့အခါ
ခ်ဳပ္ရာေတြဟာ တင္းသြားတယ္။
ကြ်န္မ အသက္ျပန္ငယ္သြားတယ္။
အခု ကြ်န္မအသက္ ၂၀
သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႕
စကတ္ရွည္ေတြဝတ္လို႔
ပထမလင္ေယာက္်ားရဲ႕ ဆိုဖာေပၚထိုင္လို႔၊
ကြ်န္မရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကို
ေသေနတဲ့ ပူဒယ္လ္ အေမြးစုတ္ဖြားေခြးရဲ႕
သိုးေမြးလို အေမြးထဲ ႏွစ္ျမဳပ္လို႔။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မ ေၾကာင္မေမြးေသးဘူး။

အခု ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္ေနတာ သူမေပါ့
ကြ်န္မ ၾကည့္ေနတဲ့ ေၾကးမုံထဲ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း
အနည္ထိုင္က်လာတဲ့
အေရတြန္႔ အဘြားအိုႀကီး
ေျခအိတ္မ်က္ႏွာ အဘြားႀကီး
လက္ခ်ဳပ္လိုက္တဲ့ ဖုလုံးေပၚမွာ အေရခြံအိတြဲက်။
စမ္းသပ္ခန္း ဖန္ျပြန္တစ္ခုခုထဲမွာ
သူမကို သူတို႔ ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းထားလိုက္ၾကၿပီ
ေသပေလ့ေစ အဲဒီမွာ သူမ
ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္အႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း
အဆက္မျပတ္ ရွဳံ႕တြလွီက်ဳံ႕ သြားပေလ့ေစ
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ ကိုယ္ကို ေရွ႕ေနာက္လႊဲေနၿပီး
ေျပာင္သလင္းခါေတာ့မယ့္ ဆံပင္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕
ထိေတြ႕ကိုင္ေနတဲ့ မိန္းမအိုႀကီး။
ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ မိခင္ပဲ ကြ်န္မကေတာ့
တစ္ကိုယ္လုံး ပတ္တီးေတြပတ္လို႔
ကြ်န္မ သတိျပန္ရလာတယ္၊
ေမြးကင္းစ ကေလးေလးလို
ပန္းႏုေရာင္

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၅၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၁၉၆၁

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

ေဆာင္းရာသီ ရွဳေမွ်ာ္ခင္းႏွင့္ က်ီးအ မ်ား

ေက်ာက္သားေရတံခါးကတစ္ဆင့္
ႀကိတ္ဆုံထဲ စီးဆင္းတဲ့ေရစီး
အနက္ေရာင္ ေရကန္ထဲ ဒရေဟာစီးဝင္တယ္။
အဲဒီေရကန္ေပၚမွာ
ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႕ ဆက္စပ္မရ
ရာသီလည္း လြဲေနတဲ့
တစ္ေကာင္တည္းေသာ ငန္း
ႏွင္းလို အက်င့္သီလစင္ၾကယ္စြာ ေရေပၚမွာ ညင္သာေရြ႕လ်ား။
အဲဒီ အျဖဴေရာင္ထင္ဟပ္မႈကို
ဆြဲခ်လိုစိတ္ မြတ္သိပ္ေနတဲ့
ေနာက္က်ိစိတ္ဟာ
ပို မခံခ်ိမခံသာ ခံစား။

ၿခိဳးၿခံလြန္းတဲ့ ေနလုံးႀကီး
စိမ့္ေျမေပၚမွာ ဝင္ေနေပါ့။
လိေမၼာ္ေရာင္ ဆိုကၠေလာ့(ပ္) ဘီလူးမ်က္လုံးတစ္လုံး
စိတ္ပ်က္ညစ္ညဴးရတဲ့ ဒီရွဳခင္းကို
အထင္ေသး
တာရွည္ၾကည့္ခ်င္ပုံမရ။
ကိုယ္တိုင္ငွက္ေမြးေတြၿခဳံ အေတြးနစ္လို႕
ကြ်န္မဟာ က်ီးအ တစ္ေကာင္လို
ၾကြေစာင္းေစာင္းနဲ႕ တအုံေႏြးေႏြး၊
ေဆာင္းည တျဖည္းျဖည္း က်လာေပါ့။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေႏြရာသီရဲ႕ က်ဴပင္ေတြ
ေရခဲထဲမွာ ထြင္းထားသလို
ရွင့္ရုပ္ပုံဟာလည္း ကြ်န္မမ်က္လုံးထဲမွာ အဲသလိုအတိုင္း။
ႏွင္းခါးေျခာက္ေတြဟာ
ကြ်န္မ နာက်င္မႈရဲ႕ ျပတင္းေပါက္က မွန္သားေပါ့။
ႏွလုံးသားရဲ႕ ေကာေျမ
ျပန္လည္စိမ္းလန္းစိုေျပေရးလား၊
ေက်ာက္သားထဲက
ဘာ သက္သာစရာ ထြင္းယူရရွိႏိုင္မွာလဲ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေျခာက္သေယာင္းသြားတဲ့
ေဟာဒီအရပ္မွာ
ဘယ္သူ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္မွာလဲေလ။ ။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၅၆

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

အေဆာက္အအုံပ်က္ၾကားမွာ စကားေျပာျခင္း

က်က္သေရရွိလွတဲ့
ကြ်န္မအိမ္ရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္ကေန
ရွင္ဟာ ရွင့္အရိုင္းအစိုင္းေဒါသေတြနဲ႕
အၿမဲလို ေခ်ာင္းေျမာင္း။

သစ္သီးပန္းကုံးေတြ
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရာ တူရိယာေတြ
ဥေဒါင္းငွက္ေတြကို
လိုက္လံေႏွာင့္ယွက္တယ္။

ေလဆင္ႏွာေမာင္း
ေလဆင္ႏွာေမာင္းကို ဟန္႕တားထားတဲ့
တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ေနထိုင္မႈ ကန္႕လန္႕ကာကို
ရွင္ဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။

အခု.. ၾကြယ္ဝခမ္းနားတဲ့
စည္းစနစ္က်မႈနံရံ
ၿပိဳလဲခဲ့ရျပီ။

ေၾကာက္လန္႔ဖို႕ေကာင္းတဲ့
အေဆာက္အဦရဲ႕ အယိုအယြင္းေတြေပၚမွာ
က်ီးအ ေတြ အာလို႕။

ရွင့္ရဲ႕ မုန္တိုင္းထန္မ်က္လုံးထဲက
မသာမယာ ေအးခဲအလင္းထဲမွာ
ေန႔စစ္စစ္ေတြ ထြက္လာတဲ့အခါ
ရဲတိုက္ကေန
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထြက္ခြာသြားတဲ့
စုန္းမလို
ေမွာ္ပဥၥလက္ဟာ
ထြက္ခြာေရွာင္တိမ္းေျပးသြားျပီ။

အပိုင္းပိုင္းအျပတ္ျပတ္
ေက်ာက္တိုင္ေတြဟာ
ေက်ာက္သားျမင္ကြင္းကို
ေဘာင္ခတ္ပစ္လိုက္ျပီ။

ကုတ္အကၤ်ီနဲ႔ လည္စည္းနဲ႕
ရွင္ဟာ
ပီဘိသူရဲေကာင္းႀကီးလို မတ္တတ္ရပ္ေနခိုက္
ကြ်န္မဟာ
ဂရိကိုယ္က်ပ္အကၤ်ီနဲ႕
ေႏွာင္တည္းခံဝိညာဥ္နဲ႕
ရွင့္ရဲ႕အၾကည့္မဲႀကီးထဲ
မလႈပ္ဝံ့မယွက္ဝံ့
ေသေသဝပ္ဝပ္ကေလးထိုင္လို႕။

ဇာတ္လမ္းဟာ
ေအာ့ႏွလုံးနာဖြယ္ရာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့တဲ့
ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ အေျခအေနအေပၚ
ဒီေလာက္အပ်က္ကိန္းႀကီး
ထပ္ဆိုက္ၿပီးမွေတာ့
ေဟာဒီ အပ်က္အယြင္းႀကီးတစ္ခုလုံးကို
ဘာတခမ္းတနား စကားလုံးေတြနဲ႕
ရွင္ ျပန္ဖာေထးလို႕ ရႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။ ။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
(၁၉၅၆)

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

မနက္ခင္းသီခ်င္း

ဝဝတုတ္တုတ္ ေရြွလက္ပတ္နာရီတစ္လုံးလို
ခ်စ္ျခင္းေမတဿတာဟာ သားကို သြားေစျပီ။
သားရဲ့ ေျခဖဝါးေတြကို ဝမ္းဆြဲဆရာမက
ရိုက္လိုက္တယ္၊ သဘာဝထဲမွာ
သားရဲ့ အဆင္တန္ဆာမဲ့ ေအာ္သံဟာ
သူ့ေနရာသူ ယူလိုက္တယ္။

ေမေမတို့ရဲ့ စကားသံေတြဟာ ပဲ့တင္ျပန္၊
သားေလးရဲ့ ေရာက္ရွိလာျခင္းကို
အဆေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ဲ့လိုက္တယ္။
အသစ္စက္စက္ရုပ္တု။
ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းတဲ့ ျပတိုက္ထဲမွာ
သားရဲ့ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္မွုဟာ
ေမေမတို့ရဲ့ အနဿတရာယ္ကင္းမွုကို
ေနာက္ေယာင္ခံတယ္။
နံရံေတြလို ငုိင္ေတြေတြနဲ့
ေမေမတို့ ရပ္ေနျကတယ္။

ေလရဲ့ လက္ခ်က္နဲ့
တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနတဲ့
တိမ္ဟာ
သူ့ရဲ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေနျခင္းကို
ျပန္ထင္ဟပ္ဖို့ ျကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ကို
ေပါင္းခံယူတယ္။
သားရဲ့ေမေမဟာလည္း ဒီေလာက္ပါပဲ။

တစ္ညလုံးပဲ
သားရဲ့ ပိုးဖလံဝင္သက္ထြက္သက္ဟာ
ျပားခ်ပ္ေနတဲ့ ပန္းနုေရာင္နွင္းဆီေတြျကား
ယိမ္းထိုးသြားလာတယ္။
ေမေမ နားေထာင္ဖို့ နိုးထတယ္။
ေမေမ့ရဲ့ နားထဲမွာ
အေဝးက ပင္လယ္ျပင္ဟာ ေရြ့လ်ားလို့။

ေအာ္သံတစ္ခ်က္၊ အိပ္ရာေပာ္က ေမေမလူးလဲထ၊
ေမေမ့ ဝိတိုရိယေခတ္ ညဝတ္အကဿင်ီေအာက္မွာ
ေမေမဟာ နြားမတစ္ေကာင္လို ေလးလံျပီး
ပန္းပြင့္ျကီးတစ္ပြင့္လို။
သားရဲ့ ပါးစပ္ကေလးဟာ
ေျကာင္တစ္ေကာင္ရဲ့ ပါးစပ္လို
သန့္သန့္ရွင္းရွင္း ဟသြားတယ္။
ျပတင္းေပါက္ရဲ့ ေလးေထာင့္ကြက္
ျဖူေဖြးလာျပီး သူ့ရဲ့ မွုန္မွုန္မိွုင္းမိွုင္း
ျကယ္ေတြကို မ်ိုခ်ပစ္လိုက္တယ္။
ေဟာ... သားေလးရဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ
ဂီတ သေကဿငတေတြကို သားစမ္းျပီ။
ျကည္လင္ျပတ္သားတဲ့ သရသံေတြဟာ
ပူေဖာင္းေတြလို ပ်ံတက္လာျကတယ္။ ။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၊ ေဖေဖါ္ဝါရီ၊ ၁၉၆၁

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

အတိတ္ေမ့ေဝဒနာရွင္

မထူးေတာ့ဘူး၊ အခုမွ မထူးေတာ့ဘူး
ျပန္သတိရပါလို့ မေတာင္းဆိုနဲ့ေတာ့။
ဒီေလာက္လွပတဲ့ ကြက္လပ္ကို
ေခ်ာမြတ္ေအာင္လုပ္ဖို့ကလြဲလို့
က်န္တာ ဘာမွမထူးေတာ့ဘူး။
နာမည္၊ အိမ္၊ ကားေသာ့ေတြ၊

ကစားစရာဇနီးသည္ေလး-
ေဖ်ာက္ဖ်က္ခံလိုက္ရျပီ။
သက္ျပင္းခ် သက္ျပင္းခ်လိုက္၊
ကေလးေလးေယာက္နဲ့
လ်ွပ္စစ္ထမင္းအိုးတစ္လုံး။

တီေကာင္ေလာက္ရွိတဲ့ သူနာျပုေတြနဲ့
ပိစိေညွာင့္ေတာက္ဆရာဝန္
သူ့ကို ေစာင္ျခုံေပးျကတယ္။
ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ
သူ့အေရျပားက ကြာက်လာျကတယ္။
အဲဒါအားလုံး ေျမာင္းထဲသြန္ခ်လိုက္။
သူ့ေခါင္းအုံးကို

သူ မတို့ထိရဲခဲ့တဲ့
သူ့ဆံပင္နီညီမေလးအျဖစ္စြဲထင္
ေပြ့လိုက္လို့။
သူဟာ ေနာက္ထပ္အသစ္စက္စက္ကို
အိပ္မက္မက္ယူတယ္။
ျမုံလို့၊ တစ္အုပ္လုံးျမုံလို့
အျမုံေတြ။

အေရာင္အေသြးလည္း မတူျကဘူး။
သူတို့ခရီးေတြထြက္ျကမယ္
ခရီးေတြ ခရီးေတြ ထြက္ျကမယ္။

ရွုခင္းေတြ
သူတို့ေမာင္ရင္းနွမတင္ပါးေတြကို
မီးပြင့္ေစတယ္

ျကယ္တံခြန္ရဲ့ အျမီးတန္း။
ျပီးေတာ့...
အားလုံးရဲ့ သုတ္ရည္ပိုက္ဆံ။
သူနာျပုတစ္ေယာက္ယူလာတယ္။

အစိမ္းေရာင္ေသာက္စရာတစ္ခု
ေနာက္တစ္ေယာက္ယူလာတာက
အျပာေရာင္။
သူ့တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ကေန
ျကယ္ေတြလိုျမင့္တက္လာျကတယ္။
ေသာက္စရာ နွစ္ခြက္ဟာ
မီးေတာက္အျမွုပ္ထ။

ညီမေလးေရ၊
အေမေရ၊
မိန္းမေရ၊
ငါ့ဘဝဟာ ခ်ိုျမိန္တဲ့အတိတ္ေမ့မွုပဲ။
ငါ
ဘယ္ေတာ့မွ
ဘယ္ေတာ့မွ
ဘယ္ေတာ့မွ
အိမ္ျပန္မလာေတာ့ဘူး။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၂၁၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၆၂


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

ဖတဆိုးသားေလးအတြက္

မျကာခင္မွာပဲ သားေလး သတိျပုမိပါလိမ့္မယ္
သစ္တစ္ပင္လို သားနံေဘးမွာ ျကီးထြားလာေနတဲ့
လစ္ဟာမွုတစ္ခု၊
ေသျခင္းတရားသစ္တစ္ပင္၊ အေရာင္မဲ့
ျသစေျတးလ်ငွက္ဖ်ားပင္-
ဦးထိပ္မွာ အရြက္ေတြမဲ့၊ လွ်ပ္စီးရဲ့ ကြပ္ျခင္းခံရ-
မာယာတစ္ခု၊
ျပီးေတာ့ ဘာကိုမွ လုံးလုံးဂရုမျပုတဲ့
ဝက္ဖင္လို မိုးေကာင္းကင္။

ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သားေလးဟာ နွုတ္ကေလးအ,လို့
အဲသလို ထုံအ,တာကိုပဲ အေမခ်စ္တယ္
အဲဒီ ထုံ အ,ျခင္းရဲ့ စုံလုံးကန္းေနတဲ့မွန္။
အဲဒီမွန္ထဲ အေမျကည့္လိုက္ေတာ့
အေမ့မ်က္နွာကလြဲလို့ ဘယ္သူ့မ်က္နွာမွ မရွိဘူး။
အဲဒါ ရယ္စရာလို့ သားေလး ထင္ေနတယ္။
အေမ့အတြက္ေတာ့ ေကာင္းတယ္
အေမ့နွာေခါင္းကို သားေလးဆြဲညွစ္တယ္၊
ဒါဟာ ေလွကားတစ္ထစ္ပဲ။
တစ္ေန့ေန့မွာ
မွားေနတဲ့အရာတစ္ခုကို
သား သတိျပုမိလိမ့္မယ္၊
ေသးငယ္တဲ့ ဦးခြံရိုးေလးေတြ၊
ရိုက္ခြဲခံလိုက္ရတဲ့ အျပာေရာင္ေတာင္တန္းေတြ၊
ေျကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္မွုျကီး။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ
သားေလးရဲ့ အျပုံးေတြဟာ အေမ့အတြက္
ေကာက္ရပိုက္ဆံေတြ ျဖစ္ေနျကမွာပါပဲ။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၂၆၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၆၂


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

အဲလ္(မ္)ပင္

ေအာက္ေျချကမ္းျပင္ကို သူမ သိသတဲ့။
သူမရဲ့ ေရေသာက္ျမစ္နဲ့ သိသတဲ့၊
အဲဒါကို ကြ်န္မ ေျကာက္ေနတာတဲ့။
ကြ်န္မ မေျကာက္ပါဘူး၊ ကြ်န္မ ေရာက္ဖူးျပီးသားပဲ။

ကြ်န္မထဲမွာ ရွင္ျကားရတာ ပင္လယ္လား၊
ပင္လယ္ရဲ့ မေက်နပ္မွုေတြလား။
ဒါမွမဟုတ္ ရွင့္ကို ရူးသြပ္ေစခဲ့ဖူးတဲ့
နတဿတိရဲ့အသံလား။

အခ်စ္ဆိုတာ အရိပ္တစ္ခုပါပဲ။
လဲေလ်ာင္းျပီး လိုခ်င္စိတ္ျပင္းျပလို့
ငိုယုိေတာင့္တလိုက္ရတာ
နားေထာင္၊ အဲဒါ သူ့ခြာသံေတြေပါ့၊
ေဟာ... ထြက္ေျပးသြားခဲ့ျပီ၊
ျမင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ။

အဲသလိုပဲ
တစ္ညလုံး ကြ်န္မ ကဆုန္ေပါက္ေျပး၊
ကြ်န္မ စိတ္ထင္သလို အတိုင္းပဲေပါ့၊
ရွင့္ဦးေခါင္းဟာ
ေက်ာက္တုံးတစ္တုံး ျဖစ္သြားတဲ့အထိ
ရွင့္ေခါင္းအုံးဟာ
ျမင္းျပိုင္ကြင္းေလး ျဖစ္သြားတဲ့အထိ၊
ပဲ့တင္ဟိန္း ပဲ့တင္ဟိန္းေနေအာင္ေပါ့။

ဒါမွမဟုတ္ အဆိပ္ေတြရဲ့အသံ
ရွင့္အတြက္ ယူေပးရမလားဟင္။
ဒါဟာ မိုးသံေပါ့၊
ဒီ ျကီးမားတဲ့ တိတ္ဆိတ္မွုျကီး။
ျပီးေတာ့ ဒါဟာ
အဲဒီ ျကီးမားတဲ့ တိတ္ဆိတ္မွုျကီးရဲ့
သစ္သီး၊
အာဆင္းနစ္အဆိပ္လို သံျဖူေရာင္။

ဆည္းဆာရဲ့ အဓမဿမျပုမွု
ကြ်န္မ ခံခဲ့ရဖူးျပီ။
အျမစ္အထိ မီးကြ်မ္း
ကြ်န္မရဲ့ အနီေရာင္ နန္းျကိုးမွ်င္ေတြ
ေလာင္ျမိုက္ျပီး
ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ထလို့၊
ဝါယာျကိုးေတြနဲ့
လက္တစ္ဖက္။

အခု
ကြ်န္မ အစိတ္စိတ္အျမြွာျမြွာ ျပိုကြဲျပီ၊
အပိုင္းအစေတြဟာ
ဟိုဒီ ပ်ံဝဲျကတဲ့ တင္းပုတ္ေတြ။
ဒီေလာက္ျကမ္းတမ္းတဲ့ ေလျပင္းဟာ
ေဘးမွာရပ္ျကည့္ေနတာေတြကို
သည္းညည္းခံမွာမဟုတ္ဘူး၊
ကြ်န္မ
သံကုန္ျခစ္
ဟစ္ေအာ္လိုက္ရမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

လမွာလည္း အျကင္နာစိတ္တစ္စက္မွ မရွိဘူး၊
ကြ်န္မကို ရက္ရက္စက္စက္
တရြတ္တိုက္ဆြဲလား ဆြဲရဲ့၊
ကြ်န္မဟာ ျမုံေနတာကိုး။
သူမရဲ့ ရြွန္းလဲ့ေတာက္ပမွုနဲ့
ကြ်န္မကို ပက္ပက္စက္စက္
ကဲ့ရဲ့ေနေတာ့တာပဲ။
ဒါမွမဟုတ္ သူမကို
ကြ်န္မ ဖမ္းဆီးရမိျပီ ထင္တယ္။
သူမကို ကြ်န္မ လြွတ္လိုက္တယ္။
သူမကို ကြ်န္မ လြွတ္လိုက္တယ္
အသက္လု ခြဲစိတ္ကုခံရျပီးသလို
ေသးက်ုံ့ျပားခ်ပ္လို့။
ရွင့္ရဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြဟာ
ကြ်န္မကို ဝင္ပူးျပီး
ကြ်န္မရဲ့ ပင္ကိုယ္ေတြလို ေပးအပ္တယ္။
ကြ်န္မထဲမွာ
ေအာ္သံတစ္ခု
ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ျပုေနတယ္။
ညေတြထဲမွာ အျပင္ပ်ံထြက္
စူးခ်ိတ္ေတြနဲ့ ေဖြရွာတယ္၊
ခ်စ္လို့ရရာတစ္ခုခု။

ကြ်န္မထဲဝင္အိပ္ေနတဲ့
ဒီ မည္းနက္အရာျကီးကို
ကြ်န္မ ေျကာက္တယ္၊
တစ္ေန့လုံးပဲ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ
သူ့ကို သိထိေနေနတယ္။
ေပ်ာ့စိစိနဲ့
ငွက္ေမြးေတြလို လွည့္ေစာင္းေနတာ
ကြ်န္မေပါ္ ရန္ျငိုးျကီးေနတာ။

မိုးတိမ္ေတြေရြ့သြားျပီး
ျပန့္နွံ့သြားျကတယ္။
အဲဒါေတြဟာ
အခ်စ္ရဲ့ မ်က္နွာေတြမ်ားလား၊
အဲဒီ ျဖူဖတ္ဖတ္နဲ့
ျပန္မရနိုင္
ျပန္မေကာင္းနိုင္ေတာ့တာေတြေလ။
ဒါေတြအတြက္
ကြ်န္မရဲ့ နွလုံးသားကို
တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေစတာလား။

ဒီထက္ပိုျပီး မသိေတာ့ဘူး။
ဒါဟာ ဘာလဲ၊ ဒီမ်က္နွာ
လည္မ်ိုကို ဖ်စ္ညွစ္တဲ့
အကိုင္းအခက္ေတြနဲ့
သတ္ျဖတ္လိုစိတ္
ေသေျကလိုစိတ္ တကဲကဲနဲ့။

သူ့ရဲ့
ေျမြလိုအက္ဆစ္ေတြဟာ
လာနမ္းတယ္။
စိတ္ဓာတ္ကို
မွင္သက္မိေစတယ္။
ဒါေတြဟာ
သီးျခားစီ
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖစ္ပြားလာတဲ့
အျပစ္ေတြ၊ ဒီအျပစ္ေတြဟာ
ကြ်န္မကို
သတ္ေနတယ္
သတ္ေနတယ္
သတ္ေနတယ္။

ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၊ ဧျပီ၊ ၁၉၆၂
ပင္လယ္မဂဿဂဇင္း၊ အမွတ္ (၁)


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃

ေလဒီလားဇ္ရပ္(စ္)

ကြ်န္မ လုပ္လိုက္ျပန္ျပီ။
ဆယ္နွစ္တစ္ျကိမ္ ကြ်န္မ လုပ္တယ္-

လမ္းေလ်ွာက္ေနတဲ့ အံ့ဖြယ္တစ္ပါးေပါ့
ကြ်န္မရဲ့ အေရျပားဟာ
နာဇီမီးအုပ္ေဆာင္းလို ေတာက္ပ
ကြ်န္မရဲ့ ညာေျခေထာက္ဟာ
စကဿကူဖိဖန္တုံး။

ကြ်န္မရဲ့ မ်က္နွာမွာ
ဘာအသြင္အျပင္မွ မရွိဘူး၊
နူးညံ့တဲ့ ဂ်ူးပိတ္သားစ။

ကြ်န္မကို အုပ္ထားတဲ့ ပဝါကို
ခြာလိုက္ပါ
ကြ်န္မရဲ့ ရန္သူေတာ္ငဲ့
ရွင့္ကို ထိတ္လန့္သြားေစသလား-

နွာေခါင္း မ်က္တြင္း၊ သြားေတြ
စုံရဲ့လား။
ခံတြင္းသိုးနံ့ဟာ
တစ္ရက္တည္းနဲ့ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။

မျကာခင္၊ မျကာခင္မွာပဲ
ေသတြင္းက စားပစ္လိုက္တဲ့
ကြ်န္မရဲ့ အသားအရည္
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္
နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာမွာပါ။

ကြ်န္မဟာ ျပုံးေနတတ္တဲ့ မိန္းမ
အသက္ကလည္း သုံးဆယ္ေလးတင္ ရွိေသးတယ္။
ေျကာင္လိုပဲ ကြ်န္မမွာ
ေသဖို့ ကိုးျကိမ္တိတိရွိတယ္။

ဒါဟာ သုံးျကိမ္ေျမာက္။
ဆယ္စုနွစ္ တစ္ခုစီကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရတာ
တကယ္ရွုပ္တာပဲ။
နန္းျကိုးမွ်င္ေတြ သိန္းသန္းကုေဋေတာင္ပါပဲလား။
ေျမပဲဆားေလွာ္ဝါးတဲ့ ပရိသတ္ျကီး
တိုးျကိတ္ျပီး ဝင္ျကည့္လိုက္ျကတာ

ကြ်န္မရဲ့ ေျခေတြလက္ေတြ
သူတို့ျမင္ေအာင္ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ
ျဖည္ျပ
ခုနွစ္လြွာခြ်တ္ပြဲျကီး တစ္ခုေပါ့။
ဂုဏ္သေရရွိလူျကီးမင္းမ်ား၊
ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိုးေကာင္းသမီးမ်ားရွင္

ဒါေတြဟာ ကြ်န္မရဲ့ လက္ေတြ
ဒါေတြဟာ ကြ်န္မရဲ့ ဒူးေခါင္းေတြ
ေလာေလာဆယ္ အရိုးေပါ္ အေရတင္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး
ယခင္ မိန္းမ ပကတိပဲ။
ပထမဆုံးအျကိမ္ ျဖစ္တုန္းက
ကြ်န္မ ဆယ္နွစ္ပဲရွိေသး
အဲဒါ မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့တာ။

ဒုတိယအျကိမ္မွာေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာ။

ပင္လယ္ခရုခြံလို
ကြ်န္မကို ကြ်န္မ ပိတ္ဆို့ပစ္လိုက္တယ္။
သူတို့ ကြ်န္မကို ေအာ္ေအာ္ေခါ္ရ
ခြ်ဲက်ိက်ိ ပုလဲလုံးေတြလို သူတို့ခြာပစ္ရသတဲ့
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္က ေလာက္ေတြကို။

ေသတာဟာ ပညာသားပါဖို့လိုတယ္
ဘယ္ဟာမဆိုလိုပဲေပါ့။
ဒါမ်ိုးဆို ကြ်န္မ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ လုုပ္တတ္တယ္။

ငရဲလိုခံစားရေအာင္ ကြ်န္မလုုပ္တတ္တယ္
အစစ္အမွန္လို ခံစားရေအာင္ လုပ္တတ္တယ္
ကြ်န္မရဲ့ ပါရမီပဲလို့ ေျပာလို့ရမယ္ ထင္ပါရဲ့။

ေျမေအာင္ခန္းေလးထဲမွာ လုပ္ရတာ လြယ္တယ္
လုပ္ျပီးေတာ့ အဲဒီအတိုင္းပဲ ေနရတာ လြယ္တယ္
စိတ္ညစ္စရာက
အလင္းေျပာင္ေျပာင္ျကီးထဲ
ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ ျပန္ျပန္လာရတာ
အဲဒီ ယခင္ေနရာ အဲဒီ ယခင္မ်က္နွာ
အဲဒီ ယခင္အေျခအေနအတိုင္း
ျကမ္းျကမ္းျကုတ္ျကုတ္ ေပ်ာ္ရြွင္ေနျကတဲ့
ေအာ္သံျကီးဆီ
'အံ့ဖြယ္ပဲေဟ့၊
ဘုရားသခင္ တန္ခိုးျပတာပဲ။'

အဲဒီစကားမ်ိုးေတြေပါ့
ကြ်န္မကို အလဲထိုးပစ္တာ။

အခေျကးေငြ ေပးရတယ္
ကြ်န္မရဲ့ အမာရြတ္ေတြ ျကည့္ရဖို့
အခေျကးေငြေပးရတယ္
ကြ်န္မရဲ့ နွလုံးခုန္သံကို နားေထာင္ဖို့
တကယ္လည္း တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ပါတယ္။

အျခားအခအေျကးေငြေတြ ရွိေသးတယ္
တန္ဖိုးျကီးျကီး ေပးရတယ္
ကြ်န္မဆီက စကားတစ္ခြန္းအတြက္
ကြ်န္မ အသားကို ထိရဖို့အတြက္
ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မရဲ့ ေသြးတစ္စ

ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မရဲ့ ဆံျခည္တစ္မ်ွင္
ကြ်န္မကိုယ္ေပါ္က အဝတ္အစားအပိုင္းအစ။
အဲဒီေတာ့၊ အဲဒီေတာ့၊ ဟာ(ရ္)ေဒါက္တာ
အဲဒီေတာ့၊ ဟာ(ရ္)ရန္သူေတာ္ျကီးငဲ့။
ကြ်န္မဟာ ရွင့္ရဲ့လက္ရာေျမာက္
ကြ်န္မဟာ ရွင့္ရဲ့ အဖိုးတန္ဆုံး၊
ေအာ္သံထဲ အရည္ေပ်ာ္သြားတဲ့
ေရြွသားစစ္စစ္ အခ်စ္ကေလးေပါ့။

ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ကြ်န္မ လွည့္ေစာင္းျပီး
တစ္ကိုယ္လုံး ေလာင္ျမိုက္လို့ေနတယ္။
ရွင့္ရဲ့ ျကီးမားတဲ့ စိုးရိမ္မ၍ကို
ကြ်န္မ ေလွ်ာ့တြက္တယ္လို့ မထင္ပါနဲ့။

ရွင္ ထိုးလိုက္ ဆြလိုက္လုပ္ေနတာ
ဘာရမယ္ ထင္လို့လဲရွင္
ျပာေတြ၊ ျပာေတြပဲ
အသား၊ အရိုး ရွိမွ မရွိတာပဲ-

ဆပ္ျပာတစ္ခဲ
မဂဿ လာေဆာင္ လက္စြပ္တစ္ကြင္း
သြားအေပါက္ဖာတဲ့ ေရြွစ
အဲဒါေတြပဲ။

ဟာ(ရ္)ဖန္ဆင္းရွင္
ဟာ(ရွ္)ယမမင္း
သတိထား
သတိထား။

ျပာပုံထဲက
ဆံပင္နီရဲနဲ့ ကြ်န္မ
ထိုးထြက္ထလာျပီး
ေယာက္်ားေတြကို
ေလလိုစားပစ္တယ္။ ။


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္
၁၉၆၂


ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ဘဝ၊ ဆစ္လ္ဗီယာ ပလာ့သ္ ကဗ်ာ
ေဇယ်ာလင္း
၂၀၀၃