သူမေပ်ာ္ဘူးဆိုတာ
ငါသိခဲ့ပါရဲ႕။
ေငြစရႊင္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာအျဖစ္နဲ႔ေတာင္
မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဘူးလား
ငါသိခဲ့ပါရဲ႕။
'အေဖ့သြား ေရထဲမွာအိပ္တယ္'
ငါသိခဲ့ပါရဲ႕။
'ျပည္မွာေဆာင္း' 'ေကာလိပ္ေန႔ရက္မ်ား'
ငါသိခဲ့ပါရဲ႕။
ေနာက္ဆုံး 'မိုက္ကယ္ေဖးလ္'လို'စပေရး'ပက္ခဲ့တယ္
ငါသိခဲ့ပါရဲ႕။
ေမာင္ဒီရဲ႕သူငယ္ခ်င္း
ငါသိခဲ့ပါရဲ႕။
ငါမေပ်ာ္ရႊင္ပုံ
သူရိပ္မိခဲ့သလို
သူမေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာ
ငါသိခဲ့ပါရဲ႕။
ငါတို႔ဟာ မတိုင္ပင္ပဲအတူတူ
ကိုယ့္ေထာင့္မွကိုယ္
မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ရွာေတြ႕ခဲ့ၾက
ကြ်မ္းျပန္ခဲ့ၾက။
ငါတို႔ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ၾကတယ္
'ေသမႈ'ဟာ ႐ႈင္သန္ေနၿပီး
'႐ႈင္မႈ'ဟာ ေသဆုံးေနတယ္
ငါတို႔ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ၾကတယ္။
ခုေတာ့
ေႂကြေပါ့။
ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ထဲေရာက္မွ
ေႂကြေပါ့။
အလို၊ အဲဒီေႂကြတဲ့ၾကယ္ဟာ
'ခင္ဝမ္း'အမည္တပ္္ရမွာပါလား။
ငါက ကဗ်ာဆရာ
ဒီတိုင္းျပည္မွာ ကဗ်ာဆရာ
အခက္အခဲမ်ား
ခလုတ္ကန္သင္းအတိုက္မ်ားတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ဒီကဗ်ာ
ငါ့အေၾကာင္းပါ ငါထည့္စပ္လိုက္ပါရဲ႕။
ေအာင္ခ်ိမ့္
ယေန႔ေခတ္၊ ေဖေဖၚဝါရီ ၂၂၊ ၂၀၀၀
No comments:
Post a Comment